Morgunblaðið - 12.12.1943, Blaðsíða 15

Sunnudagur 12. des. 1943.
tóOBGUNBLAÐIÐ
15
Strákurinn, sem ljek
á tröllkarlinn
ið“, sagði hann fljótmæltur.
„Hvað má bjóða yður að
drekka? Það er satt, þjer drekk
ið aldrei fyrir miðnætti. Það er
mjög skynsamlegt. Satt að
segja langaði mig til að spyrja
yður nokkurs“.
Eugen, yfirþjónninn, kom
gangandi yfir dansgólfið. Hann
deplaði augunum kankvíslega
framan í Kurt, er hann sá hann
í fjelagsskap hins auðuga Eng-
lendings.
„Áður en þjer segið meira,
langar mig til að koma yðu.r í
skilning um þrent“, sagði Kurt
fökreiður. „Jeg er ekki kyn-
viltur. Jeg get ekki útvegað
yður kvenfólk, og jeg sel ekki
eiturlyf“.
Hann var úrillur og óham-
ingjusamur og kærði sig koll-
óttan, þótt hann lenti í illdeil-
um. Bobbie greip andann á
lofti við þetta óvænta og ó-
svífna svar. „Hvað hafið þjer
handa mjer að drekka?“ sagði
hann við þjóninn.
„Ágætt koníak“, sagði Eug-
en. „Við höfum Courvoisier
’89, sem jeg get óhikað mælt
með“.
„Límonaði“, sagði Kurt.
Eugen fór leiðar sinnar.
„Jeg drekk ekki, en jeg fæ
prósentur af öllu, sem þjer
drekkið“, hjelt Kurt áfram.
„Jeg græði að minsta kosti sjö
cent á Courvoiser flöskunni
yðar“.
„Ha?“ sagði Bobbie hvumsa.
„Það er nú svona“, hjelt Kurt
áfram. „Jeg er einskonar at-
vinnudansari. Þegar ekki eru
nógu margir karlmenn hjerna,
og frúrnar, sem ferðast einar,
eru í rómantískum hugleiðing-
um, stend jeg þeim til boða sem
dansherra. Tangó með eða án
ástleitni. En jeg tek ekkert fyr-
ir það. Yður langaði til að
spyrja mig einhvers, háttvirti
herra---------
„Það var viðvíkjandi ópíum“,
stamaði Bobbie.
Kurt hvesti á hann augun.
„Ópíum?“ sagði hann. „Leyfist
mjer að spyrja, hversvegna
þjer leitið til mín? Hvers-
vegna spyrjið þjer ekki ann-
anhvorn vina yðar, Sir Henry
Kingsdale eða Bodianszky
greifa? Eða einhvern herra-
manna meðal aðalsins, sem
þjer umgangist? Þeir vita tals-
vert meira um ópíum en jeg.
Þeir geta komið yður í kynni
við ópíumknæpur, með kven-
fólki og öllum þægindum. Jeg
vil ekki hafa neitt með ópíum
að gera“.
Um leið og hann sagði þetta,
spratt sviti fram á enni hans.
Bobbie tók upp vasaklút og
þurkaði sjer í framan, því að
hann var einnig löðursveittur.
Hann drakk koníakið sitt í ein-
um teyg. Það glamraði í glas-
inu um leið og hann skelti því
niður á borðið. „Þjer skiljið
ekki — jeg verð að ná mjer í
ópíum. Mjer er það bein nauð-
syn“, sagði hann. „Jeg er svo
óhamingjusamur“, bætti hann
við dapur í bragði.
„Hjerna kemur konan yðar“,
sagði Kurt um leið og hártn
stóð upp. Hann hneygði sig, en
Helen tók blátt áfram ekki
eftir honum. Hún var gagntek-
in af sælu síðan hún var úti á
svölunum með Frank.
Kurt stóð fyrir framan speg-
ilinn í fatageymslunni og skoð-
aði sig í krók og kring. Hornin
á hvíta jakkanum hans voru
enn orðin óhrein, og hann var
ekki búinn að greiða síðasta
reikning fyrir hreinsun á hon-'
um. Kvenfólkið kærði sig koll-
ótt, þótt þær ötuðu jakka dans-
herrans út í varalit. Það fór
hrollur um Kurt. Hann var á
því hættulega stigi, að honum
bauð við öllu kvenfólki, og
hann þráði ekkert nema frið
þann, er ópíum eitt gat veitt
honum. Hann gekk fram í eld-
húsið, sem lá bak við barinn,
tók krítarmola og krítaði blett-
ótt jakkahornin.
„Hvað er klukkan, Au-
guste?“ spurði hann matsvein-
inn, sem sá um allan kaldan
mat.
„Tíu mínútur yfir ellefu“,
sagði Auguste og hamaðist við
að brýna brauðhnífinn.
