Morgunblaðið - 24.12.1944, Blaðsíða 14

14
MORGÚNBLAÐIÐ
SunnudagTir 24. des. 13^4.
„Þetta er prýðileg uppá-
stunga hjá þjer. Eftir nokkrar
vikur verð jeg svo búinn að
finna handa henni skóla. Þá
ætla jeg að tala við hana og
segja henni, að jeg ætli í ferða-
lag til Evrópu, og hún verði að
vera góð og hlýðin stúlka, með-
an jeg sje í burtu“.
„Ætlarðu í raun rjettri til
Evrópu?“
„Já. Eftir um það bil mánuð
sel jeg Casson gamla minn hlut
í fyrirtækinu eða kaupi hans.
Og að því búnu ætla jeg til
Evrópu“.
„Þegar þú hefir komið Tameu
í klaustur — því að þar á hún
heima —- átt þú að kvænast
Maisie Morrison, og taka hana
með þjer til Evrópu. Jeg skal
líta eftir Tameu fyrir þig. Þjer
er óhætt að trúa mjer fyrir
því. Tælandi augnaráð hennar
hefir engin áhrif á mig. Og auk
þess hefi jeg verið að hugsa
um það undanfarið að kvæn-
ast einhverjum siðprúðum kven
manni og eignast hóp af ljós'-
hærðum, bláeygum börnum. —
Jæja, hringdu þá í Maisie“.
Danni hikaði, svo að Mel
hringdi sjálfur í einkaritara
hans og bað hann að ná í ung-
frú Morrison fyrir herra Pritc-
hard.
Maisie var heima, og af svör
um Daníels dró Mel þá álykt-
un, að hún hefði orðið við bón
hans. Þegar Danni lagði heyrn
artólið á, glotti Mel sigri hrós-
andi.
„Hvað sagði jeg, drengur
minn? — Jæja, þið leggið þá
af stað klukkan tvö í dag. —
Hringdu nú í Júlíu, svo að hún
geti þegar fariö að ganga frá
farangri Tameu“.
„Það er ekkert smáræði, sem
gengur á fyrir þjer! Þú talar
eins og þú værir einvaldur yf-
ir öllum Bandaríkjunum!“
„Þú ert svoddan heybrók,
greyið mitt, að þjer veitti eig-
inlega ekki af því að hafa fast-
launaða barnfóstru. — Annars
þýðir ekkert annað en hafa
hraðan á, því jeg þekki mann-
eskju, sem er ennþá hraðvirk-
ari en jeg“.
XVII. KAPÍTULI.
Þegar bifreið Danna ók upp
að Del Monte gistihúsinu, klukk
an sjö um kvöldið, reis ljós-
klæddur maður upp úr sæti sínu
á veggsvölunum og gekk að
bifreiðinni.
Hann opnaði bílhurðiná og
sagði: „Gott kvöld!“
„Nei, Mel! Ert þú 4ijer!“
Mel varp öndinni. „Þú segir
þetta rjett eins og jeg hefði
engan rjett til þess að vera
hjer! Þegar jeg yfirgaf skrif-
stofu þína í dag, var jeg í illu
skapi, svo að jeg ákvað að lyfta
mjer upp, og fara hingað. Og
hjer er jeg kominn. — Góða
kvöldið, ungfrú Maisie“.
Hann rjetti Maisie hönd sína
og hjálpaði henni út úr bifreið-
inni. Þau horfðust í augu and-
artak, og Mel fann, að hún
þrýsti hönd hans ofurlítið.
Hann svaraði handtaki henn-
ar, og var síðan kyntur fyrir
frú Casson. Svo sneri hann sjer
að Tameu.
„Gott kvöld, Yðar hátign“.
