Morgunblaðið - 28.11.1944, Side 10

MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 28. nóv. 1944

Danni klifraði um borð og
stakk höfðinu niður um lofts-
gatið fyrir ofan þilfarsklefann.
,,Gaston“, sagði hann, þegar
söngvarinn var þagnaður. „Jeg
kom hingað vegna þess, að jeg
heyrði að þú værir veikur“.
„Veikur, mon petit? Jeg er
meira en veikur. Jeg er stein-
dauður. Jeg er að syngja yfir
gröf minni. Komdu niður, þorp
arinn þinn! Jeg held, svei mjer
þá, að mig laftgi til þess að sjá
þig, Daníel Pritchard. Komdu
niður, heyrirðu það!“
„Jeg kem“, svaraði Danni
hlæjandi og flýtti sjer niður.
„Jeg gæti faðmað þig, dreng
ur minTi“, upplýsti Gaston. „En
á föstunni verður maður að
gera eitthvað til þess að deyða
holdið! Auk þess hefi jeg ver-
ið svo seinheppinn að ná mjer
1 holdsveiki“. .
Engin svipbrigði sáust á and-
liti Danna, er gæfu til kynna,
að honum brygði í brún við
frjettir þessar.
„Jæja. En ef jeg má ekki
taka í hönd þjer, verð jeg að
minsta kosti að fá að toga í
skeggið, Gaston“. Og áður en
gamli maðurinn gat komið 1
veg fyrir það, hafði hann þrif-
ið handfylli sína af skeggi og
hristi það duglega. Þetta snart
hið viðkvæma hjarta Frakkans,
og hann bölvaði ógurlega til
þess að dylja klökkva sinn.
„Daníel — þetta er dóttir
mín, Tamea. Tamea, barnið
mitt, þetta er herra Daníel
Pritchard — maðurinn, sem
jeg var að tala um áðan“.
Stór, dreymin augu Támeu
horfðu ljómandi á Danna. „Sá,
sem togar í skeggið á föður
mínum, þótt hann viti —“,
sagði hún hátíðlega, „mun ætíð
verða elskaður óg virtur af
dóttur hans. Herra Daníel
Pritchard — faðir minn myndi
kyssa yður, ef hann mætti það.
Jeg ætla að kyssa yður — einu
sinni fyrir Gaston gamla grá-
skegg og einu sínni fyrir mig“.
Hún setti harmonikuna á börð-
ið, gekk rqjega til Danna og
dró hann.að sjer og ky?ti hann
á sín hvora kinnina.
Daníel varð heldur " vand-
ræðalegur á svipinn. Hann tók
hönd hennar og þrýsti vin-
gjarnlega. „Þú ert góð stúlka“,
sagði hann. Síðan sneri hann
sjer að þeim gamla. „Gaston —
það er dásamlegt að sjá þig
aftur. En viltu gjöra svo vel
að gefa einhverja skýringu á
þessu háttalagi! Hvernig dirf-
ist þú að saurga annað eins
skip og „Mooreu“ með þessari
óvirðulegu veiki?“
„O, — jeg hefi altaf verið
einn af lærisveinum djöfulsins,
Danni minn. Þetta er um allar
eyjárnar. Kínverjarnir komu
með það. — Danni — nú verð
jeg að hverfa burt frá Tameu
— fyrir fult og alt — og jeg
fer þegar er jeg hefi ráðstafað
eigum mínum. Hjerna er reikn-
ingsskilabókin, og þar sjerðu,
að jeg á inni fjögur þúsund
átta hundruð og níu dollara. Þú
lætur Tameu fá peninganna til
eigin afnota. Fylgisskjölin eru
í umslaginu hjerna. Hvað er
minn hluti í Mooreu mikils
virði?“
„Hún er gamalt skip, en
traust, og altaf 25.000 dollara
virði. Jeg skal kaupa þinn hlut
á þeim grundvelli“.
„Ágætt. Þú leggur peningana
í banka á nafn Tameu. Hjer er
hlaupareikningakrafa á Kali-
forníu-banka að upphæð
180.000 dollara. Hún er stíluð
á þitt nafn. Keyptu skuldabrjef
handa Tameu fyrir peningana.
Og hjerna —“ innan úr úfnu
skeggi sínu dró hann lítinn
poka — „eru krúnugimsteinar
Tameu litlu! Þetta eru mjög
verðmætar, svartar perlur, sem
jeg hefi komist yfir. Það hafði
einhvern veginn kvisast, að jeg
ætti þær i fórum mjer, svo að
jeg varð að geyma þær á örugg
um stað“. Og Gaston g&mli hló
svo ap glumdi L „Þú getur borg
að toll af þeim, Danni, ef þú
ert þafT heiðarlegri en jeg. —
Seldu þær síðan og keyptu
skuldabrjef fyrir andvirðið“.
Daníel tók við perlunum og
stakk þeim í vasa sinn.
„Jeg vil, að Tamea hljóti
góða mentun og giftist síðan
einhverjum góðum manni. —
Tamea — þú mátt ekki giftast
öðrum manni en þeim, sem
Daníel Pritchard mælir með“.
