Morgunblaðið - 17.02.1944, Blaðsíða 11

Fimtudagur 17. febrúar 1944.
MORGUNBLAÐIÐ
rr ] F
11
if rífí
YÍCW MUTI?
Hann átti að pakka niður í
ferðatöskur, skilja við íbúðina
í góðu standi, og senda tvenn
föt í hreinsun. Frank hafði
einnig lofað Ah Sinfu, að hann
skyldi fá að bera á borð brúð-
kaupsmáltíðina, sem frú B. S.
ætlaði að gefa þeim. Það, sem
ómögulegt var að koma Ah
Sinfu í skilning um, var það,
að Frank ætlaði að sofa næstu
nótt á Shanghai-hóteli, því að
nýja íbúðin hans losnaði ekki
fyr en daginn eftir.
„Húsbóndinn ekki fá hús?“
spurði hann hvað eftir annað,
og' Frank svaraði með aukinni
óþolinmæði: „Ekki í dag, skil-
urðu, ekki í dag. Morgun fá
hús, en ekki í dag“.
Rjett í því að Ah Sinfu fór
fram til að þvo bollana, hringdi
síminn. Ruth, hugsaði Frank,
og þetta var í fyrsta skiftið,
sem hann hafði hugsað til henn
ar síðan hann vaknaði. Brúð-
kaup var athöfn, sem svo
mörg formsatriði voru bundin
við, að höfuðpersónurnar,
brúðhjónin sjálf, hurfu í skugg
anum. Hann fór hálfklæddur í
simann.
(„Góðan daginn, Ruth litla“,
kallaði hann í símann. „Hvern-
ig líður Konfúsíusi? Jeg var
einmitt að senda þjer sím-
skeyti þess efnis, að mjer hafi
snúist hugur“. Ljettúðarhjal
af þessu tagi var "besta leiðin
til að brúa gilið djúpa og
breiða, sem opnast hafði milli
háns og Ruth.
„Mjer þykir það leitt“,
heyrði hann kvenrödd segja,
„að þetta er ekki Ruth, heldur
Helený.
„Ó!“ sagði Frank og reyndi
að herða sig upp. „Helen —
góðan daginn, Helen. Jeg hjelt,
að þú færir í dag —“.
„Farangurinn minn er kom-
inn um borð“, sagði hún.
„Skipið fer klukkan eitt. Mjer
þykir leitt, Frank, að óm.aka
þig, en jeg veit ekki, hvað jeg
á til bragðs að taka. Þú verð-
ur að koma. Þú verður að
hjálpa mjer“.
Frank hjelt heyrnartólinu að
eyranu án þess að svara. „Jeg
— þú skilur — jeg hefi mikið
að gera í d£g“, sagði hann, þeg-
ar hann neyddist til að rjúfa
þögnina.
„Jeg skil, jeg skil, Frank.
' Mjer þykir skelfing leitt að
að vera að ómaka þig, en jeg
he'fi engan annan að leita til.
Það er viðvíkjandi Bobbie —
hann er horfinn. Þú verður að
hjálpa mjer“, hjelt hún áfram.
„Hvað áttu við með horf-
inn?“ spurði Frank ringlaður.
„Hvað áttu »ið með því, Hel-
en?“
► „Komdu hingað til hótels-
ins, Frank. Jeg get ekki út-
skýrt það fyrir þjer símleiðis.
Jeg hefi verið að reyna að ná
í þig í hálftíma — það er svo
erfitt að fá samband, og hver
veit, hversu margir geta hlust-
að. á samtal okkar“, hjelt rödd-
in áfram. Satt að segja heyrð-
ust sífeldar hringingar og
margskonar hávaði í símanum
auk radda þeirra. Frank hugs-
aði sig um andartak.
„Gott og vel. Jeg kem, Vertu
i
ekki áhyggjufull, vina“, sagði
hann.
