Morgunblaðið - 11.08.1936, Qupperneq 8

-8
Þriðjudaginn 11. ágúst 1936»
MORGUNBLAÐIÐ
SSaoft&íiajiuv
, Lítið notuð fimmföld harmó-
nika óskast keypt. Sími 9172.
Kaupum Soyjuglös háu verði.
H.f. Efnagerð Reykjavíkur.
Kaupum sultuglös, loklaus,
einnig með lokum. Hátt verð. j
'Sanitas. !
Rabarbari, nýupptekinn. —
Þorsteinsbúð, Grundarstíg 12.
Sími 3247.
Tómar flöskur og soyjuglös
leeypt. Ásvallagötu 27
Trúlofunarbringar hjá Sigur- j
Hafnarstrseti 4.
Staersta úrvai rammalista. —
innrömmuh ódýruat. Verslunin
Katla, Laugaveg 27.
Kaupi guil hæsta verði. Árni
‘Hðmsson. LækjartorgL
Kjötfars og fiskfars, heima-
tilbúið, fæst daglega á Frí-
kirkjuvegi 3. Sími 3227. Sent
heim.
Dogbókarblöð Reykvíkings
tlvalsporður saltaður. Nor-
dalsíshús. Sími 3007.
Súr hvalur og nýreyktur sil-
ungur. Kjötbúð Reykjavíkur.
Sími 4769.
Nýreyktur silungur. Kjöt-
verslunin Herðubreið, Fríkirkju-
veg 7. Sími 4565.
Kaupi gull og sílfur h»sta
verði. Sigurþór Jónsson, Hafn-
arstrseti 4.
Reyktur rauðmagi. Nordals-
íehús. Sími 3007.
Kaupi gamlan kopar. Vald.
Pou-lsen, Klapparstíg 29.
Trúlofunarhringana kaupa
naenn helst hjá Áma B. Bjöms-
#ynl, Lækjartorgi.
Vjelareimar fást bestar hjá
Ponlsen, Klapparstíg 29.
Kaupið leikföng í Leik-
fangakjallaranum, Hdtel Heklu
Sími 2673. Elfar.
Húllsaumur
LokaNfítí 1$.
Giuggahreinsun og loftþvott
ur. Sími 1781.
Oraviögerðir afgreiddar fljótt
og ve! af úrvals fagmönnum
hjá Árna R. Björnssyni, Læ«J-
artorgi.
Sokkaviðgevðin, Tjarnargötu
10, gerir við lykkjuföll, stopp-
ar sokka, dúka o. fl., fljótt, vel,
ódýrt. Sími 3699.
Otto B. Arnar, löggiltur út-
varpsvirki, Hafnarstræti 19. —
Sími 2799. Uppsetning og við-
gerðir á útvarpstækjum og loft-
netum.
Munið 1 krónu máltíðirnar í
Heitt og Kalt.
Benes utanríkisráðh<jrra ’fjekkó
slóvakíu lijelt nýlega ræðu
á friðarmálafundi í Prag, þar sem
hann komst að orði á þessa leið :
Menn eru að halda því fram,
að ófriður sje yfirvofandi. Jeg er
' sannfærður um, að hægt er að
j bjarga Evrópu frá ófriði. En ef
ófriður brýst út í álfunni fer alt
í rústir. Útilokað er að um nokk-
urn skjótan sigur verði að ræða
fyrir nokkurn aðila. Alt fer á
ringulreið. Og ófriður sá sem nú
kann að brjótast út, verður ekki
annað en IítiJ byrjun á þeim ósköp-
um sem á eftir koma.
En jeg þykist vita, að enginn
stjórnmálamaður í álfunni sje svo
blindaður, að hann skilji ekki hví-
Iík ábyrgð á lionum hvílir, skilji
ekki að það er skylda hans að
gera alt sem hægt er að gera til
þess að forðast styrjöld.
*
Belgiskur vísindamaður, dr. van
de Maele að nafni, hefir ný-
lega getað sameinað röntgenáhöld
og kvikmyndaáhöld á þann hátt
að hann nii getur kvikmyndað
röntgenmyndir, þ. e. hann getur t.
d. kvikmyndað hjartslátt manna
og hreyfingar alskonar annara líf-
færa.
Er búist við, að þessi uppgötvun
geti haft mikla þýðingu fyrir
læknavísindin, t. d. við rannsókn
á sjúkdómum manna, þegar lækn-
arnir geta horft á hvernig líffærin
starfa.
*
3 1 ' alleyrand var orðlagðnr fyrir
* það, hve illkvitnislegur hann
gat verið í garð þéirra, sem hanii
umgekst, ef hann á annað borð
hafði horn í síðu þeirra.
| Það var eitt sinn að Talleyrand
hjelt fjölmenna veislu, þar sem
gömul hefðarfrú varð fvrir því ó-
happi að missa úr sjer tönn.
j Daginn eftir náði Talleyrand
; sjer í hrosstönn mikla og sendi
frúnni. Hann skrifaði nokkur orð
með, þar sem liann 1 jet í Ijósi
lirygð sína yfir því, h.ve illa hefði
tekist til fyrir henni að hún skyldi
: missa tönn þessa. En sem betur
fór gæti hann nú sent henni hjer
með hina týndu tönn.
