Morgunblaðið - 25.10.1934, Page 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
:| ' ■oá-auglys ^garj
«• / «»WM1Mjajin BMðMMMM
Sloppar hvít- og misl. —Svunt-
ur — Morgunkjólar — Morgun-
kjólatau — Ljereft — FLúnei og
Tvistar. Versl. „Dyngja“, Banka-
Btræti 3.
Kvenpeysur — Golftreyjur —
Svefntreyjur — Drengjavesti.
Versl. „Dyngja“.
Infstykki við Peysuföt — Milli-
pil.s við peysuföt — Sokkabanda-
Btréngir — Corselet — Kvenbolir
frá 1.75 — Buxur frá 1.25.
Versl. „Dyngja“.
PúSurkvastar í silkihulstri 0.95.
Versl. „Dyngja“.
„Satin Beauty“ hvítt, svart og
misl. á 5-50 m. — Kjólacrepe á
3.50 mtr. —- Mata-Lita Crepe í
mörgum litum —■ Lakksilki —
Taftsilki og margt fleira í kjóla.
Versl. „Dyngja'
Angoraefni í Pils og Kjóla, UU-
artau. í mörgum litum. Skotsk efni
í góðu og ódýru úrvali_
Versl. „Dyngja' ‘.
Kjólaspennur —■ Kjólatölur —
Clips — Belti — Nælur og alls-
konar smávara.
Versl. „Dyngja“.
Munstruð efni í Svuntur og'
Upphlutsskyrtur. Georgette með.
flöjelisrósum í úrvali. Slifsi —
Slifsi'sborðar — Slifsiskögur.
Versl. „Dyngja* ‘.
Dívanar, dýnur og allskonar
•toppuð húsgögn. Vandað efni,
vðnduð vinna. Vatnsstíg 3. Hús-
gagnaverslun Reykjavíkur.
Sjúklingiu-: Haldið þjer, lækn-
ir. að mjer geti batnað.
Læknir: Þjer getið verið von-
góður. Jeg hefi nú í 10 ár stund-
að sjúkling, sem þjáist af liinu
sama og þjer.
Nýir kaupendur að Morgun-
blaðinu fá blaðið ókeypis til næstu
mánaðamóta.
Handa ungbörnum: Bolir, bleyj-
ur, buxur, Svif, samfestingar, hos-
ur. treyjur, kjólar, kápur, Kjös-
Ur, vagnteppi, gúmmíbuxnr og
gammasíubuxur. Snót, Vestur-
götu 17.
Bamafatnaður: bolir, buxur,
kot, sokkar, kjólar, peysur, káp-
ur, drengjaföt, frakkar, húfur og
treflar. Snót, Vesturgötu 17.
Baka í húsum. Upplýsingar í
síma . 3411. .
AlLskonar viðgerðir á grammó-
fónum. Aage Möller, Austurstræti
17, uppi.
Sá, sem tók frakka í misgripum
á Heitt og Kalt á mánudaginn, er
vinsamlega beðinn að skila bon-
um þaugað og sækja sinn frakka.
Kjötfars og fiskfars, heimatilbú-
ið, fæst daglega á Fríkirkjuvegi
3. Sími 3227. Sent heim.
Hún: Þú ert alveg hættur að
kaupa falegar gjafir handa mjer.
Hann: En jeg verð að borga all-
ar þær fallegu gjafir, • sem þú
kaupir liauda sjálfri þjer.
kaupendur að
Morgunblaðinu
fá blaðið
ókeypis
til næstkomandi
mánaðamóta.
í T
A R U J A R
Þegar eittbvað út af ber,
aðeins nafnið þarft að muna,
kannske þú getir keypt af mjer,
kúlulegu í skiftinguna-
Lampaskermar.
Mjög margar gerðir af pergament-
skermum og silkiskermum, bæði
fyrir stand- og borðlampa, loft og
vegglampa, ásamt lestrarlampa.
SKERMABÚÐIN
Laugaveg 15.
SIG. THORODDSEN.
Landmælingar. Lóða- og halla-
mæling'ar o. fl. verkfræðingsstörf.
Fríkirkjuveg 3. Sími 3227.
Heima 6—8 e. h.
