Morgunblaðið - 02.03.1934, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIF)
"am-
Happdrætti Háskóla íslands.
Drcgið yerður I I. flokkf lawgardag ÍO. mars.
Nú fer að verða Iiver síðasfur fil þess
að fryggja sjer miða frá upphafi.
Snúið ýður til umboðsmanna happdræffisins.
í Reykjavík:
Frú Anna Ásmundsdóttir, Suðurgötu 22. Sími 4380.
Dagbjartur Sigurðsson, kaupm., Vesturg. 45. Sími 2414.
Einar Eyjólfsson, kaupm., Týsgötu 1. Sími 3586.
Elís Jónsson kaupmaður, Reykjavíkurveg 5. Sími 4970.
Jörgen I. Hansen, framkvstj., Laufásvegi 61. Sími 3484.
Helgi Sívertsen, fulltrúí, Austurstræti 10 (Braunsvershm). Sími 3582.
Frú Maren Pjetursdóttir, Laugavegi 66. Sími 4010.
S. Ármann & St. A. Pálsson, Varðarhúsinu. Sími 3244.
í Hafnarfirði:
Valdimar Long, kaupmaður. Sími 9288.
Verslun Þorvalds Bjarnasonar. Sími 9310.
Vinningarnir eru skatffrjálsir.

'
Grand-Hótel. 38.
ar skálar með magnoliugreinum; kaktusar og
. krautglös, sem hvít brönugrös uxu í. Var þessi
,jón huggun? Nei, mjúkleg fegurð hlómanna var
íienni engin huggun. Nú fyrst fann hún, að hendur
heiahar voru ískaldar, og tók að þreifa eftir hönsk-
um í kápuvasa sínum. Alveg út í bláinn, því í síð-
usttt átta ár hafði hún ekki notað kápuna nema til
hiífðar gegn kuldasúgnum, sem er á hverju leík-
sviði, hvar í heiminum sem leitað er. Hún sá í anda
, snúruioft, járnhurðir með varalömpum fyrir ofan
og skáhallt leiksviðsgólfið. — Aldrei framar,
l hugsaði hún, — aldrei framar — aldrei framar.
Fornlega kápan var síð hún huldi að vísu vel bún-
•u.ginn, en var fyrir fótum hennar, Hún lyfti henni
upþ um leið og hún yfirgaf -blómagluggann og
btíjp'gði í leiðslu yfir í rólega hliðargötu. Um leið og
hún fór framhjá sá hún Búddhaiíkneski, sem sat
ólegt í glu^ga með gylltar koparhendur og reyndi
il að fróa hana. — Aldrei dansa framar — aldrei
ramar. Hún reyndi að rifja upþ fyrir sjer hug-
ireystingarorð, en þau ui’ðu að kjökri. — Sergei!
:epti hún, — Gabriel, Gaston. Þetta voru nöfn
uinna fáu elskhuga hennar, sem hún var að hrópa
á og hún hrópaði Anastasíu dóttur sína, og loks
ira að segja á dótturbarn sitt í París, sem hún
i iifði aldrei sjeð. En einmana var hún og varð, og
:ginn huggaði hana. Alt í einu stansaði hún
: ædd. — Hvað er jeg að gera? spurði hún sjáifa
■ig. — Jeg hef strokið úr leikhúsinu. Það má ekki
otil ganga — það er ómögulegt. Eg vil fara
i angað aftur.
Klukka á einhverri kirkju sló ellefu, hægt og ró-
irgá, rjett við eyra hennar, en enginn kirkjuturn
v,..r neinsstaðar sýnilegur. Grusinskaja tók hend-
i .:ar upp úr kápuvösunum og ljet þær falla mátt-
í usar niðulr; í hreyfing’unni líktist hún dálítið
. rðu dúfunni. — Of seint, sagði hreyfingin. Sýn-
i.íghv hlaut að fara að verða úti. Grusinskaja reigði
höfuðið aftur og leit á götuna, sem hún var komin
í á flótta sínum. Hún hafði enga hugmynd um,
hvar hún var stödd. Hún sá litlar dyr með bláu og
rauðu ljósi 1 kring, og yfir var letrað: ,,Rússnesk
drykkjustofa“. Grusinskaja gekk þangað og stað-
næmdist fyrir utan dyrnar, hún mjelaði á sjer nefið
eins og krakki og hugsaði málið. — Rússnesk
drykkjustofa, hugsaði hún; — ef jeg nú færi inn?
Fólkið þekkir mig. Hljómsveitin í rauðu skyrtunum
spilar þá Grusinskajuvalsinn. Hvílíkt uppnám.
,,Nei, það verður hreint ekkert uppnám, hugs-
aði hún á næsta a,ugnabliki, í dauðans örvæntingu.
