Morgunblaðið - 04.05.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudag’ur 4. maí 1944

golf, o. s. frv. En því miður er
jeg upptekinn í kvöld. En á
morgun .... ?
Bamey andvarpaði.
„Jeg verð að fara heim á
morgun“.
„Jæja?“ Johnson horfði á
hann, og af honum aftur.. „Það
var leiðinlegt. Ef jeg hefði vit-
að.....En jeg þarf því miður
að flýta mjer. Jeg ... .“
„Við skulum koma einhvers-
staðar, þar sem við getum talað
saman“, sagði Barney.
„Jeg vildi það gjarnan, góði
minn, en . . . . “
„Barinn“, sagði Barney.
„Svalirnar; eða herbergi mitt,
ef þú vilt þaT5 heldur“.
Johnson (mætti hálf-gletnis-
legu augnaráði Barney.
„Hvað viltu, Barney?“ spurði
hann.
„Jeg sagði þjer það áðan.
Tala við þig. Til þess kom jeg
hingað“, svaraði Barney.
Johnson hikaði, en síðan ypti
hann öxlum.
„Jæja þá“, sagði hann. „Jeg
skal gefa þjer nokkrar mínút-
ur“.
„Það var fallega gert af þjer“,
tautaði Barney, og gekk á und-
an út á svalirnar. Skuggalegi
maðurinn, hvítklæddi, elti þát
og settist rjeít hjá þeim.
„Hver er þessi vinur þinn?“
spurði Barney.
Johnson var ekki beinlínis
gáfulegur á svipinn.
„Já, þessi náungi, sem eltir
þig?“
„Eltir mig?“ Nú var Johnson
dauðhræddur. „Hvað áttu við
með því?“
Blá augu Barney blikuðu af
glettni.
„Já, vissulega eltir hann þig.
Hann fylgdi þjer alla leið frá
New York og hingað. Ætlar þú
að segja mjer, að þú hafir ekki
tekið eftir honum?“
„En — en — hver er hann?“
„Leynilögreglumaður — býst
jeg við“.
. „Við skulum fá okkur eitt-
hvað að drekka“, sagði Johnson
skjálfraddaður.
Barney náði í.þjóninn, og bað
úm tvö glös af martinivín-
blöndu.
„Var það þá Rand — sem
sagði þjer að jeg væri hjer?“
Barney kinkaði kolli, og ein-
hverra hluta vegna virtist
Johnson ljetta við það. En það
stóð skamt.
„Það var einnig þessvegna“,
sagði Barney glaðlega, „að jeg
vissi. að þú haíðir komið í versl
un Nancy Gibbs rjett áður en
þú fórst“.
Þegar Johnson heyrði þetta,
virtist hann falla saman eins
og loftbelgur, sem stungið hefir
verið í. Munnur hans stóð gal-
opinn, og hann starði á blaða-
ljósmyndarann á svipinn eins
og þorskur, sem er að reyna að
ná andanum.
„Þú — þú ert illmenni,
Barney“.
„Nei, nei, það held jeg ekki.
Jeg er aðeins forvitinn, eins og
fílsungi. Hversvegna varðveitt-
ir þú brjefið, Rex? Nei, vertu
ekki að ómaka þig til þess að
útskýra það. Þú ætlaðir að nota
það til þess að kúga fje af Mas-
son“.
Nú kom þjónninn með vín-
blönduna, og Johnson tæmdi
glas sitt í einum.teig.
„Masson hlýtur að vera mjög
grunnfær“, sagði Barney hugs-
andi. „En jafnvel þótt hann sje
það, sje jeg ekki, hvernig þú
hefir fengið hann til þess að
skrifa þetta brjef — ekki þar
sem hann hefir þekt þig í tíu
ár, Rex — gamli refur“.
„Jeg fjekk hann ekki til þess
að skrifa það“.
„Ó, jú. Þú gerðir það. Þú
sagðir honum, hversu aúðveld-
lega þú myndir geta keypt
brjefið af Frank Vaughan. Þú
þektir Vaughan og hann væri
skynsamur náungi. Datt þjer í
rauninni í hug, að auðvelt
myndi að ná því?“
„Þú ert með getgátur, Barn-
ey“.
Barney kinkaði glaðlega kolli.
„Jeg er góður að geta gátur.
Síðan, þegar þú hafðir selt Mas-
son hugmyndina, sagðir þú hon
um, að þú yrðir að hafa skrif-
aða heimild, til þess að sýna
Vaughan eitthvað, til þess að
sannfæra hann um heiðarleik
þinn“.
„Þú ert hugvitssamur“.
„Já“, sagði Barney samþykkj
andi. „Jeg er það. — Og síðan,
vopnaður með brjefi Massons og
peningunum — heyrðu, hvað
gerðir þú annars við þessa
100.000 dollara?“
„Jeg fjekk þá aldrei — jeg
sver, að jeg fjekk þá aldrei“.
