Morgunblaðið - 27.10.1929, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAPlt>
Verðlanu 225 kr.
Sendihu ra Bolsiedk.
Haupi hið
agæta Li iu
Gerduft og
Lillu iggja-
duft
og tat'ið þáit
i Vt*rðlauria
sainkepninn
Sendið okkur einar umbúði' al
hvorri tegund, a>amt meðmæiur;
hversu vel yður reymst hið góða
ULLU-bökunarefni. þjor getið
blotið ha vertM un.
H.f. Efnagerð Reykjav kur
kemisk verksmiðjn.
Jrigi si íts nan geisf
Nú sparaöi jeg mjer drjng-
bh skildlng með þvi að nota
tækifærið og kanpa gleraagn
iyrir 3,50 á útsölunni hjá
F. A. TfllELE
Bukastrali 4.
i r'.rls
ofsóttur af rússnesku ríkis-
lögreglunni.
Sendiherra Bolsjevikka í París,
Bessedovski, hefir undanfarið orð-
ið fyrir miklum ofsóknum af hendi
tjekunnar (G. P. U., ríkislögregl-
unnar rússnesku). Hann vakti at-
hygli á sjer með því að tala frjáls-
lega og með skarpskygni um rúss-
ncsk stjórnmál. Auk þess að vera
prýðilega gáfaður maður, er hann
íþróttamaður mikill og hraustur,
enda kom þetta honum í góðar
þarfir, svo sem skýrt skal frá.
Einn daginn, þegar hann var
fara að heiman, rjeðst að honum
vopnaður maður. Maðurinn var
staddur fyrir utan bústað hans.
Hann miðaði á hann skammbyssu,
og skipaði honum að fara inn aft-
ur og halda þar kyrru fyrir. —
Bessedovski bar kensl á manninn.
Þetta var enginn annar en Roise-
mann, foringi tjekunnar alræmdu.
Hann gerði enga tilraun til að
setja sig upp á móti honum, heldur
gekk hann til herbergja sinna, og
ljest mundu halda þar kyrru fyr-
ir. Hann skreið síðan út um glugg-
ann, og tókst honum með fimleik
að klifra niður í garðinn og yfir
4 metra háan vegg, sen/ er á
milli húss hans og næsta búss. —
Pór hann síðan rakleitt til lög-
reglunnar og kærði árásina. Vegna
þess, að hann var forseti sendi-
sveitarinnar rússnesku, gat hann
sagt upp ákvæðinu um friðhelgi
SlXlFVIRKT
'■■■■■r’ Bezti eiginleiki ^
W FLIK=FLAKS
|[? er, aö það bleikir þvottinn
a|"j við suðuna, án þess að /
t| skemma hann á nokk- /M
■SSi urn hátt . /■*
■■». 'I ■
Ábyrgzt, að laustlm
sé við klór.

hússins, og gat því lögreglan ráð-
ist inn í húsið til að bjarga konu
hans og dóttur frá Bolsjevikk-
unum.
Það vakti athygli, að það var
enginn annar en sjálfur voldugasti
maðurinn í Rússlandi, sem gerð-
ist til þess að neyða Bessedovski
til að koma heim til Moskva. —
Rússum stendur uggur af því, að
þessi maður skuli opinberlega tala
niðrandi um stjórnmál þeirra, enda
er hann þektnr að andríki og því
að bera gott skyn á stjórnmál,
auk þess sem hann er sendiherra
þeirra.
Síðan þetta gerðist hefir Besse-
dovski farið huldu höfði, vegna
þess að erindrekar rússnesku
tjekunnar eru sífelt á hælunum
a honum. Þeim mistókst að ná
honum heim til Rússlands, til að
geta liflátið hann þar, og eru nú
launmorðingjar þeirra að gera til-
raunir til að framkvæma líflátið
án dóms og laga.
Til allrar hamingju nýtur sendi-
herrann verndar frönsku lögregl-
unnar. Það fyrsta sem hún gerðL
var að senda Roisemann heim til
Rússlands hið fyrsta, og fór hann
þangað með hinni mestu leynd. En
eftir er að losna við hina laun-
morðingjana. Þetta er lögreglunni
í París erfiðara, vegna þess, að
stjórnmálasamband er við Rússa,
og þcssir menn eru embættismenn
rússneska ríkisins.
Aslin sigrar.
-* Já, bölvaðan svikara, ansaði
Feyersbam.
,í þessu opnuðust dyrnar, og inn
kom foringinn með flokk manna
við alvæpni.
—- Ágætt, kallaði Peversham.
Þj^r gerið svo vel að taka þessa
meiin fásta, imdirforingi. Og þessa
.konú—hann báhdaðí hendinni að
Rti,th. — Þjer getið farið með þaú
beiút r fangelsi.
