Morgunblaðið - 21.06.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIð
Miðvikudagu'r 21. júní 1944.
LABRY DERFORD
1Á/ ^omeriet '/Tjauqíi
iain:
í leit að
lífshamingju
M
— 23. dagur —
Græni riddarinn
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen.
2.
en hún mætti ekki Ijúka upp bókinni, fyrr en hún væri
orðin ein.
Um kvöldið, þegar hún var gengin til herbergis síns,
opnaði hún bókina og um leið heyrði hún hljóma svo
fagra, að slíkt hafði hún aldrei heyrt, og svo kom Græni
riddarinn allt í einu. Hann sagði henni, að bókin hefði þá.
náttúru, að þegar hún opnaði hana, kæmi hann til hennar,
það væri sama hvar hún væri stödd, og þegar hún lokaði
bókinni aftur, hyrfi hann líka samstundis.
Konungsdóttir leit oft í bókina á kvöldin, þegar henni
leiddist og hún var ein og riddarinn kom þá alltaf til
hennar og fjell vel á með þeim. En stjúpmóðir hennar
var með nefið niðri í öllu, hún hjelt enditega að einhver
væri inni hjá konungsdóttur á kvöldin, og var ekki lengi
að segja konunginum frá því. Þessu vildi hann ekki trúa,
og afrjeðu þau þá, að gæta fyrst að, hvort þetta væri satt,
því konungur neitaði að trúa þessu, nema hann sæi þetta
með sínum eigin augum. Eitt kvöld stóðu þau á hleri við
herbergisdyr konungsdóttur og heyrðist endilega að talað
væri inni. En er þau komu inn, var þar enginn, nema
konungsdóttir ein. „Við hvern varstu að tala?“ spurði
drottningin harðlega og hvasslega, en konungsdóttir
kvaðst hafa verið að lesa upphátt í bænabókinni sinni. —
,,Já, þetta er nú ekki annað en venjuleg bók“, sagði kon-
ungur, „skyldi hún ekki mega lesa í hénni“. En drottn-
ingin heimtaði að fá að sjá hana, en gat ekkert fundið
athugavert við hana. En hún var nú ekki alveg. uppgefin
fyrir því, hún ljet bora gat á vegginn í herbergi konungs-
dóttur, og við það hlustaði hún. Eitt kvöldið heyrði hún
greinilega mannmál, brá við skjótt og hratt upp hurðinni
og þaut inn til stjúpdóttur sinnar, en hún var heldur en
ekki sein á sjer að loka bókinni, en þó hún væri nú fljót,
þá sá stjúpmóðirin gestinum rjett bregða fyrir, svo hún
var viss um, að einhver hefði verið þarna.
Nú þurfti konungur að leggja í langferð mikla, en þegar
hann var farinn, ljet drottnigin grafa heljarmikla gryfju
niður í jörðina, og síðan var gryfja þessi múruð að innan,
og í múrinn var sett rottueitur og önnur ólyfjan, svo ekki
kæmist þar inn svo mikið sem minsta mús. Sá sem múr-
aði fjekk gott kaup og lofaði að fara úr landi, en það gerði
hann nú ekki, heldur var kyrr, sem hann átti heima.
Nú Ijet drottningin setja konungsdóttur niður í jarð-
hús þetta með einni þjónustustúlku, og þegar þær voru
Hann: — í fyrsta skifti, sem I Prófessorinn: — Skynsamir
jeg sá yður, komu tár í augunjmenn þykjast aldrei fullvissir
á mjer.
„Það er alveg sama. Jeg
hjelt, að þú fengir ef til vill
meira traust á mjer við þetta.
Hvar er gríski peningurinn?“
Jeg rjetti honum hann.
„Haltu á honum“. Gray tók
við honum. Larry leit á úr sitt.
„Nú er klukkan þrettán mín-
útur yfir átta. Eftir sextíu sek-
úndur verða augnalok þín svo
þung, að þú neyðist til þess að
loka augunum, og þá sofnarðu.
Þú sefur í sex mínútur. Þegar
klukkan er tuttugu mínútur
yfir átta, vaknarðu, og mun þá
allur sársaukinn horfinn“.
Við Isabel þögðum bæði. Við
horfðum á Larry. Hann sagði
ekki meira. Hann festi augun
á Gray, en virtist þó ekki horfa
á hann. Hann virtist fremur
horfa í gegnum hann. Jeg verð
að nota orðtæki: »Þögnin var
svo mikil, að það hefði mátt
heyra saumnál detta á gólfið.
Alt í einu fann jeg, að Isabel
tók fastar um hönd mína. Jeg
leit á Gray. Augu hans voru
lokuð og andardrátturinn reglu
legur. Hann svaf. Við stóðum
þarna, að því er virtist óend-
anlega langan tíma. Mig lang-
aði í vindling, en þorði ekki að
kveikja mjer í. Larry var hreyf
ingarlaus. Jeg veit ekki, á hvað
hann horfði. Hann hefði getað
verið í leiðslu, ef augu hans
hefðu ekki verið opin. Alt í
einu virtist hann slaka á. Aug-
un urðu eðlileg, og hann leit á
úr sitt. Um leið og hann gerði
það, opnaði Gray augun.
