Morgunblaðið - 09.09.1943, Blaðsíða 11

Fimtudagur 9. sept. 1943.
MORGUNBLAÐIÐ
11
aði. Jelena hafði ennþá aldrei
elskað neitt á ævinni, engan
og ekkert. Hún hafði aðeins
yndi af blónium, ef þau voru
dýr. Skartgripi mat hún ekki
eftir lögun nje lit, heldur ein-
ungis verðmæti steinanna. •—
Sama máli gengdi um fólk,
,hún mat það ekki eftir eigin-
leikum þess, heldur einungis
eftir hvaða gaffn hún gæti haft
'af því.
En engu að síður var Jelena
liússi, og' einhversstaðar á
. grunni sálar hennar hlutu að
leynast lyndiseinkenni landa
hennar. Það var eitt af sjer-
kennum Jelenu að hana
dreymdi aldrei neitt hinn
mvrkvi og órannsakanlegi
heimur draumanna var henni
ókunnur. — i lún átti oft svefn-
lausar nætur, og alltaf með
styttra. og styttra millibili. En
þegar hún svaf, svaf hún svo
vært, að ef hana dreymdi þá
nokkuð, hafði hún gleymt því
.samstundis og hún vaknaði. Þó
var hún oft undrandi þegar
hún fann að vangar hennar og
augnahár voru vot á morgn-
■ana þegar hún vaknaði, eins
og* hún hefði verið að gráta
upp úr svefninum.
Þegar Jelena var tuttugu og
tveggja ára þá breytti hún al-
gerlega stefnuskrá sinni. Hún
var orðin leið á stuttum sam-
böndum. Hún var búiu að fá
nóg af að losa sig við elsk-
huga, eða láta þá losa sig við
hana. Frönsku heimilin og
frönsku húsin voru órjúfandi
virki, hlið þeirrá iæst og eng-
iti leið opin Óviðkomandi inn í
þau. Jelena fannst einbýlið æ
ömurlegra, karlmenn voru hætt
ir að steypa sjer í skuldir fyrir
ástmevjar sínar, þ«iú að kven-
fólk var yfirleitt orðið svo
laust á kostunum, að þeir gátu
skipt um ástmeyjar, færu bær
að verða of kröfuharðar. —
Meydómur var ekki lengur tal
inn til dvo*o-ga, 0g ódygðugt
kvenfólk var orðið af algengt
til að vera æsandi. Jelena á-
kvað að giftast. Gott hjóna-
band — það er að sea ja hjóna-
band með ríkum manni — virt
ist henni nú öruggasta framfíð
arbrautin. En það var hægara
sag't en gert, að komast úr
flokki þeirra, sem hún nú fylti,
inn í hóp heimasæta og brúða.
Hún sá í blöðunum að bar-
ónsfrú Meyerlink frá Kien var
stödd á Hótel Aþenu. Jelena
mundi vel eftir barónsfrúnni,
því að hún hafði sýnt henni
kjóla í tískuhúsi hr. Lcibels.
Ilún var gráhærð og hrukk-
ótt, en alltaf förðuð í andliti,
og vlrtist alltaf vera að flýta
sjer. Hún var skemtileg
og vingjarnleg heimskona,
sem keypti altaf fjólu-
])lá föt. Jelena sendi henni
blóm. „Gamall aðdáandi leyfir
sjer að senda yður bestu kveðj-
ur. Prinsessa Jelena Trubova".
Hún hringdi til hennar dag-
inn eftir. „Þjer munið cflaust
ekki eftir mjer, barónsfrú. —■
Þjer þektuð mig aðeins þegar
jeg ' barðist við fátæktina —
en jeg hefi liugsað syo oft til
yðar síðan“.
„Auðvitað man jeo- eftir yð-
ur barn. Þjer voruð eftirlætis-
sýningarstúlkan mír
bel“.
Árangurinn var sá, að Jel-
ena var boðið til hádeisverðar
og' hun sómdi sjer mjög. vel í
svörtum kjól, með hvíta
hanska og silfurrefinn sinn.
I larónsfrúin tók 'hreykin eft-
ir augnagotunum sem fegurð
Jelenu dró að sjer. „Og lífið
fer vel með yður, barnið gott?
Jeg þarf ekki að spyrja“.
„Jeg hefi svolítinn arf“,
sagði Jelena hóglátlega. —
Frændi minn, hershöfðinginn
er dáinn. Jeg lifi mjög fá-
breyttu og rólegu lífi hjer í
París. Stundum sækja að vísu
á mig leiðindi“.
Barónsfrúin kvaðst vera á
leið til Farquay.
„En hvað það er einkenni-
]eg tilviljun“, sagði Jelena og
brosti. Hún ætlaði sjálf til
Farqua-y og ætlaði einmitt að
dvelja á Hótel Imperíal.
Það var sannarlega indælt!
Þær myndu þá eflaust sjást
oft, sagði barónsfrúin, með
fölskvalausri gleði. Ilún hafði
veikleika fyrir öllu, sem var
fallegt. „Við sjáumst þá bráð-
um aftur. Verið þjer Sælar“ !
