Morgunblaðið - 04.08.1944, Blaðsíða 10

10
MOKGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 4. ágúst 1944.
Konungsdóttirin,
sem ekki gat hlegið
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen.
3.
Jóhanna brosti. „Faðir minn
var alltaf vanur að segja“,
sagði hún við 'Miröndu, „að
hann væri hræddur um að geta
aldrei fundið hæfilega maka
handa dætrum sínum, í þessu
siðlausa landi. Flestar af gömlu
höfðingjaættunum við fljótið
voru þá útdauðar. En hann var
mjög ánægður þegar jeg gift-
ist Nikulási, þótt hann hefði ef
til vill fremur kosið mann af
Livington eða Van Rensselaer
ættinni“.
„Jeg er mjög þakklátur föð-
ur þínum fyrir, að hann skyldi
gera sig ánægðan með mig“,
sagði Nikulás. „Miranda, leik-
ur þú á slaghörpu?“
Miranda hristi höfuðið. „Því
miður“.
„Jæja, þú getur samt komið
með mjer, og snúið fyrir mig
nótnablöðunum".
Miranda leit á harpsikordið.
Nikulás hristi höfuðið. „Þetta
gamla hljóðfæri er ekki snert
lengur. Það tilheyrði langa-
ömmu minni, Azildi de la
Courbet“.
„Jeg vildi að þú losaðir þig
við það, Nikulás“, sagði Jó-
hanna allt í einu, og lagði frá
sjer saumana. „Það á alls ekki
heima hjer lengur, og svo er
það þessi gamla saga. Þjónarn-
ir þora ekki einu sinni að
þurrka af því rykið“.
„Þjónar eru alltaf hjátrúar-
fullir“, svaraði Nikulás kæru-
leysislega. „Þú veist mjög vel,
að jeg „losa mig aldrei við
neitt“, sem tilheyrt hefir for-
feðrum mínum. Komdu Mir-
anda, við skulum fara inn í
hljómlistar-herbergið —. Þú
kærir þig ekki um að koma
með okkur, fremur en venju-
lega, ástin mín?“
Jóhanna beygði sig niður og
starði á það, sem hún var að
sauma.
„Er ekki klukkan orðin nokk
uð margt? Miranda hlýtur að
vera þreytt. Þú sagðir sjálfur
áðan að hún væri þreytt“.
„Jeg er ekkert þreytt núna“,
flýtti Miranda sjer að segja, og
með nokkurri þykkju, því að
hvers vegna átti að senda hana
í rúmið eins og smábarn, þeg-
ar Nikulás hafði óskað eftir ná-
vist hennar?
An frekari orða gekk Niku-
lás á undan henni inn í hljóm-
listaherbergið, en einu hús-
gögnin, sem þar voru inni, var
slagharpa og nokkrir stólar.
Nikulás settist nú við hljóð-
færið, og kom brátt í ljós, að
hún gat alls ekki snúið við
blöðunum, því að þótt hún
kynni dálítið að lesa nótur, gat
hún ekki fylgst. með þeim erf-
iðu tónverkum, sem hann valdi
í kvöld.
Nikulás var snillingur að
leika á píanó. Hann ljek með
mikilli tilfinningu og glæsileik,
og það fann Miranda, þótt hún
ekki kannaðist við neitt af því,
sem hann ljek. Hún horfði á
liðugar hendur hans og vanga-
svipinn, sem bar við græn
gluggatjöldin, bak við píanóið.
Hann starði eitthvað út 1 blá-
inn og hún vissi að hann haf ði
gleymt henni, og nú leið henni
aftur vel í návist hans.
„Þetta var Beethoveri, Mir-
anda“, sagði hann þegar hann
hætti. Síðan sneri hann sjer við
og brosti vingjarnlega til henn-
ar. „En hjerna er dálítið, sem
þjer finnst áreiðanlega gam-
an að“.
Hann dró nokkur nótnablöð
upp úr útskorinni kistu, sem
stóð við píanóið.
„Þetta er nýkomið frá Eng-
landi. Það er ópera, sem kölluð
er „La Bohéme“. Jeg ætla að
spila sönglagið einu sinni, og
svo syngur þú það. Jú, jú, auð-
vitað getur þú það. Það er mjög
auðvelt“.
— Og Miranda .stóð við hlið
hans og söng: „Mig dreymdi
að jeg dveldi í Marmarahöll-
um“. Og þegar fyrsta feimnin
var farin af henni, hreifst hún
af tónunum og orðunum. Skyldi
hann hafa vitað um drauma
hennar og valið þetta lag þess
vegna? Söngurinn var einnig
um ást, og rödd hennar titraði,
þegar hún hugsaði um, að aldr-
ei myndi hún njóta ástar í
þessum marmarahöllum.
Lagið var á enda og Nikulás
leit upp. Augu þeirra mættust
andartak og örlítill roði kom í
fölar kinnar hennar.
