Morgunblaðið - 03.05.1946, Qupperneq 14

14
M0RGUNBLA5IÐ
Föstudagur 3. maí 1946
Lóa langsokkur
Eftir Astrid Lindgren.
39.
27. dagur
Theo roðnaði — en það kom
þrákelknissvipur á andlit henn
ar. ,,Þetta finnst mjer með af-
brigðum heimskulegt. Þú gafst
sjálfur í skyn, að stjúpmóðir
þín ætti von á öðru bami inn-
an skamms. J^g get hreint ekki
sjeð, hvernig hægt er að virða
þá staðreynd að vettugi“.
„Þú gjörir svo vel og lætur
sem þú vitir ekkert um það“,
hreytti hann út úr sjer. ,,Þú
mátt alls ekki minnast á það
einu orði“.
„Þá það, Jósep“, sagði 'hún
rólega. Hvaða máli skifti það
svo sem, þegar öllu var á bdtn-
inn hvolft? Hún sá, að Jósep
myndi kvíða fyrir heimkom-
unni. Hún hafði hitt svo ótal-
margt fólk um dagana og unnið
hylli þess án nokkurrar fyrir-
hafnar, að henni fannst hálft í
hvoru spaugilegt, að Jósep .virt-
ist kvíða því svo mjög, að ætt-
ingjum hans litist ekki á hana.
„Vertu ekki svona hátíðleg-
ur“, sagði hún glaðlega. „Jeg
skal láta í veðri vaka að jeg sje
fram úr hófi guðhrædd — og
jeg skal forðast eins og heitan
eldinn að minnast á nokkuð, er
gæti hneykslað fjölskyldu þína
— því lofa jeg“. Hún tók blíð-
lega um hönd hans.
Það hýrnaði þegar yfir hon-
um eins og alltaf, er hún sýndi
honum minstu blíðuhót. Hann
lagði handlegginn utan um
hana, og þrýsti henni að sjer.
Hún hallaði sjer að honum og
brosti.
„Erum við ekki bráðum kom
in alla leið?“ spurði hún.
Hann hristi höfuðið. „Nei,
það er talsverðum spölur eftir
enn. En við erum nú rjett kom-
in að ferjustaðnum á Wacca-
maw-fljótinu“.
Hún horfði forvitnislega út á
fljótið, sem hún hafði heyrt svo
mikið talað um. Hún hafði
óljósa hugmynd um, að þetta
.fljót vökvaði ekrurnar, sem
fjölskylda Jóseps hafði auðgast
á. En henni fanst fljótið hvorki
fallegt nje tilkomumikið. Þetta
var óveruleg spræna. En Jósep
fullvissaði hana um, að það
breikkaði til muna lengra nið-
urfrá. Hún var samt sem áður
vonsvikin — og hugsaði um
fljótið heima. Hún lokaði aug-
unum, og sá Richmond Hill fyr
ir hugsskotssjónum sjer. Hvað
skyldi faðir hennar vera að gera
núna? Hann hlaut að vera kom
inn heim. Hann hafði ætlað að
leggja af stað frá Washington
skömmu á eftir þeim.
„Þú gætir nú að minsta kosti
litið í kringum þig, í þínum
nýju heimkynnum", heyrði hún
Jósep segja gremjulega.
Hún rankaði við sjer og opn-
aði augun. „Jeg hefi verið að
líta í kringum mig. En það er
í svo' lítið að sjá — trje, mýra-
flákar, og þessi hræðilegi mosi,
sem hangir á trjánum. Það fer
hrollur um mig, þegar jeg sje
hann. Hann minnir mig á atriði
úr „Inferno“, eftir Dante. Það
lætur nærri, að jeg heyri kvein
hinna fordæmdu sála, þegar jeg
horfi á hann“.
„Jeg veit ekki, hvað þú ert
að tala um“, ansaði Jósep
kuldalega. „Okkur hjer finst
mosinn fallegur. Það er mikið
af honum kringum Eikabæ“.
