Morgunblaðið - 29.02.1944, Blaðsíða 4

4
MUKGUNBLAÐiö
Þríðjudagur 29. febr. 1944.
SUN FLAME-GLASBAKE
Fullkomnustu
Glervörur
til suðu og bökunar
Sjóðið, steikið og bakið allan
mat í Glasbake.
Hinn „skjót-heiti“ botn á Glas-
bake veldur því að maturinn
sýðst jafnar og fljótar, og spar-
ar eldsneyti. Nú getið þjer
fylgst með hvenær maturinn
er tilbúinn.
Glasbake verður gljáandi fag-
urt þvegið úr vatni. Þarf hvorki
að skrúbba nje skúra.
M I N N I N C
Valdimar í Vallanesi
Fæst í helstu verslunum.
\.v. .♦ .». .♦. .♦, ,♦,.♦. .♦, .♦, .♦. .♦. ,♦, ,♦.
•VWMWWW*-* »■ •♦■ • •♦’WW^^^^inrA'VVWVVVVYVWWVVVV
j Glasbake-vörur j
Ijt eru komnar í X
X X
! VersS. Jóns Þórðarsonar f
V • v
X Bankastræti. X
•> •••
Er iluttur
frá Hverfisgötu 59.
4»
Opna í dag
verslunina á Hverfisgötu 61.
77lla/tú&
<$x$><$><$X$XS> <Í><SxSx?xík$>
Blóma- og matjurtafræið
er komið
Salan er byrjuð.
Reynið viðskiftin.
Nýja Blómabúðin
Austurstræti 7. — Sími 2567.
ÞANN 12. febr. síðastl. and-
aðist að heimili sínu Vailanesi
í Vallhólmi í Skagafirði merk-
isbóndinn Hermundur Valdi-
mar Guðmundsson. Hann var
fæddur á Miðgrund í Blöndu-
hlíð 25. febr. 1878. Foreldrar
hans voru Guðmundur Sigurðs
son söðlasmiður og bóndi þar,
en síðar í Ytra-Vallhoiti, og
kona hans Guðrún Eiríksdótt-
ir frá Djúpadal. Guðmundur í
Vallholti, en svo var hann jafn
an nefndur, var af góðum
bændaættum, Asgeirsbrekku-
ætt; hafa ýmsir þeirra ætt-
manna verið búmenn og góðir
bændur. Bróðir Guðmundar
var Gísli bóndi í Neðra-Ási í
Hjaltadal, mikill búhöldur,
faðir síra Sigurbj.örns A. Gísla
sonar í Reykjavik og frú Sig-
urlínu Gísladóttur í Hofsós.
Guðrún í Valholti móðir
Valdimars, var dóttir Eiríks
hreppstjóra í Djúpadal Eiríks-
sonar prests á Staðarbakka
Bjarnasonar bónda í Djúpadal
Eiríkssonar stórbónda og hrepp
stjóra í Djúpadal Bjarnasona,
er það Djúpadalsætt. Hafa þeir
Djúpdælir setið þá jörð nú á
þriðju öld. Móðir Guðrúnar í
Vallholti var Hólmfríður Jóns-
dóttir bónda í Flatatungu Ein-
arssonar, Sveinssonar prests í
Goðdölum, en Einar var bróðir
Páls á Steinstöðum föður Sveins
Pálssonar læknis. Er ætt þessi
oft nefnd Goðadalaætt.
Af því sem hjer er ritað, er
það ljóst að Valdimar var af
góðu bergi brotinn og að hon-
um stóðu traustir ættstofnar.
Guðrún í Vallholti var orðlögð
fyrir dugnað, kapp og áhuga,
mun það hafa verið allríkt í
ætt Djúpdæla.
Valdimar fluttist ungur með
foreldrum sinum að Ytra-Vall-
hollti og ólst hann þar upp.
Hann var elstur af sýstkinum
sínum, er upp komust. Strax
innan við fermingaraldur kom
í Ijós hinn fágæti áhugi og dugn
aður, er einkendi hann ávalt.
Hann varð brátt eins og ósjálf-
rátt driífjöðurinn í öllum fram-
kvæmdum utan bæjar. Það leið
heldur ekki á löngu, eftir að
hann og bræður hans komust
til nokkurs þroska, að búið í
Ytra-Vallholti varð eitt af
stærstu og gagnsömustu búum
hjeraðsins. Valdimar ljet þó
ekki þar við sitja, í honum bjó
útþrá, hann vildi afla sjer meiri
mentunar en hann átti kost á
í föðurgarði og kynnast fleiru.
Hann 'rjeðist því til náms í
Möðruvallaskóla og útskrifaðist
þaðan vorið 1897 eftir 2ja vetra
nám. Námið stundaði hann af
sama kappi og dugnaði og öll
sín störf, var líka jafnan með
þeim efstu í sínum bekk.
Eftir þetta vann hann enn
að búi foreldra sinna, en
hleypti jafnframt upp búi og
græddist vel fje.
A þessum árum gengdi hann
ýmsum störfum, t. d. barna- og
unglingakenslu, en ógleyman-
legastur er hann mjer og öðr-
um á þessum árum, sem sund-
kennari Skagfirðinga við Stein-
staðalaug. Dvölin við Stein-
stáðalaug; með stórum hóp af
drengjum, góðum fjelögum og
æskuvinum, er með skemtileg-
ustu æskuminningum mínum,
en miðdepillinn í þeim öllum er
Valdimar, kennari og fjelagi í
senn, kátur, iðandi af fjöri og
eggjandi, en þó aðgætinn. Það
var dauður maður sem ekki
reifst með af áhuga hans.