Jelena varð að taka á öllu
sem hún átti, til að fá pen-
inga til ferðarinnar og dvalar
hennar í Englandi. Ilún hafði
meðfædda hæfileika til að geta
verið vel klædd fyrir lítið fje.
Mergerlink túk hana þegar
undir verndarvæng sinn er
hún kom til llótel Imperial,
Torgquay.
Hún hitti Alden höfuðs-
mann þar aftur. Hiin þekkti
liann undireins. Hann var enn
unglegri, en þegar hún sá hann
í Konstantinopel, því að hann
var búinn að raka af sjer yf-
irskeggið. „Við erum gamlir
kunningjár", sagði hún, þeg-
ar hann var kyntur fyrii*
henni. ITann roðnaði og varð
hálf vandræðalegur. Það var
enn ilmvatnslykt af honum. —
Skyndilega mundi Jelena allt
eins greinilega og það væri ný-
skeð, þurt rykið á strætunum
í Pera, götuljósker á stangli,
litla höndin hennar heit og ör-
ugg í stórri hendi hans. „Jeg
kysti yður emu sinni í
Konstantínóper ‘, sagði hún
og^ brosti og Alden roðnaði
æ meira. Allt í einu rann upp
Ijós fyrir honum. „Æ, þjer
eruð prinsessan, sem jeg fylgdi
heim. Fallegasta og skemtileg-
asta barnið, sem jeg hefi nakk-
urn tíman sjeð“, sagði hann.
„Enginn getur efast um það,
sem sjer hana nú“, sagði
kurteis og kvenhollur eldri
maður í hópnum. Barónsfrúnni
fannst frásögnin um þetta af-
ar skáldleg og hrífandi, og
skál prinsessunnar var drukk-
in.
„Hvemig hefir yður liðið
síðan?“ spurði Alden, þegar
þau voru aö dansa, seinna um
kvöklið.
„Misjafnlega“, sagði hún
stuttaralega.
llún kærði sig ekkert um að
skrökva í hann. Hún var
skyndilega þreytt, angurvær
ög blíðlynd. llun reyndi að
finna einhver orð yfir þessa
óvenjulégu tilfinningar. „Þjer
minnið mig á föður minn“,
sagði hún hugsandi.
Alden svaraði þessu engu.
„Þjer eruð fyrsti Englend-
ingurinn, sem jeg hefi kynnst,
sem kann að dansa tangó“,
sagði hún við hann seinna um
kvöldið.
„Tvíræðir gullhamrar",
svaraði hann og brosti.
„ITversvegna tvíræðir?"
jjKarlmcnn sem dansa vel
tangó eru venjulega atvinnu-
elskhugar“.
„Það eru alltaf undantekn-
ingar frá hverri reglu“.
„Hve lengi verðið þjer
hjerna?“
„Ekki tala. Dönsum“, sagði
Jelena.
Þau dönsuðu þegjandi lag-
ið á enda. Jelena var undrandi
á sjálfri ,sjer. Ný og óljós þrá
gerði vart við sig í brjósti henn
ar. Ilana langaði til að sitja
við hlið Aldens, tala við hann,
dansa við hann aftur. Þegar
hann bauð henni góða nótt og
lagði kvöldkápuna um axlir
hennar, beið hún eftir ein-
hverjum smávott blíðu eða á-
stúðar — en árangurslaust.
Þegar hún sofnaði var hún
þegar farin að hlakka til að
sjá hann daginn eftir. Hann
hafði boðið henni í ökuferð.
Jelena hafði lært dálítið í
ensku í París, nú lagði hún sig
fram til að læra málið til hlít-
ar. Það er til gamalt máltæki
sem segir, að það sje aðeins
erfitt að læra fjögur fyrstu
tungumálin. Það tók Jelenu
aðeins tvær vikur að ná fram-
burði Aldens á málinu, „Ekta
Gambridge enska“, sagði Ingle
wood lávarður, gamli maður-
inn sem gat ekki stillt sig um
að slá Jelenu gullhamra öðru
hvorq. Barónsfrú Meyerlink,
sem hafði mjög mikið yndi af
að stofna til hjónabanda, hafði
vakið athygli Jelenu á því,
TÖFRRPÍPRN
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen-
3.
Faðir hans hjelt að kannske væri einhver vinna, sem
hæfði Jóni betur, en að gæta hjeranna, ekki hefði farið
svo vel fyrir bræðrum hans tveim, „enda skaltu ekki
halda að þjer dugi að liggja eins og dauðýfli, því hjer-
arnir eru ekki seinir á fæti, og betur er þeim að vera frár,
sem ætlar að halda allri hjörðinni til haga“.
„Jæja, mjer er nú sama, hvernig það fer“, sagði Jón,
„jeg skal fara til kóngsins og verða vinnumaður hjá hon-
um, og hjeranna skal jeg gæta því það getur varla verið
meiri vandi að gæta þeirra, en að eiga við kálfa og kýr!“
Svo tók Jón karlinn'malinn sinn og lagði kotroskinn af
stað.
