Morgunblaðið - 13.09.1914, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ
1443
Símfregnir.
Isafirði í i’œr.
Skipið, sem sagt var að hefði
strandað dti í Djdpi, er komið hing-
að óskaddað með öllu. — Var það
Milly, eign Duusverzlunar í Reykja-
vík. —
Skipið var við innsiglingu til ísa-
fjarðar og var komið inn fyrir Bol-
ungarvík, að tanganum milli Bolung-
arvikur og Hnífsdals. Misvindi var
og stormur allmikill og tókst skip-
inu ekki að venda. Var Milly nær
komin upp á tangann þegar vélbát
bar þar að, kom streng út í Milly
og dró hana út. Litlu síðar bilaði
strengurinn og lenti í skrúfu báts-
ins. Milly var nú komin úr allri
hættu og sigldi beint inn til ísa-
fjarðar. En vélbátnum var siðan
bjargað af öðru skipi.
— Mörg þilskip hafa komið inn
á Vestfirði þessa dagana undan óveðri.
Veður hefir verið illt mjög. Skip-
in hafa öll aflað ágætlega, frá 12—1
23 þús., og þykir það óvanalega
góður afli. Sigríður hefir fengið 23
þús., Asa 21 þús., Ragnheiður 16
þús., Keflavikin 19 þús., Greta frá
Þingeyri 15 þús.
,Standið fast og berjisf.
Hér kemur ágrip af ávarpi Poin-
caré til frönsku þjóðarinnar áður en
stjórnin flutti frá París.
í nokkrar vikur hafa nú staðið
látlausir bardagar milli hers vors og
óvinnanna. Sakir hreysti hermanna
vorra höfum vér víða unnið á, en
norður i landi hafa óvinirnir brot-
ist fram með svo miklu liði að vér
höfum orðið að hörfa undan.
Þegar svo er komið, hefir forseti
lýðveldisins og stjórnin orðið að
hverfa að því ráði að flytja um
stund sljórnarsetrið frá París, til
þess að geta sem bezt vakað yfir
heill föðurlandsins.
Her vor er hugrakkur og vig-
glaður. Hann mun verja höfuðborg-
ina og þjóðina gegn óvinunum.
Hann hefir engan verulegan hnekki
beðið. Nýjir menn hafa kornið í stað
þeirra sem fallið hafa.
Standið fast og berjist, verða að
vera einkunnarorð bandamanna.
Standið fast og berjist meðan
Bretar slita samgöngum á sjó við
umheiminn.
Standið fast og berjist meðan
Rússar sækja fram inn í mitt Þýzka-
land.
Sú þjóð er viss um sigur, sem
ekki horfir í að leggja líf og eignir
i sölurnar og taka þeim þjáningum
sem að höndum ber.
Stjórn Frakklands situr nú í Bor-
deaux og þangað eru farnir allir út-
lendir sendiherrar, sem í Paris voru,
nema sendiherra Bandaríkjanna.
Hann situr enn í Paris og gætir
þar nú hagsmuna sex þjóða: Breta,
Rússa, Belgja, Þjóðverja, Austur-
manna og svo auðvitað sinnar
þjóðar.
Bordeaux hefir áður verið stjórn-
arsetur Frakklands. Það var árið
1870—71, þegar Þjóðverjar sátu
um París.
Bordeaux er fjórða stærst borg á
Frakklandi með 260,000 ibúa. A
miðöldunum áttu Englendingar þá
borg um þriggja alda skeið.
Gallieni hershöfðingja
hefir verið falið að stýra vörn Parisar-
borgar. Hann er talinn einn af beztu
hershöfðingjum Frakka ; var í fransk-
þýzka ófriðnum 1870—71 og hefir
oft stjórnað her Frakka í nýlendum
þeirra. Hann er kaldur og rólegur
og er að þvi leyti ólikur sínum
landsmönnum.
flfram
eftir
0. Swelf JTJarcfeti.
Framh.
XIX. kapítuli.
Brjánn féll og hélt velli.
-.Ósigur! Hvað er fiað? Uppelcli; fyrstu sporin upp á við til
þess sem betta er«. — Wendell Philipps.
1 hinu mikla hringleikhúsi (Colosseum) i Rómaborg voru saman
komnir um 100,000 Rómverjar til þess að horfa á pyndingar krist-
inna manna, er þeim var varpað fyrir óargadýr. Þessi ferlegi sjón-
leikur hófst með því, að skylmingamenn tveir háðu einvígi og hættu
oftast eigi fyr en annar hafði gengið af hinum dauðum.
Alt var þetta gert til að skemta fólkinu.
