Morgunblaðið - 12.12.1947, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 12. des. 1947
MÁNADALUR
Sí áldiaqa e (■ tir ^acL cjdondon
79. dagur
Stundu seinna var frú Mor-
timer aftur farin að segja þeim
frá fyrirætlunum sínum. Hún
var viss um að það mundi borga
sig að reka mjólkurbú á vís-
indalegan hátt alveg eins og
það borgaði sig að rækta jörð-
ina á vísindalegan hátt. Hún
sagði að þegar leigutíminn á
hinum tíu ekrunum væri út-
runninn, þá ætlaði hún að
stofna þar mjólkurbú með
Jersey kúm. Hún ætlaði sjer að
reka það á nýtísku hátt og þá
þurfti hún auðvitað á auk,num
vinnukrafti að halda. Og hún
kvaðst ekki vilja neina frekar
en þau Saxon og Billy. Hún
kvaðst mundu hafa bygt þar
hús fyrir vorið og þar gætu þau
búið út af fyrir sig. Hún kvaðst
líka mundu geta útvegað Billy
vinnu þangað til. Og hús gæti
þau fengið í vetur, það væri lít-
ið hús til leigu rjett hjá enda-
stöð strætisvagnanna. Og svo
gæti Billy líka litið eftir bygg-
ingunni fyrir sig. A þennan hátt
gæti þau unnið sjer nokkuð inn
og jafn framt búið í haginn
fyrir. sig.
En þeim Billy leist ekki á
þetta. Og Saxon varð til þess að
skera upp úr með það.
„Við megum ekki setjast að
í fyrsta staðnum, sem við kom-
um til“, sagði hún, jafnvél þótt
það sje jafn yndislegur staður
og hjer. Við vitum í rauninni
ekki hvað við viljum. Við verð-
um að fara víða og sjá margt
til þess að læra og skilja. Okk-
ur liggur ekkert á. Alt sem
veltur á er að við sjeum örugg
um að vel gangi þegar við tök-
um ákvörðun. Við viljum auk
þess ekki eiga heima á sljettu.
Billy vill hafa fjöll nálægt sjer
— og jeg vil það líka“.
Þegar þau kvöddu ætlaði frú
Mortimer að gefa Saxon bók-
ina. En Saxon hristi höfuðið og
bað Billy að gefa sjer tvo doll-
ara.
„Það stendur á bókinni að
hún kosti tvo dollara“, sagði
hún. „Viljið þjer gera svo vel
að kaupa eitt eintak fyrir mig?
Þegar við höfum fundið sama-
stað skrifa jeg yður og þá getið
þjer sent mjer bókina“.
„00 þessir Ameríkanar“,
sagði frú Mortimer og stakk
peningunum á sig, „Þið verðið
nú samt sem áður að lofa því
að skrifa mjer nokkrum sinn-
um, enda þótt þið hafið ekki |
fundið neinn samastað“.
Hún fylgdi þeim út á veginn.
„Þið eruð hugrökk“, sagði
hún. „Jeg vildi að jeg mætti
fara með ykkur, taka skreppu á
bak mjer og leggja á stað út í,
heiminn. Jeg dáist að ykkur.'
Og ef jeg get einhvern tíma
orðið. ykkur að liði, þá skuluð
þið skrifa mjer. Jeg veit að
ykkur mun farnast vel, og mig
lang?.r til þess ef jeg gæti átt
einhverja hlutdeild í því. Látið
mig vita hvernig gengur með
að fá land hjá ríkinu, þótt jeg !
búist ekki við að það gangi
greiðlega, nema þá að það sje
alt of útúrskotið,“.
* Hún kvaddi Billy með handa-
bandi en kysti Saxon.
„Verið hugrökk", mælti hún
alvarlega. „Ykkur mun farnast
vel. Þið vitið hvað þið viljið og
það var alveg rjett af ykkur að
hafna tilboði mínu. En minnist
þess. að það tilboð stendur —
eða annað betra. Ykkur liggur
ekkert á. En ef þið setjist að
einhvers staðar þá látið 'mig
vita það og þá skal jeg senda
ykkur margar góðar bækur um
landbúnað. Verið þið sæl, og
gangi ykkur alt að óskum“.
IV. KAFLI.
Þau fengu sjer herbergi í San
José. Um kvöldið sat Billy lengi
á rúmstokknum og var að
hugsa. Seinast andvarpaði hann
og sagði:
„Það er nú til býsna margt
gott fólk í heiminum. Það er nú
til dæmis hún frú Mortimer.
Hún er ágæt. Hún er ein 'af þess
um góðu gömlu Ameríkönum“.
„Þetta er mentuð kona, en
samt minkast hún sín ekki fyr-
ir að stunda búskap“, sagði
Saxon. „Og henni hefir farið
búskapurinn vel úr hendi“.
„Já, það er óskiljanlegt á
tuttugu ekrum — nei, á aðeins
tíu ekrum. Hún hefir borgað
jörðina, bygt þar og sjer fyrir
sjálfri sjer, fjórum vinnumönn
um, ráðskonu og dóttur hennar
og fóstursyni. Jeg skil það ekki.
