Morgunblaðið - 10.10.1943, Blaðsíða 11

Sunnudagur 10, okt. 1943.
MORGUNBLAÐIÐ
11
Ráðskonan risans
Æfintýri eftir Jörgen Moe.
7.
ígkra elskenda —- bifreið. —
Stundum tóku þau leigubifreið,
en meðvitundin um það að
■Ruth borgaði hana eitraði öll
ástar atlot þeirra. Þau gengu
því aðeins hringinn í kring um
sambygginguna sem Ruth bjó
í, sátu í dimmum kvikmynda-
húsum, á þökum strætísvagna,
á bekkjum í Central Park eða
Ribei’side rive, og hjeldust í
hendur.
Ilann hjelt sjer uppi með
tímavinnu öðru hvoru af öllum
mögulegum tegundum, sem
áttu fæstar nokkuð skylt við
efnafræði. En hversu illa sem
hann var stæður, veðsetti hann
hvorki nje seldi myndatöku-
áhöld sín. Fyrr gekk hann milli
góðbúanna og sló lán. Stiuid-
um tókst honum að taka svo
góðar myndir að tímarit
keyptu þær af honum. Ilann
hafði dálitla hæfileika í þá átt.
Ruth hnyklaði brýrnar er hún
braut heilann um, hvernig hæg.t
væri að þroska og hagnýta sjer
þennan hæfileika hans, en
hvernig sem þau lögðu sig í
líma tókst þeim ekki að finna
neitt.
. „Vesalingurinn þú“, sagði
hann. „Að lenda á svona ræfli.
Ruth hló að honum.
„Þú ert snillingur“, sagði
'hún. „Veistu ekki að allir snill-
ingar eiga erfitt uppdráttar“ ?
Dag nokkurn skeði krafta-
verk; e.kki eitt af hinum miklu
kraftaverkum, þó var það að
ýmsu leyti fullnæg.jandi krafta
verk. Frú Henley skrifaði hon-
um á afmælisdaginn hans, sagð
ist hafa keypt nokkur hluta-
bi’jpf í „m.jög arðvænlegu fyrir
tæki“, og hefði skrifað nafn
hans sem meðeiganda, væri það
afmælisgjöf til hans. „Þúsund
hramingjuóskir, og megi bless-
un Drottins fylg.ja þjer, kæri
I-’rank. Dot hefir kynnst m.jög
eigulegum verslunarmanni' ‘.
Frank kastaði brjefinu frá sjer
með fyrirlitningu; innihaldi
þess skipaði hann á bekk með
náttúrulækningum og móður-
sjúkri mataræðis-varasemi. En
dag nokkurn fjekk hann þó á-
yísun upp á hundrað þrjátíu
og fjóra dollara. Það þýddi
iiý.jan vetrarfrakka, tvö pör
af skóm og fjörugt kvöld íneð
Ruth til hátíðabrigða. Ilann
fór þegar á stúfana, keypti
tvo miða í leikhúsið sendi Ru'th
þr.jár gardeníur og sótti hana
í leigubíl. Eitt kvöld var hann
sonur Mamó í fylstu merkingu,
l.jettúðugur einkasonur ríkra
foreldra, sem tekið hafði örlæti
í arf frá hinum Havaiísku for-
feðrum sínum. Þau sátu hátíð-
leg á svip hlið við, hlið og
allmikið til sín, Ruth var í kór-
nlrauðum síðum k.jól, sem hon
xim þótti m.jög fallegur, og
hann með nýtt bindi, í ný.jum
skóm og nýhreinsuðum gömlu
jlbtunum. Leikritið sem þau
sáu var þrautleiðinlegt, þótt
það væri frægt, en það dró
ekkert úr ánæg.ju þeirra. Ilið
eiua sem hafði nokkuð að seg.ja
var. að fara í leikhúsið, eins
og fólk sem hafði atvinnu.