„Hvar er Eikabær?“ spurði
hun.
„Hjerna skammt frá, erj við
komum ekki við þar í dag“.
Það fanst henni harla und-
arlegt. Eikabær var einkaeign
Jóseps, er hann hafði hlotið að
erfðum frá afa sínum, og þar
myndi heimili þeirra verða í
framtíðinni. En nú voru þau á
leið til Klifton, er var heimili
Williams Alston, ofursta —
tengdaföður hennar.
„En er ekki Eikabær í leið-
inni til Klifton?“, spurði hún.
„Gætum við ekki rétt aðeins
komið þar við?“
„Nei“, ansaði Jósep stuttara-
legá. „Fjölskyldan bíður/ eftir
okkur“.
Fjölskyldan. Það var ekki
fyr en síðustu dagana að henni
fór að verða ljóst mikilvægi
þess orðs. Eftir því, sem nær
dró Klifton, hafði Jósep minst
oftar á fjölskylduna. En hún
gat nú ekki sjeð að nein goðgá
væri að fara fram á, að þau
ljetu fjölskylduna bíða svo
sem hálftíma lengur, svo að
hún gæti skoðað framtíðar-
heimili sitt. Hana grunaði ekki,
að Jósep blygðaðist sín fyrir
Eikabæ. Þar hafði ekki verið
búið síðan afi hans ljest árið
1784, og allt var í hinni mestu
niðurníðslu.
Klifton var aftur á móti
glæsilegt setur — stóð ekki að
baki Richmond Hill. Hafði ekki
Washington hershöfðingi dval-
ið þar árið 1791, og skrifað, að
það væri: „nýtt, stórt og glæsi-
legt hús?“
Þau hjeldu því áfram, án
þess að koma við í Eikabæ. Þau
voru nú. komin að Waccamaw-
nesinu. Það var örmjótt. Fyrir
vestan það rann áin og þar
voru hrísgrjónaplantekrurnar
— en fyrir austan það var sjór-
inn.
Jeg ætla oft að fara hingað,
hugsaði hún með sjer. Jeg elska
hafið.
„Getum við ekki farið niður
að sjónum á morgun?“' spurði
hún áköf.
„Til hvers?“ ansaði Jósep.
„Við förum aldrei þangað fyr
en í maí“.
„Já — en mig langar til þess
að fara þangað. Það hlýtur að
vera örstutt frá Klifton“.
Jósep þerraði svitann af enni
sjer og stundi. „Theodosia —
jeg treysti því, að þú farir 1 öllu
að óskum fjölskyldunnar. Jeg
vona að þú verðir ekki með
neina dutlunga“.
Það var komið fram á varir
hennar að svara honum fullum
hálsi — en hún hætti við það.
Þau voru bæði úrvimda af
þreytu. Það myndu hyggilegast
að tala sem minst. Henni myndi
einhvernveginn takast að vinna
hylli fjölskyldunnar — og svo
myndu þau setjast að á sínu
eigin heimili eftir nokkra daga,
hún og Jósep.
í þessu óku þau fyrir bugðu
á veginum, og við þeim blasti
geySistórt hlið. Þar stóð hop.ur
af negrum. Þeir komu hlaup-
andi á móti vagninum, með
miklum fagnaðarlátpm. Þeir
veifuðu höndunum og hrópuðu:
„Velkomin! Húrra! Velkomin!“
Jóseþ brosti, og hallaði sjer
út um vagngluggann. Hann
heilsaði mörgum af négrunum
með nafni. Og Theo þótt það
harlá spaugileg nöfn: Romeo,
Cupid, Propheus, Amorette o.
s. frv. Hún reyndi að brosa og
veifa höndinni, eins og hún sá
Jósep gera, um leið og hún
braut heilann um það, hvernig
í ósköpunum hann færi að því
að þekkja þessi svörtu ándlit í
sundur. Hún sá ekki betur en
þau væri öll eins.