Bíðið þjer aúgnabHk, herra
lávarður, sagði Rieliard nú snögg-
lega. — Jeg á eftir að sanna yður,
að jeg er okkj svikari.
— Á morgun, herra, minn, ansaði
Feversham letilega. Hann var nú
farið að langa fyrir alvöru til að
fá sjer ofurlitinn blund fyrir sól-
aruþprás.
— Á morgun ve“rður það of
seiöt, svaraði Riehard ákveðinn.
'Nú, jæja, ansaði lávarðurinn.
Hvað er þaSí
— Þjer skuluð vita það með
sddiyrði.
— Jeg sem ekki við svikara.
Wilding fór nú að renna grun
i, hvað Richard vildi selja, og hann
sagði fljótt í áminningarróm við
hann: —' Nei, Richard, þú mátt
Úkki koma upp um Meira
þórði hann ekki að segja, en hann
'voúaðist til að geta liindrað Rio-
hard í að koma upp um fyrirætl-
anir hertoga.
Feversham tók þegar eftir þessu
óg fóru nú að renna á hann tvær
grímur, með tilliti til þess, hvort
hann ætti að semja við þorparann.
Eftir nokkra vafnina tókust, þeir
samningar með þeim Richard og
Feversham, að þau Ruth og Rie-
hard skyldu frjáls, ef frásögn Ric-
kards skyldi reynast rjútt.
Ekki þarf að lýsa orðaskiftum
hjerna, en nóg er að geta þess, að
þau gengu eins seint og jafnvel
Stirðar en áður, en þó iauk með
því, að Richard gat sannfært lá-
varðinn um, að hann færi rjett
með frásögnina af fyrirætlun he'r-
toga. Lávarðurinn sendi nú út
njósnara, og komu þeir von bráðar
aftur og sögðu frá því, að óvina-
herinii væri að nálgast. Alt lenti
nú í fumi. Lávarðurinn átti eftir
að klæða sig, og skipáði hann her-
bergisþjóni sínum að hjálpa sjer
til að gera það fljótt og vel, en
gaf á meðán skipun um að sleppa
þeim Ruth, Richard og Blake, en
skjóta Wilding hið fyrsta.
Síðan hjelt hann áfram að klæða
sig-
i
I
22. kapítuli.
Líflátið.
Weritworth herforingi heilsaði
að hermannasið, er hann fekk skip-
unina um að láta skjóta Wilding.
Blake varpaði öndinni ljettilega
yfir því að vera nú . óhultur um
líf sitt. Ruth sat fyrst um stund
náfol, en reis síðan upp með hend-
ina á brjóstinu og rak upp lágt
vein. Wilding var fremur hissa e«n
hræddur, og hann nálgaðist borð-
ið, sem Peversham stóð við, til að
fá einhverja skýringu á því, fyrir
hvað hann væri dæmdur til dauða.
— Þjer heyrðuð hvað sagt var
herra minn, sagði Wentworth.
— Jú, jeg heýrði það, svaraði
Wilding rólega. — En jeg er
hræddur um, að mjer hafi mis-
heyrst. Afsakið þjer augnablik,
sagði hann við kapteininn, og
þrátt fyrir skipunina hikaði hann
við að taka hann fastan, því að
málrómur Wildings var svo ákveð-
inn, að honum fanst ekki nema
sjálfsagt ' að leyfa honum að tala
dálítið við lávarðinn.
Peversham eheri sjer hissa að
Wilding, þegar hann ávarpaði
hann og heimtaði, að hætt væri við
að clrepa hann án dóms og laga.
Það er o£ þreytandi að taka upp
öll þau orðaskifti hjer, því að
það var eins og mælt væri við
steinrim, jægar átti að fára að
sannfæra Peversham um, að hon-
um hefði skjátlast. Við þennan
dóm sat, og á síðustu stundu gat
Rutli sært hann til að leyfa sjer
að tala við mann sinn í fimm mín-
útur. Hann hafði þegar samþykt
þetta, eti þegar skot heyrðist úti
á mýrunum, var honum öllum lok-
ið, og hann sneri nú við blaðinu,
og gaf skipun um að skjóta Wild-
ing strax, með því að ekki væri
tími til að bíða í fimm mínútur.
Síðan setti hann á sig hárkolluna,
leit einu sinn enn í spegilinn og
rauk síðan út og skildi dyrnar
eftir opnar á eftir ,sjer.
— Jæja, herra minn, sagði kap-
tcininn við Wilding. Það er best
að þjer komið.
— Jeg er reiðubúinn, svaraði
Wilding fast og ákveðið. Hann
sneri sjer við til að líta á konu
sína.