2-4
mólorbálar
,f>[ f){$Y ftpÍfV' 9(. ■ >r,r\ "(Lf y ^ ,•? l‘f ‘ ,,
geta ennþá fengið viðlegupláss hjá okkur á næstu vertíð *
ef samið er strax.
Leiga eða kaup geta einnig komið til greina, ef um
ca. 20 tonna báta er að ræða.
Höfum til befttusild.
Haraldur Böðvarsson & Co»
Sandgerðí.
SYSIUBMR. 34.
hvern dag að gera mjer læti; því hr. Kleh varð
jeg að hugga, þar eð hann var hræddur um Irenu
im er hún skyldi fæða í annað sinn. Hann var rjett
að því kominn að fara til Miinchen. Jeg fjekk hann
ofan af því. (Það sýndi að jeg trúði því, að hug-
boð mitt væri rjett). Jeg sagði honum, að ekki
hefðum við verið Irenu mikið til heilla seinast, og
ef til vill væri Lottu ætlað að vera einni hjá systur
sinni í þetta sinn.
Jólin liðu. Árið 1918 rann upp. Alt í einu hættu
brjef systranna að koma frá Munchen, en komu nú
þess í stað frá Berlín. Þangað höfðu þær farið af
því Irena hafði heyrt svo mikið látið af kvensjúk-
dómalækni, sem Hederer hjet og þar átti heima.
Honum treysti hún best alira lækna.
Höfuð mitt var næstum sprungið af eintómum
heijabrotum. Nú sá jeg þær fyrir hugskotssjónum
mínum saman í Berlín, hvora í hinnar hlutverki:
Lottu, sem frú Wagner, komna að falli, en Irenu
undir nafninu ungfrú Kleh. Þannig bjuggu þær
saman, þannig fóru þær til læknisins, þannig festu
þær sjer herbergi á fæðingarstofnuninni. .. .
„Irena hefir eignast indælan dreng. Báðum líður
ágætlega. Lotta.“
Þetta skeyti kom 5. mars, meðan við sátum að
morgunverði. Hr. Kleh varð svo hrærður, að.hann
fór ekki í búðina, heldur stóð í hálftíma við glugg-
ann, án þess að mæla orð frá munni — ef til vill
hefir hann verið hræddur um, að geta ekki leynt
klökkva sínum. í hundraðasta sinn reiknaði jeg út
tímann frá þessum óheilladegi, 14. júní, — og alt
kom heim. Það gat vitanlega verið tilviljun, og
hversvegna þurfti að efast um, að svo væri? Hafði
jeg ekki sjálf. upplifað þær tilviljanir, sem engum
rithöfundi gæti dottið í hug að finna upp sjálfum?
Og var þetta bragð, sem jeg hafði þær systurnar
grunaðar um, ekki tíu sinnum ótrúlegra en hitt,
að Irena hefði orðið móðir áður en Alexander fór
að heiman? Jeg hafði heyrt, að konur, sem eru
yangæfar í þá átt, gætu einmitt orðið það, ef þær
óskuðu þess mjög heitt, og það var sennilega líka
leyndardómurinn, sem menn hafa stundum eignað
verndargripum, töfraorðum og þess háttar. Og ef
hún hefði nokkru sinni í hjónabandi sínu sjer-
staklega óskað að verða móðir, var það þá ekki
einmitt síðustu nóttina, sem Alexander var heima
áður en hann fór til vígvallarins og hún hræddist,
að hann ef til vill kæmi aldrei aftur.
— Þjer eruð ekki verulega glöð, Eula, sagði hr.
Kleh. — Eruð þjer kannske hrædd við, að eitthvað
verði að henni?
Jeg hristi höfuðið og sagðist vera glöð. Innst
í huga mínum kallaði jeg sjálfa mig gamlan asna
og reyndi að flýja þessar heimskulegu hugsanii’,
og um skeið virtist svo sem það hefði tekist. Hr.
Kleh bauð Lisbeth og manni hennar til kvöldverð-
ar og jeg safnaði öllum þeim matvælum, sem jeg
gat frá leynisölum, sótti síðustu vínflöskurnar nið-
»
ur í kjallarann og svo drukkum við minni Irenu,
Alexanders og litla drengsins nafnlausa.