„Ekki það? Jæja, sleppum
því. — Vopnaður með brjefinu
og peningunum fórstu af stað,
til þess að reyna að finna Vaug
han. Þú hringdir á skrifstofu
hans, en hann var farinn það-
an. Þá hringdirðu heim til hans,
og hann lofáði, hálft í hvoru, að
líta inn til þín seinna um kvöld
ið. Svo sástu hann í Bank Street
og fórst heim, til þess að bíða
eftir honum. — Kom hann
nokkurntíma?"
Johnson var orðinn dumb-
rauður í framan.
„Nei, hann kom ekki. Jeg
sá hann ekki eftir að hann hvarf
inn í íbúð Stellu.“
„Þú segir það, já. Hæ! Þjónn
— tvö glös í viðbót!“
„Jeg Sver, að jeg sá hann
ekki“, sagði Johnson. „Hefði jeg
sagt þjer þessa sögu, ef jeg hefði
sjeð hann seinna?“
„Já, því ekki það? Þetta var
góð saga, sem ruglaði marga.
Þú gast ekki neitað að hafa sjeð
Vaughan, vegna þess að jeg
vissi, að þú gerðir það. Jeg vissi,
að þú þurftir að hitta hann,
vegna þess, að þú sagðir það.
Hversvegna gerðir þú það?“
„Vegna þess að jeg þurfti að
hitta hann út af ....“.
„Jeg veit það“, sagði Barney
þreytulega. „Það var út af húsi,
sem þú ætlaðir að kaupa. En
húsið er ekki til sölu. í guðs
bænum, reyndu að finna upp á
einhverju öðru. Þú vildir finna
hann út af Masson-brjefinu. Jeg
býst ekki við, að þú hafir þá
haft morð í huga“.
„Morð?“ Orðið heyrðist
varla.
„Ef til vill hefir þú hugsað
um það, á meðan þú varst að
bíða eftir, að hann kæmi út úr
íbúð Stellu. Þú hafðir nógan
tíma til þess að hugsa. Þú hefir
ef til vill hugsað með þjer, að
vitleysa vaai'i, að láta alla þessa
peninga fyrir brjefið, þegar þú
gætir náð því á mjög einfaldan
hátt, aðeins með því að drepa
Vaughan. Masson myndi ekki
þora að segja neitt, vegna bi jefs
ins, sem hann skrifaði þjer“.
„Ó, guð minn góður!“
„Aftur á móti“, hjelt Barney
áfram, „er mjög sennilegt, að
þú hafir ekki vitað, að hann
var með brjefið á sjer“.
„Auðvitað vissi jeg það ekki“.
„Þá er sennilegt að morðið
hafi verið augnabliks hugmynd.
Vaughan kom annað hvort heim
til þín af frjálsum vilja, þegar
hann fór frá Stellu, eða þú kall
aðir í hann út um gluggann“.
„Jeg gerði það ekki. Jeg sá
hann aldrei koma út frá Stellu“.
„Og þá, hjelt Barney rólega
áfram, „meðan á samtali ykkar
stóð komst þú að því, að hann
hafði brjefið á sjer. Freistingin
varð of mikil. Þú baðst hann að
hafa þig afsakaðan, fórst inn í
svefnherbergi þitt, náðir í byss-
una og skaust hann“.
Johnson greip andanp á lofti.
„Mjög skemtilegt æfintýri“,
sagði hann.
„Já, er það ekki? Jeg gæti
hugsað mjer, að margir hefðu
gaman af því“.
„Ekki lögreglan. Hún heldur,
að Stella hafi drepið hann“.
„Jafnvel lögreglan myndi fá
áhuga á sögunni", sagði Barney
þurrlega, „ef hún væri birt með
viðeigandi letri á fremstu síðu
„Globe“.
Nú varð þögn langa stund. Þá
sagði Johnson:
„Hvað viltu, Barney?“
„Sannleikann“, svaraði Barn
ey.
„Jeg hefi sagt þjer sannleik-
<5^
ann“.
Ófríða konungsdóttirin
Ævintýr eftir Jörgen Moe.
4. •
enginn kæmist inn á meðan. Svo skautst hún út með sleif-
ina og tók að berja og reka tröllkonurnar, og þá varð nú
aldeilis gauragangur úti á svölunum, svo slíkt hafði ekki
fyrr heyrst, þar brast alt og brakaði, eins og höllin ætlaði
að hrynja. En hvernig sem það nú vildi til, þá fór svo,
að ein hurðin hrökk upp og systir Ófríðar gægðist út,
til að sjá hvernig henni gengi. En um leið stökk að henni
tröllkona, þreif af henni höfuðið og setti á hana kálfs-
höfuð í staðinn, og sneri þá aumingja stúlkan aftur inn
í höllina baulandi. Þegar Ófríð kom inn aftur og sá systur
sína, var hún reið og reifst og ávítaði fólkið fyrir að hafa
ekki gætt betur að því að dyrnar opnuðust ekki, og spurði,
hvort fólkinu fyndist betra að hún systir sín væri komin
með kálfshaus.
„En jeg verð víst að reyna að bjarga henni úr þessari
ógæfu“, sagði hún.