„Ja, hvert þó í logandi!" sagði
hann.' „Jeg held, að jeg hafi
sofnað“. Hann rjetti úr sjer.
Jeg tók eftir því, að hann hafði
nú fengið sinn eðlilega litarhátt
aftur. „Höfuðverkurinn er horf
inn“.
„Það er ágætt“, sagði Larry.
„Fáðu þjer vindling og svo för-
um við öll og fáum okkur kvöld
mat“.
„Þetta er kraftaverk! Mjer
líður alveg prýðilega. Hvernig
fórstu að þessu?“
„Jeg gerði það ekki. Þú gerð-
ir það sjálfur".
Isabel fór upp til þess að
hafa fataskifti, og á meðan
fengum við Gray okkur cock-
tail. Gray hjelt áfram að tala
um ,,kraftaverkið“, þótt Larry
væri greinilega ekkert um það
gefið.
„Jeg trúði því ekki, að þú
gætir gert neitt“, sagði Gray.
„Jeg ljet undan aðeins vegnsr
þess, að jeg var of máttfarinn
til þess að mótmæla“.
Isabel kom nú aftur niður.
Hún var í nýjum kjól. Hann
var úr mjög fallegu, hvítu efni,
sem jeg veit ekki hvað heitir.
★
Það var mjög fjörugt á Cha-
teau de Madrid og við vorum
öll í góðu skapi. Larry var kát-
ari en jeg hefi áður sjeð hann,
og kom okkur oft til að hlæja.
Jeg hygg að hann hafi gert það
til þess að draga athygli okk-
ar frá því, sem við urðum vitni
að í bókaherbergi Grays.
En Isabel var ákveðinn
kvenmaður. Þegar við höfðum
lokið við að borða, og sátum
yfir kaffinu, festi hún augun á
Larry.
„Jæja, segðu okkur nú,
hvernig þú fórst að því að
lækna Gray“.
„Þú sást það sjálf“, sagði
hann brosandi. .
„Lærðirðu þetta í Indlandi?“
„Já“.
„Heldurðu að þú getir lækn-
að hann fyrir fult og alt?“
„Jeg veit það ekki. Það get-
ur verið“.
„Það mundi gjörbreyta öllu
lífi hans. Hann getur ekki bú-
ist við að fá góða atvinnu, þeg-
ar hann yrði oft frá vinnu tím-
unum saman. Og hann verður
aldrei ánægður fyrr en hann
getur farið að vinna aftur“.
„Jeg get ekki gert krafta-
verk“.
„Þetta var kraftaverk. Jeg
sá það með eigin augum“.
„Nei, það var ekki krafta-
verk. Jeg gaf Gray aðeins dá-
lítið til þess að hugsa um, og
hitt gerði hann sjálfur“. Hann
sneri sjer að Gray. „Hvað ertu
að gera á morgun?“
„Sp^la golf“.
„Jeg ætla að líta inn til þín
klukkan sex, og þá skulum við
spjalla saman“. Síðan brosti
hann til Isabel. „Jeg hefi ekki
dansað við þig í tíu ár, Isabel.
Kærirðu þig um að sjá, hvort
jeg hefi alveg gleymt því?“
★
Eftir þetta sáum við Larry
oft. Næstu vikuna á eftir kom
hann á hverjum degi til Isabel
og Gray og lokaði sig með Gray
inni í bókaherberginu í hálfa
klukkustund. Eftir því, sem
Larry sagði sjálfur, var hann
aðeins að reyna að telja Gray
frá því að fá þessi höfuðverkj-
arköst, og Gray bar barnslegt
traust til hans. Af því litla, sem
'Gray sagði, fjekk jeg þá hug-
mynd, að Larry væri einnig að
reyna að endurreisa traust hans
á sjálfum sjer.
Um það bil tíu dögum síðar
fjekk Gray annað höfuðverkj-
arkast. Það stóð svo á, að Larry
ætlaði ekki að koma til hans
fyrr en um kvöldið. Kastið var
ekki slæmt, en Gray hafði nú
orðið svo mikið traust á hinu
undarlega valdi Larry, að hann
trúði því, að hann gæti losað
sig við höfuðverkinn á nokkr-
um mínútum, ef í hann næðist.
En ekkert okkar vissi, hvar
hann átti heima. Þegar Larry
loksins kom og losaði hann við
höfuðverkinn, bað Gray hann
um heimilisfang hans, ef hann
skyldi einhverntíma þurfa að
leita hans aftur.
Larry broáti. „Hringdu í
amerísku sendisveitina, og
láttu liggja fyrir mjer skilaboð.