Danni horfði á hana. „Jeg
lofa*því, faðir minn“, sagði hún
hátíðlega.
„Þú átt að vera fjárhaldsmað
ur hennar, Danni“.
„Jeg er fús til þess, Gaston“,
svaraði Daníel þegar í stað, „og
jeg mun reyna að leysa það
starf af hendi eftir bestu getu.
„Það var þess vegna, sem jeg
trúði þjer fyrir því, drengur
minn. Fyrir ómak þitt munt þú
hljóta þakklæti mitt þar til jeg
dey, og þakklæti Tameu, þegar
jeg e» horfinn. Þú átt einnig að
fara með eigur mínar að mjer
látnum, og fyrir það færðu ríf-
leg ómakglaun og auk þess
ætla jeg að gefa þjer stærstu og
fegurstu perluna. Hún fer vel
á trúlofunarhringnum handa
unnustunni —1 ef þú ert þá
ekki þegar gi£tur“.
„Nei, jeg held mig ennþá við
hið blessunarríka einlífi“.
Sjómaðurinn kinkaði ánægju
lega kolli. „Það er nógur tími
til þess að setjast í helgan
stein, þegar maður er kominn
yfir fertugt“, sagði hann. „En
þú tekur perluna samt áem áð-
ur. Hún er dásamleg. Hún á
engann sii. i líka í víðri veröld.
I henni brennur sama glóðin og
gamla hjartanu mínu, þegar
jeg hugsa um vináttu þína og
föður þíns — og þegar jeg
hugsa um Tameu og móður
hennar. Jeg hefi lifað! Jeg hefi
þekt ástina! Minn stóri skrokk-
ur hefir titrað af unaðshrolli
líísins, eins og skonnorta í ofsa
roki!“ Hann brosti raunalega.
„Jæja, Daníel. Náðu nú í lög-
fræðinginn. Jeg ætla að gera
erfðaskrá, þar sem Tamea fær
alt sem jeg á“.
Danni náði í Henderson og
kynti hann fyrir Gaston og
dóttur hans. — Gaston Larr-
ieau skrifaði erfðaskrá sína, og
Danni og lögfræðingurinn skrif
uðu nöfn sín undir, sem vitni.
„Jæja, Gaston“, sagði Danni.
„Hverjar eru svo eigur þínar?“
„Perlurnar, peningarnir, sem
jeg fæ fyrir minn hluta í
Mooreu og hlaupareikningskraf
an á Kaliforníubankann. Ann-
að á jeg ekki. En jeg skulda
engum neitt og enginn skuldar
mjer“.
„Hvers vegna ertu þá að gera
erfðaskrá, með öllum þeim
sköttum og skyldum er því
fylgja?“ spurði Danni brosandi.
„Hversvegna lætur þú ekki
eigur þínar af hendi við Tameu,
sem gjöf? Gjafir eru ekki skatt
skyldar“.
„Þetta var mesta snjallræði!“
sagði Gaston gamli, og brosti.
„Við skulum þá hafa það þann
ig“. —
— Meðari þeir luku við að
ráðstafa eigum Gastons gamla,
tók Tamea upp blómin, sem
Danni hafði komið með. ftún
gerði úr þeim fagran krans,
sem hún hengdi um háls föður
síns.
Síðan náði hún í flösku af
gömlu Malage-víni, samkvæmt
beiðni hans. Þegar glösin höfðu
verið fyllt, lyfti Gaston sínu
hátt á loft.
„Skál fyrir öllum ástvinum
mínum, lifandi og dauðum! —
Skál Daníel Pritchard! Skál
herra lögfræðingur! Morituri
te salutamus!
Jeg óska ykkur allra heilla,
og vona að þið lifið ekki svo
lengi, að lífið verði ykkur
byrði. Jeg vona að líf ykkar
verði eins ánægjule'gt og líf
mitt hefir verið, og þið elskið
lífið, eins og jeg hefi gert. Jeg
vona að þið deyið glaðir, sátt-
ir við guð og menn, eins og jeg
geri. Og hittumst síðán heilir
í Paliuli!“
Þeir tæmdu glösin.
„Jeg á eftir nokkrar flöskur
af þessu Malage-víni. Það er
mjög gömul og sjaldgæf vínteg
und. Hvort viljið þjer heldur
peninga fyrir ómak yðar, herra
lögfræðingur, eða þessar flösk-
ur? •—- Jeg hjelt það, já! Bryt-
inn sjer um, að koma þeim
heim til yðar. — Við skulum
nú koma upp á þilfar“.
Þegar þangað kom, tók
Tamea rauða rós, kysti hana
og rjetti föður sínum.
Það var kveðja hennar.
„Það fer að falla að“, sagði
Gaston kæruleysislega. Hann
sneri sjer að Qanna. „Þökk fyr-
ir alt, sem þú hefir verið mjer
í lífinu, og það s^ri! þú átt eft-
ir að verða mjer í dauðanum.
Nú, þegar jeg er að fara, finn
jeg, hve sárt það er, að skilja
við þá, sem jeg elska. Vertu
sæll, Daníel Pritchard — og
verið þjer sælir, herra lögfræð-
ingur. . Tamea, barnið mitt,
vertu sæl“.
Hann þrýsti rauðu rósinni,
sem Tamea hafði gefið honum,
að vörum sjer, — gekk út að
borðstokknum og stökk Ijetti-
lega yfir nann — og var horf-
inn. —
Ef Loftpr getur bað ekki
— bá hver?
Djákninn og drekinn
Æfintýr eftir Frank R. Stockton.
14.
„Og veistu það“, bætti ófreskjan við, þegar hún hafði
lokið frásögn sinni, ,,að mjer hefir þótt og þykir enn vænt
um þig“.
„Æ, það þykir mjer gaman að heyra”, sagði djákninn
með sinni venjulegu kurteisi.
„Ekki væri jeg nú viss um það, ef þú vissir hvernig
í þeir kærleika liggur“, sagði drekinn, „en við skulum
nú sleppa því núna. En ef sumir hlutir væru öðruvísi,
þá myndu líka aðrir hlutir vera öðruvísi. En jeg hefi
reiðst svo mikið við að' sjá, hvernig hefir verið farið með
þig, að jeg hefi ákveðið að þú skulir uppskera þín verð-
ugu laun og heiður. Og sofðu nú svolítið, varla veitir þjer
af hvíldinni, en síðan skal jeg fara með þig heim til borgar
þinnar aftur”.
Þegar djákninn heyrði þetta, virtist hann verða mjög
áhyggjufullur. )
„O, vertu ekki með neinar áhyggjur”, sagði drekinn,
„yfir- því, þó jeg komi í borg þessa aftur. Jeg mún ekki
setjast þar að. Nú, þegar jeg hefi ágætt líkneski af mjer
rjett fyrir framan hellismunnann, og get setið þar og
horft á hina göfugu andlitsdrætti þess, þá langar mig
ekki til'að dvelja framar í bústað þess sjálfselska oghug-
lausa fólks, sem þú átt heima hjá”.
Djákninn, sem nú hafði losnað við áhyggjur sínar, lagð-
ist nú niður og ljet fara vel um sig. Sofnaði hann brátt
og var fast sofandi, þegar drekinn tók hann upp og flaug
með hann aftur til heimkynnis síns. Þangað kom hann
rjett fyrir dögun, og lagði klerkinn á litla engið, sem hann
sjálfur var áður vanur að hvílast, og síðan flaug drekinn
mikli aftur til heimkynna sinna og sá hann ekki nokkur
maður af borgarbúum, þegar hann kom með djáknann.
Fólkið tók vel ó móti djáknanum.
EINN prestur borgarinnar
var að spyrja fermingarbörn
sín. Hann sneri sjer að einni
stúlkunni og spurði:
,,Hver er einasta huggun þín
í lífi og í dauða“. *
Stúlkan brosti og fór öll hjá
sjer, en svaraði ekki. Prestur-
ipn ítrekaði þá spurninguna.
„Jæja, þá“, sagði hún, „fyrst
jeg verð endilega að segja það,
þá er það fallegi strætisvagna-
bílstjórinn, sem ekur bílnum,
sem jeg fer altaf. með heim“.
★
ÞAÐ Kannast allir við það,
hvað brúðgumar eru taugaó-
styrkir og utan við sig. Hjer er
samt saga af einum, sem var
þó „diplómatiskur" mitt í arg-
inu og gauraganginum, sem af
brúðkaupunum leiðir.
Loksins, þegar athöfnin var
á enda og ungu hjónin settust
inn í bíl, sem átti að flytja þau
til járnbrautarstöðvarinnar —
en þau voru að leggja af stað
í brúðkaupsferðina — spurði
brúðurinn- mann sinn, hvort
hann hefði nú munað eftir að
kaupa farseðlana. Hann byrjaði
að leita í vösum sínum og hvað
oft sem hann hvolfdi öllu úr
"þeim og sneri þeim við, fanri
hann ekki nema einn farseðil.
„Ástin mín“, sagði hann,
„sjáðu, hjer er aðeins einn
miði. Þú sjerð, hunangið mitt,
að jeg hefi alveg gleymt sjálf-
um mjer“.
EFTIR stutta viðkjmningu
vofu þau farin að elskast á-
kaflega heitt og einn góðviðris-
dag fóru þau til prestsins. '•—
Þegar hveitibrauðsdagarnir
voru á enda komst það alt í
einu upp að hún var slöngu-
temjari. Eiginmaðurinn fauk
upp við þetta eins og gorkúla
og spurði fokvondur:
„Hvernig stóð á því að þú
sagðir mjer ekki, að þú værir
slöngutemj ari? “
„Þú spurðir mig aldrei um
það“, sagði konan elskulega.
★
Árið 996 fluttu Arabar fyrst
reyrsykur frá Indlandi til Fen-
eyja.