— Jeg get ekki farið inn eins og jeg lít út núna.
Ef til vill þekkir mig enginn þar, framar. Og eí
þeir þekktu mig — eins og jeg lít út — því verra“.
Hún benti lítilli, hrörlegri leigubifreið og ljet
aka sig til gistihússins, og andlit hennar var alt í
einu orðið kalt og stirnað.
Gaigern stóð á vérði, eins og áður er sa'gt, milli
ytra og innra tjaldsins í svaladyrum nr. 68 og beið
eftir því, að litlu mennirnir í bláu vinnuskyrtunum
íykju við verk sitt. Þeir skriðu fram og aftur á
fyrstu hæðar gluggabrún með tengur sínar og raf-
taugar og æpptu öðru hvoru: „Hjer“ og „Gott“
með miklum ákafa, en ijóskastararnir hjeldu
áfram að vera ijóslausir, eftir sem áður. Þar af
leiddi að framhlið hótelsins var því betur upp-
lýst af bogalömpunum, Ijósunum frá fimm aðaldyr-
unum og ljósauglýsingunni beint hinumegin við
götuna, sem ýmist mælti með kampavínstegund eða
súkkulaði- Annars gat bið hans ekki hafa veríð
orðin meiri en tuttugu mínútur, þegar dyr nr. 68
opnuðust og Grusipskaja birtist í ijósi iampans um
leið og hún kveykti á honum.
Frá sjónarmiði Gaigerns var þetta óreglusemi, sem
engu tali tók. Hræðslan kom eins og ískaldur hnífur
fram með rifjunum og niður .í maga. Hvern fjand-
ann átti þessi kvensa að vilja heim í hótelið klukkan
tuttugu mínútur yfir ellefu? Hvað átti af manni að
verða, ef ekki var lengur hægt að reikna nokkum-
veginn sýningartímann í leikhúsinu? ,,Óheppni“,
hugsaði Gaigern og nísti tönnum. Og óheppniría var
hann beinlínis hræddur við. Sannarlega var eins og
hann væri gengin í einhverja andstyggðar gildruna,.
sem samsett var úr heilli halarófu af slysum. Bjarm-
inn frá ljósakrónunni síaðist gegn um tjaldið, sem:
fyrir innan hann var og kastaði skugganum af hin-
um flókna vefnaði hennar á svalirnar. Gaigern skip-
aði sjálfum sér með harðri hendi að vera rólegum og:
í góðu skapi. Perlufestin í vasa hans var orðin jafir
heit og líkami hans, og nú hrundu perlurnar milii
fingra hans eins og baunir. Snöggvast fannst honum
það' ekki ná nokkurri átt eða viti, að þessar perlu-
móðuragnir skyldu vera verðmæt eign. Fyrst umsát-
ur í fjóra mánuði, sjö metra lífshættuleg ferð — og
svo þegar sú hætta var af staðin, þá önnur ný, og svo<
koll af kolli. Ein keðja af hættum — það var hans-
æfi. Ein keðja af perlum — það var æfi Grusinskaju.
Gaigern hristi höfuðið brosandi í þessari vandasömu.
stöðu, sem hann nú var í. Gaigern var ekki neinm
heimspekingur. Hann tók við lífinu, eins og það kom:
fyrir, með þessu sama undrandi, káta, næstum
heimskulega brosi — lífið var eitt af mörgu, sem.
hann skildi aldrei almennilega. Hann harkaði af sér„
snéri sér milli tjaldanna, Jiannig, að hann horfði.inn.
í herbergið og beið.
Grusinskaja stóð kyr á góifinu í allt að því mjnútu,.
mitt undir glerskálunum í ljósakrónunni, og var á.
svipinn eins og hún hefði villst. Hún beið þangað til
kápan var sigin sjálfkrafa niður af handleggjum
hennar, sem hengu niður; síðan gekk ún að sim-
anum á borðinu. Tvær mínútur llðu áður en hún
náði í Theater des Westens og aðrar tvær áður en.
Pimenoff kom í símahn, en hún var svo afskaplega.
þreytt, að hún gat ekki einu sinni orðið óþolinmóð.
„Hailó, Pimenoff! Já, það er eg — Gru. Eg ei"
heima á hótelinu. Þú verður að fyrirgefa mér. Mér
varð allt í einu illt. Hjartað — skilurðu. Gat ekki
náð andanum. Já, alveg sama sagan sem í Sehewen-
ingen. Nei, nú ér eg skárri. Eg veit vel, að eg kom •
ykkur í voða vandræði. Hvernig stóð Lueille sig?'
Hvernig? Nú, já, það er að segja laglega. Og áhorf-
endurnir ? Hv^ð segðirðu? Nei, jeg verð ekki óróleg
— þú' getur alveg sagt mér eins og er„ ef það hefir
I