I Frúin svaraði Talleyrand um
hæl. Sagði hún, að hún hefði ekki
; gengið þess dulin að Talleyrand
væri sá kurteisasti maður sem hugs-
ast gæti, einkum gagnvart kven-
fólki. Þetta vinarhót hans sýndi,
að hann þekti hina ósviknu frönsku
kurteisi, er hann hefði tekið tönn
úr sjálfs síns munni til þess að bæta
Iienni upp tjónið.
Pullvissaði hún hann um að
hún skyldi geyma þessa tönn úr
honum sem sjáaldur auga síns,
setja hana í gullnmgerð, og gera
öllum geetum sínum kunnugt, með
því að sýna þeim tönnina. hvílíkur
ekta „kavaller“ Talleyrand væri.
í þorpi einu nálægt Feneyjum
hefir nýlega verið afhjúpuð högg-
mynd af hænu, er nefnist „refsi-
aðgerðahænan". Aður hafði verið
flutt inn mikið af hænsnum frá
Jiigóslavíu. En er refsiaðgerðirnar
komu til sögunnar var tekið fyrir
þann innflutning. Þá fundu menn
að innflntningurinn var alveg ó-
þarfur, og fóru að ala upp hænsn-
in heima fyrir.
Til minningar um þetta var
myndin gerð af hænunni.
Eftir útiskemtanirnar á sunnu-
daginn:
— „Hefirðu heyrt, að „Rauðhól-
ar“ eru að fara í „Eiði“!
SlZátfnftitujpw
Café — Condifori — Bak»:<rí„
Laugaveg 5, er staður hinna
vandlátu. - Sími 3873. Ó. Thor-
berg Jónsson.
Friggbónið fína, er bæjariiu
besta bón.
Fasteignasalan, Ausfurstrsati
17 annast kaup og sölu fast-
eigna. Viðtalstími 11—12 og 5
—7 e. h. Sími 4825. Jósef M.
Thorlacíus.
cHusnc&di
Vantar litlar íbúðir nú þeg-
ar. Ágætir leigendur. — Hefi
einnig litla húseign, með stórri
lóð og gripahúsum, til sölu. —
Húsnæðisskrifstofan, Mjóstræti
. 6, sími 4003.
ETHEL M. DELL:
ÁST OG EFASEMDIR 22.
nú til, þetfca er fyrsta leyndarmálið um Indland, sem jeg
trúi þjer fyrir. Þú verður að varðveita það vel“.
Stella horfði rannsakandi augum á hann, en hann
mætti ekki augn'aráði hennar. „Viltu segja mjer, hver
sá þriðji var? Var það offurstinn?“
Hann hristi höfuðið. „Nei, það var ekki offurstinn.
En þú verður að lofa mjer því, Stella, að koma ekki
með fleiri spurningar".
Hún lagði höndina ofan á hönd hans. „Því lofa jeg“,
sagði hún. „Og jeg skal varðveita leyndarmál þitt vel.
Enginn skal nokkru sinni fá að vita það, sem þú trúir
mjer fyrir“.
„Þakka þjer fyrir“, sagði hann og þrýsti hönd henn-
ar. ,,Jeo> veit, að jeg get treyst þjer“.
Þegar þau komu heim, eftir hina löngu gönguferð,
kom „Pjetur mikli“ hlaupandi á móti þeim, með brjef
til Moneks. Hann opnaði það óþolinmóðlega, og varð
þungbúinn á svip, er hann las það.
„Það kom maður með brjefið fyrir þremur stundum,
og hann mátti e'kki vera að því að bíða“, sagði Pjetur
með lotningu.
Monck varð áhvggjufullur á svip. Hann sneri sjer
að Stellu og sagði. „Það er best, að þú farir inn og
drekkir teið þitt strrax, vina mín. Þú skalt ekki bíða
eftir mjer. Jeg verð að fara og síma“.
Henni vaitð bylt við, er hún heyrði hve alvörugefinn
hann var.
,.Er eitthvað að?“, spurði hún kvíðafull.
„Ekki ennþá“, svaraði hann nokkuð stuttur í spuna.
„En kærðu þig ekki um það. Jeg kem bráðlega aftur“.
„Lofaðu m.jer að koma með þjer“, sagði hún í bæn-
arróm.
„Nei, það er betra fyrir þig að hvíla þig“.
Þegar Monck kom gangandi yfir grasflötinn heim að
húsinu hálftíma síðar, var hann eins 0g eyðilagður mað-
ur. Hann var grágulur í andliti og óviðkunnanlegur
glampi var í augunum. Stella flýtti sjer til móts við
hann.
„Everand, hvað hefir komið fyrir?“
Hann tók undir handlegg hennar og leiddi hana inn.
„Ertu búin að drekka teið?“, spurði liann iágt en stilt.
Það fór hrollur um hana þegar hún heyrði hina óeðli-
legu ró og stillingu í rödd hans.
