Morgunblaðið - 05.03.1947, Page 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 5. mars 1947,

! Á HEIMILI

ANNARAR
4. dagur
„Corneliu frænku líður nú
miklu betur. Jeg ætla að fara
til Tims“.
Hún fann að Richard ^eit
snögt á sig, en svo sneri hann
sjer við og horfði í eldinn.
Það varð hljótt í húsinu —
húsinu hennar Alice. Cornelia
sat í litlu herbergi upp á lofti,
þar sem hún hafði verið þegar
hún var lítið barn, og hlustaði
nú á útvarpið. Tækið stóð rjett
hjá rúminu hennar og herberg
ishurðin var lokuð. Þjónustu-
fólk Alice var einhvers staðar
frammi við. Barton gat komið
inn á hverri stundu til þess að
draga tjöldin fyrir gluggana
og bæta á arininn. Um leið
kom hann með póstinn á silf-
urbakka.
Er það ekki éinkennilegt að
eftir fáa mánuði skuli manni
geta þótt vænt um eitthvert
hús og alla hússiðu? Og mann
.... Hvernig byrjar ástin?
Hvernig kemur hún? Kemur
hún alt í einu eins og flóð, eða
kemur hún smátt og smátt,
eins og litlir lækir, sem safn-
ast saman í stóra á áður en
nokkur veit af og enginn getur
ráðið við?
Myra vissi alveg hvenær
þetta kom yfir hana. En það
var ekkert skáldlegt við það.
Hún hafði verið að bursta á
sjer tennurnar. Meðan hún var
að því var hún áð hugsa um
morgundaginn og fann að hún
hlakkaði til hans. Þetta var
eins og jólin þegar jeg var lít-
il, hafði hún hugsað. Hvers
vegna hlakka jeg til? Og svar-
ið kom án þess að hún vissi af:
Það var vegna þess að jeg elska
Richard. Þannig kom það yfir
hana alveg óvænt. Hún hafði
hætt að bursta tennurnar og
leit í spegil. Þar sá hún sig
með ógreitt hár, skift í miðju,
gljáandi í framan eftir sápu-
þvott og með tannsmyrsl á
vörunum. Og hún hugsaði:
Þetta getur ekki verið satt.
En það var satt.
Og hún fann að þetta mátti
ekki viðgangast, hún varð að
kæfa þessa tilfinningu í fæð-
ingunni. Það var hægar sagt
en gert, því að þetta magnað-
ist með degi hverjum.
Richard hafði setið þögull.
Nú sagði hann:
„Þú brosir“.
Brosti hún? Já, að sinni
eigin heimsku, að sínum eigin
tilfinningum.
„Myra vertu kyr hjá okkur“.
Hún hafði ekki búist við
þessu, svo að hún svaraði hvat
skeytl'ega:
„Nei, jeg get það ekki“.
„Hvers vegna?“ •
„Jeg sagði þjer það áðan. Jeg
þarf að fara til Tims. Corne-
lia frænka hefur gert meira
fyrir mig en jeg get nokkurn
tíma endurgoldið“.
Hann þagði um stund. Svo
mælti hann:
„Þetta er eitthvað skrítið.
Corneliu frænku þykir ákaf-
lega vænt um þig og hún þarf
á þjer að halda. Og jeg . . .“
Hann þagnaði og starði inn í
eldinn.
Hvað hafði hann ætlað að
segja? „Og jeg má ekki missa
þig?“ Ef hann hefði nú sagt
það? ímyndunarafl hennar tók
á rás. Ef hann hefði nú sagt:
„Jeg má ekki missa þig —
vertu kyr, ekki vegna Corne-
liu, ekki til þess að sjá um
húsið, ekki til þess að sitja
svona hjá mjer á kvöldin, held
ur vegna þess að jeg má ekki
missa þig“. •
En Richard lauk ekki við
setninguna. Hann sagði:
„Auðvitað lítur Cornelia
frænka svo á, að þú eigir að
ráða þínum gerðum. Hún sagði
mjer það áðan“.
Myra svaraði:
„Þú veist það, Richard, að
Cornelia frænka hefur gert alt
fyrir mig og Tim og að við
stöndum í mikilli þakkar-
skuld við hana. Þess vegna get
ur það sýnst bera vott um van
þakklæti að jeg yfirgef hana.
Og jeg viðurkenni það Ric-
hard. En jeg ....
Hún hætti í miðju kafi, kom
ekki orðum að því, sem hún
vildi segja. Og hvað vildi hún
segja? Að hún hefði ástæðu til
þess að fara? Ástæðú?
Richard svaraði alvarlega:
„Það er of náin vinátta milli
ykkar Corneliu, ykkur þykir
of vænt hvorri um aðra, að
ekki er hægt að tala um þakk-
lætisskuld. Hún hefur verið
þjer sem móðir, og þú hefur
verið henni sem góð dóttir. En
ef þú ert viss um að Tim þurfi
þín við, þá verðurðu auðvitað
að fara. Hvenáer ertu að hugsa
um að skilja við okkur?“
Þá var þessi þrautin unnin.