„Hefurðu heyrt, að hundrað
þúsund Japanar eru sagðir
hafa lent hjer?“ hvíslaði hann
og ranghvolfdi í sjer augunum,
svo að aðeins sá í hvítuna.
„Hver getur sagt um, hvort
við verðum í tölu lifenda í
fyrramálið. Heilaga jómfrú
María guðs móðir!“ Auguste
var eini maðurinn í öllu
Shanghai-hóteli, sem óttaðist
stríðið.
„Hittumst heilir í skotgröf-
unum, Franz“, sagði Kurt og
fór aftur fram í drykkjustof-
una. Englendingurinn var far-
inn.
Um miðnætti voru þau Russ-
ells hjónin stödd í gistihúsi
Wing On. Þar voru kínversk
skemtiatriði: loddarar og dans-
meyjar. Leikið var á furðuleg
trjehljóðfæri. Kínverjarnir
stóðu í þyrpingu og veltust um
af hlátri. Pappírsblóm, ljósker,
veifur, rauðir og gyltir stafir,
og svo þungt loft, að það tók
öllu fram, sem Russels hjónin
höfðu orðið að þola til þessa.
Þaðan fóru þau til lítils næt-
urklúbbs í alþjóðahverfinu, þar
sem kínverskar, japanskar og
Koreu-stúlkur dönsuðu við
gestina á upplýstu glergólfi.
Um eitt-leytið voru þau stödd
í sóðalegri knæpu skamt frá
höfninni, þar sem franskir sjó-
menn dönsuðu við rússneskar
stúlkur og drukku japanskar
eftirlíkingar af amerískum vín-
föngum. Klukkan tvö voru þau
stödd á kínversku hóteli, þar
sem glæpamenn Shanghaiborg-
ar skemtu sjer. Þar dönsuðu
hörundsgulir glæframenn, fjár
kúgarar og foringjar þjófa-
flokka rumbu við forkunnar
fagrar stúlkur og filippinsk
hljómsveit ljek fyrir dansin-
um. Nokkru síðar gengu þau
eftir hinu illræmda Foochow-
stræti. Hugarástand Bobbie var
orðið allbreytilegt. Ýmist var
hann ofsakátur eða þjakaður
af þunglyndi. Þessa stundina
var hann fullur þverúðar og
neitaði að fara hgim. Hann
heimtaði að heimsækja hverja
óþverraknæpuna af annari.
„Konan þín er þreytt,
Bobbic“, sagði Frank þðru
hvoru.
„Hún má fara til fjandans",
svaraði Bobbie í öll skiftin.
Frank leit á Helen; hún
brosti glaðlega við honum, að
því er virtist ósnortin af orðum
Bobbie. Hár hennar var gljá-
andi eins og það væri nýgreitt;
ekki sást hrukka nje blettur á
gula kjólnum, hörund hennar
var jafn bjart og ferskt og þeg
ar þau lögðu af stað í þennan
miður þrifalega leiðangur. Hún
var eins og svalandi ávöxtur,
hugsaði Frank gagntekinn af
hrifningu.
Þau hjeldu áfram til White
Chrysanthemums, sem var jap-
anskur skemtistaður í Chapein,
og til Dragons Cave, þar sem
einasta hljóðfærið var sjálfspil-
andi píanó, og Flower Boat,
kínverskrar knæpu, þar sem
engin stúlka var eldri en sex-
tán ára og enginn karlmaður
ódrukkinn.
Um þrjú-leytið yfirgáfu þau
skuggahverfin og hjeldu til
Delmonico; þangað safnaðist
heldra fólkið í Shanghai um
þðtta leyti nætur og át steikt
egg og lauksúpu.
Það var á Delmonico, sem
Bobbie fór að láta óðslega. Til
að byrja með sat hann lengi
þögull og starði með scirðnað
bros á vör út í bláinn. „Bobbie",
sagði Helen og togaði í ermir a
hans. Alt í einu stóð hann upp,
gekk eins og svefngengill yfir
gólfið að borði, sem stóð skamt
frá þeim og sagði við gráhærð-
an, hávaxinn og kjólklæddan
Kínverja: „Jeg harðbanna þjer
að glápa á konuna mína, þitt
kínverska svín“.
Kínverjinn ljet sem hann
heyrði ekki orð hans og hjelt
áfram að tala við Frakka, sem
sat við borðið hjá honum. Allir
nærstaddir könnuðust við þenn
an Kínverja; hann var háttsett
ur embættismaður og meðlim-
’ur stjórnarinnar.
„Kínverska svín“, hrópaði
Bobbie svo hátt, að rödd hans
brast. Menn sneru sjer við til
að horfa á hann. Svipur þeirra
bar hvorki vott um undrun nje
vanþóknun, heldur aðeins það
umburðarlyndi, sem einkennir
íbúa Shanghai.
