Morgunblaðið - 30.12.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 30. des. 1944
Danni hafði oft óskað þess,
að viðhorf kvenna til karl-
manna væri örlítið líkara við-
horfi karlmannanna sjálfra
hvor til annars. Honum fanst
konum hætta of mikið til þess
að -kveða upp sleggjudóma, og
hann harmaði það, hve marg-
ar gjörðir þeirra byggðust á
einhverri eðlishvöt í stað skyn-
samlegra íhugana. Hann hafði
oft hugsað um það, að kona sú,
sem hann kvæntist yrði að
eiga eitthvað af drenglyndi
hinna fornu víkinga. — Hvers-
vegna fengu konur andúð
hvor á annari við fyrstu sýn —
án þess að þekkja hvor aðra
hið minsta? Og hversvegna
voru þær að hnotabitast hvor
við aðra að ástæðulausu, oft á
tíðum? Hversvegna ljetu þær
altaf stjórnast af tilfinningum
sínum? Nei, það var ógjörning
ur að botna í þessu kvenfólki!
— Jæja, Tamea var þó ekki
gjörsneydd drenglyndi. — Hún
hafði af ásettu ráði hörfað af
orustuvellinum í dag, til þess
að gefa keppinaut sínum tæki-
færi til þess að hremma bráð-
ina!
— Danni færði sig örlítið nær
Maisie og snart hönd hennar.
Mjúkir, hlýir fingur hennar
umluktu þegar hönd hans. —
Undarleg tilfinning greip hann.
Hann vildi gjarnan halda ut-
an um hönd hennar, mjúka og
smágerða. En hann vildi ekki,
að hún hjeldi utan um hönd
sína. — Þessvegna dró hann að
sjer höndina. Hún færði sig
þegar frá honum.
,,Nei, gerðu ekki þetta“,
muldraði hann. ,,Það var ekki
ætlunin11. Hann lagðí handlegg
inn utan um háls hennar og
hún hallaði höfðinu að öxl hans.
,,Þetta hefir verið yndislegur
dagur“, sagði hann lágt. „Þetta
hefir verið einn þessara sjald-
gæfu daga, sem maður geymir
lengi í vitund sinni. Þú ert svo
góður fjelagi, Maisie. í raun
rjettri er jeg vitlaus í þjer“;
hann kysti hana blíðlega á kinn
ina.
Augu hennar Ijómuðu. „Jeg
varð svo glöð, þegar þú baðst
mig að koma hingað með þjer
í dag“, hvíslaði hún. „Mjer hef-
ir liðið svo yndislega. — Þegár
jeg frjetti, að Mark Mellenger
væri farinn, var jeg hrædd um,
að þú myndir reyna það óger-
lega — að gefa tveim konum
til hæfis í einu. — ;— Jeg er
hrædd um, að jeg hefði ekki
getað leikið lengi golf, ef Tam
ea hefði verið áhorfandi".
„Þetta á Tamea ekki skilið11,
íleipraði Danni út úr sjer. —
„Hún vildi ekki koma með okk
ur“.
Hún lyfti höfðinu . frá öxl
hans og horfði út um gluggann.
„Jæja“, sagði hún. „Þú baðst
hana að koma með okkur?“
Hann reiddist alt í einu. „Nei,
það gerði jeg ekki, Maisie. Það
var hún, sem stakk upp á því,
að jeg skyldi fara og leika golf
með þjer“. ^
„Þú segir ekki satt! Sú er
göfuglynd! Hversvegna skyldi
hún hafa gert það?“
„Hún sagðist þurfa að skrifa
nokkur brjef“. •
„Það hefir varla verið
svo áríðandi. — 1 Ástæðan
hlýtur að hafa verið önnur. En
jeg kæri mig ekki um með-
aumkvun hennar nje göfug-
lyndi. Jeg vil ekki þurfa að líta
á þennan hálfviita kvenmann
sem velgjörðarmann minn“.
