Morgunblaðið - 03.07.1947, Blaðsíða 10

Morgunblaðið - 03.07.1947, Blaðsíða 10
» Fknmtudagur 3. júlí 1947 II U!|!g|P "'n<<9,QM MORGURBL AÐII Á FARTINNI cjCevjniíöýregtuiacfa ej^tir fJ<zter C^tieuneu 48. dagur Þær eru hver annari fegurri stúlkurnar, sem jeg hefi kynst út af þessu máli. Jeg kveiki í vindling. Svo segi jeg þrumandi röddu og tala út um nefið svo að mig svíður í það: „Jæja, Júlía“, segi jeg, „að lokum höfum við náð í yður, þótt okkur yrði það á að taka systur yðar í misgripum. En það gerði ekkert til. Jeg fylgi altaf þeirri reglu að reyna aft- ur, e.f mjer mistekst í fyrsta sinn“. Hún stynur svolítið. Svo seg- ir hún með ískaldri rödd: „Þjer munuð vera Rudy Zimman?“ „Rjett til getið“, segi jeg. „Og nú er best að nota tím- ann vel. Má jeg bjóða yður vindling?“ Hún segir: „Jeg vil ekkert þiggja af yður“. „Hvaða vitleysa, barn“, segi jeg. „Fáið yður einn vindling. Það er ekki víst að þjer hafið tækifæri ,til þess að reykja þá marga“. Jeg geng til hennar, sting vindlingi upp í hana og kveiki í. Svo geng jeg þangað sem hljóðneminn er og set straum á hann. „Við náðum yður þá“, segi jeg. „Þjer urðuð að láta í minni pokann. En ef þjer hefðuð hag- að yður skynsámlega þá getur verið að þjer hefðuð sloppið“. „Þetta kalla jeg frjettir“, segir hún. „Annars skal jeg segja yður það, Rudy Zimman, að ef jeg þarf á ráðleggingum yðar að halda, þá mun jeg biðja um þær. Þjer hafið náð mjer, en hvernig fer fyrir yður? Það verður maður til að klófesta yður bráðum, áður en yður var ir“. Jeg rek upp hlátur. „Jæja“, segi jeg. „Hver ætti það svo sem að vera?“ „Caution“; segir hún. „Vitið þjer„ekki að Caution er á eftir yður? Hann mun ná í yður“. „Sei, sei“, segi jeg. „Ef jeg vissi ekki að Caution hefir ver- ið að fást við þetta mál frá byr.iiin, þá hefðuð þjer máske getað hrætt mig á honum. Þeir sendu hann hingað til þess að leita að Júlíu Wayles. En þeir sögðu honum ekki hvert aðal- erindið var. Jeg býst við að þjer haldið að. þjer hafið átt að fást við það“. Jeg rek upp hæðnishlátur. „Það er svo sem eftir stjórninni að láta menn vinna í trássi hvorn við annan“. Hún segir reiðulega: „Hald- ið þjer að þjer vitið alla skap- aða hluti?“ Á því heyri jeg að þetta hefir komið við hana. „Jeg veit býkna margt“, segi jeg. „Og jeg er viss um að þetta er rjett. Er ekki svo? Jeg býst við því að leyniþjónustan hafi komist á snoðir um hvað jeg er að gera hjer. Það er aldrei hægt að halda neinu leyndu til léngdar. Þess vegna völdu þeir yður, Júlía Wayles, hinn slynga njósnara, til þess að elta okk- ur“. Jeg rek aftur upp hæðnis- hlátur. ,fJeg segi yður það satt, barn ið gott“, segi jeg, „að jeg vissi alt um yður áður en jeg byrj- aði á þessu. Þess vegna ætlaði jeg að kippa yður út úr leikn- um. Mjer fanst sem það mundi happaráð að ræna Júlíu Wayl- es og flytja hana hingað til Eng lands. Jeg hafði þá eitthvað upp á að hlaupa ef illa tókst til. En þetta misheppnaðist. Jeg sendi menn — og hvað gera þeir? Þeir ræna annari stúlka. Þeir ræna Karen systur henn- ar. En það vissum við ekki fyrst. Svo var Karen send hing að, og við hjeldum að það væri Júlía. Þjer urðuð óð og upp- væg þegar þjer komust að því. Yður var ekki vel ,við að vita af systur yðar í mínum hönd- um. Þess vegna fóruð þjer til Englands. En þjer ætluðuð að vera.klók. Þjer ætluðuð að láta ekki á því bera að þjer væruð neitt að fást við þetta mál. Þjer hjelduð að yður yrði meira á- gengt með því að villa á yður heimildir. Þjer vissuð það, að sá sem færi að leita að Júlíu Wayles ætti ekki við lamb að leika, og honum mundi hætt við slysum. Þess vegna fenguð