Morgunblaðið - 12.06.1940, Blaðsíða 8

0
jPtorjgtttjMaSift
Miðvikudagur 12. júní 1940.,
<}€&&ruv&l
TVÖ HERBERGI
í sumarbústað, eða á sveitaheim
ili ekki mjög langt frá bænum,
óskast um hálfsmánaðartíma.
Upplýsingar í síma 5293.
(tSuyu&ytwr
ORGEL TIL SÖLU.
Fornsalan, Kirkjustræti 4.
ÓDÝRAR PLÖNTUR
Plöntusalan Hverfisgötu 71. —
Selt frá kl. 7—9.
NOKKRIR POKAR
af ágætum kartöflum verða
seldir með tækifærisverði á af-
greiðslu Ríkisskips frá kl. 10—4
í dag.
MEÐALAGLÖS OG FLÖSKUR
keypt daglega. Sparið millilið-
ina og komið til okkar, þar sem
þjer fáið hæst verð. Hringið í
síma 1616. Við sækjum. Lauga-
vegs Apótek.
HARÐFISKSALAN
Irvergötu, selur góðar og ódýr-
ar kartöflur, og saltfisk. Sími
3448.
-•* - — —
DÖMUFRAKKAR
ávalt fyrirliggjandi. Guðm.
jGuðmundsson, klæðskeri. —
JKirkjuhvoli.
KAUPUM FLÖSKUR
Irtórar og smáar, whiskypela,
glös ®g bóndósir. Flöskubúðin,
JJergstaðástræti 10. Sími 5395.
Sækjum. Opið allan daginn.
SLYSAVARNAFJELAG
ISLANDS
aelur minningarspjöld. — Skrif-
stofa í Hafnarhúsinu við Geirs-
götu. Sími 4897.
'&i£itynningtu?
FORÐUM 1 ll.OSAI'ORTI.
Síðasta sýning.
HREINGERNLNGAR
Pantið I tíma. Guðni og &eá-
Inn. Sími 6571.
SMURT BRAUÐ
fyrir sterri eg minni vaialar.
Matstofan Brytinn, Hafnar-
■tnetf 17.
Þeir, sera þurfa að ná
til blaðlesenda í sveitum
Iandsins og smærri
kauptúnum, auglýsa í
ísaSold off Verði.
PORÐUM í FLOSAPORTI.
Síðasta sýningr.
Fylgist með frá byrjun: ÍO. dagur
Búðarfólkið
Eitir VICKl BAUM
„Grænt fer beínlínís dásamlega
við hið rauða hár frúarinnar“,
sagði fröken Chalon.
„Kveljið mig ekki, jeg er nægi-
lega óstyrk samt“, sagði frú
Thorpe í kvörtunartón. „Jeg get
ekki þolað þennan lit“. Fröken
Chalon gaf Lillian merki og hún
sveif burtu.
„Bíðið þjer dálítið“, hrópaði
frú Thorpe á eftir henni. „Þjer
vitið ekki hið minsta um hvað það
er, sem jeg vil fá. Hafíð þið ekk-
ert, sem fer sjerstaklega vel í
hitabeltinu, hvöldkjóla, sem hæfðu
á Hawaii eða eitthvað svoleiðis?“
„Þann korngula“, hrópaði frök-
en Chalon eins og hún hefði feng-
ið guðlega opinberun.
„Fröken Smith, sýnið þjer þann
korngula, hann er ljómandi, bein-
línis hrífandi, alveg heillandi . . .“
Lillian heyrði vaðal frökenarinnar
meðan hún klæddi sig á ný. Það
voru stöðug slagorð og fleðulæti.
Af einhverri ástæðu var altaf
molluheitt í þessu klæðaherbergi,
ef til vill var það vegna þess, að
gamla saumakonan þjáðist af lang
varandi ofkælingu.
Þjettar svitaperlur spruttu út
úr enni Lillian og hún sneri nem-
unum fram og aft^ir 'rneðari hún
klæddi sig í gula kveldkjólinn.
Að ofan var hann í margföldum
fellingum, en neðri hluti hans var
margra metra víður.
Þegar Lillian var alklædd, var
hár hennar ekki í samræmi við
kjólinn. Hrin tók því fram greiðu
sína og greiddi sjer og púðraði hið
þvala enni sitt.
„Hvað eruð þjer að þvælast
svona lengi? Frúin verður óþolin-
móð“, saígði fröken Chalon hvat-
skeytlega og rak nefið inn úr
gættinni.
„Jeg kem, jeg er enginn töfra-
imaður“, svaraði Lillian önug.
Hún liafði á hverjum degi alt
frá upphafi revnt að. koma sjer í
mjúkinn hjá deildarstýrunni, en
samt sem áður versnaði samkomn-
lagið með hverjum degi, sem leið.