Danni varð æfur. „Það varst
þú, sem nefndir nafn hennar",
hreytti hann út úr sjer. „Jeg
hefi gætt þess vandlega, í allan
dag, að gera það ekki“.
„Hversvegna?11
„Þetta eilífa „hversvegna!"
Það -getur komið hvaða hæg-
Iætismanni sem er úr jafnvægi.
Mjer finst jeg vera eins og lík,
sem á að fara að kryfja“,
„Smekkleg samlíking!“ ans-
aði hún kuldalega. „Þegar þú
segist hafa gætt þess vandlega
í allan dag, að nefna ekki nafn
Tameu, hlýt jeg að draga þá
ályktun, að þú hafir ætlað það
mjer á móti skapi, að nefna
nafn hennar, og þessvegna
ekki gert það. Jeg er einungis
gædd heilbrigðri, kvenlegri
forvitni, og þess vegna spurði
jeg „hversvegna11. Ef maður
vill afla sjer vitneskju um eitt-
hvað, verður maður að spyrja11.
„Þú nefndir ekki nafn henn-
ar, og þessvegna hjelt jeg, að
það væri ósk þín, að við mint-
umst ekki á hana“.
„Þú ert laglega vitlaus! Jeg
hefi ekki nefnt stúlkuna á nafn
af þeirri einföldu ástæðu, að
mjer hefir ekki dottið hún í
hug í allan dag — fyrr en
nú. Hversvegna skyldi jeg
hugsa um hana? Mjer stendur
nákvæmlega á sama um hana“.
„Það gleður mig að heyra.
Jeg gekk með þá fáránlegu hug
mynd, að þjer stæði ekki á sama
um hana“.
„Ja — nú er jeg hissa! —
Hversvegna, Danni?“
„Þarna er ykkur kvenfólk-
inu lifandi lýst! Nú ætlar þú
að neyða mig til þess að segja
einhverja vitleysu, svo að þú
losnir við að segja hana sjálf“.
Hún hló lágt. Hún hafði ber-
sýnilega gaman að vandræðum
hans. „Nei, nei, karl minn,
reyndu ekki að koma þjer und-
an! Hversvegna hjelst þú, að
mjer stæði ekki á sama um
Tameu?11
„Nú — eftir að Mel snæddi
með oklcur kvöldverð — þú
veist að það var dálítið óþægi-
ilegt. Og ykkur geðjast ekki
hvor að annari.
„Ef þú átt við, að jeg hafi
aðeins með herkjum getað stilt
mig um að ráCast á þessa
dækju ....“.
„Kallaðu hana ekki dækju,
Maisie. Það orð fcr illa í þínum
munni, og auk þess er hún eng
in dækja. Hún er aðeins ein-
mana, lítil stúlka, sem enginn
skilur og. . . .“.
„Og daðrar hræðilega við
þig“, sagði Maisie.
„O-jæja11, sagði hann og hló
við. „Jeg verð að játa, að jeg
hafi enga skapraun af því. í
raun rjettri er jeg fremur hreyk
inn af.“ Hann deplaði augun-
um framan í,hana og hjelt síð-
an áfram: „En þá staðreynd,
að hún daðraði hræðilega við
mig, hugði jeg nægilegan grund
völl til þess að byggja þann
grun minn á, að þú kærðir þig
ekki um, að tala um hana“.
Maisie sneri höfðinu snöggt
við og horfði á hann. Blá augu
hennar blikuðu gletnislega, svo
að Danni varð dálítið vandræða
legur.
„Heyrðu, Danni minn, gamli
vinur, hversvegna í ósköpunum
skyldi mjer ekki standa á sama
þótt Tamea daðraði við þig, eða
aðra karlmenn? Þú segist vera
hreykinn af því. Ef til vill hef-
irðu einnig gaman af. Jeg hefi
ekki hugmynd-um það, og jeg
hefi ekki nógu mikinn áhuga
á því, til þess að spyrja. Mjer
hefir yfirleitt ekki dottið í hug,
að taka Tameu nje daður ykk-
ar hátíðlega11.
