Morgunblaðið - 05.04.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudag'ur 5. apríl 1944
Risafuglinn
Æfintýr eftir P. Chr. Asbjörnsen.
2.
baka, reyna að miðla málum og
fá það sem hægt er út úr því,
ef brjefið ekki finst“.
Hilda hló kuldalega.
„Mjer er sem jeg sjái Tom
frænda fara að gefa mjer það,
sem hann er ekki beinlínis
neyddur til af lögunum“.
„Lögfræðingar hans hafa þeg
ar komið fram með sáttatillög-
ur við mig“.
,,En þá var brjefið ennþá til“.
Martin ypti öxlum.
„Ef hann neitar að semja
munum við auðvitað gera það,
sem við getum“.
„Já, við munum gera það,
sem^við getum“, sagði Hilda
hörkulega". Trúið þjer þessari
æfintýralegu sögu með Stellu
Vaughan?
„Nei“.
„Eltki jeg heldur. Jeg held að
Tom frændi hafi myrt Vaug-
han til þess að ná í brjefið“.
,^Þjer eruð nokkuð .fljótfær-
ar, ungfrú Masson. Það eru eng
ar sannanir------“.
„Sannanir! Sannanir! Það
þarf engar sannanir. Það er að-
einn maður í öllum heiminum.
sem gæti grætt á því, að brjef-
ið væri eyðilagt, og það er Tom
frændi“.
„Við vitum ekki enn, hvort
„Skilnaður þeirra var mjög
erfitt mál“, sagði hann.
„Já, jeg man eftir því. Hefði
hún skotið hann þá, hefði mað-
ur haft eitthvað við að styðjast.
En hún fjekk skilnaðinn fyrir
ári síðan“.
„Skilnaðarorsökin var grimd
húsbóndans", sagði Barney.
Rand fnæsti. „Auðvitað, þær
fa allar skilnað á þeim grund-
velli nú á dögum. Ef húsbónd-
anum fellur ekki, hvernig kona
hans greiðir, og segir henni
það ... .“.
„Ef þú athugar málið vel“,
tók Barney fram í fyrir honum,
„muntu komast að raun um, að
það var Vaughan sem ógnaði
konu sinni með byssu“.
„A laugardaginn giftist hún
þessum Redfern“, sagði Rand
hægt“.
„íú átt við, að Vaughan hafi
heyrt, að hún ætlaði að giftast
Redfern, og ógnað henni, og
hún síðan skotið hann, í sjálfs-
vörn?“
„Það getur verið“, sagði
Barney.
Eftir dálitla þögn sagði
Rand: „Nei, það er ekki hægt
að tala um morð án þess að
hafa líkið af manninum.“
. . •*. „Við skulum nú sjá, hvað við
brjefiðhefir veriðeyðilagt eða^höfum Barney. „Vaug-
■hvort Vaughan er damn, og þess han heimsótti stellu j ibúð henn
vegna raðleggjegyður aðað-!ar , föstudagskvö]díð. Vlð
hafast ekki neitt, þar til vúi Johnson sáum hann báðir ganga
frjettum eitthvað nánar“, sagði
Mftrtin alvarlega.
„Jæja, já“, sagði hún. „Jeg
skal bíða í nokkra daga. En ef
ekkert hefir skeð þá, fer jeg
til lögreglunnar.
IX. Kapítuli.
niður Bank Street, og þótt við
ekki sæjum hann fara inn, voru
sporin í snjónum nógu greini-
leg. Kl. 10 heyrði dyravörður-
inn mannamál í íbúðinni. Fimt-
án mín. yfir tíu heyrðust tvö
skot, og höfum við tvö vitni
„Þetta var meira fjandans að því. En við höfum einnig
málið“, sagði Rand, og röddin fimm mínútur, sem einhver
var gremjuleg. „Hjer virðast hefði getað yfirgefið húsið á,
nógar sannanir, en samt ekkert því að Johnson fór frá glugg-
hægt að sanna. Það, sem okk- anum, þegar hann heyrði skot-
ur vantar, er líkið af mannin- in, og var í burtu í um 5 mín.
um“. ! Síðan fór frú Vaughan niður
Barney Gnatt, sem vár að að horninu og ljet byssuna falla
reyna að koma sjer þægilega niður í ræsið, sneri svo heim
fyrir í hörðum skrifstofustóli, aftur og beið þar eftir elskhuga
sagði: „Það sem þig vantar, eru sínum. Ef til vill hefir hún
nokkrir þægilegir hægindastól- hringt til hans. Hvers vegna
ar“. Hann hafði komið til þess hefir þú ekki komist eftir því?“
að reyna að hafa eitthvað upp | „Jeg hefi þegar komist að
úr Rand um Vaughan-málið, og því“, sagði Rand þurrlega.
hugsaði nú um, að líf heiðarlegs
blaðamanns væri meiri erfið-
leikum bundið, en lesendur
dagblaðanna
dreymdi um.
