Morgunblaðið - 21.09.1944, Qupperneq 7

Fimtudagur 21. sept. 1944
MORGUNBLAÐIÐ
4
Svikahrappurinn George Washington Parker
ÞAÐ VÆRI líklega jafn
fráleitt að ætla sjer að selja
Eskimóum kæliskápa og
negrunum í Afríku hitunar-
tæki. Þó hefði George Was-
hington Parker sjálfsagt
ekki orðið skotaskuld úr
því, hefði hann tekið sjer
þá atvinnu fyrir hendur.
Þessi Parker var nefnilega
gæddur þeim óvenjulega
hæfileika að geta selt hvað
sem var, hvar sem var.
Maður með svo frábært
hugvit þurfti auðvitað ekki
að ganga venjulega götu'
gengis og frama. Á tuttug-!
asta afmælisdegi sínum af- j
rekaði hann því, sem eng-
inn hafði áður gert — hann j
seldi Brooklyn brúna. Tutt-
ugu og eins árs gamall, þeg-
ar flestir ungir menn eru að
byrja að reyna krafta sína,
vann hann baki brotnu.
Hann var vanur að selja
Brooklyn brúna einu sinni
í viku fyrir 60.000 dollara í
hvert skifti!
Parker hóf starfsemi sína
árið 1883, en um það leyti
áttu braskarar af hans teg-
und hægt um vik. Brooklyn
brúin var þá alveg splunku-
ný og menn streymdu hvað-
anæfa að, til þess að glápa
á þetta furðuverk. Parker
hjelt sig í námunda við
brúna og var vanur að halda
í humátt eftir best klæddu
gestunum, sem vöndu kom-
ur sínar á Bowerleikhúsið.
Þar voru dansmeyjar og góð
ur bjór á boðstólum.
í þessu þægilega andrúms
lofti hóf svo þessi ungi og
snotri svikari samræður við
fórnarlambið, bauð því í
stupinu, og eftir hæfilega
mörg glös tók hann að ræða
um viðskiftin. Upp úr vasa
sínum dró hann „skjal“,
sem sannaði eignarrjett
hans á brúnni, brjef, þar
sem honum var hælt á hvert
reipi fyrir stórhug sinn og
víðsýni að ráðast í bvgg-
ingu þessa mikla mannvirk-
is og loks „heimild“ til þess
að krefja hvem þann, sem
fór um brúna, um fimmtíu
centa toll.
Færi svo, að hann væri
spurður að því, hversvegna
hann vildi selja svo arðbæra
eign, benti Parker sorg-
mæddur á svip sjer í hjarta-
stað, andvarpaði og sagði:
„Læknarnir segja, að dagar
mínir sjeu taldir“.
Oft veltir litil þúfa
þunsru hlassi.
ÞÓTT MERKILEGT megi
virðast, tókst „Brúar“-Park
er — en svo var hann nefnd
ur í skugghverfum borgar-
innar —. að stunda þessa
iðju sína óáreittur ‘í næst-
um því tuttugu ár. En þá
var Parker tekinn fyrir að
svíkja eina skitna 200 doll-
ara af manni nokkrum, og
dómararnir ákváðu að hann
tæki sjer frí frá störfum um
stundarsakir.
Parker var hress í huga
þegar hann kom úr Sing
Sing, en synd væri að segja,
að dvölin þar hafi orðið til
þess að bæta hann. Hann
brendi allar brýr að baki
Eftir Clement J. Wyle
Greinin, sem er þýdd úr amerísku blaði, segir frá
einhverjum bíræfnasta svikaranum, sem uppi hefir ver-
ið. Það er alveg ótrúlegt, upp á hverju hann gat. fundið,
til þess að afla sjer fjár í trássi við lögin. Maður þessi,
George Washington Parker, varð m. a. frægur fyrir það
að selja Brooklyn brúna í New York.
sjer og lagði fyrir sig fast-
eignasölu. Hann varð brátt
einhver athafnamesti fast-
eignasalinn í New York.