Nú beygði vagninn inn í fög-
ur trjágöng, sem lágu heim að
húsinu. Og brátt námu þau
staðar fýrir framan húsið, sem
var geysistórt og hvítmálað.
„Klifton“, sagði Jósep hátíð-
lega — en Theo heyrði, að rödd
hans titraði örlítið. Hún þrýsti
hönd hans vingjarnlega um leið
og hann hjálpaði henni niður
úr vagninum.
Þau voru þegar umkringd
hrópandi mannfjölda. Theo
stóð vandræðaleg við hlið Jós-
eps, og vissi ekki, hvað hún átti
af sjer að gera. Hún heyrði nafn
sitt nefnt ótal sinnum, og ýmist
var hún nefnd „frænka“, „syst-
ir“ eða „dóttir“.
„Það gleður mig innilega að
kynnast ykkur öllum“, sagði
hún, og reyndi að brosa. „En
viljið þið ekki gjöra svo vel að
segja mjer, hvað þið heitið, svo
að jeg þekki ykkur í sundur“.
„Auðvitað, væna mín!“ Þrek-
vaxinn, miðaldra maður, hvít-
ur fyrir hærum, gekk ’til henn-
ar. Hann tók í hönd hennar.
Hann tók í hönd hennar. „Jeg
heiti William Alston, og er fað-
ir Jóseps. Frú Alston bíður þín
uppi í herbergi sínu. Hún er
því miður lasin , dag. Og hin
borð, sagði Lóa. Anna og Tumi lokuðu augúnum eins
fast og þau gátu og heyrðu hvernig Lóa opnaði körfuna
og fór að bústangast.
— Einn, tveir og nítján, nú megið þið sjá, sagði Lóa
að lokum. Og þau opnuðu þá augun. Og þau æptu hátt
af hrifningu, þegar þau sáu allt góðgætið, sem Lóa
hafði sett á dúk á klettinum. Þar voru litlar ljúffengar
brauðsneyðar með svínakjöti og kjötsnúðum ofaná, heilt
fat með pönnukökum vel sykruðum, margar litlar pip-
arkökur og heilir þrír ananasbúðingar. Já. nú sást að
Lóa hafði aðeins lært matreiðslu af kokknum á skipi
föður hennar.
— En hvað er gaman að hafa hreingerningáfrí, sagði
maður að hafa á hverjum degi.
— Nei, hættu nú alveg, sagði Lóa. Svo gaman þykir
mjer ekki að, standa í hreingefningum. Þó það sje
skemtilegt, þá myndi það verða þréytandi á hverjum
degi.
Að lokum voru börnin orðin svo södd, að þau gátu
ekki hreyft sig. Þau lágu bara þarna í solskininu og
ljetu fara vel um sig.
— Skyldi vera mjög erfitt að fljúga, sagði Lóa og
gægdist grevmandi augum yfir rönd klettasil'lunlnar.
Kletturinn var snarbrattur og langt niður á jafnsljettu.
— Maður gæti þó altaf lært að fljúga beint niður,
hjelt hún áfram. Það hlýtur að vera erfiðara að fljúga
upp. En maður gæti byrjað á því, sem auðveldara er.
Jeg held bara að jeg reyni.
— Nei, Lóa, sögðu bæði Anna og Tumi hrædd. ó góða
Lóa, gerðu það ekki.
En Lóa var staðin upp á klettabrúninni.
— Fljúgðu, fljúgðu fuglinn minn, og svo flaug fugl-
inn, og um leið og hún sagði það, lyfti hún handleggj-
unum og stökk beint út í loftið. Andartaki síðar heyrðist
dynkur, og Lóa fjell til jarðar. Tumi og Anna lágu á
maganum uppi á klettasillunni og gáðu niður. Lóa stóð
upp og dustaði af hnjánum á sjer.
— Jeg gleymdi að baða vængjunum, sagði hún glað-
lega, og svo hef jeg líklega haft of mikið af pönnu-
kökum í maganum.