Síðan sagði hann: „Jeg býst
við að þið sjeuð vissir um, að
þetta hafi verið byssa Stellu
Vaughan?“
„Já“, sagði Rand, „við erum
búnir að hafa upp á því. Vaug-
han gaf henni byssuna rjett eft
ir að þau giftust. Tveim skot-
um var skotið í íbúð frú Vaug-
han þetta kvöld, og annað lenti
í veggnum, og var það áreiðan-
lega úr þessari byssu“.
„Voru fingraför á byss-
unni?“
„Já, en þau voru ógreinileg,
ieins og við er að búast. Senni-
lega hafa það verið fingraför
frú Vaughan, en við getum ekki
sannað þá fyrr en við höfum
upp á henni“.
Barney ýtti hattinum aftur
á hnakka, setti fæturna upp á
„Við erum nú ekki eins sofandi
hjerna, eins og þið virðist
halda. Það var hringt í Redfern
borðið og horfði dreymandi upp
í loftið.
nokkurntíma ’ þetta kvöld, um klukkan hálf
ellefu, og var það kvenmaður,
sem hringdi“.
„Jæja, jeeja!" sagði Barney.
Og þegar hann kom, sendi hún
hann eitthvað út. Hefirðu einn-
ig rannsakað það?“
Nei, Rand varð að viðurkenna
að það hefði hann ekki gert.
„En“, sag„i hann, „okkur tehst
ef til vill að sanna, að hann hafi
farið inn á einhverja krána og
fengið sjer bjór“.
„Ef til vill“, sagðí Barney.
„Svo, daginn eftir, flutti hún
skyndilega á brott alt dót sitt,
giftist Redfern og fór með hon-
um til Evrópu“.
„Og á leiðinni yfir hafið los-
ar hún sig við eitthvað út um
kýraugað á káetu sinni, sem
henni er svo umhugað um að
losna við, að hún getur ekki
beðið eftir, að komi gott veð-
ur, heldur verður þess valdandi
að káetan eyðileggst og ‘dregur
með því að sjer óþarfa athygli“,
sagði Rand.
„Nei, heyrðu nú“, sagði Barn-
ey. Þú átt þó ekki við ....?“
„Þú veist ósköp vel við hvað
jeg á“, sagði Rand. „Hún var
með eitthvað í kofforti sínu,
sem hún gat ekki haft þar leng-
ur, sem hún var búin að. hafa
þar í fjóra daga“.
„Hefirðu athugað húsgögn
hennar?“ spurði Barney eftir
dálitlla þögn.
„Nei, ekki ennþá. Það gekk
svo seint að útvega umboðið til
þess. En jeg geri það núna inn-
an skams“.
„En náunginn, sem elti Red-
fern frá horninu, hvað ætlarðu
að gera við hann?“ spurði
Barney.
„Það hefir bara verið einhver
flækings ræfill. Jeg er hrædd-
ur um, að erfitt verði að hafa
upp á honum, því að þessir ná-
ungar hafa engann fastan
samastað og forðast lögregiuna
eins og heitan eldinn“.
„Þessar fimm mínútur gefa
okkur þann möguleika“, sagði
Barney hugsandi, „að MasSon-
málið komi hjer við sögu. Það
er einkenn'ilegt, að hann skyldi
hafa brjefið á sjer,.einmitt þeg-
ar hann hvarf. Mjög grunsam-
leg tilviljun“.
Það varð þögn dálitla stund,
en síðan hjelt Barney áfram,
og glotti.
„Johnson virðist annars vera
aðalmaðurinn í máli þessu.
Hann gaf það sem ástæðu fyr-
ir því, að sitja við gluggann
frá kl. níu til miðnættis og gæta
að íbúð Stellu, að hann þurfti
að finna Vaughan. Við getum
engu treyst nema orðum John-
sons, um að Vaughan hafi
ekki komið út aftur. Og ....“.
„Nú?“
„Jeg var bara að furða mig
aðeins nokkrir dagar eftir, þangað til þeir voru búnir að
vera á þessu flakki í sjö ár, og þá skall á ofsarok, og
hjeldu þeir helst að þeir myndu aldrei framar ná landi.
En er óveðrið hafði staðið í þrjá daga, tók því að slota og
loks kom dúnalogn. Allir á skipinu voru svo þreyttir eftir
stritið við að verja skipið, að þeir steinsofnuðu, er vind-
inn lægði, nema yngsti konungssonurinn, hann gat
ómögulega sofnað.