„Þakka þjer fyrir, jeg vissi,
að þú myndir ekki bregðast“,
sagði rödd hennar.
Um leið og Frank lagði frá
sjer heyrnartólið, hraut blóts-
yrði af vörum hans. En engu
að síður hafði hjarta hans fylst
sælu við að heyra rödd Helen
og eiga von á að sjá hana einu
sinni enn. Skilnaður þeirra við
lyftuna kvöldið áður hafði skil
ið honum eftir beiskju og
hrygð. Jeg get rakað mig
seinna, hugsaði hann, um leið
og hann flýtti sjer að klæða
sig.
Þar sem hann bjó skamt frá
hótelinu, leigði hann ekki
kerru, heldur fór fótgangandi.
Hann andaði tæru loftinu að
sjer með áfergju og öðru hvoru
flautaði hann lágt. Hann var
að reyna að telja sjálfum sjer
trú um, að samtalið við Helen
hefði ekki haft minstu áhrif á
hann. Þetta var snemma morg-
uns, flestar verslanir voru enn
lokaðar. Hann nam staðar fyr-
ir utan verslunai’hús Eos filmu
og kvikmyndafjelagsins. Petr-
us, ljettadrengurinn, sem byrj-
aði að vinna klukkan hálf sjö,
var kominn og mátti sjá, hvar
hann var að þurka af glerskáp,
sem myndavjelar voru til sýn-
is í. Frank hikaði andartak,
síðan gekk hann inn. Petrus
leit steinhissa á hann, en hjelt
síðan áfram að þurka ryk af
auknum mgði. Frank fór í sím-
ann og hringdi til Ruth. „Jæja,
jæja, ekki nema það þó“, sagði
hann, þegar honum tókst að
fá samband um leið.
„Ruth litla“, sagði hann,
„gleymdu ekki, að það er
brúðkaupsdagurinn þinn í
dag. Þvoðu þjer vandlega bak
við eyrun og vertu góð stúlka.
Jeg þarf að vinna eitt til tvö
þarfaverk, áður en jeg sest í
rafmagnsstólinn. Þegar jeg er
búinn að því, kem jeg og sæki
þig. Þú bíður í herbergi þínu?
. . . . Ágætt. Skilaðu kærri
kveðju til Konfúsíusar. Sjá-
umst brátt aftur“.
Hann lagði heyrnartólið á,
stóð stundarkorn við símann,
byrjaði síðan að flauta aftur.
Hann andvai'paði, er hann
gekk út um dyr verslunarinn-
ar. Hún var að vísu engin
Paradís, en engu að síður var
hún nokkurs konar heimili
hans. Innan skams gekk hann
inn um bakdyr Shanghai-
hótelsins og fór í lyftu upp á
sautjándu hæð.
Honum var órótt innan-
bi'jósts, er hann barði að dyr-
um á herbergi nr. 1678. Þar eð
enginn svaraði, opnaði hann og
gekk inn í setustofu Russells-
hjónanna. Þykku tjöldin voru
dregin fyrir gluggana og ljós
loguðu á öllum lömpum. Hon-
um fanst hann því koma úr
dagsbirtu til næturinnar. Hel-
en kom samstundis út úr her-
bergi sínu. Hún var ekki, eins
og Frank hafði óljóst óttast —
eða vonar, í náttslopp, heldur
klædd í hvít ferðaföt, pils og
jakka.
„Þakka þjer, Frahk“, sagði
hún og í'jetti honum hendina.
„Jeg vissi, að þú myndir ekki
bregðast. mjer“. Hún gekk að
glugganum og dró gluggatjöld-
in til hliðar. „Hvað má bjóða
þjer til moi'gunverðar? Te?
Kaffi? Egg?“
„Kaffi og tvö linsoðin egg“,
tautaði Frank, er hún gekk að
símanum til að hringja í þjón-
j inn. Frank fór hjá sjer og vissi
ekki, hvað hann átti að segja.