Hún heimtaði nú skip af konunginum föður sínum, og
átti það að vera vel búið að öllu, en skipstjóra og áhöfn
vildi hún ekki hafa, hún ætlaði að sigla ein með systur
sinni, og að lokum varð að láta þetta eftir henni.
Ófríð steig nú á skip og sigldi að landi því, þar sem
tröllkonurnar áttu heima, og þegar hún lagði að landi,
sagði hún við systur sína, að hún skyldi vera eftir á skip-
inu og halda sjer þar stiltri og rólegri, en.sjálf reið Ófríð
á geithafrinum upp að höll tröllkerlinganna. Þegar hún
kom þangað, stóð opinn gluggi, og þar sá hún höfuðið af
systur sinni standa í gluggakistunni, og um leið sló hún
í hafurinn og reið í loftinu inn svalirnar og greip höfuðið
og af stað með það aftur. Tröllkerlingarnar urðu þessa
varar og vildu ná höfðinu aftur; komu þær því á eftir
Ófríði með miklum látum og Ijótum munnsöfnuði. Náðu
þær henni brátt, en hafurinn stangaði og Ófríð sló með
sleifinni af öllu afli, og að lokum varð tröllkvennaflokk-
urinn að láta undan síga. Og Ófríð komst aftur á skips-
fjöl, tók kálfshöfuðið af systur sinni og setti hennar eigið
höfuð í staðinn, svo hún varð manneskja eins og áður og
jafn falleg og fyrr, og svo sigldu þær aftur af stað, langt
burtu í annað konungsríki. .
Konungurinn þar var ekkjumaður og átti aðeins einn
son.
Þegar hann sá skipið stefna að landi, sendi hann menn
niður til strandar, til þess að vita hvaðan það væri, og
hver ætti það, en þegar menn konungs komu til skips, sáu
þeir ekki nokkra lifandi sálu á skipinu, nema Ófríð. Hún
'nwhqjumlzcjíh
jsriu.
„Afi“, sagði lítil stúlka. „Jeg
var frammi í eldhúsi áðan, og
þá sá jeg nokkuð hlaupa eftir
gólfinu, sem hafði enga fætur.
Hvað heldurðu að það hafi
verið?“
„Jeg veit það ekki, góða mín“.
„Það var vatn, afi“.
Það var fyrst fyrir rúmum 50
árum að farið var að nota loft-
hringi á reiðhjól og bifreiðar.
Það var Englendingur sem fann
þá upp. Dag nokkurn kom
Johnny, sonur hans, yfir götu-
grjótið á hjólum með þjettum
gúmmíhringum. — Faðir hans
— sem var John Boyd Dunlop
— tók þá tvo þunna gúm-renn-
inga og negldi þá fast í trje-
hjól reiðhjólsins. Síðan þjetti
hann samskeytin með dúk og
dældi hringina fulla af lofti. —
Þessu var lokið um tíu-leytið
um kvöldið og voru báðir, faðir
og sonur, svo ákafir að. reyna
uppfyndinguna, að sonurinn
lagði af stað á reiðhjólinu og
kom ekki heim fyrr en um mið-
næturskeið, fullur hrifningar.
Þótt uppfynding Dunlops ylli
byltingu í notkun reiðhjóla, hef i
ir hann aldrei, svo vitað sje,
komið á bak hjólhesti.'
★
Hefndarráðstöfun.
Frúin: — Þetta er í þriðja
sinn, sem jeg kem að þjer vera
að kyssa vinnukonuna. Ef það
kemur fyrir einu sinni enn,
rek jeg hana burtu og bý til
matinn sjálf.
★
Hún: — Jón, ástin mín. Eng-
um myndi jeg leyfa að kyssa
mig svona nema þjer.
Hann: — En, jeg heiti ekki
Jón.
★
Hann:.— Elskar þú mig?
Hún: — Já, hversvegna ættir
þú að vera undantekning frá öll
um öðrum.
★
Skömmu eftir að Calvin
Coolidge, Bandaríkjaforseti, ljet
af embætti og yfirgaf Hvíta hús
ið í Washington fyrir fult og alt,
játti hann að skrifa nafn sitt,
stöðu, heimilisfang og athuga-
semdir á skírteini eitt. Coolidge
skrifaði í eyðuna fyrir stöðu:
Vikið frá embætti. Og eftir
andartak skrifaði hann í .at-
hugasemdaeyðuna: Feginn því.
★
— Hvernig leist yður á Sviss?
— Við gátum ekki sjeð það
fyrir snjó.
★
— Jeg hefi tekið eftir því,
bróðir, að síðan þú giftist, vant
ar aldrei hnapp nje tölu í föt-
in þin.
•— Já, það fyrsta, sem konan
mín vandi mig á var að festa á
mig tölur.
★
— í þetta skipti hefi jeg ver-
ið verulega heppinn í vinnu-
konuvali. Hún er þrifin, ráð-
vönd, sparsöm og mentuð.
— Hefir hún verið lengi hjá
þjer?
— Hún kemur á morgun.
★
Gesturinn: — Jeg sje aug-
lýst hjer, að það sje bannað að
taka við þjórfje.
Þjónninn: -— Já, en það er
hvergi bannað að gefa þjórfje.