„Standið þjer nú ekki fyrir“,
hrópaði hún æf til nernans, sem
stóð við dyrnar. Það lá við að hún
gengi yfir þennan sakleysingja,
sem á vegi hennar varð, undraudi
yfir þessum ósköpum.
En þrátt fyrir alt brosti hún
sínu fegursta klæðabrúðnbrosi,
þegar hún stóð augliti til auglitis
við frú Thorpe.
„Jæja“, sagði deildarstýran
hróðug, þegar Lillian sveif fram
og til baka og lyfti kjólföldunum
upp í ljettu dansspori um gólfið.
„Ekki svo fráleitt“, ^agði frú
Thorpe eftir nokkra þögn. „Ekki
svo fráleitt, frú mín — mjer flýg-
nr í hug tunglskin á Hawaii —
við höfum líka korngult. slör og
litla húfa í stíl við hann — ef að
þjer gengnð nm þilfarið að kveld-
lagi“. ,
Fröken Chalon þekti viðskifta-
menn sína. Dálitla stund færðist
friður og rósemd yfir frú Thorpe,
hið harða andlit hennar mildaðist,
„Getið. þjer ekki staðið kyrrar
nokkurntímann ?“ spurði hún ó-
þolinmóð.
Lillian staðnæmdist undir eins
og sneri baki að frúnni, en til þess
að firta hana ekki ,sneri hún höfð
inu og brosti sínu blíðasta brúðu-
brosi yfir öxl sjer til hennar.
Ungi maðurinn virtist. hafa
rankað við sjer. Hann sat nú upp-
•rjettur og reykti ekki lengur.
Lillian fyrirleit hann eins innjlega
og stúlka, sem, enn hefir ekki sel-t
sig, getur fyrirlitið þann, setn hef-
ir selt- sig.
Alt í einu'sá hún að hann kipr-
aði annað augað og það skein í
fallegar tennur hans. Þetta var ó-
skammfeilið atferli og það bak
við frú Thorpe. Lillian horfði
steinhissa á liann. Hún var ýmsu
vön, en svona frekja — það gekk
fram af henni.
Nú tók ungi maðurinn brjefkort
upp og ljet það falla niður á milli
púðanna, þar sem hann sat. Hann
Ijet. liana fá heimilisfang sitt.
Lillian fór að ganga fram og til
baka, henni lá við að springa úr
hlátri.
„Standið þjer kyrrar einhvern-
tímann“, sagði frú Thorpe í bjóð-
andi tón. „Komið þjer hingað“.
Hún gekk ljettum skrefum yf-
ir til frúarinnar.
Hún var í raun rjettri aumkv-
unárleg ásýndum þegar komið var
nær henni.
Skyndilega blossaði það hatur
upp í Lillian, sem hitn stundum
fann til gagnvart viðskiftamönn-
unum. Hún fann sinn íturvaxna,
fjaðurmagnaða og ljetta líkama í
þessum kjól. Það væri synd að
færa þetta gamla, luralega ferlíki
í hann. Lillian varð æ heitara í
hamsi, því lengur sem hún stóð
þarna eins og einhver hlutur, sem
eigi væri gæddur mannlegum
kendum. Fröken Chalon og frú
Thorpe sigldu í kring um hana,
þukluðu hana eða öllu heldur kjól-
inn og ræddust við um kaupin.
„Það þyrfti að stytta hann“,
sagði frú Thorpe.
„Já, það myndi gefa honum
meiri svip“, svaraði fröken Chal-
on.
Rjett í þessu fann Lillian tiíi
stingandi sársauka á beru baki.
sínu.
„Æ!“ hrópaði hún og sneri sjer
við.
„Hvað er að?“ spurði fröken
Chalon í ásökunartón.
„Jeg veit það ekki, afsakið“»
tautaði Lillian. Hún strank með
tveim fingrum yfir hinn auma stað
og fingur hennar blóðguðust.
Alt í einu æpti frú Thorpe upp:
„Hringurinn minn, hringurimi
minn, hvar er hann?“
Ungi maðurinn hafði risið á.
fætur um leið og Lillian leit 4
fingur sjer. Hann laut niður og
losaði hringinn, sem fests hafði í
fellingum kjólsins.
Þetta var dýrmætur hringur-
með slípuðum, ferköntuðum gim-
stein í umgerð úr smá demöntum.
„Hjerna er hringurinn ]>inn,
kæra mín“, sagði hann smeðjnlega^
og setti hann á hönd frú Thorpe_
„Þarna sjáið þjer, hvað jeg 'hefí.
lagt af“, hrópaði hún sigri hrós-
andi, „jafnvel hringurinn minu.
er orðinn of víður á mig“. Húm
hjelt hendinni upp a# nefinu á
unga manninum til sönnunar málí
sínu.
Það var hvít, rengluleg hendi
með löngum, oddmjóum nöglum.
