Morgunblaðið - 18.07.1915, Side 6

6
MORGUNBLAÐIÐ
Fyrir kaupmenn;
'Westminster
heimsfrægu
Cigarettur
ávalt fyrirliggjandi, hjá
*
G. Biríkss, Reykjavík.
Einkasah fvrir ísland.
„Sanifas‘
er eina Gosdrykkjaverksmiðjan á íslandi
sem gerir
gerilsneydda Gosdrykki og aldina-
safa (saft) úr nýjum aldinum.
Sizni 190.
77/ söfu
nú þegar er Olgerðarhús R,eykjavíkur með öllum áhöldum og
tækjum, sem til ölgerðar þurfa.
Ölgerðarhús þetta er hið fullkomnasta í sinni grein hér á landi.
Lysthafendur snúi sér til
Sveins Björnssonar,
yfirdómslögmanns. •
Fríkirkjuvegi 19. Sími 202.
Veg’gfóöur (Betræk) kom nú med „Vestu“ á Laugveg- 1. Reykið að eins: ,Cl)airman‘ og ,Vice Cljair‘ Cigarettur. Fást t öllum betri verzlunum.
Mðursoðið kjöt frá Beauvais þykir bezt á terðalagi.
S*®8*- VÁTRYCtGINGAÍ? Vátryggið tafarlaust gegn eldi, vörur og búsmuni hjá The Brithish Dominion General Insurance Co.Ltd. Aðalumboðsm. G. Gíslason. 8R LrOGMBNN £$ Sveinn Björnsson yfird.Iögm. Frfklrkjuvag 19 (Staðastað). Simi 202. Skriístofutími kl. 10—2 og 4—6. Sjálfur við kl. 11—12 og 4—6.
Vátryggið hjá: Magdeborgar brnnaboufélagi Dcp Kjöbenhavnske Sðassurance Forenmíi !imn Aðalumboðsrnenn: O. Johnson «& Kaaber Eggert Claensers yfirréttarn ála- fiutningsmaður Pósthússtr. 1 •>. Venjuiaga hsima 10—II og 4—5. Simi (£.
#lafur Lárusson yfird.lögm. Pósthússtr. 19. Slmi 215. Venjulega heima 11 —12 og 4— 3.
A. V. Tulinius Miðstræti 6. Talsími 254. Brunatrygging — Sæábyrgð. Stríðs vatry ggin g. Skrifstofutími 11—12.
Jón. Asbjðrnsson yfid.lögm, Austurstr. j. Sími 433. Venjulega heima kl. 4—j'/j.
Guðm. Olafsson yfirdómslögm. Miðstr. 8. Sími 488. Heima kl. 6—8.
Ðet kgl octr. Brandassnrance Co, Kaupmannahöfn vátryggir: hus, húsgögn, alls- konar vöruforða 0. s. fry. gegn eldsvoða fyrir lægsta iðgjald. Heímakl 8—12 f. h. og 2—8 e. b, í Austurstr. 1 (Búð L. Nielsen) N. B. Niolíten.
Alt sem að greftrun lýtur: Líkkistur og Likklæðí bezt hjá Matthíasi Matthíassyni. Þeir, sem kaupa hjá honum kistuna, fá skrautábreiðu lánaða ókeypis. Simi 497.
Carl Finson Laugaveg 37, (uppij Brunatryggíngar Heima 6 l/t—7 l/t. Talsimi 331
Abraham horfði á hann nokkra
hríð.
— Eg fyrírlít gull þitt, mælti
hann svo með áherzlu.
Nú hélt Islington að öll von
væri þrotin. En hann þagði og
beið þess, sem verða vildi.
— Nei, það sem eg geri vil eg
ekki gera fyrir fé. Segðu mér,
Giaur, veiztu nokkuð það, sem
geti gert þessum Osmönnum tjón ?
Hefir þú séð hvernig þeir sækja
fram ? Mundi þeim verða það
til bölvunar ef þú segðir hinum
Giaurunum frá því þarna niður
hjá skurðinum?
Islington vis8Í ekki Vel hverju
svara skyldi. Var þetta eigi
gildra sem var lögð fyrir hann
til þess að grenslast eftir hvað
hann vissi? Þó leizt honum svo
á Abraham, sem hann hefði satt
að mæla er hann talaði um það
að hann hataði Tyrki.