Áður en þau fóru í leikhúsið
borðuðu þau dýran kvöldverð,
en það var ekki fyrr en eftir
leikhústíma að gamanið byi'j-
aði fyrir alvöru. Þau fóru til
einnar af drykkjustofunum,
sem þutir upp eins og gorkúlur,
eftir afnáms bannsins og Ruth
varð eijikar f.jörug og h.jart-
Ijiiæivi eftir nokkur staup af
Manhattan Cocktail. Þaðan
fóru þau síðan til næturklúbbs,
sem nefndist „Hawaisk para-
dís“ í fertugustu og annari
ígötu. Þar voru tveir stórir
gervipálmar með löngiun græjj
um pappírsblöðum, og þrigg.ja
manna hljómsveit ljek á Ha-
wai-gítara og höfðu blómsveiga
á herðum sjer. Þetta var alveg
nóg til að fylla Frank af við-
kvæmni og heimþrá eftir ey.j-
uuuin sínum. „Jeg þrái að s.já
Keola Kekua, IIawai“, söng
hann hástöfum, meðan hann
dansaði við Ruth undir papp-
írspálmunum. Allt í einu varð
hann var við augu sem hvíldu
á honum í daufri birtunni, og
þegar hann gáði betur að sá
hann að þau tilheyrðu Chum-
my. Chummy, konan hans, all-.
mikið drukkin í silfurrefa-
skinni, með demants armbönd
frá úlnliði upp að olnboga. —
Chummy, með k.jólklæddum
herra, engu minna drukknum
en hún sjálf. Frank fann hjá
s.jer sterka tilhneygingu til að
gera uppistand og hneyksli.
Það er eins gott að jeg er ekk-
(ert mjög dj’ukkinn hugsgði
hann, um leið og hann hætti
við það. Hann tók svo fast í
Ruth að hún spurði: „Ilvað er
að vinur minn?“
„Yið skulum fara strax
núna og gifta okkur“, sagði
hann einarðlega. Þau dönsuðu
rjett fram hjá Chummy. Hún
.veifaði til hans og það glamp-
fað i á armböndin. ,,Núna, á
stundinni f‘ ‘ spurði Ruth og
hló. „Strax núna — í kvöld“
svaraði Frank hörkulega. —
jRuth hristi aðeins höfuðið.
„Hvers vegna ekki?“ spurði
hann þr.jóskulega. Ruth hugs-
aði sig um alvörugefin á svip,
um leið og þau dönsuðu þegj-
andi áfram. „Þegar við gift-
umst ætla jeg að eignast börn“,
sagði hún, og það hljómaði svo
undarlega í þessu umhverfi að
Frajik rak upp skellihlátur. En
Ruth sat föst við sinvi keip.
„Fimtíu dollara á vikvi og lít.ið
hús í irágremii borgarinnar",
sagði hún ákveðin. „Það þyi’fti
ekki að vera í sjerstaklega fínu
hverfi, og dálítill garður, sem
við getum ræktað s.jálf, hund-
ur og köttur og barn — kann-
ske tvö, þann skilning legg .jeg
í að vera gift“.
Þriggja manna hljómsveitin
h.jelt áfram að leika Iíawai-
lög. Frank fannst h.jartað í
sjer dragist, sama.n, þegar hann
heyrði hvernig Ruth útmálaði
framtíðina. Lítið hús, barna-
vagn í ganginum, ódýr hús-
gögn, keypt með afborgunum,
Ilann h.jálpaði henni þegj-
andi í kápuna, fór í nýja frakk
ann sinn og yfii’gaf hina „1 la-
waiisku Paradís“, án þess svo
mikið sem að líta í áttina til
Chummy. Hann fylgdi Ruth
heim í leigubíl, og þá átti hann
eftir sex dóllara og þrjátíu
cent. Þau voj;u ekkert nær því
að giftast en áður.