„Þú hefir fallega rödd“, sagði
hann blíðlega, „og þú syngur
með tilfinningu. Er ef til vill
einhver heima, sem þú hefir
lofað að „elska þrátt fyrir
allt“?“
Hún hristi höfuðið og sneri
sjer undan.
Nikulás kinkaði kolli, á-
nægjulegur á svip. Það væri
leiðinlegt að gera Miröndu að
hefðarkonu, ef hún færi svo
heim og giftist einhverjum ó-
mentuðum sveitamanni. Jeg
verð að reyna að finna handa
henni góðan mann, hugsaði
hann, og reis snöggt á fætur og
lokaði píanóinu. „Góða nótt,
Miranda“.
Hvað hefi jeg gert núna,
hugsaði hún. Hvers vegna er
hann allt í einu svona kulda-
legur? Hún tautaði eitthvað og
hrbyfði sig vandræðalega, þegar
hún sá, að hann stóð þarna
hreyfingarlaus og kuldalegur,
og beið þess að hún færi á und-
an ser út úr herberginu.
„Bjóddu frú Van Ryn góða
nótt og síðan máttu fara upp
á heybergi þitt“, sagði hann,
þegar hann sá vandræði henn-
ar.
Þegar Miranda hafði gert
það og var á leið til herbergis
síns, fann hún sjer til mikillar
skelfingar að hún rataði ekki
þangað. Hún viltist í stóra gang
inum og fór í gegnum mörg,
dimm herbergi, þangað til hún
rakst á unga þjóninn, sem
kveikt hafði á kertunum.
„Þessa leið, ungfrú“, sagði
hann, og fylgdi henni upp stig-
ann, að herbergi hennar.
Þegar hún kom þangað, sá
hún, að rúmábreiðan hafði ver-
ið tekin af rúminu, og kveikt
hafði verið á kertunum, og
karfan hennar yar horfin. Sjóð
andi heitt vatn var í vatnskönn
unni og hrein handklæði,' sem
ilmuðu af lavender, lágu þar
hjá. Á litla náttborðinu stóð
silfurbikar með vatni í, við hlið
ina á girnilegum ferskjum.
Ferskjur í júní! En Miranda
var löngu hætt að undrast nokk
uð í þessu húsi.
Hún háttaði sig nú og skreið
upp í rúmið. Línið í rekkju-
voðunum var svo fínt og mjúkt,
að henni fannst það vera eins
og silki, og rúmið var stórt
og þægilegt.
Miranda teygði makindalega
úr sjer. Það var heitt í herberg-
inu og allt í einu langaði hana
til þess að finna svalar rekkju-
voðirnar koma við líkama sinn.
Henni fannst baðmullarnátt-
kjóllinn sinn vera heitur og
grófgerður. Og án þess að
hugsa sig frekar um, fór hún
úr honum. Það hvarflaði að
her.ni að Tibby hefði orðið lag-
lega hneyksluð, ef hún hefði
sjeð til hennar, en nú ....
Hún settist upp og togað
sængina upp að hálsi, því að
það var barið snöggt að dyrum.
„Hver er þar?“ stamaði hún,
lafhrædd.
Dyrnar opnuðust ð|g einkenni
leg kvenvera kom inn, og lokaði
dyrunum á eftir sjer. Hún gekk
yfir að rúminu og starði niður
á Miröndu, sem svitnaði því
nær af hræðslu. Kona þessi var
nær sex fet á hæð og þráðbein
í baki. Hár hennar, mikið og
svart, var greitt aftur frá enn-
inu, andlit hennar var dökkt
og mjög hrukkótt og augu henn
ar voru lítil og slægðarleg og
dökk eins og nóttin.
„Hvað viljið þjer?“ hvíslaði
Miranda.
„Jeg er Zélie gamla“, sagði
konan hásróma, og snerti brjóst
sitt með hendinni. 'Hún talaði
með undarlegum framburði. —
,Jeg vildi sjá, hvernig þú litir
út“.
Miranda varpaði öndinni
ljettar. Nikulás frændi hafði
minnst á Zéliu, á leiðinni til
Dragonwyck, og sagt að hún
myndi ef til vill reyna að
hræða hana með sögum um
galdranornir og drauga. Hún
hlaut að vera gamalt hjú, og
var án efa orðin rugluð í koll-
inum. Zélia stóð kyrr og horfði
á óttaslegið andlit stúlkunnar
og mergðina af gullnu hárinu,
sem fjell yfir naktar axlir henn
ar, niður á rúmið.
Zélie hristi höfuðið. „Aum-
inginn litli! Til hvers ert þú að
koma hingað, í þetta hús? Það
skeður eitthvað illt, og Azilde
mun hlægja aftur“.
„Þú ert rugluð“, sagði Mir-
anda. „Farðu út, gerðu það. Jeg
ætla að fara að sofa“.
„Þú varst í Rauða Herberg-
inu í kvöld. Jeg held að þú
hafir fundið eitthvað. Ha?“
„Jeg veit ekki við hvað ■—“.
Hún stansaði. Nú fannst henni
þessi heimskulegi ótti og kulda-
hrollur, sem hún hafði fundið
til, vera fjarstæða og efaðist
um, að hún hefði í rauninni
nokkurntíma fundið til hans.