— Já, mælti hann, eg hefi séð
alt og ef eg segi foringjum
mínura frá því, þá mun her-
ferð Tyrkja vera lokið.
Augu Arabans tindruðu.
— Gott, hrópaði hann, þú ert
í sannieika bróðir minn — hefnd-
arbróðir minn. Nú skal eg segja
þér gamla sögu, sem Osmennirn-
ir hér vita ekkert um. En eg,
höfðingi Beni-Daud-þjóðflokksins
kann hana og eins frændur mín-
ir, og vér gleymum henni aldrei.
Lengst úti á eyðimörkinni er
pálmalundur Beni-Dauds-þjóð-
flokksins. Frjálsir höfum vér iif-
að þar síðan Ismael forfaðir vor
nam þar land fyrir þúsundum
ára. Eyðimörkina áttum vér og
alt það sem um hana fór. Eng-
inn þorði að hreyfa hönd né fót
gegn oss — ekki einu sinni hinn
voldugi Pascha í Stambul. Hann
var vitur gamli Paschann, og í
hvert skifti sem vér komum til
markaðsins í Hofuf, greiddi land-
stjórinn föður mínum fjölda marga
gullpeninga fyrir það að gera
ferðamönnum engan óskunda á
eyðimörkinni.
En þú veizt það Giaur að hin-
um gamla Pascha var steypt af
stóli 0g þegar vér komum til
Hofuf árið eftir vildi landstjórinn
eigi greiða föður mínum neitt fé.
Faðir minn sagði ekkert, en eftir
það rændum vér alla ferðamenn,
sem fóru um eyðimörkina.
En einu sinni kom hermanna-
flokkur út á eyðimörkina. Vér
gripum byssur vorar og söðluð-
um hesia vora — en það var of
seint. Óvinirnir réðust á oss og
þeir voru of margir. Skothríðin
hófst 0g margir af oss hafa aldrei
séð dagsins ljós síðan. Þar féll
faðir minn. Eg var þá foringi
liðsins og bað Osmennina að
hætta bardaganum þvi vér gæt-
um ekki varist.
Þeir gerðu það, en helming
kvikfénaðar vors fluttu þeir á
burt með sér og helming pálm-
anna hjuggu þeir.
Abu Sinballath þagði um stund
og augu hans tindruðu.
— Síðan höfum vér átt í friði
við þá, því vér gátum ekki ann-
að. En hefndinni höfum við ekki
gleymt. 0g þegar þeir dirfðust
' að leggja nafn spámannsins við
ófrið þennan, fór eg hingað með
menn mína. Vér komum sjálf-
krafa, og þess vegna treysta þeir
oss. Spámaðurinn hefir að vísu
boðið oss að hata þjóðflokk
þinn, en hann var sjálfur Arabi
og hann mun áreiðanlega fyrir-
lita oss ef vér gleymum hefnd
þeirri, er vér eigum Osmönnum
að gjalda.
Farðu þvi bróðir minn og leiddu
bölvun yfir Osmennina. Fuglinn
þinn stendur þarna úti á eyði-
mörkinni og eg skal láta einn
manna rainna fylgja þér þangað.
— Fuglinnminn, mæltilslington
daufur í dálkinn — hann hefur
sig aldrei framar til flugs.
Abu Sinballath sat nokkra stund
hugsi.
— Jæja, eg skal fórna þér því
sem mér þykir vænst um. Taktu
hestinn minn, sem er bundinn
hér útifyrir. Betri skepna er ekki
til milli Medina og Maskat.
Islington stökk á fætur.
— Eg lofa þér hefndínni. Láttu
mig fá klárinn.
Þeir gengu út. Þar voru ekkí
aðrir fyrir en tveir Arabar. Hest-
urinn stóð söðlaður skamt þaðan.
Islington varpaði sér í söðul-
inn og um leið og hann tók í
taumana heyrði hann að Abn
Sinballath hvíslaði að hestinum:
—1 Hlauptu eins og þú hefði^
vængi vindarins. Mundu eftir Þv*
að þú flytur hefnd Beni-Daud þjðð'
flokksins.
Þá rauk hesturinn af stað &
harðaspretti og Islington hvai’f
brátt í náttmyrkrinu.
Og enginn varð til þess a
stöðva hanp.