Hún hallaði sje'r að honum, hjelt
höridunum fram og leit á hann
með augnai'áðið sem ætlaði að
æra hann, svo mikil ást og blíða
var í augum hennar.
— Herra kapteinn, gerið mjer
þann greiða að fresta líflátinu um
eina mínútu, sagði liann við Went-
wort í bænarróm.
Wentworth var ekkert illmenni,
en hann var hermaður, og því var
honum ekki auðve'lt að brjóta í
bág við gefna skipun. Hann hikaði
því. En meðan hann var að hugsa
sig um, heyrðist hófadynur, sem
fjarlægðist. Það var Feversham,
sem var að fara. Þetta var nóg til
þess að hann gaf samþykki sitt.
— Þjer skuluð fá þessa mínútu
herra minn, en lengur get jeg ekki
frestað þessu.
— Jeg þakka yður af öllu hjarta
drengskap yðar, svaraði Wilding,
og meira þakklæti liefði ekki mátt
lieju'a í röddinni, þótt kapteinn-
inn liefði gefið honum lif.
Kapteinninn hafði þegar snúið
sjer að mönnum sínum og var að
gcfa þeim skipanir. — Tveir ykk-
ar fyrir utan gluggann, en hinir
,bíða í ganginum.
— Gerið þjer allar ráðstafanir,
herra kapteinn, en ef je'g gef yður
æruorð mitt um að jeg skal ekki
reyna að komast undan, sagði
Wilding. Wentworth kinkaði kolli,
en svaraði engu. Hann var farinn
að bera milda virðingu fyrir þess-
um manni, sem gekk óhræddur út
í dauðann.
— Það er best að þið farið, sagði
hann við Richard og Sir Rowland.
— Þjer herra Westmacott getið
beðið í ganginum með möunum
mínuin. Síðan fóru þe'ir allir út.
Nú stóðu jiau Wilding og Ruth
alein inni í herberginu, augliti til
auglits. Hann geklc til móts við
bana, og hún fleygði sjer grátandi
í fang honum. Hann efaðist enn
um tilfinningar þa;r, sem stjórnuðu
gerðum hennar, hjelt að þær gætu
máske stafað af meðaumkvun. —
Hann klappaði Ijett á öxl hennar.
— Svona blessað barn. Gráttu
ekki mín vegna, se'm eklci á tár til
fyrir sjálfan mig. Hvað er ljettari
hegning fyrir öll þau axarsköft og
ajlar þær háðungar, sem jeg liefi
gert þjer?
Hún svaraði honum engu, held-
ur hjúfraði sig fastar upp að hon-
um. Hann lijelt áfram: — Vertn
ekki að aumkva mig, Rúth. Jeg
er ánægður með þettá eins og það
er. Je'g bæti þjer nú að fullu þaðf
sem jeg hefi brotið gagnvart þjer.'
Hún lyfti andlitinu og horfðí
inn í augu hans. Augu hennar voru
full af tárum.
— Þetta er ekki meðaumkvun,
sagði hún. Jeg þarfnast þín, Ant-
hony, af því að jeg elslta þigl
Iíann varð náfölur. — Er þetta.
satt? Er það satt, sem þú sagðir
við mig í gærkvöldi? Jeg sem hjelt
að þú segðir þetta aðeins til að
íe'fja mig.
— Jú, það er satt, svaraði hún
kjökrandi.
Hann andvarpaði og losaði aðra-
hendina til að strjúka um kinn
henni. — Jeg er hamingjusamurf
sagði hann og reyndi að brosa.
Hefði jeg lifað, þá ........ Hver
veit...?
— Nei, nei, tók hún fram í fyrir
lionum og þrýsti sjer fastar að
honum. Hann beygði höfuðið og
varir þeirra mættust í löngum
kossi. f þessu var barið á dyrnar.
Þau hrukku við, og Wilding
reyndi að losa sig úr armlöguiu
hennar.
— Nú verð jeg að fara, elskan
mín.
— Guð hjálpi mje'r, stundi hún
og hjúfraði sig enn fastar upp að
honum. — Það er jeg, sem er að
drepa þig — jeg og ást þ>n á
mjer. Það var til að bjarga mjer,
að þú komst hingað, án þess að
setja það fyrir þig, að þú varst
að tefla þínu eigin lífi í hættu.
Mjer hefnist nú fyrir að liafa
hlustað á allar raddirnar, sem
rödd hjarta míns, sem eitt sagði
mjer satt, því að hefði jeg e'lskað
þig fyr, þá hefði alt farið betur.
— Vertu hughraust, Ruth mín,
sagði hann og Iosaði þig úr arm-