Danni .roðnaði. „Jeg sje, >að
jeg hefi hagað mjer eins og
fífl“, muldraði hann. ■
„Nei, segðu ekki þetta, væni
minn“, sagði Maisie. „Hefirðu
enn einu sinni látið einhverja
dagdrauma hlaupa með þig í
gönur?11
Hann kinkaði kolli. Hún
lagði hönd sína á handlegg
hans og horfði á hann. í augna
ráði hennar var furðulegt sam-
bland af forvitni, blíðu og
glettni. — Maisie kunni vel að
dylja tilfinningar sínar. „Segðu
mjer frá því“, sagði hún.
„Láttu ekki svona! Þú getur
reitt stein til reiði11.
„Gerðu það, Danni minn. —
Segðu mjer frá því. Jeg er svo
forvitin11.
„Jæja, það er svo sem sama,
þótt jeg segi þjer það. — Jeg
hefi víst talið sjálfum mjer
trú um, að þú elskaðir mig“.
„Nú?“ sagði Maisie légt.
„Og þú elskar mig ekki“.
„Hvernig veistu það, fíflið
þitt?“
„Jeg er enginn hálfviti".
„Nei, öðru nær. Jeg held að
þú sjert fullkominn heimsk-
ingi. — En jeg vil fá að vita,
hvaða ástæðu þú hefir til þess
að halda, að jeg elski þig“.
„Jeg get ekki svarað þeirri^
spurningu, Maisie. Það var ný-’
lega, sem mjer datt það í hug“.
„Þú ert helst til öruggur. —
Hversvegna spurðir þú mig
eliki til þess að fá vissu þína?11
„Það er ekki of seint,
Maisie11. — Danni vesalin^ur-
inn, var í öngum sínUm. Hann
var hræddur við Tameu — og
óttaðist hvað um sig myndi
verða, ef hann ekki gripi til rót-
tæfea ráðstafana þegar í stað.
En hann var einnig hræddur
við Maisie. Hún var í þannig
skapi núna, að ógjörningur var
að vita, upp á hverju hún kynni
að taka. Og þessa stundina a.
m. k. var hann mjög hrifinn af
henni. Hann andvarpaði þung-
an og sagði: „Jæja, elskarðu
mig þá, Maisie?11
|listeriimeI
— Tannkrem —■
miiiiiiiiiiiniiiimuiiiiiiuumiuuiiiiiiiiuiiiimiumiiu
Ef Loftur tretur það ekki
— bá hver?

Kattafjölskyldan
Eftir Fanny Fern.
3.
ósköp horuð og aumingjaleg yfirleitt, eins og heimurinn
allur og húsmóðir hennar sjerstaklega, hefðu hana
á hornum sjer, — já hún viðurkendi meira að segja að
vera mjög svöng, og barin á hverjum degi þar að auki
fyrir, að krækja sjer í bita til þess að halda líftórunni í
skrokknum. Þegar hún hafði þetta sagt. fjekk hún hrylíi-
legt hóstakast, sem móður hennar þótti ægilegra að
heyra, en frá verður sagt. Bannaði mamma hennar henni
að segja meira og bað hana að vera hjá sjer um nóttina,
hún skyldi gefa henni eitthvað að borða, og reyna að
lækna í henni hóstann.
Nú átti Dröfn að segja frá, og hún hafði haft sína sögu
til, en orðið svo mikið um að Grána skyldi hafa krækt
sjer í bita, að hún hafði gleymt helmingnurtT af sögunni.
