Morgunblaðið - 27.04.1944, Blaðsíða 10

10
MOKGUNBLAÐIÐ
Fímttsdag'ur 27. apríl 1944.
3.
steini í miðjum hallargarðinum er hin tærasta lind með
köldu og svalandi vatni, bara ef hann vissi að hann þarf
að láta taka steininn burtu“.
„Já“, sagði hjerinn. „Konungurinn hefir stærsta ald-
ingarð í öllu landinu, en hann fær bara enga ávexti úr
honum, ekki einu sinni eitt einasta epli, og það er vegna
þess að það liggur niðurgrafin gullkeðja þrisvar umhverf-
is garðinn. Ef hann græfi þessa keðju upp, myndi garð-
urinn bera ávexti svo góða að slíkt hefði ekki þekst“.
„En nú er liðið svo langt á nóttu, að við verðum víst öll
að fara heim,“ sagði refurinn og svo hjeldu dýrin sína leið.
Þegar þau voru farin, sofnaði Tryggur, þar sem hann
sat uppi í trjenu, en er fuglarnir fóru að syngja um morg-
uninn, vaknaði hann aftur og svo tók hann dögg af blöð-
unum og laugaði augu sín og sá þá jafnvel og áður.
Nú hjelt hann beinustu leið til konungshallar og bað
þar um vinnu og fjekk hana þegar.
Dag einn kom konungurinn út, og af því að heitt var í
veðri, ætlaði hann að fá sjer að drekka við brunninn, en
vatnið var þá bæði gruggugt og volgt og gersamlega ó-
drekkandi. Þessu reiddist konungur mjög.
„Jeg held það sje ekki einn einasti. maður í mínu ríki,
sem hefir eins vont vatn og jeg, hve langt sem leitað er“,
sagði konungur .
„Ef þú vilt láta mig fá menn til þess að taka upp stóra
steininn þarna í miðjurn garðinum“, áagði Tryggur, „þá
skyldirðu fá bæði mikið og gott vatn“.
Það vildi konungur strax og ekki var steinninn fyr
köminn burtu, en í fari hans streymdi fram lind, svo svöl
og tær, að betra vatn fanst ekki í öllu landinu.
Nokkru síðar var kóngurinn aftur staddur úti í garð-
inum sínum, og þá kom stór haukur fljúgandi og rjeðist
á hænsnin kóngsins, og fólkið klappaði saman höndunum
og æpti: „Þarna flýgur hann, þarna flýgur hann!“ Kon
ungur greip byssu sína og fór að miða, en sá ekki neitt
hvar haukurinn flaug, þar sem hann var svo sjóndapur.
Hann gat þessvegna ekki skotið og því síður hitt haukinn,
og fór nú að gráta og barma sjgr: „Guð gæfi, að einhver
gæti læknað augun mín“, stundi hann. „Jeg er alveg að
verða blindur“.
„Jeg skal gefa þjer ráð við þessari sjóndepru“, sagði
Tryggur, og sagði honum svo, hvernig hann hefði fengið
sjónina aftur. Svo tóku þeir sjer ferð á hendur og fóru
að linditrjenu og konungur varð alsjáandi af því að baða
augu sín úr dögginni á blöðum trjesins, morguninn eftir
að þeir Tryggur komu þangað.
Eftir það fanst konungi enginn maður eins mikill og
Trjrggur, og hann var alltaf með honum, hvar sem hann
Hann stóð dálitla stund og
starði yfir götuna, á húsið, sem
Rexford Johnson bjó í. Hann
hafði sagt Rand að hann þyrfti
að finna Vaughan vegna þess
að hann ætlaði að festa kaup á
húsinu, sem hann byggi í, og
hann hefði ætlað að fá Vaug-
ham 'til þess að sjá um kaupin
fyrir sig. En Barney hafði ekki
fundið neitt um það í skjölum
Vaughans, sem hann hafði at-
hugað mjög vandlega. Allt í
einu sneri hann sjer við og fór
aftur inn í húsið.
„Hver á húsið, sem hr.
Johnson býr í?“ spurði hann
dyravörðinn.
„Jeg veit það ekki“, sagði
hann. „En Harrison & Broos
eru umboðsmenn þess,* og þeir
hafa skrifstofu í Washington
Square".
Barney þakkaði aftur fyrir
og gekk út.
Það myndi ekkert saka, að
athuga það. Hann náði sjer í
bíl, og ók niður að Washington
Square.
Þar hitti hann mjög áhuga-
saman, ungan mann, sem var
nær óhuggandi, þegar hann
heyrði erindi Barney.
„Nr. 1224 við Bank Street?“
endurtók hann. „Nei, því mið-
ur, því miður herra minn. Það
er. ekki til sölu“.