„Fylgið þessum heiðurs-
manni út undir bert loft, hon-
um virðist vera ilt“, sagði kjól-
klæddi Kínverjinn við þjóninn.
Dyravörðurinn, fölleitur, svart
Æfintýri eftir Jörgen Moe.
6.
Strákur ljet ekki segja sjer þetta tvisvar, tók hörpuna
og gékk ýmist úti eða inni og ljek á hörpuna. En svo allt
í einu stökk hann upp í trogið og ýtti frá landi og reri
eins og hann ætti lífið að leysa.
Eftir dálitla stund fanst tröllinu að dóttirin væri of
lengi úti, og fór út til að sjá hverju þetta sætti. Þá sá
hann hana róa í troginu langt úti á vatni.
,,Ert það þú, sem tókst silfurendurnar sjö?“ hrópaði
þursinn.
„Já“, svaraði strákur.
„Og það varst líka þú, sem tókst rúmteppið mitt með
gull- og silfurtiglunum?“
„Ójá, karlinn minn!“
„Hefirðu nú tekið gullhörpuna mína?“ gargaði tröllið.
„Já, ætli það ekki“.
„Nú, erum við þá ekki búin að jeta þig?“
„Onei, það var nú gamalt svín!“
Þá varð risinn svo reiður, að hann þaut inn til þess
að leita að dóttur sinni, en strákur hjelt áfram og kom
til konungshallar með gullhörpuna. Þá fjekk hann kóngs-
dóttur fyrir konu og hálft ríkið, eins og konungur hafði
lofað honum. En bræðrum sínum var hann mjög góður,
því hann hjelt að þeir hefðu gert allt í besta tilgangi.
ENDIR.
Saganafkongsdóttur
og svarta bola
Æfintýr eftir P. Chr- Ásbjörnsen.
ÞAÐ VAR EINU SINNI konungur, sem var búinn að
missa drottninguna sína og orðinn ekkill. En hann átti
eina dóttur, sem var svo góð og fögur, að engin stúlka í
öllu ríkinu komst í hálfkvisti við hana. Konungur syrgði
lengi drottningu sína, sem honum hafði þótt mjög vænt
um, en að lokum fór honum að leiðast ekkjumannsstandið
og kvæntist aftur ekkjudrottningu nokkurri, sem líka
átti dóttur, en dóttir hennar var eins vond og ljót, eins og
• dóttir konungsins var falleg og góð. Stjúpan og dóttir
hennar öfunduðu konungsdóttur fyrir það, hversu falleg
hún var, en ekki þorðu þær að gera henni neitt, meðan
konungur var heima, því honum þótti mjög vænt um
hana.
Eftir nokkurn tíma lenti konungurinn í stríði við annan
konung, og fór til þess að stjórna her sínum, þá hjelt
drottningin að hún gæti látið eins og henni sýndist, og
þá bæði svelti og barði hún dóttur konungsins og gerði
henni allt illt, sem hún gat. Að lokum fannst henni allt
vera of gott handa henni, og ljet hana fara að gæta
nautgripanna. Hún rak þá á haga og stóð yfir þeim
Sá, sem framkvæmir mikið,
hefir ekki tíma til þess að tala
margt. Bismarck.
★
Takstu aldrei á hendur það
verk, sem þú finnur ekki með
sjálfum þjer, að þú ert fær um
að gera.
★
— Er jeg fyrsti maðurinn,
sem hefi beðið þig um koss?
— Já, hinir hafa tekið hann
í, leyfisleysi.
1 ★
Látið mig sofa síðasta svefn-
inum í gröf ættlands míns.
— Osceola.
„Nei, frú“, sagði Dr. Johnson
við konu, sem hafði spurt
hann, hvort honum geðjaðist
að hljómlist, „en af öllum há-
vaða held jeg að hljómlist sje
minst þreytandi“. \
★
Amerískur auðkýfingur hafði
keypt óræktað land í Pennsyl-
vaníu og breytt því í sannkall-
aðan Edens fínan rann. Leik-
konan Dorothy Parker kom ein
hverju sinni í heimsókn þang-
að. Auðkýfingurinn fór að lýsa
fyrir henni með miklum fjálg-
leik, að hann hefði keypt trje
í þúsundatali, gert stóra tjörn,
látið rækta stórar blómaekrur
og þar fram eftir götunum.
„Hugsa sjer, hvað Guð hefði
getað gert“, sagði ungfrú Park-
er, „ef hann hefði átt pening-
ana yðar“.
★
Drengskapur (á söguöld-
inni):
Enginn gat orðið mikilmenni
af því að hlaða undir sig auði,
skríða upp á axlir annara nje
kaupa sjer logið lof. Hann varð
að vera mikill af sjálfum sjer,
hvernig sem hann annars stóð
að vígi — Nordal: ísl. menning.