Iiann hafði búist við alt öðru,
hverju, vissi hann ekki gerla.
Helenu grátandi, örvæntingar-
fullri og hjálparvana, leitandi
ráða hjá honum, kjökrandi á
öxl hans. „Og ristað brauð“,
j bætti hann vi§.
I „Málinu er þannig varið“,
Isagði Helen og settist á móti
■ honum fyrir framan arininn.
! „Skipið fer kl. eitt í dag. Jeg
sendi Potter og Clarkson með
farangurinn um borð í gær-
kvöldi, svo að þau gætu gert
káeturnar dálítið vistlegri áð-
1 ur en við kæmum. Skip eru
i altaf svo leiðinleg innan, eða
[hvað finst þjer? En Bobbie
hefir ekki komið heim. Hann
jhvarf í fyrrinótt og jeg hefi
jekki grun um, hvar jeg á að
i leita hans. Hann hefir ekki ver
ið heima tvær nætur. Mjer er
ómögulegt að blanda lögregl-
I unni í málið, jeg kæri mig ekki
um, að breska nýlendan hjer
, hafi hneykslismál til að hælast
um yfir, þegar við erum farin.
Hvað á jeg að gera?“
„Hefurðu enga hugmynd
um, hvar hann er?“ spurði
Frank.
„Jú, svo má ef til vill heita.
Hann ýfirgaf drykkjustofuna í
J fylgd með píanóleikaranum.
I Jeg býst við, að þeir hafi báð-
ir verið í ópíumsnatti. En jeg
hefi enga hugmynd um, hvert
þeir hafa farið“.
j Frank hló gremjulega. „Það
eru fjögur þúsund ópíumbæli
•Pjetur og Bergljót
Eftir Christopher Janson
6.
það, að þjer litist vel á mig, það veit jeg, því hann rausaði
þessi ósköp og varð svo reiður, að jeg hefi varla sjeð
annað eins. Og svo sagði hann, að ef hann næði í þig, þá
skyldi hann berja þig svo, að þú sæir eftir þeirri ferðinni.
Og nú hefir hann sjálfsagt hugsað sjer að vera á varð-
bergi á morgun. Og hann verður þá sjálfsagt að leita lengi,
ef hann á að finna þig“, bætti Bergljót við.
„Já, hvað heldur þú, á jeg að koma eða koma ekki?“
spurði Pjetur.
„Ertu galinn, þú ætlar þó ekki að fara að tuskast við
hann föður minn?“
„Ja, jeg veit ekkert, nema jeg rjeði við karlinn“, sagði
Pjetur og klóraði sjer á bak við eyrað, — „og gaman gæti
það nú verið, að reyna kraftana svona einu sinni, — en
líklega er þó best að halda sjer í burtu“,
„O, vertu nú ekki alltof gleiður, Pjetur minn, hann
pabbi er sterkur“. ^
„Jæja, þá reynir maður við hann“, sagði Pjetur.
smeygði upp treyjuerminni og leit á handlegginn. ■— „Já,
reyndu bara að koma“, sagði Bergljót hlægjandi og steytti
hnefann framan í Pjetur, „jeg hjálpa þá að reka þig í
burtu“.
„Það gerðirðu ekki“, sagði Pjetur, tók hönd hennar og
hjelt henni fastri.
„Jæja, þá loka jeg þig úti“.
„Þá stend jeg bara fyrir utan“.
„Þá giftist jeg hringjaranum“.
„Æ, nei, þá er betra fyrir mig að vera heima annað
kvöld“, sagði Pjetur og sleppti hönd Bergljótar, „mjer
var heldur ekki alvara“.
Síðan töluðu þau um hitt og þetta, en allt í einu spratt
Pjetur upp, hló hástöfum og skellti á lærið. — Ja, nú
datt mjer nokkuð í hug. Bara að jeg gæti gert það, Berg-
ljót, þá skyldi jeg hlægja, svo þið heyrðuð það yfir um
voginn frá prestsetrinu“.