þjer kærasta Karenar til þess að fara á fund leynilögreglunnar og fá hana til þess að gera mann út af örkinni að leita að Júlíu Wayles. En hann mátti ekkert fá að vita í málinu um það, hvernig í málinu lægi. Og svo sendu þeir Caution á stað“. Enn rek jeg upp hæðnishlát- ur. — „Það er ekki þar fyrir, hann er nógu slunginn“, segi jeg. „Ef honum hefði verið sagt alt eins og var frá upphafi, þá væruð þjer nú ekki kominn í þessa klípu. En fyrir það hefi jeg nú náð ,í ykkur báðar, Júlíu og Karen. Og það mátti ekki seinna vera, held jeg“. Hún segir: „Þjer eruð ekki búin að bíta úr nálinni, Zimm- an. En eitt segið þjer satt og það er að jeg hefi verið flón. Jeg hefði átt að hafa samvinnu við Caution. Ef jeg hefði gert það. þá væri jeg ekki hjer“. „Það er áreiðanlegt“, segi jeg. „Þekkið þjer Caution? Hann er mikill maður. Hann er bæði harðger og slóttugur. Og allir glæpamenn í Ameríku eru Jiræddir við hann — jeg líka. Jafnvel jeg, Rudy Zimm- an, frægasti bófaforingi í Am- eríku, maður sem aldrei hefir látið ná sjer — jeg er jafnvel hálfhræddur við Caution stund um. Mjer er sagt að hann sje snilíingur“. „Hann er jafnvel svo snjall“, segi jeg eftir litla þögn, „að hann veit alveg hvað jeg er að gera“. Það er eins og hún lifni öll við. „Haldið þjer það?“ segir hún. „Jeg er ekki í neinum vafa um það“, segi jeg. ,,Hann hefir nú gert okkur svo erfitt fyrir, að jsg held að ekki sje um ann að að gera fyrir mig en reyna að koma mjer undan og fara með piltana með mjer. Og við ætlum að fara hjeðan í nótt. Alt e.r tilbúið". Hún dæsir. „Þetta var jeg hrædd um“, segir hún. „Og nú er enn leikið á Caution. Mikill glópur gat jeg verið. Hvers vegna treysti jeg honum ekki frá upphafi?“ „Já, hvers vegna gerðuð þjer það ekki?“ segi jeg. „En nú kemur að því hvað jeg á að gera, við yður og systur yðar. Það er ekki víst að vel verði farið með ykkur“. Hún segir: „Mjer er sama um mig, Jeg geld aðeins glópsku minnar. Jeg ætlaði að vera of slóttug“. „Já, svona er kvenfólkið alt- af“. segi jeg. „Þið haldið að þið getið gert alt sem karlmenn geta, og þess vegna fer svona fyrir ykkur. Og jeg þori að á- byrgjast að yður fórst ekki vel við Caution“. Hún segir: „Hvers vegna berið þjer Caution svo mjög fyrir brjósti?“ „Jeg skal segja yður það rjett bráðum“, segi jeg. Svo geng jeg að henni og leysi bindið frá augum hennar. Hún deplar augunum fyrst, en svo verður henn litið á mig. „Guð minn góður“, segir hún. „Það eruð þá þjer“. „Þjer eigið kollgátuna“ Jú- lía“,. segi jeg. „Gerði jeg yður hrædda? En hvernig haldið þjer að hefði farið fyrir ykk- ur syjtrunum ef jeg hefði ekki litið eftir ykkur? Hvað segið þjer um það — mikli njósnari leyniþ j ónustunnar ? ‘ ‘ Hún svarar.engu. Jeg leysi þá hendur hennar. „Komið þjer með mjer, barn- ig gott“, segi jeg. „Komið með mjer upp á loft. Karen er þar. Við náðum í hana í kvöld. Alt er í þessu fína lagi“. Klukkan er nær tvö þegar jeg stöðva bílinn fyrir utan Marsþ. Á hlaðinu þar sje jeg ljós á iði og menn á gangi. Jeg býst við því að Herrick sje þar kominn að fást við bóf- ana. Jeg fer úr bílnum og geng heim að húsinu. Á tröppunum mæti jeg Herrick. Hann er að reykj.a pípu og er mjög ánægju legur á svip. „Sæll Lemmy“, segir hann. „Þú hefir leyst vandann rjett einu sinni. Þú hlýtur að vera göldróttur. Þú verður einhvern tíma að segja mjer hvaða að- ferð þú notar“. „Mín aðferð er ósköp ein- föld“, segi jeg. „Jeg geng bara þangað sem nefið veit. Hefirðu náð öllum bófunum?“ Hann kinkar kolli. „Við höfum náð í Zimman og Tamara og eitthvað tólf aðra, sem við þurftum að ná í“, segir hann. „Nokkrir af hin um smærri bófum hafa kom- ist undan, en það gerir ekki svo mikið til. Þeir geta ekkert þeg- ar þá vantar Zimman og fje- lagsskapinn“. Hann tekur út úr sjer píp- una og fer að troða í hana að nýju. „Hvað er um þær Wayles- systur?“ segir hann. Jeg kími. „Jeg hefi náð í þær“. segi jeg. „Jeg hefi nád í þær báð- ar. Þær eru hjer skamt frá. En jeg er ekki búinn að gera upp við Júlíu — hana Lorellu Ow- en, vinkonu þína“. Hann yptir öxlum. GULLNI SPORINN Eftir Quiller Couch. 27. „Gott kvöld“, sagði jeg. „Þú hlýtur að hafa peninga á þjer“, urraði maðurinn illilega og með röddu, sem kom mjer til að bregða, því á henni og líkamsvexti hans kannaðist jeg við að hjer var Settle höfuðsmaður á ferðinni, og þegar jeg leit á hestinn sá jeg, að hann var sá sami, sem Anton riddari hafði gefið mjer áður en hann dó. Þrjóturinn þekkti mig hins vegar ekki, enda hafði hann aðeins sjeð mig örskamma stund og þá í öðrum fötum. „Jeg hefi aðeins nokkra smáskildinga“, svaraði jeg. „Komdu þá með þá!“ „Fari það norður og niður að jeg geri það“, sagði jeg ofsareiður, og dró um leið hnefafylli mína af smápening- um upp úr vasa mínum og fleygði þeim fyrir fætur honum. Höfuðsmaðurinn fjarlægði byssu sína og beygði sig til að týna saman peningana, en í sama andartaki rak jeg honum svo öflugt hnefahögg, að hann fjell til jarðar. —• Byssan datt úr hendi hans, um leið og skotið reið úr henni, en jeg hljóp að hesti óvinar míns, greip í beisli hans og stökk á bak. Þetta mátti heldur ekki seinna vera, því höfuðsmaðurinn hafði risið á fætur og stefndi í áttina til mín. En þegar jeg hrópaði til gæðingsins, sneri hann sjer snögglega við og tók á sprett eftir veginum. Byssukúla þaut fram hjá eyra mjer, og jeg heyrði blóts- yrði höfuðmannsins greinilega, en áður en hann fengi tíma til að hlaða á ný, var jeg kominn úr skotmáli og þeysti áfram gegnum rökkur næturinnar. Fimmti kafli. Ævintýri mitt í „Vínþrúgunni“. Jeg hafði riðið tvær mílur, þegar tunglið kom upp. í tunglskininu sá jeg, að sama skjaldarmerki var á reið- týgjum hestsins og sverði því, sem Anton hafði gefið mjer, og þar sem jeg hafði þannig gengið úr skugga um það, að jeg var á hesti vesalings vinar míns sáluga, notaði jeg tækifærið til að rannsaka hnakktöskuna. Allir munu SÍÐASTA ÚRRÆÐIÐ — Hættu að grenja, strákur, þú skalt fá buxurnar þínar, þegar við koraum heim. ★ Hún hafði verið gift í einn mánuð, þegar vinkona hennar kom í heimsókn til hennar. — Okkur gengur ágætlega, sagði hún. — Við höfum sam- eiginlega bankabók, og þú ætt- ir að vita, hvað það er skemti- legt, að skrifa ávísanir, þegar maður er að kaupa eitthvað í búðunum. — Hvað meinarðu með sam- eiginlegri bankabók, sagði vin- konan, leggið þið bæði jafn- mikið inn. — Nei, jeg legg ekkert inn, var skýringin, — Jón leggur inn, en jeg tek út. ★ — Hvað er bergmál, pabbi? — Það er hið eina, sem fengi að hafa síðasta orðið, þegar mamma þín á í hlut. Kennarinn: •— Hvaða gagn heldurðu að sje af nautshúð? Beggi: Til þess að búa til úr henni fótbolta. Kennarinn: —• Og hvað meira? Beggi: — Og til þess að búa til úr henni skó. Kennarinn: — Já, það er rjett. Beggi: —■ Og svo til þess að halda nautinu saman. ★ Málari stóð hátt í stiga upp við húsvegg og var að mála þakrennuna. Þá kom málara- sveinninn að stiganum og kall- aði: — Heldurðu fast um pensil- inn? — Já, svaraði meistarinn. — Það er ágætt, því að nú tek jeg stigann. ★ — Einhver hefur stungið upp á því að gefa kommúnist- unum verkfallseyðandi dropa. Flóðhestur með verk og vind, eyðandi dropa í vasanum.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.