„Gott kvöld, herra Steinn“,
svaraði Tamea og ljest ekki sjá
útrjetta hönd hans. Hann hafði
grun um, að það væri henni
ekkert sjerstakt gleðiefni að
sjá sig þarna. Fjekk hann.grun
sinn brátt staðfestan. „Jeg skal
gera þjer eins auðvelt fyrir og
jeg get“, sagði hún á frönsku.
„Jeg hefi hugsað málið vand-
lega“. Hún brosti stríðnislega.
„Og jeg skil þig svo prýðilega!“
„Já, jeg hygg, að við skilj-
um hvort annað, Tamea. En
jeg vil að þú vitir það“, bætti
hann við, um leið Og þau
fylgdu á eftir Danna, Maisie
og frú Casson upp tröppurnar,
„að viðhorf mitt í þessu máli
er algjörlega ópersónulegt. Það
er langt frá því, að jeg hafi
nokkra andúð á þjer“.
„Ef þú hefðir skilið mig,
hefðu þessi orð þín verið ó-
þörf. — Hlustaðu á mig,
Steinn------“.
„Hvers vegna kallarðu mig
Stein?“ tók hann fram í fyrir
henni.
„Vegna þess, að margir sjá
ekkert í andliti þínu. Það er
þumbaldalegt, leiðinlegt og
sviplaust — a. m. k. þegar þú
vilt blekkja fólk. En þú ert
ekki heimskur, Steinn. Þú
minnir mig á hin geysistóru
steinlíkön, sem eru á austur-
strönd Riva-eyjar. Andlit
þeirra eru hversdagsleg, dap-
urleg, sviplaus. Þaú mæna út
á hafið eins og þau sjeu að
bíða eftir einhverju, leita að
einhverju, sem þau aldrei finna
— aldrei að eilifu. Þessvegna
ert þú eins og steinlíkan í vit-
und minni“.
„Og að hverju leita jeg?“
spurði hann.
„Þú leitar hjá öðrum mönn-
um að eiginleikum þeim, er
búa í sjálfum þjer. Það er erf-
itt að finna þá, Steinn. Og hjá
sumum konum leitar þú að
ást, sem færir þjer lítið — þótt
þú gefir mikið. Þú ert einmana,
Steinn — leitar sífelt, finnur
sjaldan — ert aldrei ánægður.
Jeg hefi verið að hugsa um
þig. Og jeg hefi verið að hugsa
um það, sem þú sagðir við
Danna Pritchard“.
„Við skulum ekki fara að
kýtast á um það“.
„Það er erfitt að kýta við
sannan vin þess. sem maður
elskar. En þú ert fyrir mjer,
Steinn, og þú ert óvæginn. Þess
vegna verð jeg miskunnarlaus.
;Þú dregur taum Maisie........
|En þegar guðirnir láta högg-
in dynja á Tameu, tekur hún
þeim með bros á vör. Hún læt-
ur ekki bugast, hversu sárt sem
þau svíða. Og þú hefir sært
mig, Steinn. — En jeg mun
berjast drengilega. Danni Prit-
chard er kominn hingað til þess
að vera með mjer — en þú ert
I hingað kominn til þess að reyna
að koma í veg fyrir það. —
Jæja, jeg skal láta þjer hann
eftir þessa fáu daga, vegna þess
að jeg elska hann, Steinn. Jeg
vil ekki angra hann, með því
að þurfa að gera tvær konur
hamingjusamar í einu. — Það
skal ekki koma fyrir aftur, að
l jeg hagi mjer illa og komi hön
um í vandræði", bætti hún við
þung á brúnina.
„Þú þykist örugg?“
„Já. Og hvers vegna ekki?
j Þessi stúlka“ — með fyrirlit-
j legri axlayptingu leit hún á
! Maisie, sem var að tala við
einhvern kunningja sinn, sem
hún hafði hitt í anddyrinu -
„Hún er meinlaus og þess
vegna ætla jeg að vera vin-
gjarnleg við hana“.