„Nei, jeg beið eftir þjer“.
„Það var óþarfi“, svaraði hann. „Jeg þarf einskis
með“. Hann sneri sjer að Pjetri. „Sæktu whisky handa
mjer“.
Hann Ijet sig falla þungt niður á legubekkinn.
„Stella“, sagði hann og þrýsti hönd hennar svo fast, að
henni lá við að hljóða. „Þetta hefir verið stutt brúð-
kaupsferð, og jeg er hræddur um, að hveitibranðsdag-
arnir sjeu þegar taldir Yið verðum að fara heim. Jeg
skal segja þjer hvað hefir skeð. Ermsted var skotinn til
bana fyrir háfri klnkkustund, inni í skógínum, rjett
hjá Khanmulla".
„Everand!" Htin hörfaði aftur. „Er þetta satt“.
„Já“, svaraði hann. „Og hefði jeg aðeins verið hjer,
þegar brjefið kom, hefði jeg getað komið í veg fyrir
það“. Hann þagði og einþlíndi framundan sjer. „Jeg
hefði ekki átt að fara svona langt frá húsinu. Hjer var
hægt að hitta mig, og hjer hefði jeg átt að vera. Svona
tilkynningar get jeg fengið hvenær sem er. Og nú hefir
Ermsted orðið að Iáta lífíð fyrir vanrækslu mína“.
Hann hætti að tala og alt í einu færðist blíðusvipur
yfir andlit hans, er hann leit á Stellu.
„Yesalings litla Stella“, sagði hann fflíðlega. „Þetta
var sorgegur og skyndilegur endir á hveitibrauðsdög-
um okkar“.
FIMTÁNDI KAPÍTULI.
Þegar Netta Ernsted frjetti um dauða manns síns
fjekk hún ákaft taugaáfall. Ralston majór, sem vitjaði
hennar, fyrirskipaði algjörða ró, og frú Ralstön, sem
var ávalt reiðubúin að jórna sjer fyrir aðra, tók að sjer
að hjúkra hinum erfið.a sjukling. Tessu litlu, dóttnr
hennar, var komið fyrir í Græna skálanum, ásamt Scoo-
ter, litla moskusdýrinu, sem Monck hafði einu sinni
gefið henni. Stella átti ekki erfitt með að gæta barns-
ins, því að Tessa leit upp til hennar og fyigdi henni„
hvar sem hún fór. Hún var við Tommy eins og góðan
leikfjelaga, en bar mikla lotningn fyrir Monck. Hann.
skifti sjer ekki mikið af henni, Stellu fanst hann yfir-
leitt þegjandalegur og dulur upp á síðkastið, liann var-
auðsjáanlega níðursokkinn í viðfangsefni, sem hún ekki,
hafði vit á, eða vissi um.
Stellu fanst hún ekki vera eins einmana hina löngu
cl.aga, þegar Monck var í burtu allan daginn, án þess-
að korna heim, þegar hún hafði Tessu hjá sjer. Oft var'
hann í burtu langt fram á nótt. Hún spurði hann ekki
neins. Og liann sagði henni eklcert. Hún vissi vel, að
það var hin leynilega þjónusta í hernum, sem kallaði
hann í burtu, ef til vill var hann á ferli meðal hinjia
infæddu í dularbúningi og í stöðugri lífshættu. Hún,
vissi líka, að hann átti Indverja fyrir vin. Hún liafði
•aldrei sjeð hann, en Monck hafði einu sinni bent henni
á sölubúð hans.
Þessi maður — Rustam Karin var hann kallaður —
seldi indversk listaverk. Venjulega var ungur maður,.
sem hjet Hafíz, í búðinni. Stella hafði sjeð hann nokkr-
um sinnum, og henni varð strax illa við hann, án þess
að hún gæti gert sjer grein fyrir hvers vegna, og hús-
bónda hans hataði hún af öllu hjarta, þó að hún hefði
aldrei sjeð hann. Tommy hafði einu sinni lýst honum
fyrir henni, og hún þóttist geta ímyndað sjer hvernig
hann Iiti út. Hún vissi, að hann hafði svart skegg og
reykti ópíum, og hana hrylti við því að vita til þess,
að Everand hefði nokkur mök við þenna mann, sem-
fvrir henni var augljóst dæmi uppá hið dularfulla
og hræðilega Indland. Hefði einhver spnrt hana, hvers
vegna hún Ijeti sig hann svo miklu skifta, hefði
hún enga^ ástæðu getað gefið aðra en þá, að hennt
fanst sem allir hinir leynilegn leiðangrar Moncks væru’
bollalagðir í hinni dimmu skonsu hjá Rnstam Karin.
Ef til vill særði það hana líka, að hann var meiri trún-
aðarvinur mannsins hennar en hún sjálf.
Tíminn leið fljótt. Það var þegar farið að ráðgera
hina væntanlegu ferð til Bhulwana, sem hafði verið
frestað af þeirri ástæðu, að komáð hafði til mála, a?T
fívtja herdeildina á heilnæmari stað yfir snmarið. Stellæ