Morgunblaðið - 19.03.1947, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIP
Miðvikudagur 19. mars 1947

HEIMILI ANNARAR
| Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROUGHS.
112.
16. dagur
Hann svaraði engu. Þá gekk
hún til hans og hallaði höfðinu
að öxl hans, og blasti þá við
henni myndin af Kupido, sem
Alice þótti svo vænt um. Hann
tók utan um hana og þá var
eins og hitastraumur færi um
hana alla. Hún sagði lágt:
„Við eigum einkis annars úr-
kosta .. Alice er eins og hún
sje nýstaðin upp úr langri legu,
og þarf nærgætni og alúðar.
Hún er eins og skipbrotsmaður
nýkominn afflaki. . . . Við skul
um gleyma, Richard, vegna
þess að við verðum að gleyma.
Jeg ætla að vera hjá Tim.
Máske kemur einhverntíma
að því, Richard, að leiðir okkar
liggja saman að nýu, og verði
hún ekki . . . .“ Henni varð
orðfall.
Richard sagði ekkert. Hún
leit framan í hann. Hann var
fölur eins og liðið lík. Eftir
nokkra stund mælti hann lágt
og áherslulaust:
„Það er best að þú verðir
hjer kyr enn um stund, Myra.
Þú verður að vera hjer þangað
til eitthvað greiðist fram úr
þessu. Þú verður að vera hjer
þangað töj þeir hafa fundið
morðingjann. Nú hefst rann-
sókn málsins að nýju, og þeir
hafa þrjá menn grunaða: Tim,
Webb og mig“.
VIII. KAFLI.
Þetta kom yfir hana eins og
þruma úr heiðskíru lofti.
„Þú grunaður?" hrópaði hún.
„Já, auðvitað. Jeg hjelt að þú
vissir það“.
,,Nei, mig hafði aldrei órað
fyrir því. Er það vegna þess að
ríkisstjórinn var svona •—
svona þungbúinn og harð-
neskjulegur á svip?“
„Jeg hjelt að þú vissir
þetta“, sagði Richard.
„Nei, ekki um þig. Jeg hjelt
aðeins að þeir hefðu Tim grun-
aðan. Ó, Richard, þeir geta ekki
ætlað þjer það, að þú sjert
morðingi“.
„Jeg vildi að jeg hefði sagt
þjer frá þessu fyr. En þú færð
að sjá það á morgun, þegar
rannsóknarlögreglan kemur, að
jeg hefi rjett fyrir mjer. En þú
mátt trúa því, að þeir hafa eng
ar sannanir gegn mjer. aðeins
grunsemdir“.
„En þú varst aldrei yfir-
heyrður?“ sagði hún.
„Ójú, þeir yfirheyrðu mig“.
„Hvers vegna? Hjeldu þeir
að Alice og Jack--------“
„Já, það var einmitt þess
vegna. Þau voru tvö ein heima
hjá mjer, konan mín og hann,
og hann var drepinn með marg
hleypunni minni. En jeg drap
hann ekki og jeg held að Tim
hafi ekki gert það heldur. Og
jeg heiti þjer því að þeir skulu
hvorki dæma mig nje hann“.-
Henni var þetta ekki nóg:
„Þú varst ekki heima“, hróp-
aði hún. „Þú varst fjarverandiT
Þú komst ekki heim fyr en eft-
ir að lögreglan var komin, svo
að þeir geta ekki grunað þig“.
„Að vísu. Og vagnstjórinn í
lestinni, sem jeg fór með frá
New York sagði að sig rámaði í
það, að hann hefði tekið við
farmiða mínum. Jeg kom heim
klukkan rúmlega tólf. Jack var
myrtur klukkan hálfellefu. Jeg
hefði getað komið heim og skot
ið hann, annað hvort úr and-
dyrinu eða af veröndinni, án
þess að Alice sæi mig, og síðan
hlaupist á brott, en komið svo
aftur þegar jeg vissi að lögregl
an var komin. Þetta er ekki ó-
hugsandi frá þeirra sjónar-
miði“.
„Hjeldu þeir því fram? Báru
þeir þetta á þig?“
„Líkurnar voru athugaðar
og jeg var yfirheyrður. En svo
kom Webb með sína sögu, að
hann hefði sjeð Alice með byss
una í hendinni. Það skar úr.
Eftir það hafði lögreglan engan
annan grunaðan“.
„Hvernig gat nokkrum
manni komið til hugar að þú
ljetir dæma Alice fyrir morð,
ef þú varst sjálfur valdur að
því?“
„Þú heyrðir nú hvað ríkis-
stjórinn sagði, að allir hefði
haldið að hún mundi sýknuð
vegna fegurðar og auðæfa. Því
•skyldi menn ekki hafa haldið
að jeg hugsaði á sama veg? Að
jeg hefði hugsað sem svo, að
jeg ætti engrar vægðar von, en
menn mundu ekki fara að
dæma hana. En þú mátt vera
alveg óhrædd um það að slíkt
hefði aldrei getað hvarflað að
mjer“.