Jeg hringi þangað á hverjum
rnorgni".
Seinna spurði Isabel mig,
hvort jeg vissi, hvers vegna
Larry vildi ekki segja frá
heimilisfangi sínu. Hann hefði
gert þetta áður, ogo hafði þá
komið í ljós ,að hann bjó á
þriðja fl. gistihúsi í latínska
hverfinu.
„Jeg hefi ekki hugmynd um
það“, svaraði jeg. „Mín uppá-
stunga er svo fjarstæð, að þú
hlærð sennilega að henni. Það
getur verið, að einhver undar-
leg eðlishvöt hvetji hann til
þess að hafa eins mikla hulu
yfir dvalarstað sínum og sálar-
lífi sínu“.
„Hvað í ósköpunum áttu
við?“ hrópaði Isabel.
„Hefirðu aldrei tekið eftir
því, þegar hann er með okkur,
að þótt hann sje mjög viðfeld-
inn og vingjarnlegur, er eins
og maður verði var við einhvern
aðskilnað í fari hans — eins og
hann varðveiti í duldu sálar-
fylgsni sínu eitthvað, jeg veit
ekki hvað — leyndarmál, þekk
ingu, hugsjón — sem skilur
hann frá okkur?“
„Jeg hefi þekt Larry alla
mína æfi“, sagði Isabel óþol-
inmóðlega.
„Stundum minnir hann mig
á mikinn- leikara, er leikur af
snild hlutverk í fánýtum leik“.
Isabel hugsaði um þetta dá-
litla stund.
„Jeg hygg að jeg viti, við
hvað þú átt. Við skemtum okk-
ur vel og höldum, að hann geri
það líka. Við ætlum, að hann
sje eins og allir hinir. Og þá,
skyndilega, fáum við þá tilfinn
ÍQgu, að hann hafi sloppið frá
okkur, eins og reykjarhringur,
sem við reynum að ná í með
höndunum. Hvað heldur þú að
það sje, sem gerir hann svona
undarlegan?“
„Ef til vill er það eitthvað,
sem er svo venjulegt, að við
tökum ékki einu sinni eftir
því“.
„Til dæmis eins og?“
„Gæska hans“.
Isabel hleypti brúnum.
„Jeg vildi, að þú segir ekki
svona nokkuð. Jeg fæ svo und-
arlega tilfinningu í'magann af
því“.
„Eða dálítinn sársaukasting
í hjartað?“
Isabel horfði lengi á mig, eins
og hún væri að reyna að lesa
hugsanir mínar. Hún fjekk sjer
vindling, kveikti í honum og
hallaði sjer aftur á bak í stóln-
um. Hún horfði á eftir reykn-
um, sem liðaðist upp í loftið.
„Viltu að jeg fa'ri?“ spurði
jeg.
„Nei“.
Jeg þagði andartak.
„Elskarðu Larry mjög mik-
ið?“
„Jeg hefi aldrei elskað neinn
annan“.
„Hvers vegna giftistu Gray?“
Kauphöllin
er miðstöð verðbrjefa-
viðskiftanna. Sími 1710.
Ef Loftur ffetur það ekki
— bá hver?
BEST AÐ AUGLtSA 1
MORGUNBLAÐINU.
Hún (feimin): — Hvernig
stóð á því?
Hann: — Það var af því, að
þjer voruð að afhýða lauk.
★
Læknirinn: — Hann verður
að fá þrjár matskeiðar af með-
alinu á hverju kvöldi, áður en
hann fer að sofa.
Konan: — Það getum við
ekki, því að við eigum ekki
nema tvær matskeiðar.
★
Kennarinn: — Um hvað var
jeg að spyrja, Jón?
Jón: — Um fyrstu persónu,
karlkyn, eintölu.
Kennarinn: — Það er þá best
að þú svarir því.
Jón: — Adam.
— Hjer skaltu sjá mynd af
mjer á hesti.
— Já, og það er sýnilega
augnabliksmynd.
— Ilversvegna segirðu það ?
— Jú, þú ert á baki. .
um hlutina, heldur eru það
heimskingjarnir, sem sífelt eru
með fullyrðingar.
Stúdentinn: — Eruð þjer viss
um þetta, herra prófessor?
— Já, alveg handviss.
★
— Er yður ekki kalt, þegar
þjer gangið í svona þunnum
sokkum?
— Nei, nei, jeg hefi svo hlýj-
an loðkraga um hálsinn.
★
— Hefir þú sagt honum Jóni,
að jeg væri lygari?“ spurði
Eggert vondur.
— Nei, það hjelt jeg að hann
vissi.
★
Vinur: — Því ertu svona
daufur í dálkinn?
Læknir: — Jcg hefi mikl-
ar áhyggjur út af einum
sjúklingi- mínum.
— Er hann hættulega veik
ur ?
, -— Nei, en fiann skuldar
rnjer mikið.