Barney reyndi að setja upp
vonbrigðissvip.
Þjer eruð viss um, að eigand-
inn myndi ekki sinna neinu til-
boði?“
Ungi maðurinn yppti öxlum.
„Við munum auðvitað með
ánægju koma á framfæri fyrir
yður tilboði, en jeg er hrædd-
ur um að það sje gagnslaust,
því að það er ekki mánuður síð
an einn leigjandinn spurðist
fyrir um, hvort möguleikar
væru á, að fá húsið keypt, og
eigandinn neitaði algjörlega".
Barney brosti.
„Það hefir sennilega verið
vinur minn Rexford Johnson“,
sagði hann. „Hversu langt er
síðan?“
„Einn eða tveir mánuðir“,
svaraði ungi maðurinn. „En
annars get jeg sjeð það fyrir
yður“.
„Einn til tveir mánuðir“.
Barney varð hugsi. Þá gat
varla verið, að hann hefði ætlað
að spyrja Vaughan ráða vegna
þess, fyrir tveim vikum síðan.
Ungi maðurinn kom nú aft-
ur.
„Síðasta brjef okkar frá eig-
andanum er dagsett 4. des.“,
sagði hann.
,,Og þið gerðuð Johnson að-
vart þegar í stað?“ spurði Bar-
ney.
„Vissuiega“. Ungi maðurinn
virtist dálítið undrandi yfir
spurningu þessari. Hann sá aug
sýnilega ekki, hvað það kom
málinu við.
Síðan þakkaði Barney fyrir
sig og kvaddi.
Þegar hann kom út á götuna,
hjelt hann í áttina þangað, sem
verslun Nancy Gibbs var.
Á Ieiðinni hugsaði hann um
Johnson. Nú var hann sann-
færður um að saga hans um
húsakaupin hafði verið upp-
spuni einn.
En hvað var það þá sem
hann hafði viljað Vaughan?
Nancy Gibbs var önnum kaf-
in í búðinni þegar hann kom
þangað. Hún heilsaði honum
mjög vingjarnlega og bað hann
að fara inn í herbergið fyrir
innan, þangað til hún kæmi.
Það var stórt og bjart herbergi,
með nokkrum stórum vinnu-
borðum og hillum meðfram
veggjunum. Þar úði og grúði
af allskonar dóti: lampaskerm-
um, myndarömmum, speglum,
skrautkerum o. fl., o. fl.
Þegar Barney kom inn í her-
bergið, voru tvær stúlkur að
leysa utan af pakka í einu
horninu. Önnur þeirra tók upp
úr honum stóran postulínsvasa,
sem hún athugaði mjög vand-
lega, áður en hún gekk með
hann að stúlku, sem stóð það
hjá, til þess að sýna henni.
„Það er ekki hægt að sjá, að
hann hafi brotnað, Jennie“,
sagði hún.
Jennie tók hann og hjelt hon
um upp að ljósinu.
„Nei, það er varla hægt“,
sagði hún. %
„Matamara veit hvað hún
syngur“.
„Hvað er þetta?“ spurði Bar-
ney forvitnislega.
Jennie Breen roðnaði upp í
hársrætur.
„Þetta er lampi, sem komið
var með, til þess að fá á hann
nýjan skerrn", svaraði hún,
„en jeg var svo óheppin að
missa hann í gólfið og brjóta
hann“.
„Mjer finnst það hafa verið
vel til fundið“, sagði Barney
brosandi.
„Já, hann er ljótur“, sagði
Jennie og hló. „En maðurinn,
sem á hann, er gamall við-
skiftavinur hjer og heldur ótrú
lega mikið upp á þennan
lampa. Það mætti halda, að
hann væri úr skíru gulli, eftir
því hvernig hann fer með
hann“.
Barney braut heilann í á-
kafa.
„Það er skrítið“, sagði hann,
„en mjer finnst jeg hafa sjeð
þennan lampa einhversstaðar
áður. Hann á áreiðanlega eng-
an sinn lika“. Hann horfði hugs
andi á lampann dálitla stund.
Og allt í einu sá hann fyrir sjer
mynd af manni, sem stóð álút-
ur og horfði út um upplýstan
glugga, en við hlið hans stóð
stór, krukkulaga lampi.
„Nú man jeg það“, sagði
hann. „Það er Rexford John-
son, sem á hann“.
Nancy Gibbs kom inn í her-
bergið rjett í þessu.
„Hvað er það sem Rexford
Johnson á?“ spurði hún.
„Þennan lampa.“
Hún tók lampann og athug-
aði.
„Matamara hefir tekíst vel
þarna. Gætuð þjer sjeð, að
hann hefði brotnað?“.