Þegar hann hafði gengið lengi, svo hann var farinn að
verða svangur, kom hann þar að sem kerlingin stóð með
nefið í viðarkubbnum, og stritaði við að losa sig.
„Sæl vert þú, gamla mín“, sagði Jón. „Hvað ertu að
gera við nefið á þjer, brýna það?“
„Æ, komdu hjerna drengur minn, og hjálpaðu mjer til
að losa mig“, sagði kerlingin, „og gefðu mjer svo örlít-
inn matarbita, því jeg er orðin sæmilega svöng af því
að standa hjer svo lengi, og það getur vel verið, að jeg
geti gert þjer smágreiða í staðinn“.
Þá klauf Jón drumbinn fyrir hana, svo hún gat losað
nefið, síðan gaf hann henni af nesti sínu, og kerlingin
var æði matlystug, hún át bróðurpartinn af nestinu.
Þegar þau voru búin að borða, gaf kerlingin Jóni pípu,
sem var svo ger’ð, að ef maður bljes í annan endann á
henni, þá fór alt það langt frá manni, sem maður vildi
hafa burtu, en ef blásið var í hinn endann, kom það alt
aftur til manns, og ef hann týndi pípunni, eða einhver
fengi hana hjá honum, gæti hann fengið hana strax aft-
ur, bara með því að óska að hún væri komin.
Þegar Jón kom til kóngshallar, var hann strax ráðinn
fyrir smala, og átti hann að fá kaup og fæði, og gæti
hann gætt hjeranna kóngsins, svo enginn týndist, væri
ekki ómögulegt, að hann fengi kóngsdóttur fyrir konu;;
en ef nokkur hjeranna týndist, skyldi Jón verða varpað
í ormagarðinn, en fyrst yrðu ristar þrjár skinnlengjur af
bakinu á honumpog kóngurinn var svo viss um að Jón
myndi týna af hjerunum, að hann fór að brýna hnífinn
sinn strax.
„Það er nú ekki mikið verk að gæta þessara hjera“,
sagði Jón heldur drjúgur, því þegar þeir fóru á beit, voru
þeir þægir eins og bestu kindur. Og meðan hann var með
hjerana í heimahögum, gekk alt vel, en er hann nálgaðist
skógarásana fór heldur að versna, og þustu nú hjerarnir
Mann vantaði sigarettu, en
vildi , sýna kurteisi og ekki
ekki láta á því bera, að hann
ætlaði að sníkja sjer hana.
„Heyrðu lagsmaður“, sagði
hann við kunningja sinn,
„hvernig líður klárnum þín-
;um, sem drapst um jólin í
fyrra?“
„Hvað ertu að segja, mað-
ur“, svaraði kunninginn.
„Hvernig á klárinn að geta
'lifað úr því hann drapst í
f yrra f ‘
„Yið skulum þá ekki ræða
meira um það, en ef til vill
læturðu mig fá eina sigar-
ettu“.
★
Lærdómur gerir menn stæri-
láta, viska gerir þá lítilláta.
★
Það sem fer með hverja
stjórn, segir Bismark, er að
gera ýmist þetta eða hitt, lofa
einhverju í dag og neita því á
morgun. Hafi maður einu sinni
valið sjer sína stefnu, þá á
inaður að fylgja henni alla
leið á enda.
★
Víndrykkja var bönnuð í
Róm á þjóðveldistímanum,
bæði körlum og konum, yngri
en þrítugum.
Múhameð bannaði hinum
rjetttrúuðu að drekka vín.
Árið 1536 setti Frans I.
Frakkakonungur þau lög, að
fyrsta sinn sem maður sæist
ölvaður, ætti að varpa hon-
um í fangelsi við vatn og
brauð í annað sinn átti hann
að hýðast, og reyndist hann
óbetranlegur, átti að höggva
af honum stóru tána, brenni-
merkja hann og reka hann úr
landi.
★
Til þess að lifa sælu lífi,
verður maður annaðhvort að
haga sjer alltaf skynsamlega —
eða þá aldrei. — Charles Nar-
ley.
'k
Það eru tvenskonar menn,
sem þú skyldir aldrei eiga nein
peningaviðskifti við. Það eru
vinir þínir og óvinir þínir.
★
Reynslan er svipuð lækni,
sem kemur á eftir að sjúkling-
urinn er dáinn, eða honum er
batnað.
★
Fótnett stúlka er ekki að
sýna á sjer fæturna, hún læt-
ur þær sjást.
★
Mannkynssagan getur um
2540 konunga og keisara í 64
löndum. Þar af hafa 199 verið
reknir frá ríkjum, 64 selt af
höm^um völdin sjálfkrafa, 20
fvrirfarið sjer, 11 orðið vit-
stola, 100 fallið í hernaði, 25
hlotið píslarvættisdauða, 145
verið myrtir með vopnum eða
ofbeldi, 62 verið drepnir á
eitri og 108 verið hengdir eða
hálshöggnir eftir dómi.
★
Oll þekking byrjar á efa, og
mestöll endár hún þar líka.