„Auðvitað fann jeg ekkert“.
sagði hún reiðilega. „Farðu út“.
hann varð að halda sjer í svalastólpann, til þess að velta
ekki um koll. Hann leit svo á dóttur sína og sýndist votta
fyrir brosi í öðru munnviki hennar, en það hvarf sam-
stundis og hún varð jafnalvarleg aftur og konungur vissi
ekki nema þetta hefði verið missýning ein, og ekki fór
því betur fyrir kennaranum, en farið hafði með hermann-
inn bróður hans, kannske heldur verr, því hann var hýdd-
ur enn fastar, en hinn hafði verið, og sendur heim síðan
við lítinn orðstír.
Nú vildi yngsti sonurinn reyna, hann hjet nú Háns og
það var piltur, sem ekki ljet allt fyrir brjósti brenna. En
bræður hans hlógu eins hátt og þeir gátu vegna nýafstað-
inna hýðinga og kváðu hann myndu verða hýddan fast-
ast allra, og faðir hans vildi ekki leyfa honum að fara;
hann sagði að ekkert vit væri í því, þar sem hann væri
síður en svo skemtilegur og hafði auk þess aldrei nennt
neitt að gera, nema að búa til fífukveiki. — Enda var hann
kallaður Fifu-Hans. En Hans ljet sig ekki, hann nöldraði
og nauðaði þangað til að karl faðir hans var orðinn dauð-
leiður á því og sagði úrillur: „Jæja, komstu þá af stað“.
Þegar Fífu-Hans kom til konungshallar, ljet hann ekk
ert uppskátt um það, að hann ætlaði að koma konungs-
dóttur til að hlægja, heldur bað um vinnu. Nei, það var
ekkert til að gera handa honum þar, en hann ljet sig
ekki heldur við þetta. Hann sagðist þó alltaf geta borið
eldivið og vatn í eldhúsið, og svo lengi nauðaði hann á
þessu, að konungur Ijet undan.
Þegar hann var að sækja vatn í lækinn einn daginn, sá
hann stóran fisk í hyl í læknum og læddi fötunni undir
hann. Þegar hann var svo á leið heim með fiskinn í föt-
unni, mætti hann gamalli kerlingu, sem teymdi með sjer
gullgæs.
„Góðau daginn, amma sæl“, sagði Hans. „Þetta er nú
meiri fuglinn, sem þú hefir meðferðis, og þær fjaðrir, sem
á honum eru, — þær lýsa langar leiðir, ef maður hefði
svona fjaðrir, þá þyrfti maður ekki fífukveiki í týrurnar
sínar“.
En kerlu leitst afar vel á fiskinn, sem Hans var með
í fötunni sinni og sagðist skyldi láta hann fá gullgæsina
fyrir fiskinn, og hún hafði þá náttúru, að ef einhver kom
Vinstúlkur tala saman.
„Hvað vildir þú gefa fyrir, að
hafa hárið mitt?“
„Jeg veit ekki — hvað gafstu
“fyrir það?“
★
„Ætlar þú í ferðalag?“
„Já, ferðalög gera mann
hygginn“.
„Blessaður, þá ættirðu að
ferðast í kringum hnöttinn".
yc
Frúin: „Jeg heyrði að klukk-
an sló tvö, þegar þú komst
heim í nótt“.
Maðurinn: „Já, hún byrjaði
að slá, en jeg stöðvaði hana,
svo að hún vekti þig ekki“.
★
Föðurleg umhyggja.
„Hann segir að jeg sje fal-
legasta og besta stúlkan í borg-
inni. Ætti jeg ekki að bjóða
honum heim?“
Faðirinn: „Nei, blessuð vertu
— lofaðu honum að halda þeirri
skoðun!“
★
Frú A.: (á götuhorni) „Jeg
hefi nú beðið eftir manninum
mínum síðan kl. 6 og nú er kl.
7, og hann er ókominn“.
Frú B.: „Hvenær ætluðuð þið
að hittast?"
Frú A.: „Klukkan 5“
Á'
Frúin: „Jeg er að hugsa um
að fara út á göngu og hafa eitt
barnið með mjer. Hvert þeirra
heldurðu að fari best við nýju
kápuna mína?“
★
Frægur, franskur prestur
sagi eitt sinn í ræðu, sem hann
hjelt um skyldur eiginkvenna:
„Jeg sje hjer inni eina konu,
sem hefir gert sig seka um ó-
hlýðni við mann sinn, og til
þess að benda ykkur hinum á
hana, mun jeg henda bænabók
minni í höfuð hennar“.
Hann lyfti upp bókinni, og
sjerhver kona, sem var inni,
beygði strax höfuð sitt.
★
„Jeg vil endilega kaupa mál-
verkið og 6000 krónur finnst
mjer ekki of hátt verð fyrir það.
En af hverju er það?“
Listmálarinn: „Já,—eh—hm,
skýringuna sel jeg sjerstaklega.