Hún stundi: „Þetta er hræði-
legt — nýjar yfirheyrslur, nýj-
ar spurningar — —“.
„Já, ekki er það tilhlökkun-
arefni. En þú þarft engu að
kvíða, þú verður ekki yfir-
heyrð“.
„En hefðir þú haft nokkra
ástæðu til að gera það?“
„Það var ekki heldur sýni-
legt a ðAlice hefði haft neina
ástæðu til þess. En ef það hefði
verið eitthvað á milli þeirra
Alice og hans, þá gat jeg haft
ástæðu til þess að hefna mín
á honum“.
Þetta var nú aðeins að setja
sem svo, því að þetta hafði ald-
ei komið fram í málinu. Fram-
burður Webbs kom í veg fyrir
það, og samkvæmt honum var
Alice dæmd í lífstíðar fangelsi.
Richard mælti enn: „Þú
mátt trúa því, Myra, að það
fundust engar ástæður til
morðsins. Það var lygifram-
burður Webbs, sem feldi hana.
Eftir honum var hún dæmd.
Jeg hefði getað komið að þeim
og hugsað sem svo að hún væri
mjer ótrú og þess vegna skotið
Jack og flýtt mjer svo á burtu.
En enginn dómari hefði getað
sannað þetta. Og jeg hygg að
þeim veitist enn erfiðlegar að
sanna það, að Tim hafi myrt
hann“.
Tim enn.
„Jeg trúi því ekki. Richard,
að Tim hafi gert það. En jeg
skil ekkert í framkomu hans nú
Jeg skil ekkert í því að hann
skyldi gleyma svo mikilsverðu
atriði við yfirheyrslurnar“.
„Spurðu hann hvernig á því
stendur. Það getur vel verið
að hann hafi ekkert athugað
um það fyrst að þetta um
gluggatjöldin hefði neina þýð-
ingu. Líka má vera að hann
hafi ekkert munað eftir þeim
í svipinn. En þú getur spurt
hann um það. En hvað sem
hann segir, þá er jeg viss um,
að hann gerir aðeins það, sem
hann heldur að sje rjett. Þjer
er óhætt að treysta því, Myra“.
Hann tók um báðar hendur
hennar. Við skulum ekki tala
meira um þetta fyr en þú hefir
spurt hann“.
Myru fanst hann alt í einu
verða svo líkur myndinni af
föður sínum, þessum einarða
og ósveigjanlega og rjettláta
manni.
„Mjer er ekkert um Webb
gefið“, mælti Richard enn, „en
þó held jeg að hann hafi ekki
myrt bróður sinn. Jeg held að
Tim hafi ekki gert það heldur.
Óg jeg veit að jeg gerði það
ekki. Við erum aðeins grunað-
ir. En ef það væri hægt að
finna fjórða manninn grun-
samlegan, þá væri það mikil
hjálp“.
Þetta kom henni algerlega á
óvart og hún spurði undrandi:
„Er fjórða manni til að
dreifa?“
Hann þagði stundarkorn og
horfði á hana.
„Hví skyldi það ekki vera?“
sagði hann. Svo tók hann báð-
um höndum um vanga hennar
og mælti með meiri ákefð: „Þú
skalt ekki vera að hugsa um
þetta. Gerðu þjer engan ímynd
anir, láttu alt hafa sinn
gang------“
„En jeg verð að fara, Ric-
hard. Jeg get ekki verið hjer“.
Aftur varð hann líkur föður
sínum sáluga, harður og ein-
beittur á svip.
Hann sagði: „Jæja. En þú
getui; ekki farið nú þegar“.
Svo slepti hann henni og
gekk rakleitt fram að dyrun-
um.
„Hvað ætlarðu að gera?
Hvert ætlarðu að fara?“ kall-
aði hún.
„Jeg ætla að síma til Sam.
Og svo verðum við að ná í Tim.
Hvar skyldi hann vera?“
Altaf var það Tim. Hún
sagði Richard símanúmer hans
og svo gekk hún á eftir honum
fram í anddyrið.
„Lofaðu mjer að tala við
Tim, ef þú nærð í' hann“.
„Já. En jeg ætla að ná í Sam
fyrst. Mjer getur orðið leit að
honum“.
Undir stiganum var skot og
þar stóð síminn á hyllu. Hún
gat ekki sjeð Richard, en hún
heyrði til hans. Hún beið þarna
meðan hann hringdi í tvo staði.
Á þriðja staðnum var honum
víst sagt að bíða. Enginn var
þarna í anddyrinu. Hún fór að
hugsa um það, hvar Barton
mundi nú vera og þjónustu-
fólkið. Og hún fór að hugsa um
það hvort kvöldverðurinn færi
nú ekki að koma. Þá mintist
hún þess, að Alice, hin rjetta
húsfreyja á þessu heimili, hafði
gert ráðstafanir viðvíkjandi
kvöldverðinum, að hún og Ric-
hard ætti að borða saman tvo
ein í herbergi hennar.
Myru varð eins og hverft við
er hún mintist þessa. Hún
sneri sjer snögglega við hljóp
inn í þókaherbergið aftur.