Þegar skylmingamaðurinn kom höggi á andstæðing sinn leit
hann í kring um sig 'og hrópaði »hoc habet!« — Lá í hrópi þessu
spurning til áhorfenda hvort hann ætti að ganga á lagið og drepa
andstæðinginn eða hlífa honum. Ef áhorfendurnir bentu upp á við
með þumalfingrinum þýddi það líf, en væri bent niður á við: Dreptu
hann! Og léti »dauðans maturinn« nokkurn bilbug á sér finna að
leggja hálsinn undir banalagið kváðu við fyrirlitningaróp: Recipe
ferrum (Taktu við stálinu). Höfðingjar lýðsins gengu stundum inix
á leiksviðið til þess að sjá sem bezt helstríð þeirra sem undir voru,
eða bergja á volgu blóði fallinnar hetju.
Þegar skylmingamennirnir komu inn á leiksviðið, hrópuðu þeir
upp til keisarans í stúku hans: »Aoc. Cæsar, morituri te salutant«
(Lifi keisarinn! Þeir sem í dauðann ganga heilsa þér). Þeir börð-
ust siðan lengi og af miklum móði. Svitinn draup af þeim og andlit
þeirra voru svört af ryki. Þá bar svo við, að gamall, ókunnur öld-
ungur ruddist inn á leikvöllinn, berhöfðaður og berfættur. Hann
gekk að skylmingamönnum og hrópaði: Hættið þið! Það hvæsti í
áhorfendum og reiðióp gusu upp hringinn i kring, eins og reykur úr
hver: »Burt með þig, burt með þig, gamli maður«.
En öldungurinn stóð kyr eins og stytta. »Veitið honum bana-
högg, drepið hann«, hrópuðu áhorfendur. Og skylmingamennirnir
drápu friðarpostulann og héldu einviginu áfram yfir líki hans.
Hverju máli skifti þessi atburður? Eins og dráp þessa gamla,
ókunna einbúa væri annað en krækiber í ámu, borið saman við þau
ógrynni mannslífa, sem fórnað hafði verið á þessum vettvangi? Öld-
ungurinn lét líf sitt, en þessi atburður kom vitinu fyrir Rómverja.
Engin skylmingamanna einvígi voru háð eftir þetta í Rómaborg og
bann lagt fyrir þau í öllum skattlöndum Rómverjakeisai'a. Hinar
stórfenglegu rústir hins mikla liringleikhúss standa fram á þennan
dag sem sýnilegur minnisvarði sigursins í ósigri einsetumannsins —
þessa Brjáns, sem féll og hélt velli.
Lífi þess manns, sem ætíð gerir það sem hann getur, er aldrei
spilt. Þótt heimurinn hossi honum ekki, verður starf hans vegið á
vogaskálum réttlætisins, sem er allstaðar nálægt. Eins og afleið-
ingin á sér jafnan orsök og orkan sí og æ gerir einhveruveginn
vart við sig, svo fer og um samvizkusama þrautseigju, að hún fær
sín laun að lokum.
Eitt helzta boðorð lifsins er að læra að finna sigurinn í ósigrin-
um. Þegar vér stöndum eftir leiðir og lúnir og höfum eigi komist
að markinu, þarf hugrekki og dug til þess að rekja úr vonarrústum
ósigurs vors þætti þá, er spunninn verði sigur úr síðar. En í þessu
liggur einmitt munurinn á þeim, er láta undan síga og þeim er sigra
að lokum. Það dugir ekki að dæma neinn mann, þótt honum hafi
mishepnast og beðið ósigur í lifinu. Fyrst ber að gæta þess, hvernig
hann notfærir sér ósigurinn. Hvernig tók hann honum? Hvað lærði
hann af honum?
Æskumanninum, sem er nýbúinn að bíða fyrsta ósigur lífsins,
veiti eg ætíð nána athygli. Eg sé í hegðun hans vísbending um líf
hans, hvað í honuni býr. Lét hann hugfallast? Veik hann til hlið-
ar og faldi sig ? Hélt hann að hann hefði misskilið köllun sína og
fór að káka við eitthvað annað? Eða rétti hann úr sér og byrjaði
á nýjan leik að berjast að markinu með festu og hugprýði, sem eigi
lætur yfirbuga sig?
Vercingetorix Gallahershöfðingi gafst upp fyrir Júlíusi Cæsari
þá er her hans hafþi barist af dæmafárri hreysti til þess að firra
þjóðina frá járngreipum Rómverja. En hann gerði það að skil-
yrði, að allur herinn fengi að halda heim til sin tálmalaust. Ver-
cingetorix var í varðhaldi í Róm 6 ár, en síðan dreginn um stræti
Rómaborgar í járnfjötrum og látinn prýða sigurfarar skrúðgöngu keis-
arans og loks drepinn næstu nótt í fangelsinu. En engum mundi
detta í hug að nefna annan en hann, ef spurt væri hver verið hefði
hraustastur og göfgastur herforingi Galla.
Það er hressandi og hugðnæmt að sjá æskumann, sem borið hefir
lægra hlut í llfsbaráttunni, rétta sig við og leggja af nýju út í bai’-
áttuna til að ná settu marki. Um þá ungu menn er eg ósmeikur,
sem ekki leggja árar í bát, þótt fyrsta tilraunin mishepnist.