Morgunblaðið - 09.08.1947, Side 5

[ X-augardagur 9. ágúst 1947
MORGUNBLAÐIÐ
5
Albert Guðmundsson
er á borð við Gunnar
Nordahl
t
r
Alit Norðmanna á íslenskum lands-
liðsmönnum
ÞAÐ hafa áreiðanlega marg-
ir gaman af því, að vita, hvað
norsku knattspyrnumennirnir,
sem hingað komu og fyrirliðar
þeirra álitu um íslenska lands-
liðið.
Norsku fyrirliðarnir voru
sammála um, að íslensk og
finsk knattspyrna væri á mjög
svipuðu stigi. Leikaðferðin er
nokkuð frumstæð og mjög vant
ar á tækni og taktik. — Þetta
verður að breytast hjá þessum
þjóðum, ef þeir ætla sjer að ná
eins langt í knattspyrnunni og
aðrar áhugamannaþjóðir. —
Hingað verður að fá góða fyrsta
flokks kennara, sem ekki ein-
ungis geta kent knattpyrnu
„teoretiskt", heldur einnig tek-
ið sjálfur þátt í leiknum og sýnt
knattmeðferð og leikaðferðir.
Þá er það og mjög nauðsyn-
legt, að hjer verði komið upp
grasvöllum.
Keppnisgleði og dugnað vant
ar ekki hjá íslensku knatt
spyrnumönnunum og áhuginn
er mikill í leiknum. Albert Guð
mundsson ber höfuð og herðar
yfir aðra knattspyrnumenn
hjer. Það er hægt að skipa hon-
um á bekk með hinum kunna
sænska leikmanni Gunnar Nor-
dahl, þó leikaðferð 'hans sje
nokkuð önnur. Bæði Reidar
Dahl og Asbjörn Halvorsen
álíta hann einn af mestu „ama-
tör“-knattspyrnumönnum í Ev
rópu, og að hann gæti vel átt
heima í landsliði hvaða áhuga-
mannalands sem væri. Sig-
urður Ólafsson er einnig ágæt-
ur bakvörður, leikur vel, er
öruggur og hefir góðar stað-
setningar.
Og ef nú íslensku landsliðs-
leikmennirnir væru dæmdir
eftir enska kerfinu, þ. e. raðað
eftir leik þeirra, þá myndu
efstu menn á þeim lista vera,
að dómi Norðmannanna, sem
hjer segir:
1. Albert Guðmundsson.
2. Sigurður Ólafsson.
3. Ellert Sölvason,
4. Gunnlaugur l.árusson,
5. Sveinn Helgason.
6. Haukur Óskarsson.
Hinir væru svo mjög jafnir.
Bæði dómarinn, Mr. Gibbs og
línuverðirnir voru ágætir. Völl-
urinn er aftur á móti í það
minnsta. Breidd háns, 64 m., er
það alminnsta sem leyfilegt er
fyrir landsleiki. Norðmennirn-
ir voru mjög undrandi yfir því,
að stökkgryfjan skyldi vera þar
sem hún er í stað þess að
breikka völlinn þannig, að hann
yrði 63—69 m.
Þá sakar ekki að geta þess,
að fyrirliðar norsku knatt-
spyrnumannann álíta norska
landsliðið í mikilli framför og
hugsa gott til þeirra leikja, sem
Norðmenn eiga eftir að spila
við hin Norðurlöndin í haust.
Noregur mætir Finnlandi í
Ilelsingfors 7. sept., Danmörku
í Oslo 21. sept. og Svíþjóð í
Frá drengjameist-
Hjer birtast myndir frá
drengjameistaramóti Islands,
af fjórum drengjameisturum.
Haukur Clausen, ÍR, cr efstur.
Hann varð þrefaldur meistari,
í 100 m og 400 m hlaupi og 110
m grindahlaupi. Setti Isiands-
met í 400 m hlaupi og drengja-
met í grindahlaupinu. — Vil-
hjálmur Vilmundarson, KR, er
næstur. Hann varð meistari í
kúluvarpi og kringlukasti. —
Adolf Óskarsson, ÍBV, er neðst
til vinstri. Drengjameistari í
spjótkasti og íslardsmethafi í
spjótkasti beggja handa. — ÓIi
Páll Kristjánsson HSÞ, drengja
meistari í þrístökki og lang-
stökki.
okt..
Bestu
Stokkhólmi 5.
Norðmennina í landsleiknum
álitu þeir: Brynildsen, Thore-
sen, Boye-Karlsen og Gunnar
Hansen. Þetta var fyrsti lands-
leikur hins síðastnefnda og var
honum hrósað mjög fyrir leik.
sinn.
Þá skal þess getið, að Norð-
mennirnir voru mjög ánægðir
yfir dvölinni hjer. Þeim líkaði
mjög vel við íslensku íþrótta-
mennina og íþróttaleiðtogana.
Og einnig minnast þeir hótel-
stjórans á Garði, ferðarinnar í
Þjórsárdal og til Þingvalla. Jón
Sigurðsson læknir var framúr-
skar'andi gestgjafi. Og síst vilja
þeir gleyma Guðjóni Einars-
syni, formanni móttökunefnd-
ar, sem einnig var ágætis fje-
lagi, dómari og iþróttamaður.
Að lokum fannst þeim skipu
lagningin á vellinum góð. Og
þvi vil jeg bæta við, að þar
stóð'á bak við maður, sem ekki
hefir mikið verið haldið á lofti,
Sigurbergur Elíasson, sem á
heiður skilinn fyrir, hvernig
það verk fórst honum úr hendi.
Enski dómarinn, mr. Gibbs,
kvað landsleikinn hafa verið
mjög drengilega leikinn, og
þegar hann var spurður að því,
hvort .hann hefði ekki aðvarað
Framh. á bls. 11
Minnin garorð
Jón Þorsteinsson
kaupm. Vík í Mýrdal
t DAG verður til moldar
borinn frá heimili sínu í Vík í
Mýrdal, Jón Þorsteinsson,
kaupmaður, er andaðist 27.
þ. m.
Jón var fæddur að Kerling-
ardal í Mýrdal 9. ágúst 1864,
sonur Guðfinnu Einarsdóttur
frá Pjetursey og Þorsteins Ein-
arssonar, Þorsteinssonar, Stein
grimssonar í Kerlingardal,
bróðir Jóns Steingrímssonar
prófasts að Prestbakka.
Vegna veikinda móður Jóns,
en hún dó þegar hann var á
öðru ári, var honum komið til
fósturs til Jóns umboðsmanns
Jónssonar og konu hans, Guð-
laugar að Höfðabrekku og
fluttist hann á barnsaldxú með
þeim að Vík í Mýrdal og ólst
þar upp til þroskaára.
Árið 1888 kvæntist Jón Guð-
ríði Brynjólfsdóttur frá Heiði
og bjuggu þau um tveggja ára
skeið í Hvammi, ásamt föður
Jóns, Þoi'steini, sem þá var
fluttur að Hvammi.
Þau Guðríður og Jón óttu
fjögur börn, Jón, kvæntur Þor-
gerði Þorgilsdóttur og búa þau
i Reykjavík, Björgvin, sem dó
ungbarn, Guðlaug, sem er
kaupmaður í Reykjavík, var
hann kvæntur Sigríði Skafta-
dóttur, en hún er látin fyrir
nokkrum órum, og Þorgrím,
er andaðist á 17. -ári. Kbna Jóns
Guðríður, andaðist 1935.
I Siðari kona Jóns er Árný
Sigríður Stefónsdóítir frá
Litla-Hvammi og lifir hún
mann sinn ásamt ungri dóttur
þeirra.
| Brimsogið við Víkur-sand
' og andi hinna blómlegu sveita
Mýrdalsins var mótað i skap-
gerð Jóns frá fyi'stu tíð til æfi-
loka. Llann var alvörumaður
mikill, en átti til meinhæga
glettni og gamansemi, sem
lxann beitti þó aldrei á annara
kostnað.
Sjálfsbjargarviðleitni hins
kjarnmikla alþýðumanns var
hin ramma taug í lífsbaráttu
hans.
Jafnframt búskapnum í
Hvammi byrjaði hann að
stunda sjóróðra, og eignaðist
þá árabátinn „Kxxða“, er hann
ótti síðan um mörg ár og afl-
aði mikið á.
Þegar þau hjónin fóru frá
Hvammi fluttust þau að Reyn
isdal og varð Jón þá formað-
ur á- árabátnum „Víkingur“,
er smiðaður var í Hvammi af
Sveini Einarssyni á Giljum og
reyndist það hið mesta happa-
skip. Jón var vitmaður á sjó,
hæglátur og sanngjarn, en
kappsamur til sóknar við afla-
föng og aflamaður góður, enda
vildu margir með honum vera
og hafði hann því ávalt úrvals
mönnum á að skipa.
j Sjósókn var mikið stunduð í
| Mýi'dal á manndómsárum
! Jóns, enda þótt fyrir opnu hafi
j væri og alger hafnleysa og
i þurfti því mikla hæfileika og
reynslu til formennsku á hin-
|um smán fleytum, er teflt var
við Ægi, með dýrmætum
mannslifum xxr fámennri sveit
og litlu sjávarþorpi.
Mikill fengur var oft fluttur
heim og stórir sigrar unnir til
lífsbjargar. En þar sem skin
er, myndast einnig skuggar.
Ótal minningar og hetjudáðir
slíkrar baráttu lifa óski'áðar í
hugum fólksins, um faðirinn,
soninn eða bróðurinn, sem fóru
að heiman frá biíinu til þess
að sækja björg úr sjónum, en
komu aldrei heim aftur, vegna
þess að sjórinn tók þá. Sigurð-
ur Eggei'z, sýslumaður hefir
reist óbrotlegan minnis-
varða slikrar baráttu í hinu
þjóðkunna ljóði „Alíaðir ræð-
ur“, er hann oxii á þessum
árum í Vík i Mýrdal, að gefnu
tilefni.
Jón Þorsteinsson var svo far
sæll stjórnandi, að honum
hlekktist aldrei á alla hans
formannstið, sem var æði löng
og oft ei'fið.
Jón lagði gjörva hönd að
hverju, sem hann gekk. Með
öðrum störfum er hann stund-
aði fekkst hann við silfursmíði
ýmiskonar og þólti þjóðhaga-
smiður.
Hin síðari ár þegar hann fór
að draga sig i hlje frá for-
mennsku og búskap, snjeri
hann sjer að því að versla. —
Fórst honum það som annað
vel úr hendi, var hugkvæmur
í besta lagi og átti oft á-boð-
stólum, það sem aðra skorti.
Samviskusemi og heiðarleiki
hans kom þar fram eins og
annarsstaðar. Hann ljet ekki
yfirstíga sig i leik, en traust
þeirra á honum er við hann
skiptu, var óbilandi.
Hinn kunni sagnaþulur Ey-
jólfur Guðmundsson, hrepp-
stjóri á Hvoli, samtíðarmaður
Jóns og góðkunningi hefir lýst
honum á þesa leið: „Jón var
hversdagslega skemmtilegur,
sífellt að hugsa um ' atvinnu-
haginn og hvernig hann mætti
gefa bestan arð. Vandaði með-
ferð á hxísdýrum, hafði gaman
af að hirða sauðfje, en ljxifast
að tala um veiðiskap á fjoll-
um og vötnum og á sjó. Óálcit-
inn við aðra og vinfastur, em
tortryggvxr við þá, sem hann
liafði reynt að bxigðlyndi. Jón
var metnaðargiai'n, hygginn
bximaður og var síbirgður,
vildi ekki áð neinu lcyti vera
upp á aðra komirin nieð sinn
Framh. á bls. 11