Valdimar var afbragðs sund-
maður og ljek sjer að því eitt
vorið að synda í lauginni sem
var rúmir 50 faðmar á lengd,
vegalengd sem fyllilega sam-
svaraði sundi Grettis úr Drang-
ey, án þess að hvílast.
Þegar fram liðu stundir. fór
að verða þröngt um þá Vallhylt
inga. Valdimar fór því að lít-
ast um eftir öðru jarðnæði,
keypti hann þá eina af næstu
jörðunum við Vallholt, Skin-
þúfu, og flutti þangað vorið
1907 og hóf þar búskap. Skin-
þúfa, er hann síðar nefndi Valla
nes, var talið lítið býli og kosta-
rírt.
Þegar Valdimar kom að Valla
nesi, hófst nýr þáttur í æfi hans,
einskonar kapphlaup við tím-
ann. Þar varð alt að byggjast
frá grunni og að þessu gekk
hann með ótrúlegum dugnaði
og áhuga, því þegar aðrir lögð-
ust til hvíldar að loknu dags-
verki, fór Valdimar að sinna
öðrum störfum, og varð svefn-
tíminn oft stuttur. Byggingar
og girðingar risu upp og túnið
stækkaði ár frá ári. Smám sam
an breytti hann rírðar koti í
væna jörð. Auk þess keypti
hann fleiri jarðir og gjörði þar
einnig talsverðar jarðbætur og
um skeið mun hann hafa haft
bú á 3 jörðum. Alt var þetta
gjört fyrir aflafje hans, því arf
mun hann ekki hafa fengið fyr
en dagsverkinu var að mestu
lokið. En Valdimar var ekki við
eina fjölina feldur í búskapn-
um. Búpeningaræktin var einn
ig áhugamál hans. Þegar sýslu
nefnd Skagafjs. stofnaði til
hrossakynbótabús fyrir hjerað-
ið nokkru eftir síðustu aldamót,
var Valdimar falin umsjón
þess meðan það var við líði.
Hann hlaut einnig verðlaun fyr
ir ágæta hirðingu og fóðrun bú-
penings.
Valdimar var falin ýms trún-
aðarstörf fyrir sveit sína. Þann
ig sat hann afar lengi í hrepps-
nefnd og skattanefnd o. fl.
mætti telja. Hann var tæplega
meðalmaður á hæð og fremur
grannvaxinn. Fríður sýnum,
hvatlegur í öllum hreyfingum
og augun oft logandi af áhyga,
Metnaðarmaður og kappfullur,
er því var að skipta. Hestamað-
ur gat hann varla talist, var of
mikill ákafamaður til þess, en
átti löngum ágæta hesta, ól þá
vel, en krafðist líka mikils af
þeim.
Á fyrra árúm, áður en bifreið
ar komu til sögunnar, sást
Valdimar oftast á ferð með 2
til reiðar og fór þá hratt yfir,
oft hafði liann þá hnakk og reið
beisli á báðum hestunum til
þess að þurfa ckki að tefja sig
á því að leggja á reiðtígin, væri
hann gangandi hljóp hann
venjulega við fót, sem kallað
er, og þessu hjelt hann þar til
síðasta árið, er hann lifði. Dauð
inn einn gat lamað hans ó-
venjulega fjör og viljaþrek.
Mjer kæmi það ekki á óvart þó
sagnir um Valdimar í Vallanesi
yrðu langlífar í Skagafirði.
Hann var svo einstæður. En
hvað sem því líður, þá er það
víst, að þegar skráð verður
saga skagfirskra bænda og at-
hafnamanna, þá verður þætti
Valdimars í Vallanesi ekki
gleymt.
Valdimar var kvæntur Guð-
rúnu dóttir Jóhanns Sigfússon-
ar frá Eyhildarholti, síðast
bónda á Torfustöðum í Svart-
árdal, ágætri konu. Þau eign-
uðust fjögur mannvænleg börn,
sem öll eru á lífi. Herfríði, sem
er gift í Reykjavík, en hin eru
jheima. Eiríkur og Stefán, sem
standa fyrir búinu með móður
sinni og Jóhanna, sem er innan
við fermingaraldur.
Valdimar var jarðsettur í
gær, 28. febr. á Flugumýri að
viðstöddu fjölmenni.
J. Sig.
Jeg hef komlð hjer
áður" verður sýnt
LEIKFJELAGIÐ hefir nú
sýnt sjónleikinn „Vopn Guð-
anna“ eftir DavíS Stefánsson
í rúmlega 20 skifti, og verður
leikvitið sýnt í síðasta skifti
n. k. fimtudag.
„Næsta viðfangsefni verð-
ur „Pjetur Gautur“ 'eftir H.,
Ibsen“, sagði Valur Gíslason,
formaður Leikfjelagsins blað-
iim í gær. En þar sem leik-
rit þetta er ekki alveg full-
æft, hefir tjelagið ákveðið að
sýna i nokkur skiftí' leikritið
„Jeg hefi komið hjer áður“
eftir J. I >. Priestey, en leik-
rit þetta var sýnt hjer fvrir
jól 0 g va kti mikla eftirtekt,
hefir fje! aginu borist fjölda
fyrirspurnir um hvort leik-
ritið vrði ekki sýnt aftur“. ■/ , .
í leikrit þcssu vakti alveg
sjerstaka athygli leikur Ind-
riða Waage, en hann fór með
hlutverk Dr. Görtler, gamla
manninn, sem vissi um fram-
tíð Onnud’njýnanna, en þau
leika frú Alda Möller og ðral-
ur Gíslason, en auk þess leika
}>au: Ævar P. Kvaran. ung-
frú Arndís Björnsdóttir og
Jón Aðils.