Pabbi talaði aldrei um minna
en hundrað og sextíu ekrur. Og
Tom bróðir þinn talar aðeins
um stóra búgarða. En hún get-
ur þetta — og þó er hún aðeins
koha. Mjer þykir vænt um að
við skyldum hitta hana“.
„Já, það var ævintýri líkast“,
sagði Saxon. „Þetta getur kom-
ið fyrir mann á ferðalagi. Þá
skeður ætíð eitthvað óvænt.
Okkur datt þetta í hug að finna
hane, aðeins vegna þess að við
vorum orðin þreytt. Hún fór
alls ekki með okkur eins og við
værum flækingar. En húsið
hennar —’hvað það var fallegt
og snyrtilegt. Mig hafði aldrei
drevmt um það að til gæti ver-
ið neinn svo dásamlegur dval-
arstaður eins og húsið hennar“.
„Það var gott andrúmsloft
þar inni“, sagði Billy.
,;Einmitt — gott andrúmsloft.
Það er þetta sem tískublöðin
leggja svo mikla áherslu á. Jeg
vissi ekki fyr hvað það þýddi.
Já, bað var gott andrúmsloft í
því.húsi“.
„Ekki var það nú samt fall-
egra en nærfötin þín“, sagði
Billy.
„Það er jafn nauðsynlegt eins
og eð vera hreinn sjálfur og
halda sjer til, að hafa húsið sitt
hreint og fágað“, sagði Saxon.
„Það er ekki hægt þar sem'
um ipiguhús er að ræða“, sagði
Billv. „Maður verður sjálfur að
eiga húsið. Slík hús byggja
menn ekki til þess að leigja. En
eitt gat hvert barnið sjeð — að
þetta hús var ekki dýrt. Það
hefir ekki kostað mikið. Það er
bygt úr óbrotnum viði, alveg,
eins og húsið í Pine Street. En'
það er einhvern veginn alt öðru
vísi. Jeg get ekki útskýrt það,
en bú skilur hvað jeg á við“. i
Spxon sá húsið fyrir sjer í
anda.
„Já, það er alveg sat\ — það
er Svipurinn á því“, sagði hún.
Daginn eftir voru þau
snemma á fótum. Þau röltu á
stað í áttina til San Juan og
Montery. Saxon var hölt. Hún
hafði fengið blöðru á hælinn og
nú hafði rifnað ofan af henni.
Billy mundi eftir því að faðir
hans hafði sagt að menn yrði
að fara vel með fæturna á sjer
þegar þeir væri á göngu. Hann
skrapp því inn í slátrarabúð og
keypti tólg fyrir fimm cent.
„Maður verður að muna eftir
því að vera í hreinum sokkum
og bgra á fæturna", sagði hann.
„Við skulum bera á fæturna á
þjer þegar við komum út úr
borginni. Og svo skulum við
fara hægt fyrstu dagana. Það
væri ágætt ef jeg gæti fengið
vinnu. einn eða tvo daga. Þá
gætu fæturnir á þjer hvílst. Jeg
skal svei mjer vera mjer úti um
vinnu“.
Skamt fyrir utan borgina bað
hann Saxon að bíða sín. Svo
gekk hann heim að stórum bú-
garði, sem var skamt þaðan.
Hann var mjög kampakátur
þegar hann kom aftur.
„Nú er alt í lagi“, sagði hann.
„Nú byrjum við fyrst á því að
ganga niður að trjánum þarna
og hvíla okkur. Jeg fæ vinnu á
morguri — tvo dollara á dag og
fæði mig sjálfur. Jeg hefði ekki
fengið nema hálfan annan doll-
ar, ef fæði hefði fylgt. Jeg sagði
þeim að jeg hefði nesti með
mjer og skyldi sjá um mig. Nú
er gott veður og við getum hæg-
lega legið úti í nokkrar nætur.
Og á meðan grær sárið á fætin
um á þjer. Komdu, við skulum
útbúa. okkur viðlegustað“.
„Hvernig stóð á því að þú
f jekkst vinnu?“ spurði. Saxon.
„Bíddu þangað til við höfum
komið okkur fyrir, þá skal jeg
segja þjer frá því. En það gekk
eins og í sögu“.
Þegar þau höfðu kveikt bál,
búið um sig og sett upp ketil
með þaunum, tók Billy að segja
frá.
„Hann Benson þarna er ekki
neinn glópur. Maður skyldi
ekki ætla af tali hans að dæma
að henn væri bóndi. Hann talar
eins og kaupsýslumaður. Og
hann var ekki lengi að hugsa
sig um. ,
„Kunnið þjer að plægja?“
sagði hann.
„Já“, sagði jeg.
■ „Ilafið þjer vit á hestum?“
sagði Hann.
„Jeg hefi alið allan aldur
minn í hesthúsi", sagði jeg.
I hví kom maður þar akandi
og voru fjórir hestar fyrir vagn
inum.
„Getið þjer haft fjóra hesta
fyrir vagni?“ segir hann þá.