Loks var það Lester Ingram,
hinn ving.jarnlegi annar eigin-
maður Mamó, sem útvegaði
Frank atvinnu, að vísu ótrygga
og óákveðna atvinnu í Shang-
hai, við Eoos kvikmynda og
myndatökufjelagið. —, Ruth,
brosti jafn hugrökku brosi, þe’g
ar leið að því að þau skildu óg
hún hafði gert um nóttina forð
um í flugvjelinni. Það sn.jóaði
lítið eitt þegar Frank st.je upp
í stóra vagninn, sem var ódýr-
asta leiðin til Vvincouwer,' þar
sem hann ætlaði að stíga á
skipsfjöl.
llann forðaðist á þiið.ja far-
rýjui og fór nyrðii leiðing, sem
hvei’gi lá nálægt Mankai. Hon-
uni hraus hugur við að s.já eyj-
una aftur, þar sem hann hafði
fæðst og Mamó dáið.
VIII.
Yoshio Murata.
ÞAÐ mótaði fyrir furutr.je
gegnum hálfgagnsæ.ja hvíta
pappírsrúðu gluggans. Öðru
hvoru titruðu greinar þess í
hægum lilænum. I miðju her-
bergisins var ferhyrndur reitur
fyltur glóandi viðarkolum og
ösku. Járnketillinn sem hjekk
niður xir loftinu byr.jaði að
suða, í fyrstu lágt, og þýtt, en
hækkaði sig von bráðar. Afinn,
sem kraup á sessu á ti’jebrík
ferhyrningsins, eyddri af tönn
tímans, byrjaði að undh’búa
tedrykk.juna. Ilendur hans
hreyfðust, hægt og virðulega
meðal gljáfægðra ker.janna,
settu teblöðin í stóra skál, heltu
síðan vatni yfir þau úr æva
gömlu ausunni, hrærðu síðan
í vökv.anum með bambursvið-
arsleifinni, uns hann var þykk
ur og freyðandi.
Yoshio, sem var ennþá smár
vexti, kraup alvarlegur og
lotningarfullur við hlið afa
síns, og studdi báðum lófun-
um á mottuna sem þakti gólfið
eins og honum hafði verið
kennt. En er fram liðu stundir,
fór honum að finnast athöfnin
leiðig.jörn og hann færði sig
smátt og' smátt nær veggnum
sem glugginn var á. Hann
Þá fór risinn að núa stýrurnar úr augunum, en hann
gat ekki sjeð þann, sem talað hafði, og svo hrópaði hann
á ráðskonuna. En enginn svaraði. „Æ, hún hefir skroppið
eitthvað út“, tautaði risinn, tók sleif og ætlaði að fara
að smakka á því, sem í katlinum var, en brá heldur í brún,
þegar þar var ekkert annað í en skódruslur og annar slík-
ur óþverri, og það var alt soðið í graut, svo risinn vissi
eiginlega ekkert annað, en að þetta var óæti, og fór nú
að gruna margt.
Og þegar hann sá, að ráðskonan var öll á bak og burt,
varð hann svo reiður, að hann ætlaði að ærast og af stað
á eftir þeim, og fljótur var hann í ferðum, svo fljótur, að
ekki leið á löngu, uns hann stóð á sjávarströndinni, en
þá komst hann ekki lengra. „O, jeg skal finna ráð við
þessu, jeg kalla bara á hann Sæsvelg minn“, sagði risinn,
og svo kom Sæsvelgur og lagðist niður og drakk svo mikið,
að risinn gat sjeð hvar ráðskonan og konungssonur sigldu
í bát sínum.
„Kasta þú nú út saltsteininum“, sagði ráðskonan, og það
gerði konungssonur, en steinninn varð að fjalli svo stóru
og háu, að risinn komst ekki yfir, og ekki gagnaði held-
ur, þótt Sæsvelgur drykki upp alt, sem var hinumegin
við fjallið.
„O, ætli jeg kunni ekki ráð við þessu“, sagði risinn.