Hann seldi m. a. Frelsis-
styttuna fyrir 13.000 doll-
ara, Metropolitan listasafn-
ið — þar í innifalin mál-
verk, sem voru gevmd í
kjallaranum — fyrir 10 000
dollara og þinghúsið í Al-
bany fyrir 8.000 dollara.
Gröf Grants’ hershöfðingja
seldi hann hefnigjarnri kerl'
ingu úr Suðurríkjunum fyr
ir 4.000 dollara og Sing-
Singfangelsið seldi hann
fyrverandi líkkistusmið fvr
ir 36.000 dollara. Smiðurinn
greiddi helminginn í reiðu
fje, hitt var trygt með veði.
Parker hugkvæmdist að
skifta flötinni fyrir framan
ráðhúsið í reiti, sem hann
síðan seldi. Dag nokkurn
kom Seth Low borgarstjóri
auga á sex menn, sem voru
býrjaðir að grafa húsa-
grunni á flötinni.. Hann
skipaði þeim að hætta þessu
þegar í stað. Þeir neituðu
því harðlega og sögðust hafa
afsalsbrjef í vösunum. Low
varð alveg æfur, Ijet sækja
lögregluna og allur hópur-
inn var fluttur á Bellwue
geðveikrahælið til rann-
sóknar.
Ekki töpuðu þó allir á við
skiftunum við Parker. Trje-
smiður nokkur, sem varð
„eigandi“ verslunar einn
fagran maímorgun, seldi
hana aftur frænda sínum
samdægurs. með allmiklum'
hagnaði. Parker var í öng-
um sínum, þegar þessar
frjettir bárust honum til
eyrna. Hann haf(ii verið
handtekinn í annað sinn og
beið nú dóms.
Hann nevtti allra bragða
til þess að að fá vægan dóm
og ásakaði dóttur húsráð-
aiTda síns fyrir það, hvernig
fyrir sjer væri komið. „Hún
er kröfuhörð kona“, kjokr-
aði hann frammi fyrir dóm-
aranum.
Þetta virtist ætla að hafa
tilætluð áhrif, því að dóm-
arinn fvrirskipaði að láta
rannsaka málið nánar. Ár-
angurinn varð þó ekki sem
heppilegastur fyrir aum-
ingja Parker. Hann var
dæmdur í fjögurra ára fang
elsi í stað tveggia. Þegar til
kom, reyndist ,,konan“, sem
hann ætlaði að skella skuld
inni á, vera fimm ára gam-
all telpuhnokki.
Hann gerði sjer skritnar
huginyndir um sjálfan
sig.
PARKER VILDI aldrei
viðurkenna það, að hann
væri svikahrappur. „Jeg er
mesti sölumaðurinn í allri
Ameríku“, sagði hann við
mig, er jeg var að grenslast
um æfiferil hans frá fyrstu
hendi. Þess vegna vildi hann
ekki hlusta á menn tala um
fólk, „sem væri svo heimskt
að kaupa Brooklyn brúna“.
„Viðskiftavinirnir mínir
voru engir græningjar“,
sagði hann ennfremur. —
‘„Flestir þeirra voru meira
að 'segja sniðugir kaupsýslu
menn. Það, að mjer tókst að
blekkja þá, sannar bara
sölumannshæfileika mína”.-
Parker var þó fleira til
lista lagt en kjaftavitið eitt.
Hreinskilnin skein út úr svip
hans, brosið var milt, og
framkoma hans og látæði alt
var á þann veg, að það
hlaut að vekja traust þess,
er hann talaði við. Eitt af
fasteigna fórnarlömbum
hans ljet svo um mælt: —
„Parker hefði getað, hefði
hann kært sig um, selt
einkarjettinn að sólargeisl-
unum”.