„Það er þá jeg, sem er hættu
legasti andstæðingurinn?“
„Það er a. m. k. ekki vert að
ganga framhjá þjer“.
Hann fór að hlæja.
„Hvers vegna ert þú and-
vígur mjer, Steinn? Jeg er ekki
múlatti, jeg er ekki heimsk og
jeg er eins falleg og þessi
Maisie“.
„Mjer er sagt“, sagði Mel
kuldalega, „að í móðurætt
þína sjert þú af konungum
komin, er aldrei hafi blandað
blóði við sauðsvartan almúg-
ann?“
„Það er satt“.
„Jeg vil forða vini mínum
frá því að blanda blóði við
kynþátt, sem ekki er hvítur,
og eignast börn, sem ekki eru
alhvít“.
Tamea þagði andartak. Þess
um orðum Mel var í raun
rjettri ekki hægt að svara
neinu. Síðan sagði hún: „Ein-
hvern tíma kemur máske að
því, Steinn, að þú kastar þess-
ari röksemdaleiðslu frá þjer —
eins og barnsfati, sem er of
lítið fullvaxta manni“.
Nú kom Maisie til þeirra.
„Við skulum koma upp á loft
og hafa fataskifti áður en við
borðum, Tamea“, sagði hún.
Þegar Mel var orðinn einn,
eftir, fjekk hann sjer sæti úti
í einu horninu á anddyrinu.
Hann þurkaði svitann af erini
sjer. „Hún sækir á!“ hugsaði
hann. „Hún setur mann blátt
áfram út af laginu! Það er ó-
gjörningur að eiga nokkuð við
hana. Hún veit upp á hár, til
hvers jeg er hingað kominn,
og gerir því nærveru mína ó-
þarfa með því að breyta um
bardagaaðíerð. Drottinn minn!
Hún er hræðileg! Hún reynir
ekki að ryðja mjer úr vegi.
Hún virðir mig aðeins að vett-
ugi. . . . Jæja, jeg gerði mitt
besta til þess að hjálpa vesal-
ings Danna. En hann er hjálp-
arvana. Þessi stúlka ræður yf-
ir töfrum, sem Maisie á ekki
til, Hún heyrir í hljóðpípum
Pans, og hún er þeirri gáfu
gædd að geta og látið karl-
menn heyra í þeim. Það var
meinið!
— Mel datt ekki í hug, að
hann hefði einnig yndi af slíkri
hljómlist.
XVIII. KAPÍTULI.
Við kvöldverðarborðið sett-
ist Tamea fyrst hjá Danna, en
stóð þegar upp, er Maisie kom
niður, og sagðist heldur vilja
sitja hjá Mel og tala við hann.
En hún sagði fátt, meðan á
máltíðinni stóð. Virtist láta sjer
nægja að hlýða á hin.
HEST <*i VSA I
VíORí;i MRI
Rómverskt æfintýr
Eftir Naomi Mitchison.
14.
skamaðist mín fyrir okkur báða, rómversku borgarana!
En svo kom dómarinn, hár og hæverskur, og virtur af öll-
um. Radimir stóð upp og heilsaði honum. þeir ræddust
við örstutta stund, og svo var kallað á mig. Dómarinn
lagði hönd sína á öxl mjer, og allt í einu varð jeg aftur
hreykinn af hugsjónum mínum, og öllu sem mig dreymdi
um að verða einhvern tíma.
Fyrst tók Radimir í hönd mjer, hristi hana og drakk
mjer til, og það þýddi að jeg væri ekki lengur þræll hans,
og Giamund og bræður hans komu til mín og óskuðu
mjer góðs gengis. Svo var eftir að komast undan áhrifum
og valdi föður míns, en það var gert með einhverju mála-
myndar kaupskaparbralli, faðir minn nöldraði allan tím-
ann við sjálfan sig, en Gotarnir horfðu og hlustuðu á og
sögðu það, sem þeim fanst um þessi viðskifti, og var gam-
an að heyra það flest, eða hefði að minsta kosti verið, ef
mjer hefði ekki .verið svo mikið niðri fyrir. Þegar þessi
látalæti voru á enda, og dómarinn orðinn forsvarsmaður
minn, — reyndar líkari föður þeim, sem jeg hafði aldrei
dreymt um að eignast, — þá bjó hann út skjal, sem faðir
minn var svo látinn skrifa undir.