En þegar svo var komið
fanst henni það óskilj anlegt að
hún skyldi hafa ráðist í þetta,
að yfirgefa alt sem henni var
kærast. Gat það verið, að hún
sæti nú í seinasta sinn ásamt
Richard þarna fyrir framan
arininn?
. „Jeg fer á morgun“, sagði
hún.
„Á morgun? Þetta ber bráð-
an að. Hefur nokkuð komið
fyrir Tim?“ sagði hann.
„Nei, ekki svo jeg viti“.
„Mjer fanst hann eitthvað
undarlegur þegar hann kom
h.ier seinast. Er það eitthvað á
sálinni, einhverjar áhyggjur á
jeg við? Máske fjárkröggur?“
„Góði Richard, talaðu ekki
svona. Jeg er viss um að hann
hefði sagt mjer frá því ef svo
væri“.
Hún bar gott traust til Tim.
En hún varð þó að viðurkenna
með sjálfri sjer að hann hafði
verið eitthvað undarlegur þeg-
ar hann kom þangað seinast,
já, altaf* síðan hann kom frá
Kína.
„Hann er þögulli nú en hann
var áður“, mælti hún ennfrem-
ur. „En jeg veit ekki til að nein
^jerstök ástæða sje þar á bak
við. Hann mundi hafa sagt
mjer frá því. Jeg held að hann
hafi breyst svona í stríðinu.
En hann er ánægður með at-
vinnu sína og einráðinn í því
að duga sem best vegna þess
að þú útvegaðir honum starf-
ið“.
„Já, jeg er viss um að hann
mun revnast vel“, sagði Ric-
hard. „Við skulum ekki hafa
neinar áhvggjur út af honum“.
Hún leit þakkaraugum til
hans, en hann leit ekki á hana
og var mjög þungbúinn á svip.
Það var víst vegna þess að tal-
ið hafði borist að Tim. Þá rifj-
aðist upp það sem gerðist þeg-
ar Tim var þar í heimfarar-
leyfi. Timothy Lane hafði ver-
ið vitni---------------
Myra flýtti sjer að reyna að
dreifa þessum áhyggjum hans.
Hún sagði:
„Jeg verð hjer í New York,
og þið getið altaf náð í mig. Ef
eitthvað gengur illa þá kem jeg
aftur. Og auðvitað kem jeg oft
að heimsækja Corneliu
frænku“.
„Og mig líka, vona jeg“,
sagði Richard og hallaðist aftur
á bak í stólinn.
Þarna kom það. Þetta hafði
hana langað til að heyra. Og þó
var það sárt. Það hefði verið
best að hann hefði ekki sagt
það. Hve langan tíma tekur
það að læknast af ást?
Söknuður fylti hug hennar.
Nú átti hún aldrei framar að
fá að hlusta eftir dyninum í
bíl Richards er hann kom
heim. Aldrei framar að heyra
það hvernig hundurinn hans
fagnaði honum. Aldrei framar
að heyra fótatak hans í and-
dyrinu og óminn af samtali
þeicra Bartons — og svo hvern
ig hann gekk rösklega inn —
inn í stofuna þar sem hún sat
og beið eftir honum.
Nú var því öllu lokið. Hún
hafði tekið "ákvörðun sína. Og
það var eins og dauflegri svip-
ur væri yfir herberginu, og eld
urinn í arninum ekki jafn bjart
ur og áður. Hún kreisti bríkina
á stólnum og fann hvernig
mjúkt silkið ljet undan. Henni
varð hugsað til Alice, sem hafði
valið þetta silki — hina fögru
Alice, með bjarta svipinn og
gullna hárið.
Ut úr skugganum, þar sem
Richard sat, kom rödd hans:
„Er það vegna hússins hjerna
— er það vegna þessa herberg
is?“
Þótt hún hefði verið að hugsa
um Alice kom hlnni þetta al-
gerlega á óvart og hún flýtti
sjer að svara:
„Nei, Richard, það er ekki
þess vegna“.
„Þið Cornelia hafið nú verið
svo lengi hjerna að jeg held að
þið væruð hættar að hugáa um
það. En sumir geta ekki látið
það vera“.‘
Sumir? Höfðu þeir þá líka
horft á Kupido-líkneskið og
hugsað um hvað það hafði sjeð
og hvað það gæti sagt, ef það
fengi mál? Sjerstaklega hvað
bað gæti sagt. Enginn víssi það.
En þetta var í fyrsta skifti sem
Richard talaði óbeinlínis um
Alice við hana.
Hún flýtti sjer að segja:
„Þetta er yndislegt herbergi.
Alt húsið er yndislegt“.
Hann leit hornauga til henn-
ar.