Eitt sinn er Parker var að
koma með járnbrautarlest
frá Albany, kom hann auga
á nokkur gömul skip á Hud
son fljótinu. „Jeg er nýbú-
inn að kaupa þau af ríkis-
stjórninni”, sagði hann við
samferðamann sinn. „Þau
eru ágæt til niðurrifs”.
Ferðamaðurinn fjelst á
það, en bjóst við því að
hann gæti haft betri not af
þeim. Þessi nýi vinur hans
veitti honum færi á því —
fvrir 3.000 dollara.
Illur fengur,
illa forgengur.
. PARKER HJELST illa á
peningunum, sem hann
græddi. Hann eyddi miklu
í föt og ljet stundum sauma
á sig sex fatnaði í einu.
Demantshringir og slifsis-
nælur voru hreinasta ástríða
á honum. Og það kom fvrir
að hann tapaði 25.000 doll-
urum á einu kvöldi í gamla
Astorspilavítinu við Broad-
way.
En ef til vill hefir þvngsti
baggi Parkers verið hjón
nokkur, sem ekki höfðu hug
mynd um. að hann væri
svikari. Konan var sú fvrsta
sem hann hafði felt hug til,
og í mörg ár hafði hann á-
nægju af því að vera , fjár-
málaráðunautur” hjónanna.
í hvert skifti, sem hann
fjekk fáeina dollara hjá
þeim sem fjárframlag í arð-
vænlegt fyrirtæki, kom
hann aftur með hudruð
dollara.
Parker notaði tímann vel
í fangelsinu. Hann las þar
ósköpin öll, og árangurinn
varð sá, að hann gat tekið
þátt í samræðum um hin
fjarskyldustu efni, alt frá
Ming ættinni að siðum villi-
manna í frumskógunum við
Amazon. Þessi þekking kom
honum í góðar þarfir síðar
meir, í viðskiftum hans við
æðri stjettir þjóðfjelagsins.
Hún varð honum ómetanleg
í lok heimsstyrjaldarinnar
fyrri, þegar margar Amer-
íkustúlkur voru á titlaveið-
um.
Með því að látast vera her
togi, greifi eða eitthvað því
um líkt og klæða sig í sam-
ræmi ^ið það, tókst honum
að komast inn á ýms auð-
ugustu heimili í landinu. —
Þar komst hann í kynni við
gamlar kerlingar, sem hann
sló óspart gullhamra. í stað
inn voru þær fúsar að láta
ríflegar fjárfúlgur af hendi
rakna til góðgerðastarfsemi
í heimalandi hans.
Parker vinnur mál.
BRASKIÐ VAR í algleym
ingi á þessum tíma. Menn
voru ólmir í að kaupa hluta-
brjef og aftur hlutabrjef,
og það virtist sem ekki væru
nógu margir fjársvikarar á
ferðinni. Parker var nú tek
inn að eldast, kominn fast
að sextugu, og orðinn var
um sig. Hann gerði náma-
hlutabrjefasölu að sjergrein.
sinni, en gætti jafnan að
því, að „hlutafjelag” sitt
ætti námu. Auðvitað var
náman ætíð einskis virði,
en hún var til.
En þrátt fyrir þessa var-
úð, skall hurð nærri hælum
Parkers. Hann vitnaði ætíð
síðar í þennan atburð sem
„einn meiri háttar löglegan
sigur í lífi mínu”. Málavext
ir voru þeir, að hann þóttist
hafa bætt ráð sitt og tókst
að selja námuhlutabrjef
manns, sem hann hafði gabb
að til þess að kaupa Brook-
lyn brúna fyrir mörgum ár-
um. í þetta skiftið stefndi
fórnarlambið svikahrappn-
um. Maðurinn hrópaði
„svik” í rjettinum og hjelt
því fram, að Parker hefði
gefið sjer rangar upplýsing
ar um verðgildi námunnar.
Parker neitaði þessu og
varð svo æfur, að þótt hann
hefði lögfræðing sjer til
varnar,. krafðist hann þess
að fá sjálfur að gagnspyrja
stefnandann.