Þetta gerði hann, tautandi og nöldrandi og braut fyrsta
pennann, sem honum var lánaður. Jeg átti nú að fá fjár-
muni mína og fult frelsi að lokum. Jeg fór til hestanna
með Giamund og mjer fanst allt hafa á sjer mjög breyttan
blæ. Hann gaf mjer einn af hestum sínum og reyndi einu
sinni enn að fá mig til þess að vera hjá þeim áfram.
Áður en jeg lagði upp, fjekk jeg lán út á arfinn hjá
dómaranum og keypti Magsa aftur. Seinna keypti jeg
líka konuna hans af föður mínum, og þau urðu svo glöð
yfir að sjást aftur, vesalingarnir, að þau gleymdu öllu
öðru. Svo rjeðust þau til mín, þótt Magsa sje betri mat-
reiðslumaður en jeg þarf sem námssveinn. Og konan hans
hugsar um fötin mín.
Auðvitað var það dómarinn, sem hjálpaði mjer að kom-
ast til námsins. Jeg skrifa honum oft. Hingað til hefir
mjer gengið vel, jeg vona að það haldi áfram. Einnig
skrifa jeg Giamund stundum. hann getur lesið, þót’t hann
kunni ekki að skrifa. Hann sendi mjer silfurbikar á síð-
asta hausti. Jeg drekk úr honum minni friðar og laga, eins
og Gotarnir drekka sín minni úr þessum bikurum.
Endir.
Ilann: — Eigum við að
fara í bíó?
Ilún: — Æ, nei, þú myndir
liara reyna að kyssa mig, þeg-
ar ljósin væru slökkt.
Ilann: — Nei, svei mjer þá.
Ilún: — Hvað eigum við
þá að gera í bíó?
★
Gunna: — Óli heí'ir altaf
komið fram við mig eins og
mesti heiðursmaður.
^ligga: -— Já, mjer finnst.
hann líka hálf leiðinlegur.
★
Frægur prófessor, Keller
að nafni, var orðlagður fyrir
viðutanhátt og gleymsku. -—1
Einu sinni, er hann var á heim
leið úr boði gleymdi hann,
hvar hann átti heima. Prófes-
sorinn vjek sjer að manni á
götunni og spurði:
— Getið þjer sagt mjer,
hvar Keller prófessor býr?
|En þjer eruð sjálfir Keller
])rófessor, sagði maðurinn
undrandi.
— Það veit jeg vel, sagði
Keller. Jeg var ekki að spyrja
yður að því, hvað jeg hjeti
heldur hvar jeg ætti heima.
★
Maður nokkur gumaði altaf
í tíma og ótíma af ættgöfgi
sinni, hvað foreldrar sínir
hefðu nú verið miklir menn.
— Þú minnir mig á óupp-
tekna kartöflu, sagði kunn-
ingi hans eitt sinn við hann.
— Nú, að hvaða leyti.
— Það besta af þjer er
grafið í jörð.
*
— Þjer eruð að verða of
feitat* , Sigríður mín. Þjer
ættuð að reyna megrunar-
meðul.
— Jeg hefir reynt það, en
árangurinn hefir verið magur.
★
— Þetta er hauskúpa Lúð-
víks fimmta.
— En það eru tvær haus-
kúpur?
— Já, önnur er af honum
á unga aldri.
★
— Ileldur þú að það sje
satt, að maður geti orðið vit-
laus af ást.
— Já, áreiðanlega, annars
myndi engin eifta sig.