Einhver varð að segja Corne
liu frá þessu. Eða hafði henni
verið sagt frá því? Hafði Alice
máske farið til hennar að láta
hana fagna sjer?
Við lögðum nú enn einu sinni af stað til lands Saría,
og .það var með döpru hjarta, að við kvöddum hinn dá-
samlega Paradísargarð okkar, þar sem við höfðum átt
saman einhver hamingjusömustu augnablik ævinnar.
Hversu lengi við höfðum verið í dalnum, vissi jeg ekki,
því eins og jeg hafi þegar s'agt, var hugtakið tími ekki
til undir þössari eilífu hádegissól — þetta getur hafa
verið klukkustund, eða mánuður samkvæmt jarðartíma,
en um það veit jeg ekkert
XV. kafli.
Snúið til jarðar.
Við fórum yfir fljótið og fjöllin á bak við það, og að
lokum komum við út á stóra sljettu, sem teygði sig eins
langt og augað eygði. Ekki get jeg sagt, í hvaða átt hún
lá, því allan þann tíma, sem jeg var í Pellucidar, komst
jeg aldrei að neinum aðferðum til að ákveða áttirnar,
nema þeim, sem þar voru notaðar — þarna er hvorki
norður, suður, austur nje vestur. Upp er þarna í raun
og veru eina áttin, en það er auðvitað sama og niður
hjá okkur í ytri heiminum. Og þar sem sólin hvorki rís
nje sest, er engin leið að ákveða áttirnar, nema þar
feem hægt er að styðjast við há fjöll, skóga vötn og höf.
Við vo,rum rjett nýlögð af stað út á sljettuna, þegar
við sáum tvö geysistór dýr nálgast okkur. Þau voru í
það mikilli fjarlægð, að við gátum ekki sjeð hvernig þau
væru útlits, en er þau nálguðust, sá jeg að þetta voru
risavaxin steinaldardýr, áttatíu eða hundrað fet á lengd,
með örsmá höfuð á ákaflega löngum hálsi. Höfuð þeirra
hljóta að hafa verið að 'minnsta kosti fjörutíu fet frá
jörðinni. Ófreskjurnar fóru sjer mjög hægt — það er
að segja, þær hreyfðu limi sína hægt og þúnglamale^a
— en svo stórstígar voru þær, að í raun og veru fóru
þ>æ þó nokkuð raðar en maður getur gengið.
Er þau nálguðust enn, sáum við, að á baki hvors
þeirra sat maður. Og þá vissi Dían á svipstundu, hvað
þarna var á ferðinni, enda þótt hún 'hefði aldrei sjeð
þetta áður. '
•— Þetta eru lidísar frá landi Thoría, hrópaði hún. Thoría
er við endamörk Lands hinna hryllilegu skugga. Thoríar
eru þeir einu á Pellucidar, sem nota lidísa sem reiðskjóta,
því þeir eru hvergi finnanlegir, nema við endamörk
Skuggalandsins.
Vingjarnlegt bros hjá Georg
Bretakonungi hjálpaði eitt sinn
ungum og fátækum stúdent frá
peningavanræðum. Ted, en það
er nafn stúdentsins, var tilbú-
inn með myndavjel sína, er
konungurinn heimsótti háskól-
ann. Myndin hepnaðist vel, og
konungurinn brosti svo vin-
gjarnlega á myndinni, að allir
vinir og kunningjar Ted pönt-
uðu hjá honum mynd. Síðan
komu fleiri á eftir, sem vildu
eignast þessa mynd, og er nú
svo komið, að Ted hefir grætt
álitlega upphæð á myndum af
konunginum og gat áhyggju-
laus haldið námi sínu áfram
við háskólann.
★
Hún: — Var kossinn, sem jeg
gaf þjer í gærkveldi einhvers
virði?
Hann: — Já, hann kostaði mig
krónu. Litli bróðir þinn sá til
okkar.
★
Það er ekki ýkja langt síðan
*
menn fóru að nota tannbursta.
Árið 1818 gaf franskur læknir,
Joseph de la Maire, út ráðlegg-
ingar fyrir konur um það,
hvernig þær ættu að halda
tönnunum hvítum. Hann ráð-
lagði að bursta tennurnar í stað
þess að þurka þær með bómull,
eins og gert hafði verið. Upp
frá þessu ruddi tannburstinn
sjer óðum til rúms.
★
•— Mjer þykir mjög leíðin-
legt, að jeg skyldi kalla þig
svín í gærkveldi.
— Vertu ekki að hugsa um
það. Það er þegar gleymt.
— Nei, je'g vissi ekki þá að
fleskið hafði hækkað svona óg-
urlega í verði.
★
Kínverjar skýra orðið „Iux-
us“ þannig: ■— Það var einu
sinni höfðingi, sem ljet vekja
sig þrisvar á hverjum morgni
til þess eins að hafa ánægjuna
af því, að hann mætti sofa
lengur. í
★
Svikari — maður, sem svík-
ur málstað vorn og gengur x
lið með óvinunum. En maður,
sem svíkur óvini vora og geng-
ur í lið með oss, er ekki svik-
ari- ■_ _J