„Eins og að drekka“, sagði
jeg, „og mjer er sama hvort jeg
beiti þeim fyrir plóg, sauma-
vjel eða hringekju“.
„Stökkvið þá upp á vagninn
og takið við tamunum", sagði
hann hiklaust. „Akið svo þar-na
í kringum hlöðuna og til baka
aftu^“.
Jeg skal segja þjer það að
það var vandi, sem hann lagði
fyrir mig. Jeg sá á hjólförunum
að altaf er ekið þar öfugt. En
nú ætlaði hann mjer að aka í
tómurn krókum eftir þrengslum,
því að hús og girðingar voru á
báðar hendur. Og svo var
þrepgra þarna vegna þess, að
mykjuhaugur var einmitt þar
sem krappast var og verst
gengdi. En jeg Ijet sem ekkert
væri. Okumaðul- kimdi illkvitn
isleya þegar hann fjekk mjer
taum^na. Hann hefir víst ekki
búist við að jeg gæti þetta. En
jeg ljet sem jeg sæi það ekki og
ók á stað — og þó þekti jeg
ekki hestana —. Þú hefðir átt
GULLNI SPORINN
152
„Veistu það, að jeg var hjerumbil farinn á hausinn fram
af brúninni", öskraði hann svo, um leið og hann greip í mig
og kippti mjer upp. „Hversvegna kom þessi ógurlegi rykkur
á reipið?“
Jeg svaraði ekki — ógnirnar, sem jeg hafði gengist undir,
fengu yfirhöndina, og það steinleið yfir mig.
'k
Þeir báru mig upp í skúr, sem stóð skammt frá Gleys, og
lögðu mig þar á hálmfleti. Jeg lá þar langt fram yfir hádegi,
stundum meðvitundarlaus, en annað kastið hriðskjálfandi,
líkt og jeg hefði hitasótt. Og Delía sat við hlið mjer og
baðaði höfuð mitt með sjó, þvi annað var ekki að fá. Um
fjögurleytið hafði jeg þó náð mjer svo, að jeg gat settst
upp og skýrt frá því, sem komið hafði fyrir.
„Hvað er orðið af óðalssetrinu?“ spurði jeg, er jeg hafði
lokið frásögn minni, og nokkrir af hásetunum verið sendir
niður á strönd, til að leita að líki Tingcombs.
„Brunnið til grunna“, svaraði Delía og bætti við, um leið
og hún brosti þreytulega: „Jeg er heimilislaus eins og áður,
Jack“.
„En átt þó ennþá sömu góou vinina“.
Delia sagði mjer nú, að Pottery skipstjóri hefði lofað sjer
að flytja sig til Brest í Frakklandi, þar sem ætt hennar mundi
geta skotið yfir hana skjólshúsi, þar til borgarastyrjöldinni
lyki í Bretlandi.
Þessu var jeg algerlega sammála, því í Englandi var þessá
stundina allt of hættulegt að dveljast fyrir unga, fallega
stúlku.
Meðan við sátum þarna og töluðum saman, heyrðum við
allt í einu gleðióp neðan frá ströndinni. 1 leit sinni að líki
Á LEIÐ TIL BRÚÐKAUPSINS.
— Stoppaðu, stoppaðu, ]iað
fást lundar hjá slátraranum í
dag.
★
— Afi, sagði lítil stúlka, jeg
var frammi í eldhúsi áðan ogj
þá sá jeg nokkuð hlaupa eftir
gólfinu, sem ekki hafði fætur.
Hvað heldurðu að það hafi
verið?
— Það veit jeg ekki, svaraði
afinn.
— Það var vatn, afi.
if
— Hvað sagði pabbi þinn,
þegar hann sá að pípan hans
var brotin?
— Á jeg að sleppa .blótsyrð-
unum manna?
— Já, auðvitað.
— Þá held jeg að hann hafi
bara alls ekkert sagt.
★
_Undirforinginn: — Fyrsta
skylda hermannsins er að hlíða,
munið það. Ef jeg skipa ykkur
að stökkva út um glugga á tí-
undu hæð, verðið þið að hlíða,
en auðvitað hafið þið altaf eftir
á leyfi til þess að klaga mig
fyrir kafteininum.
★
Móðirin: — Hvers vegna
slóstu litlu systur þína?
— Við voj-um að leika Adam
og Evu og í stað þess að freista
mín með eplinu, át hún það
sjálf..
★
Lítil stúlka var að lýsa því,
þegar hún fór í fyrsta sinn í
lyftu, —: Fyrst fórum við inn í
lítið herbergi, sagði hún, en svo
kom stiginn uppi niður.
— Hundurinn yðar beit mig
í annan fótinn.
— Nú hvað um það, þjer get-
ið þó alls ekki búist við að hann
fari að bíta yður í nefið.
Góð gleraugu eru fyrir
öllu.
Afgreiðum flest gleraugna
rerept og gerum við gler-
augu.
•
Augun þjer hvílið
með gleraugum frá
TÝLI H.F.
Austurstræti 20.
1/1/ja^núi j/Jliorlaciuó
hæstarjettarlögmaður