Hann sótti bergnafarinn sinn, og tók til að bora gat á
fjallið, svo Sæsvelgur gæti drukkið þar í gegnum, en um
leið og komið var gat, og Sæsvelgur lagðist niður til að
drekka, sagði ráðskonan við konungsson, að hann skyldi
hella nokkrum dropum úr flöskunni í sjóinn. Konungs-
sonur gerði það, og þá óx hafið aftur, og áður en Sæ-
svelgur gæti fengið sjer einn sopa í viðbót, var báturinn
kominn að landi og þau hólpin.
Síðan ætluðu þau heim til föður konungssonar, en þang-
að vildi konungssonur alls ekki að unnusta sín kæmi fót-
gangandi, því það fanst honum alt of lítilmótlegt fyrir
bæði hana og sig. „Bíddu hjerna svolitla stund, meðan jeg
skrepp heim til pabba og sæki til hans sjö hvíta hesta“,
sagði hann. „Leiðin er ekki löng, og jeg skal heldur ekki
verða lengi, en jeg' vil ekki að kærastan mín komi gang-
andi heim“.
„Æ, nei, gerðu það ekki“, sagði ráðskonan risans. „Ef
þú kemur án mín heim í konungsgarð, þá gleymirðu mjer
bara, það veit jeg“.
„Hvernig ætti jeg að geta gelymt þjer. Við, sem höfum
lent í svo mörgu saman, og sem þykir svo vænt hvoru um
annað“, sagði konungssonur. Hann vildi endilega fara og
sækja vagninn með hestunum sjö fyrir, og hún átti að bíða
á meðan á ströndinni.

Rjett áður en Neville Cham-
berlain, forsætisráðherra Breta
lagði af stað heim eftir Mun-
chen-ráðstefnunni er mælt, að
Ilitler hafi sagt við hann:
„Mr. Chamberlain, vilduð
þjer ekki vera svo vingjarnleg
ur að gefa mjer regnhlíf yðar1
sem ininjagrip?"
„Nei, nei“, svaraði Chamber-
lain, „.jeg get ekki gert það“.
„En, Mr. Chamberlain, það
hefir svo vn.ikla þýðingu fyrir
mig. Jeg bið yður um að gera
það. Gerið svo vel“.
„Mjer þykir það leitt, en jeg
get ekki orðið við bóií yðar“,
Svarað i Chamberlain.
Það fór að síga í TTitler.
„Jeg krefst þess“, hrópaði
hann og stappaði niðiir fætin-
um.
J,Neí“, sagði Chamberlain
ákveðinn, ,,það er ómögulegt.
Þjer sjáið — jeg á regnhlíf-
ina“.
★
Tveir kunningjar gengu
niður Bankastræti.
„Ef þú ættir eina ósk“,
sagði annar þeirra, „hvers
myndirðu óska?“
„Ileilt fjall úr gulli“, svar-
aði vinurinn.
„Og“, sagði spyrjandinn,
„ef þú ættir gullfjall, mynd-
irðu þá ekki gefa mjer helm-
inginn upp á gamlan og góðan
kunningsskap“.
„Það myndi jeg ekki gera,-
ekki einn mola“.
Vinurinn varð mjög sorg-
niæddur. „Hvað“, spurði hann,
„er það sem mjer heyrist, að
þetta sje allt sem jeg fæ eftir
inargra ára vináttu“.
„Sjáðu“, sagði hinn, „því
óskar þú þjer ekki að þú ættir
annað gullfjall, en lofaðu mjer
að eiga mína ósk einn“.
★
Ræðinn rakari var að raka
Arehelaus konung og spurði:
„Ilvernig á jeg að raka?“
„I þögn“, svaraði konung-
urinn.
★
Þegar leikarinn John Barry-
more var á hátindi frægðar
sinnar, fór hann eitt sinn inn í
verslun í Ilollywood. ITann
skildi þar eftir vörupöntun
sína og ætlaði síðan út.
„Nafn yðar, herra minn?“
spurði afgreiðslumaðurinn.
Augabrúnir leikai-ans urðu
bogalagðar, og hann sagði
kuldalega: „Barrymore“.
„Hvaða Barrymore?" -
Kuldinn varð að ís, „Ethel“,
svaraði hann.