„Þjer segið, að jeg hafi
aldrei áreiðanlegur verið?”
spurði Parker.
„Já, jeg stend við það”.
„Þjer trúðuð aldrei orði af
því, sem jeg sagði?”
„Nei, ábvggilega ekki”.
„Þrátt fyrir ' það ljetuð
þjer mig hafa peninga gegn
loforði, sem þjer segið, að
jeg hafi gefið yður. Hvað
segið þjer um það?”
Stefnandanum varð svara
fátt, og málsóknin úr sög-
unni.
ÞAÐ FÓR smám saman,
að halla undan fæti fyrir
Parker, og þar kom að lok-
um, að hann var handtek-
inn fyrir að gefa út ávís-
anir, sem hann átti ekki
inni fyrir.
Nú var hann hræddur.
Þetta var í fjórða skiftið,
sem hann var ákærður fyrir
fjársvik, og það þýddi æfi-
langt fangelsi. Þegar kvið-
dómurinn hafði fundið hann
sekann, reyndi hann að
vinna samúð dómarans.
„Æfilangur fangelisdóm-
ur, dræpi mig á einum mán
uði”, sagði hann. „dæmið
mig aðeins í árs fangelsi,
herra dómari. Mig langar
til þess að lifa og taka þátt
í hátðahöldunum, þegar
þjer verðið ríkisstjóri í hinu
mikla New Yorkríki”. Þetta
hafði engin áhrif.
Hinar ágætu móttökur,
sem hann f jekk í Sing Sing,
tóku sárasta broddinn af
óförum hans. Annað hvort
mundu menn þar eftir hon-
um eða höfðu heyrt hans
getið. Fáir vissu þó, hvað
þeir áttu að kalla hann. Ým
ist var hann kallaður „Brú-
in”, „kapteinninn” eða
„Vor5urinn“. Nöfnin, sem
hann hafði gengið undir á
lífsleiðinni, hefðu áreiðan-
lega fvlt hverja meðal síma-
skrá. Jafnvel George Was-
hington Parker var ekki
hans rjetta nafn, og hann
neitaði að gefa það upp. —
„Jeg er kominn af heiðar-
legu fólki í New York og
vil ekki verða þeim til
skammar”.
En Parker losnaði brátt
við öll þessi nöfn og fjekk
nýtt. Vegna þess að hann
var orðinn of gamall til að
vinna erfiðisvinnu, var hon
um fenginn sá starfi að opna
og loka dyrum borðsalsins
á matmálstímum. Upp frá
því var hann aldrei kallað-
ur annað en Sankti Pjetur.
Áður en langt um leið,
tók hann að selja þeim sköll
óttu hármeðal (100% vatn),
lesa í lófa hinna hjátrúar-
fullu og vernda hina hug-
lausu gegn ímynduðum ó-
vinum. Hann gat komið ýms
um orðróm á kreik í fang-
elsinu. Hann „vissi” um öll
levndarmál ríkisstjórans,
fangelsisstjórans og allra
kvikmyndastjarnanna í
Hollywood. Einu sinni til-
kvnti hann, að von væri á
Jean Harlow. Fangamir
ruku upp til handa og fóta,
greiddu sjer, þvoðu og snur-
fusuðu. Þegar ekkert varð
af heimsókn leikkonunnar,
hristi Parker gamli bara höf
uðið og sagði: „Þarna sjáið
þið svart á hvítu, aldrei get
ur maður reitt sig á þetta
kvenfóBT.
Parker dó 9. janúar 1937,
úr lungnabólgu í fanga-
sjúkrahúsinu. Hvar „Sankti
Pjetur” hefir fengið eilífan
samastað, er ekki gott að
segja. En vinir hans í fang-
elsinu eru vissir um, að
hann sje „uppi”. Ekki
vegna þess að hann ætti skil
ið að komast inn um gullna
hliðið —