Sagðist hún skammast sín fyrir systur sína, og vildi ekki
láta nokkurn kött vita. að þær væru skyldar. Þegar hún
sagði þetta gaf mamma hennar henni vænan löðrung
og sagði að alt frá Adams ketti, hefði öllum köttum ver-
ið kent að bjarga sjer, og þagnaði þá Dröfn fljótt.
Um leið og þetta gerðist varð Loppu litið út í eitt horn-
ið á eldiviðarkofanum, og þar sat þá bröndóttur köttur
og horfði á fjölskylduna. Loppa var ekki lengi að sýna
þessum óboðna gesti fram á það, að þarna væri hann
ekki velkominn, og þótt hann bæri það fyrir sig með
kurteisi, að hann hefði komið til þess að fylgja Dröfn
heim, þá bar það engan árangur, út varð hann að fara..
Þegar ró var kominn á aftur, reis Lubbi litli upp til
þess að segja sína sögu. Honum var óhemju mikið niðri
fyrir en gat loksins stunið því upp, að þann dag hefði
hann veitt fyrstu músina sína, kom með hana og lagði
hana við fætur mömmu sinnar. Og Lubbi sleikti út um,
eins og hann langaði ákaflega mikið í músina. Lubbi
sagði líka mömmu sinni, hvað það hefði verið erfitt fyr-
ir sig að bíða óratíma eftir músinni við holuna hennar.
og svo hefði hann verið hálfhræddur við hana, hún var
svo stór. •
Það'var nú orðið framorðið og Loppa stóð upp og
spurði hver ætti að fá músina og auðvitað var samþykt
í einu hljóði að aumingja Grána skyldi fá hana. Svo
buði hinir kettlingarir móður sinni góðar nætur og
löbbuðu heim í tunglsljósinu.
Hvað mjer viðvíkur, kom jeg fram úr felustað mínum
full af áhuga á Loppu og fjölskyldu hennar. Og jeg var
algjörlega ákveðin í því, að fara vel með litla kettlinga,
sem væru á mínu heimili, og einnig öll önnur dýr.
/ ENDIR.

Skoti var að kaupa ýmislegt.
í Apóteki. Honum var það á að
koma við joðflösku svo að hún
datt og brotnaði. Mestur hlut-
inn af joðinu lenti á annari
hönd hans og í fötum. Hann
hljóp strax til dyranna.
— Þú þarft ekki að vera
hræddur, kallaði apótekarinn á
eftir honum, jeg ætla ekki að
krefjast neinnar borgunar.
En Skotinn hljóp áfram.
— Það er ekki það, kallaði
hann aftur yfir öxlina á sjer,
jeg verð að flýta mjer heim og
skera mig í fingurinn svo joðið
fari ekki til einskis.
★
I mörg herrans ár hafði Gyð-
ingurinn Ihey látið föður sinn
fá öll vikulaun sín. Eina vik-
una vantaði 25 aura og faðir
hans krafðist skýringar.
— Sjáðu, jeg var of seinn
einn morgun og þurfti að taka
strætisvagn.
Faðir hans var ánægður með
þessa skýringu, en þegar þetta
hafði komið fyrir í samfíeytt
þrjár vikur, fór hann að hafa
áhyggjur. Fjórðu vikuna, þegar
enn vantaði 25 aura, gat hann
ekki stilt sig um að spyrja:
— Ihey, drengurinn minn,
svona okkar á milli sagt, hver
er stúlkan?
★
Hann: — Rakhnífurinn minn
bítur als ekkert.
Hún: — Ætlarðu að segja
mjer, að skeggið á þjer sje stíf-
ara en sardínudósin, sem jeg
opnaði með honum í morgun.
★
Gesturinn: — Stúlkan mín,
hversvegna haldið þjer að jeg
hafi sett skóna mína fyrir fram
an dyrnar. .
Þjónustustúlkan: — Það get
jeg ekki ímyndað mjer, nema
ef það væri af því, herra minn
— þjer fyrirgefið — að þjer vor
uð dálítið drukkinn í gær-
kveldi.
\