Jeg hafði góðar gætur á .Winterfeld, en hann
virtist ekki hafa minsta grun. — Jeg er asni, sagði
jeg við sjálfa mig, — hábarinn glópur. Jeg hefi
víst ekki reynt nóg á þessum fimmtíu árum mínum,
og fer þess vegna að yrkja í viðbót, á gamals aldri.
Því meir, sem vínið, sem jeg var svo óvön, hreif á
mig, því heimskulegra virtist mjer hugarvingl mitt.
Jeg var orðin svo hrædd, eftir það, sem skeð hafði
síðustu árin, að jeg þorði ekki lengur að trúa á þá
heppni, að Irena væri nú raunverulega búin að
eignast barn og að Alexander myndi koma aftur
til hennar.
Þegar hr. Kleh tók enn að brydda upp á hræðslu
sinni við eftirköst, fjekk Winterfeld símasambaijd
við Berlín og talaði sem stjettarbróðir við Hederer
gamla, og sagði síðan við okkur: — Alt er í fræg-
asta lagi, ekki vi^und af hita eða máttleysi. Og
þetta er fallegasti drengurinn, sem þarna hefir
fæðst í marga mánuði.
Við drukkum hátíðlega skál í tilefni af þessari
fregn. Winterfeld hló og sagði: — Hederer gamli
er orðinn skotinn í sjúklingnum.
Mitt í allri kætinni fjekk jeg samt sting í hjart-
að. En rjett á eftir sagði jeg við sjálfa mig: —
Þarna sjerðu hvað er að marka þessar grunsemdir
þínar. Hvers vegna gæti ekki karlmanni litist sjer-
staklega vel á Irenu? Þú ert víst ein um það, að'
þykja það grunsamlegt.
— Þú ert svo þögul í dag, Eula, sagði Lisbeth..
Hvernig finst þjer að vera ung amma?
Þetta var auðvitað í gamni sagt og hin öll hlógu, .
því jeg roðnaði, og vitanlega hefir það verið hlægi-
legt.
Já, það var sagt í gamni, en það hafði þó vakið
tilfinningu, sem hafði sofið hingað til; jeg fann,.
að í Berlín var lítil sofandi vera, sem mjer þótt
vænt um. Jeg veit ekki hvernig þessari ást til af-
kvæmisins er varið, því j.eg hefi aldrei reynt
hana. En jeg hefi reynt hvernig ást til óskyldra
vera getur hnýtt ástarband við lítið nafnlaust bamr.
þrátt fyrir alla fjarlægð og óvissu.
Þegar hr. Kleh næsta morgun ljet í ljósi löngun
til að -fara til Berlín til þess að sjá barnabarn sitt..
settust hugarórarnir að mjer aftur. Foi-tölugáfa
mín nægði ekki til að telja honum hughvarf. Jeg
sagði honum, að það gæti verið hættulegt fyrir
sængurkonur ef þær fengju ekki að vera í friði.
Það gæti verið hættulegt þeim sjálfum og skaðlegt
fyrir mjólkina; hann skyldi heldur bíða þangað ti!
Irena væri komin til Múnchen. Það væri líka betra
fyrir barnið, að það fengi að liggja í friði í körf-
unni sinni fyrstu vikurnar, og eftir nokkrar vikur
hefði hann miklu meira gaman af að sjá það og
dást að því. En hr. Kleh var svo ósveigjanlegur, að
jeg fór loks að óska þess, að hann fengi gigtarkast
eða kvef, sem hjeldi honum heima.
Jeg vona, að guð heyri ekki óskir vorar og að
ákvarðanir hans sjeu óháðar heimskulegum vilja
mannanna. Ef jeg væri ekki viss um, að óskir gam-
als bjána sjeu máttlausar, þá hefði jeg sjálf ekki
gert annað en óska þess að mega deyja, þennan
dag hjer um bil viku eftir að barnið fæddist. Þá
hneig hr. Kleh aftur á bak í rúm sitt, sem hann
hafði ætlað upp úr, með glamrandi tennur og er-
viðan andardrátt.
Læknirinn gerði ekki mikið úr sjúkdómi hans og