— María ....“.
Hávaxin kona, festuleg í
bragði, gekk til þeirra.
„Þetta er dóttir mín, lafði
Nisbett“, sagði Alston ofursti,
og lagði talsverða áherslu á
orðið „lafði“. María kysti Theo
á kinnina, og muldraði einhver
kurteisisorð.
„Þetta eru mágar þínir, Willi-
am Algernon og Jphn Ashe“.
Tveir ungir og myndarlegir
menn komu og hneigðu sig fyr-
ir henni. Báðir horfðu á hana
með opinskárri aðdáun. “
„Og þetta er Karlotta, sem
ér yngst barna minna af fyrra
hjónabandi“, hjelt ofurstinn
áfram.
Fjörleg og hnellin telpa. um
það bil fimtán ára gömul, kom
og rak Theo rembingskoss.
Þetta eru þá alsystkin Jós-
eps; hugsaði Theo með sjer.
Svo var hún kynnt hópi af ung-
lingum, sem voru á einhvern
hátt tengdir Alston-fjölskyld-
unni. Hún mundi ekki nöfn
þeirra stundinni lerfgur.
Hana sárverkjaði í bakið. og
höfuðið, og hún gat varla stað-
ið á fótunum, þegar ofurstinn
benti á hóp af börnum, og
sagði: „John litli Nisbett, sonur
Maríu, og börn mín af seinna
hjónabandi — Rebekka, Tómas,
Pinkney, Charles og Jakob
Motte“.
Borgarstjórar geta verið
bestu menn, eins og eftirfar-
andi sagt sýnir best:
Maður nokkur kom til lög-
reglustjórans í borg einni í
Bandaríkjunum og bað um að
eitthvað yrði gert, til að gera
við vatnsrörin í kjallaranum í
húsi hans.
„Þau hripleka“, sagði hann,
,,og jeg hefi hænsni í kjallar-
anum sem hljóta að drukkna,
verði ekki eitthvað gert sem
fyrst“.
Lögreglustjórinn tjáði hon-
um, að hann gæti ekkert gert
fyrir hann, að hann yrði að
leita til borgarstjórans í þess-
um efnum.
Tveim dögum seinna kom
hænsnaeigandinn aftur. Hann
krafðist hjálpar strax, sagðist
ekki hafa efni á að kalla á við-
gerðarmenn, en kjallarinn væri
nú orðinn fullur af vatni.
„En þjer verðið að tala við
borgarstjórann“, sagði lög-
reglustjórinn enn.
,,Borgarstjórann!“ hrópaði
maðurinn fokreiður. „Jeg fór
til hans, eins og þjer sögðuð
mjer, og sagði honum að
hænsnin mín mundu drukna
og hann sagði bara: „Hvers
vegna fáið þjer yður ekki
endur?“
★
Bókaverslun nokkur fjekk
reikning endursendan með eft-
irfarandi brjefi. „Jeg hefi alls
ekki pantað þessa bölvuðu bók.
Ef jeg gerði það, þá hafið þjer
ekki sent hana. Ef þjer senduð
hana, hefi jeg ekki fengið hana.
Ef jeg fjekk hana, þá hefi jeg
þegar borgað fyrir hana. Ef jeg
gerði það ekki, þverneita jeg
að gera það núna. Yðar ein-
lægur ....“
★
Austfirðingurinn á lestrar-
safninu endaði brjef sitt í flýti.
„Jeg mundi hafa brjefið
lengra", skrifaðj hann, „en ein-
hver ókunnugur Vestmannaey-
ingur stendur hjerna yfir mjer
og les hvert einasta orð, sem
jeg skrifa“.
’„Þú lýgur því!“ hrópaði Vest
mannaeyingurinn.
Minningarspjöld
barnaspítalasjóðs Hringsins
fást í verslun frú Ágústu
Svendsen. Aðalstræti 12.