„Það er ekki þess vegna að
jeg hefi verið kyr hjer“, sagði
hann, stóð á fætur og gekk að
arninum.
Ef Loftur eetur það ekki
— þá hver7
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROUGHS. j
100.
þeim Ijóta, — og svo mikið var víst, að ekki mundi jeg
leggja land undir fót og leita að honum, en eins og oft
vill verða, rjeði jeg þessu ekki sjálfur, því brátt átti að
því að koma, að jeg og Júbal hinn ljóti stæðum andspænis
hvor öðrum. . ;; rðí
Þetta skeði á eftirfarandi hátt. Jeg hafði leitt Dían til
baka eftir syllunni sömu leið og hún hafði komið, og
leitaði að leið upp á brún klettabeltisins, því jeg vissi, að
þá gætum við komist að brún litla dalsins míns, en þar
þóttist jeg þess fullviss, að við mundum finna einhverja
leið til að komast niður í hann. Meðan við gengum eftir
klettasyllunni, skýrði jeg Dían nákvæmlega frá því,
hvernig hún gæti fundið helli minn, ef eitthvað skyldi
koma fyrir mig. Jeg vissi sem var, að hún mundi úr allri
hættu í dvalarstað mínum, og í dalnum mundi hún geta
fundið nóg til að fleyta fram lífinu.
Það var líka nokkur ólund í mjer, vegna framkomu
hennar við mig. Hjarta mitt var harmi þrungið, og jeg
vildi koma henni til að líða eins og mjer, með því að láta
á mjer heyra, að eitthvað voðalegt kynni að koma fyrir
mig — að sannast að segja gæti svo farið, að jeg yrði
drepinn. En þetta hafði ekki hin minstu áhrif, eða að
minnsta kosti fannst mjer það ekki. Dían ypti .aðeins
hinum dásamlegu öxlum sínum, og sagði eitthvað á þá
leið, að maður kæmist nú ekki svo auðveldlega út úr vand
ræðum sínum. •
Jeg þagði um stund. Jeg var eins og lúbarinn rakki. Og
að hugsa sjer, að jeg skyldi tvívegis hafa varið hana árás-
um — nú, og í seinna skiptið hætt lífi mínu til að bjarga
henni. Það var óskiljanlegt, að jafnvel steinaldarstúlka
gæti verið svona óþakklát — svona harðbrjósta, en ef
til vill var hjarta hennar jafn steinrunnið og tímabil það,
sem hún lifði á.
Að lokum komum við að sprungu í klettaveggnum, sem
vatnið frá sljettunni fyrir ofan, hafði víkkað og lengt. All
erfitt var að klifra upp þarna, en að lokum stóðum við á
sljettlendinu, sem teygði sig til aðal fjallabeltisins, er var
í nokkurra mílna fjarlægð. Að baki okkur lá hið stóra
innhaf.
Dómarinn var í slæmu skapi,
þegar hann kom heim, eins og
vant var, og hann hafði alt út
á matinn að setja.
— Undarlegur maður ertu,
sagði konan. Þú finnur mjer
alt til foráttu, en þú hefur alt
af afsakanir á reiðum höndum
fyrir þjófa. og bófa, sem þú
umgengst.
★
—• Þjónn, sagði gesturinn
fokvondur, þessi fiskur er
alveg óætur. Jeg vil fá að tala
við veitingamanninn sjálfan.
— Það er ekki hægt, því mið
ur, sagði þjónninn, því að hann
skrapp yfir í veitingahúsið
hjerna hinum megin við göt-
una til þess að fá sjer að borða.
★
— Hvers vegna ertu með
glóðarauga?
— Manstu eftir konunni, sem
átti manninn sinn í siglingum?
■— Já, en.........
— Maðurinri er kominn úr
siglingunum.
★
Strákur kemur inn í búð. —
„Jeg ætla að kaupa sápu“, seg-
ir hann, „en hún verður að
hafa sterka lykt“.
„Vill mamma þín það“,
spurði búðarstúlkan.
„Nei, en jeg vil það, því að
ef mamma finnur sápulyktina
af mjer, veit hún að jeg hefi
þvegið mjer, og þá lætur hún
mig ekki vera að þvo mjer aft-
ur og aftur“. ^
— Frænka, sagðirðu ekki, að
jeg mætti eiga tvær krónurn-
ar, sem þú týndir, ef jeg fyndi
þær?
— Jú.
— Jæja, þá á jeg krónu hjá
þjer, því að það var bara króna
sem þú tapaðir.
uiiiiimmiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiimiHiiui
B
Auglýsendur (
afhugið! (
|
aO ísafold og Vflröur ar |
vinsælasta og fjðlbreytt- |
|
aeta blaflið i sveitum l.ands 1
sj
’mUr — Kemur út einu iinnl |
( viku — 16 níður.
I
uiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimniiiiiiiiiiiiiui