Morgunblaðið - 21.03.1934, Page 8

Morgunblaðið - 21.03.1934, Page 8
8 MORGUNBLAÐIÐ §æ§krím$l rekur á land. Sæskrímslið hjá Cherbourg. Skamt, frá Cherbourg í Frakk- landi rak á land sæskrímsl um seinustu mánaðamót, og er mik- ið um það talað í frönsku blöð- unum. Skrímsl þetta er 8 metra langt og 11/2 m. á breidd. Á því er lítill haus og líkist hann bæði slönguhaus og haus á svaneðlu frá krítartímabilinu. Sjónarvott- ur hefir lýst skepnunni þannig: — Búkurinn smámjókkar tii beggja enda. Annars vegar er langur háls, en að aftan meter- langur hali. Höfuðið er mjög lít- ið, líkt og á úlfalda. Þrír uggar eru á því, einn bakuggi og tveir uggar fremst á kviðnum og eru þeir allir loðnir, með hrokknum hárum. Skepna þessi hefir rifið á sjer kviðinn á skeri neðansjávar og innvolsið er hlaupið út. Því miðúr er hausinn talsvert skemd- ur. — Ekki vita menn hverrar teg- ui'dar ski'ímsl þetta er. Sumir halda að það sje skrimslið, sem var í Loch Ness. Aðrir segja að það mUni vera vanskapaður í paradís verkamanna Tveir Svíar fóru til Rúss- lands að leita sjer atvinnu, en voru settir í fangelsi. Tveir ungir verkamenn frá Husum í Svíþjóð, Anton Edlund og J. Söderkvist, fóru til Rúss- Iands í júlímánuði í fyrra til þess að leita sjer atvinnu. Höfðu þeir heyrt svo mikið látið af hver paradís þar væri fyrir verka- menn, að þeir þóttust vissir um gæfu og gengi. . Síðan frjettist ekkert af þeirti þangað til í febrúarlok. Þá kom brjef frá þeim og hafði því verið hvalur, en þá segja dýrafræðing ar að hvalir geti alls ekki verið loðnir. Ótal vísindamenn úr Englandi og Frakklandi hafa farið til þess að skoða skrimslið. smyglað út úr Rússlandi. í þessu brjefi segja þeir sínar farir ekki sljettar, því að undir eins og þeir komu til Rússlands voru þeir teknir fastir og hafa síðan verið geymdir í íangabúðunum í Sar- ov, eitthvað 35 mílur fyrir aust- an Moskva. Segjast þeir oft hafa skrifað, en Rússar hafa sjeð um það, að brjefin kæmist ekki út úr landinu. Þetta brjef var sent með fanga, sem var látinn laus úr Sarov. Ættingjar mannanna hafa nú snúið sjer til sænsku stjórnarinn ar og beðið hana að reyna að fá piltana lausa. börnin yðar eru lystar- laus, þá gefið þeim hinn Ijúffeng'a vitaminsgraut úr Það er hollasta og besta fæðan, jafnt fyrir gamla, sem unga. — sobin i'nýmjólk veroð ð bminútum að ágætum bætiefnagrdut Dafni barniá ekki,qefið þvi Cerena qrautáhverjum deqi, þá for það falleqar rauðar kinndB » Spegill, spegill herm þú mjer, hvaða bónið besta er? Já, — Fjallkonu-gljávax af öllu ber. — Þegar þjer viljið fá gólfin yðar verulega falleg, — svo falleg að> vandlátir gestir lirósi yður’fyrir, — þá slculuð þjer bóna þau með Fjallkonu-gljávaxi, sem er hið óviðjafnanlega gljávax frá H.f. Efnagerð Reykjavíkur. mmsk rwh Grand-Hótel. 43. Þú varzt úrvinda af örvæntningu rétt fyrir stundar- korni, og fari eg nú frá þér, endurtekur sig sama sagan. Segðu mér að vera hjá þér — segðu það“! Hann hrissti hendur hennar. Tók um axlir hennar og hrissti hana. Hún gat fundið, í hvílíkum æsingi hann var, einmitt vegna þess, hve fast hann tók á henni. Jerilinkof hafði beðið og grátbænt, en þessi maður skipaði. Vcik, en léttari í skapi, lét hún höf- uð sitt síga að ‘brjóstinu á silkináttfötunum hans. ,,Já, vertu hjá mjer dálítið enn“, sagði hún. Gai- gern leit yfir hár hennar og dró andann djúpt. Hin hræðilega angist hans lagði smámsaman á flótta, og hrærigrautur af allskonar myndum sveimaði fyr- ir hugskotssjónum hans, eins og þær væri kvik- mynd: Grusinskaja dauð í rúmi sínu, með sterkan skamt af verónali í sér, hann sjálfur á flótta uppi á húsþökum, húsrannsókn í Springe, fangelsi. Hann hafði enga hugmynd um hvernig þar var umhorfs, en samt sem áður sá hann það greinilega fyrir sér; hann sá líka móður sína fyrir sér, á banastundinni og var þó langt síðan hún dó. Þegar hann kom aftur í nr. 68, breyttist hættan og angistin, sem nú var afstaðin í vímutilfinningu, eins og hann væri drukkinn. Hann lyfti hinni ljettu Grusinskaju hátt upp í loft á örmum sínum og þrýsti henni að sér eins og barni. ,,Komdu, komdu, komdu“, hvíslaði hann lágt við gagnauga hennar, með röddu, sem nú var orðin djúp. Það var oroið langt síðan Grusinskaja hafði fundið til líkama síns, en hún fann það nú. Mörg ár voru liðin síðan hún hafði verið kona — en nú var hún kona. Dimmur, syngjandi himinn tók að hring- snúast uppi yfir henni, og hún flýtti sér upp í him- ininn. Ofurlítið, hálfkæft óp, eins og það kæmi frá fugli, gerði uppgerðarástríðu Gaigern raunverulega, svo að hann hafði aldrei þekkt þvílíka. Tebollinn á borðinu glamraði ofurlítið í hvert sinn sem bifreið þaut fram hjá á götunni. Fyrst speglaðist Ijósið frá Ijósakrónunni í þessu fljótandi eitri, síðan rauði bjarminn af náttlampanum og loks aðeins bjarminn frá Ijósauglýsingunni úti fyr- ir. Úrin tvö héldu áfram kapp-hlaupi sínu, og úti í ganginum heyrðist glamrið í lyftuhurðinni, kirkjuklukkan í fjarska sló eitt, innan um bauliö í bifreiðahornunum — og tíu mínútum sxðar log- aði aftur á ljóskösturunum á framhliðinni á Grand Hótel. „Sefurðu.“ „Nei“. „Fer vel um þig.“ »Já“. „Nú ertu með opin augun; eg finn augnaháiún þín á handleggnum á mér. Skrítið — stór maður með augnahár eins og barn — ertu glaður?“ „Eg hefi aldrei verið jafn hamingjusamur og nú“. „Segðu það einu sinni til — segðu það“. „Eg hefi aldrei verið eins hamingjusamur", taut- ar Gaigern við mjúka, svala arminn, sem höfuð hans hvílir á. Hann er svo óendanlega ánægður og þakklátur. Á ódýrkeyptum ævintýraleiðöngrum sínum hefir hann aldrei upplifað þessa vímu án eftirkasta, þessa titrandi kyrð eftir faðmlögin. — Hann finnur til einhvers, sem ekki á sér neitt nafn, heldur ekki kærleika; — það er eins og að koma heim eftir að hafa kvalist af heimþrá. Hann er ennþá ungur, en í faðmi Grusinskaju, við hin blíðu ástaratlot hennar, verður hann ennþá yngri. „Það er leiðinlegt . ..." tautar hann við arm hennar; hann ýtir höfðinu hærra upp og leggur það við öxl hennar, þar sem ilmar eins og á engi. „Jeg myndi finna þig blindandi, hvar sem væri í heiminum, á þessu ilmefni“, segir hann og snuðrar eins og smáhvolpur. „Hvaða tegund er það?“ „Nú, það .... Nei, segðu mér heldur, hvað þér finnst leiðinlegt? — gerðu það! Þetta ilmefni er kallað eftir litlu blómi, sem vex á engjum; Nexu- vjada — eg veit ekki hvað það er kallað á þýzku. Timian? Það er búið til fyrir mig í París. En segðu mér hvað það er, sem þér þykir leiðinlegt“. ,,Að maður skuli aldrei hitta réttu konuna strax. Að maður skuli vera heimskingi í þúsund nætur, og standa í þeirri trú, að maður þurfi altaf að hafa þessa köldu leiðindatilfinningu á eftir, eins og hverja aðra magapínu. Að fyrsta konan, sem mað- ur svaf hjá, skyldi ekki vera eins og þú“. „O—o, þú ert svoddan eftirlætisbarn“, hvíslar Grusipskaja og kyssir hár hans, þennan þykka feld með tóbaks- og rakarastofuilfhinn, sem nú er orð- inn úfinn. Hann dregiir fingurna eftir andandi lík- ama hennar. „Veiztu það?“ segir hann, — „hvað þú ert létt? Eins og ofurlítil froða á kampavínsglasi", sagir hann með undrun og aðdáun. „Já, það dugar ekki annað en vera létt“, svar- ar Grusinskaja aívörugefin. „Nú langar mig til að sjá þig. Má .jeg kveikja?“ „Nei, nei!“ svárar hún og dregur öxlina burt frá honum. Hann tekur eftir því, hversu mjög hann hefir hrætt þessa konu, sem enginn veit aldur á. Hann finnur aftur þessa einlægu, löngunarkenndu með- aumkvun með henni. Hann skríður á eftir henni og síðan liggja þau hugsandi. Ljósið utan af götunni borast gegn um gluggatjöldin eins og langt, odd- mjótt sverð og leikur um loftið í herberginu. I hvert sinn sem bifreið ekur fram hjá skýzt hraður skuggi gegn um ljósrákina. „Perlurnar“, hugsar Gaigern. „Ef eg er heppinn og allt gengur vel, get eg sett þær á sinn stað, meðan hún sefur. En það gengur eitthvað á hjá mannskapnum þegar eg kem perlulaus. Bai’a að bílstjórinn setji nú ekki allt á vitlausa endann og fari á fyllirí út úr vonzku og eyðileggi allt. Já, þetta fyrirtæki er víst farið fjandans til fyrir fullt og allt. Óheppni. — Og guð sjálfur má nú vita í minn stað, hvaðan við eigum að fá peninga. — Kannske getur maður rúið hinn ríka frænda, sem sefur í nr. 70, hérna rjett hjá, og stynur allar næt- ur. Nei, andskotinn eigi það allþ saman — um að gera að vera ekki að brjóta heilann. Kannske heimta eg baT'n af henni perlurnar. Það væri kannske það e'..faldnsta. Kannske segi eg henni í fvrramálið, h\ nig í öiiu liggur. Ef eg fer rétt að fei hún ekki að láta setja mig í steininn í fyrra- málið, litli vitleysxngurinn! Hún lætur perlurnar liggja á glámbekk. Hlægileg kvenpersóna — en;

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.