„Hvað er það, sem er að þjer?“ spurði Bergljót hissa,
hún varð að hlægja líka, hvort sem henni líkaði betur eða
verr, svo smitandi var hlátur Pjeturs.
„Ef jeg gæti nú fengið hringjarann til þess að fara
á stúfana til þín annað kvöld, þá myndi hann auðvitað
verða barinn.“
„Ertu orðinn alveg galinn? Hvernig ætlarðu að fara
að því?“
Grímsi, gamall bragðarefur,
átti orðið lítið af almennileg-
um fötum. Þó voru skórnir
orðnir verstir og hugsar
Grímsi, að svo geti ekki geng-
ið lengur. Hann leggur af stað
til kaupstaðarins í þeim til-
gangi að fá sjer skó. Á leið-
inni mætir hann einum kunn-
ingja sínum og spyr hann,
hvort hann viti ekki af góðri
búð, þar sem fá mætti skó að
láni, „því að, líttu á“, segir
Grímsi, „jeg hefi hugsað mjer
að boi’ga þá í eilífðinni“.
Kunningi Gríms ávítar hann
harðlega og bregður honum
um óvandaðan hugsunarhátt.
„Já, en geturðu ekki skilið?“
sagði Grimsi þá. „Fyrst ætla
jeg að pi'útta endalaust, og þá
losna þeir við að tapa eins
miklu“.
Á efi'i árum sínum var Grím-
ur „frelsaður“. Hann breytti
um líferni og gekk í safnaðar-
fjelag eða bræðralag. Þá lenti
honum eitt sinn saman við
kaupmann þeirra bræðranna,
sem einnig var í söfnuðinum,
og þóttist rangindum beittur.
Þá varð Grími að orði:
„Ef jeg væri ekki orðinn
landlega hxxgsandi, þá myndi
jeg lemja á þjer, en fyrir bragð
ið verð jeg nú í minn stað að
kaupa annan til þess, sem ekki
er frelsaður".
★
Karl kom í kaupstað og sá
þar nýja slökkvistöð. Eftir að
hann hafði virt húsið vandlega
fyrir sjer, sagði hann með mikl
um spekingssvip:
„Ja, mai'gan eldsvoða og
mikinn þarf til þess, að svona
stofnun geti borið sig“.
★
Kona Pjeturs í Holti var að
búast til fei'ðar í kaupstaðinn
og hafði tekið við brjefum frá
manni sínum, sem hún átti að
setja í póst. Eftir miklar á-
minningar segir hann að síð-
ustu:
„Gættu þín nú að rugla ekki
saman bi'jefunum; mundu, að
þú hefir í hægri hendinni þau,
sem eiga að fara að Felli, en
í þeirri vinsti'i þau að Nesi“.
Jói hafði keypt loftvog á
uppboði eftir gamla prestinn.
Þegar hann kom heim, vildi
hann líta eftir, hvort hann
stæði á regni, af því að helli-
iigning var komin. En alt kom
fyrir ekki. Hvernig sem Jói
rýndi á loftvogina, skók hana
og hristi, stóð hún altaf á fögru
veðri. Þá fór að síga í Jóa,
hann tók vogina og þaut með
hana út og hjelt henni undir
þakrennunni:
„Viltu nú finna, að það
rigni, djeskotans meinvættur-
in þín“.
Jóhann trjesmiður: „Mikið
er, hvað alt er ljelegt nú á tím-
um. Og sjálfur er jeg ekki vel
góður heldur“.
★
Jónas skipstjóri: „í mínu
ungdæmi þá var bragð að
bi'ennivíninu. Þegar jeg saup
á flöskunni, var eins og jarð-
skjálfti færi um skútuna, en
nú er það eins og vatn, sem
hefir verið þynt út“.