Hringurinn hólkaðist á fingrin-
um á henni. Ungi maðurinn hugs-
aði um það dálitla stund, hvers
nú væri vænst af honum, svo
hneigði hann sig og kysti höndt
frúarinnar. „Þessir Evrópumenn,
eru þeir ekki dásamlegir?“ sagði|
hún upp með sjer og leit hróðug
til fröken Chalon, sem var frá
París. Um Lillian skeytti enginn.
Ef til vill hefði ekkert af því, sem
seinna varð, orðið, ef frú Thorpe
hefði beðið Lillian afsökunar á.
rispunni, sem hún hafði með hring
sínum sært hana, og sem blóðið
lak nú úr í smádropum með dá-
litlum sviða. En hún gerði það
ekki. Ef til vill bar hún ekki skyn.
á, að klæðabrúður eru lifandi ver-
ur, sem eiga sínar þrár og þján-
ingar og geta búið yfír .reiði, hatri
og ást.
Framh.
5 mínútna
krossgáta
Lárjett:
1. þýska leynilögreglan. 6. fraus.
7. efni. 9. mergð. 11. örlítill þungi.
12. einkenni á fiskiskipnm. 13.
elska. 15. stórt herbergi. 16. kona.
18. sigurför.
Lóðr jett:
1. Þjóðverja. 2. kúlulegur. 3.
kaðall. 4. ekkert undanskilið ef.
5. hljóðfærið. 8. beita. 10. trylla.
14. kl. 3 e. b. 15. henda. 17. titilL.
GnExT nvt&íciLvrJiGffinju.
t >
Hermaður kom upp í strætis-
vagn, sem var yfirfullur af
fólki, segir danskt blað. Hermað-
urinn sneri sjer að næsta manni,
tók upp einhvern hlut úr vasa sín-
um og sagði:
— Þetta er hættulegur hlutur.
. . Ef að þessi öryggistappi væri
ekki í þessari sprengju, myndi
strætisvagninn springa í loft upp.
— En alt í einu þagnaði hann
skyndilega og sagði undrandi;
— Hvað hefir annars orðið af
öryggistappanum ?
Þegar strætisvagninn stöðvaðist
næst flýttu allir sjer út nema her-
maðnrinn, sem nú fjekk sæti í
vagninum!
★
— Jón hefir verið með ólækn-
andi kvef í síðustu þrjú ár.
— Aumingja maðurinn. Veit
hann ekki, að koníak er örugt
meðal við kvefi?
— Jú, það er nú gallinn!
★
Sumir menn eru á móti einræði
eingöngu vegna' þess, að þeir geta
ekki sjálfir orðið einræðisherrar.
(Leslie.)
★
Feitari hlutinn af Gög og
Gokke, Oliver Hardy, gekk nýlega
í heilagt hjónaband. Kona hans
heitir Virginia Jones og er frá
Kaliforníu.
★
Signor Gayda, ritstjóri „Gior-
nale d’Italia, hefír verið kallaður
málpípa Mussolinis, þar sem hann
þykir túlka skoðanir og fyrirætl-
anir U duce. Talið er að Gayda
skrifi 300.000 orð á ári um utan-
ríkismál.
★
Einasta ráðið til að komast hjá
freistingum, er að láta undaii
þeim.
Oscar Wilde.
★
A unga aldri var söngvaranafn
hins heimsfræga tenorsöngvara
Benjamino Gigli, Benjamino Rose.
Ættarnafn hans er Gigli, sem þýð-
ir lilja.
★
— Hann eyddi allri sinni orku
í að berjast fyrir frelsinu.
— Nú, og hvað svo?
— Svo var hann handtekinn
★
Vegna ófriðarins hefir sala al-
menningsbílsins í Þýskalandi næst
um stöðvast. Hefir nú verið tekið
það ráð, að selja þessa almenn-
ingsbfla á erlendum markaði.
— Hefir þú leikið þenna ástar-
söng þinn opinberlega 1
— Nei.
— Nú, hvernig hefir þú þá slas-
ast svona á liöfðinu?
★
Þrátt fyrir ófriðinn voru til
skamms tíma stúdentar frá 14
þjóðum innritaðir við Sorbonne-
háskóla. Þar á meðal var 72 ára
gamall amerískur lögfræðingur,
sem stundaði námi við háskólann
ásamt konu sinni og dóttur.
★
í kvöldverðarveislu vildi það
til, að þegar þjónustustúlkan kom
inn með steikina, misti hún hana
á gólfið í augsýn allra gestanna.
Húsmóðirin Ijet sjer hvergi
bregða, heldur sagði við stúlkuna:
— Farið með þessa steik út og
komið inn aftur með hina steik-
ina!
Stúlkan skildi bendinguna, fór
út í eldhús og kom að vörmu spori
aftur —• vitanlega með sama
kjötið.
★
Hann: — Það er eðli kven-
mannsins að mótmæla. Kvenfólkið
getur ekki stilt sig um að bera á
móti öllu mögulegu.
Hún: — Hvaða bansett vitleysa.
<