Gekk nú konungssonur aftur og fram um þilfarið, en
meðan barst skipið fyrir straumi að lítilli ey, og á eynni
hljóp lítill hundur fram og aftur og gelti að skipinu, eins .
og hann lagaði til að komast út í það. Konungssonur tók
nú að kalla á hundinn, en því meir sem konungssonur
kallaði, þeim mun hærra gelti hundurinn. Konungssyni
fanst synd, að hundurinn yrði að svelta í hel á ey þess-
ari, hann gat sjer þess til, að hann væri af skipi, sem
farist hefði, en ekki fanst honum hann heldur geta hjálp-
að kvikindinu, því ekki gat hann komið skipsbátnum í
sjóinn einsamall, og hinir á skipinu sváfu svo vært, að
honum fanst hann ekki geta verið að vekja þá bara vegna
eins lítilfjörlegs hunds. En veðrið var lygnt og milt, og
konungssönur hugsaði með sjer: Jeg verð víst að reyna
að koma út bátnum, og það gekk betur en hann hafði
búist við. Hann rjeri í land og gekk að hundinum, en
þegar hann ætlaði að ná í hann hljóp kvuti undan og
svona hjeldu þeir áfram, uns þeir voru komnir að mikilli
höll, sem var bak við hamra nokkra og sást ekki frá skip-
inu. Þar ummyndaðist hundurinn og varð að yndislegri
konungsdóttur, og inni sat maður, svo stór og ljótur, að
konungssonur varð dauðsmeykur við að sjá hann.
„Ekki þarftu að verða hræddur við mig“, sagði mað-
urinn, — og konungssonur varð enn hræddari, er hann
heyrði málróm hans, — „því jeg veit hvað þú vilt: þið
eruð 12 konungssynir, og þið eruð að leita að 12 konungs-
dætrum. En þær veit jeg hvar eru, því þær eru hjá hús-
bónda mínum, þar sitja þær á gullstólum hjá honum og
greiða hár hans, því hann hefir 12 höfuð. Nú hafið þið
siglt í 7 ár, en í önnur sjö munuð þið sigla, áður en þið
finnið þær. En svo gætir þú nú gjarna verið hjerna eftir
og gifst dóttur minni, en fyrst yrðir þú samt að ráða
húsbónda mínum bana. Hann er strangur og harður, og
við erum allir leiðir á hörku hans, og þegar hann er dauð-
ur, verð jeg konungur í hans stað. „Hjer hefi jeg sverð
Síminn.
20. okt. 1905 voru lögin stað-
fest af konungi um ritsíma og
talsíma hjerlendis. Skömmu síð
ar var byrjað á undirbúningi
og innkaupum til lagningar
símans á sjó og landi.
Seint í ágústmánuði 1906 var
búið að leggja sæsímann til
Séyðisfjarðar frá útlöndum, svo
að 25. ágúst 1906 var fyrsta
símskeytið sent frá íslandi til
útlanda. Það var sent konungi
vorum, sem þá var Friðrik átt-
undi. Svarskeyti kom frá hon-
um samdægurs með heillaósk-
um. Þennan minnisverða dag
var stigið stórt framfaraspor og
margra ára óskir landsmanna
uppfyltar.
Sæsíminn er á lengd milli
Seyðisfjarðar og Þórshafnar í
Færeyjum 318.5 enskar mílur,
og frá Þórshöfn til Leirvíkur á
Hjaltlandi 215.5 enskar mílur,
eða samtals 534 enskar mílur.
I maí sama ár var byrjað að
reka niður staura og leggja
símann yfir land frá Reykjavík
til Seyðisfjarðar. Því verki var
lokið 20. sept. 19^ og þá fyrst
gátu Reykvíkingar haft síma-
samband við útlönd. *
★
Hermenn bandamanna hafa
fundið upp gott ráð til þess að
láta brjefdúfur verða fljótari í
sendiferðum. Karlfuglinn er alt
af mjög ákafur í að komast sem
fyrst heim til maka síns, en til
þess að fá hann til að fljúga
enn hraðar, beita hermennirn-
ir hann brögðum. Rjett áður en
hann leggur af stað, sýna þeir
honum kvikmynd, þar sem
keppinautur hans er að daðra
við „frúna“. Þetta hefir þau á-
hrif, að karlfuglinn er 25%
fljótari á leiðinni.
★
Gísli flakkari: — Hvers-
vegna drapstu ekki flóna, Jón,
fyrst þú náðir henni?
Jón flaklcari: — Ó, mjer var
heldur meinlaust til hennar, því
að jeg mun hafa fengið hana
hjá henni St.ínu, kærustunni
minni.
-k
Tómas: — Hvernig líður hon-
um Friðrik, kunningja okkar?
Pjetur: — Ó, minstu ekki á
hann.
Tómas: — Er hann dáinn?
Pjetur: — Nei, miklu verra.
Tómas: — Hvað er þetta, er
hann þá kominn í betrunar-
húsið?
Pjetur: :— Nei, langt um
verra, hann strauk burtu með
konuna mína.
★
Margir, sem giftast, gangast
fyrir fríðleik, þó er hann einn
ekki endingargóður í sambúð-
inni. Hann er líkur því, að hjón
in ætluðu sjer að draga þungt
hlass með taug, sem þau hafa
snúið saman úr blómstrum ein-
um. Hún myndi bráðlega slitna.
Það er aðeins band kærleikans,
sem þolir mikla áraun alt lífið
á enda.
'A'
Spakmælið segir: — Meðan
drykkjustofnunum er haldið
opnum, verður hliðum helvítis
ekki lokað.
k
Enginn reynir meira verkan-
ir vínsins en kona ofdrykkju-
mannsins.