„Nei, það er ómögulegt að
sjá það. Kom hann með þenn-
an lampa sama kvöldið og hann
fór til Florida?“
„Já, hann vildi fá nýjan
skerm á hann, og bað mig að
geyma hann þar til hann kæmi
aftur. Hversvegna spyrjið
þjer?“
„Rand sagði mjer að hann
hefði komið hingað“. Barney
sneri lampanum í hendi sjer,
horfði niður í hann og setti síð
an aftur á borðið. ,,En hvers
vegna skyldi hann hafa gert
það? Það var vont veður þetta
kvöld, svo að maður gæti hald
ið, að lampinn hefði mátt bíða,
þar til hann kæmi aftur“.
„Já“, svaraði Nancy. „Jeg
var einmitt að furða mig á því
sjálf. En þetta er undarlegur
og duttlungafullur náungi, og
aldrei hægt að vita, hvað hon-
um kann að detta í hug“.
Er nokkuð undarlegt við
þennan lampa?“ spurði Bar-
ney. „Jeg á við, hvort sje falsk-
ur botn í honum, eða nokkuð
því um líkt“?“
Nancy Gibbs tók dálítið við-
bragð og starði á Barney.
„Hvers vegna spyrjið þjer?“
„Vegna þess —. Ef þjer hafið
ekki mjög mikið að gera, vildi
,jeg gjarnan fá að spjalla dálít-
ið við yður. I raun rjettri kom
jeg hingað til þess að tala við
yður um Rexford Johnson, því
að jeg heyrði að hann hefði
haft eitthvað við yður að
skifta“.
„Gjörið svo vel að koma
hjerna inn“, sagði Nancy, og
fór á undan inn í skrifstofu
sina.,
„Jeg hefi verið að hugsa
um“, sagði Barney hægt, þeg-
ar þau voru sest niður, „hvers-
vegna hann hafi komið til yð-
ar þetta kvöld. Rand yfirheyrði
hann þá um eftirmiðdaginn, og
virtist hann þá mjög órólegur,
svo órólegur, að hann fór til
Florida þá um kvöldið. Samt
gaf hann sjer tíma til þess að
fara hingað, til þess að fá
skerm á lampa. Finnst yður
það ekki dálítið skrítið?“
„Jú“, svaraði Nancy. „Þegar,
jeg hugsa um það, þá er það
dálítið undarlegt“.
Barney bauð henni vindling,
fjekk sjer einn sjálfur, og hjelt
síðan áfram.
„Hann er aðalvitnið gegn
Vaughan. Jeg hygg að saga
Frúin (í húsvitjun hjá fá-
tæklingum): — Er ekkert sem
jeg get gert fyrir yður?
Konan: — Gætuð þér ekki
sungið dálítið eða dansað fyr-
ir okkur? Það er svo skelfilega
langt síðan jeg og maðurinn
minn höfum komið í sönghús
eða bíó.
★
í Reykjavík.
Útlendingur: — Mikil skelfi-
leg kynstur eru það, sem þið
hafið af rigningum í þessum
bæ.
Bæjarbúi: — Já, einkum þeg
ar þess er gætt, að bærinn er þó
ekki nema smábær.
★
Gömul ■ bóndahjón komu til
Reykjavíkur og ganga um bæ-
inn til þess að skoða í búðar-
gluggana. Þeim leist sjerstak-
lega vel á einn, en í honum
hangir pappaseðill, sem á stend
ur feitu letri:
„Hjer er töluð enska, þýska
og franska".
Þá segir konan við manninn:
„Það er víst ekki til neins
fyrir okkur og okkar líka að
fara þarna inn, því þar er ekki
töluð íslenska".
★
„Hversvegna sagðir þú hon-
um Þorsteini upp?“
„Hann var svo ægilega spar-
samur, að jeg þoldi hann ekki.
Jeg komst t. d. að því, að hann
sendi fyrirspurn til allra prest-
anna í bænum og bað um
lægsta tilboð fyrir að gefa sam-
an hjón“.
★
— Hvernig í ósköpunum get
ur þjer dottið í hug að fara að
biðja hennar.
— Það skal jeg segja þjer.
Við höfðum dansað saman allt
kvöldið, og seinast hafði jeg
ekki annað umræðuefni.
★
A kveni-jettihdaöldinni.
Konan (við mann sinn): —
Heyrðu, elsku Gunnar, hvað
hefir þú hugsað þjer að gefa
mjer á afmælisdaginn þinn? •
★
— Hvað er það eiginlega,
sem menn kalla tvíkvæni?
—- Það er, þegar einhver
maður hefir tvívegis ratað í
sömu ógæfuna.
Cæfa fylgir
trúlofunarhringunum
frá SIGURÞÓR,
Hafnarstræti 4«