Morgunblaðið - 14.01.1948, Síða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 14. janúar 1948
MÁNADA
St d Ut CL ^ d' ejtir J}acle
I ,
L U R
Jlo ndo
n

SILFURDEPILLINN
103. dagm
Sama kvöldið og hnefaleik-
urinji átti að fara fram, fór
Bylli að heiman klukkan rúm-
lega átta. Saxon bjó sig undir
það/að taka á móti honum illa
til reika, hafði náð í ís og á
katlinum hafði hún sjóðandi
vatn í bakstra. En klukkan rúm
lega níu heyrir hún fótatak
Billy úti fyrir. Nú, það er
svona, hugsaði hún, hann hefir
sjeð sig um hönd og hætt við
að berjast. Það sá heldur ekk-
ert á honum, hann var alveg
eins og þegar hann fór að heim-
an.
,,Varð þá ekkert úr bardag-
um?“ spurði hún.
Hann hló.
„Fólkið æpti og öskraði þeg
ar jeg fór og sagði að þetta
væri svik og heimtaði peninga
sína aftur“.
„Jæja, sama er mjer, því að
jeg hefi fengið þig aftur“, sagði
hún en með sjálfri sjer fann
hún að nú var engin von til
þess að þau mundu eignast
Hazel og Hattie.
,,Jeg hefi hjerna meðferð'3
svolítjð handa þjer“, sagði
hann. „Lokaðu nú augunum og
rjettu íram lófann, og þegar
þú opnar augun aftur þá mun
þjer bregða í brún“.
Hann lagði eitthvað kalt og
þungt í lófa hennar, og þegar
hún leit upp sá hún að þetta
voru fimtán tuttugu dollara pen
ingar.
„Jeg sagði þjer það áður að
þetta væri leikur einn“, sagði
hann hlæjandi, en hún faðm-
aði hann að sjer ofsalega. Þetta
var enginn bardagi. Hvað held
urðu að viðureignin hafi stað-
ið lengi Tuttugu og sjö sekúnd
ur, eða tæplega hálfa mínútu.
Og hvað heldurðu að mörg högg
hafi verið greidd? Aðeins eitt.
Og bað var jeg. sem greiddi
það högg. Nú skal ieg sýna þjer
hvernig þetta gekk“.
Hann setti sig í stellingar á
miðju gólfi, ofurlítið álútur
með hökuna niður í bringu,
upphandleggina niður með hlið
unum, en ’hnefana á lofti til
varnar.
,,Það var gefið merki um að
byria, við tókumst í hendur.
Við fórum okkur hægt því að
hvorugur þekkti hinn og við
bjuggumst við mörgum lotum.
Hvor um sig reynir að geta sjer
til um bardagaaðferð hins og
við snúumst þarna hvor um
annan. Þannig líða seytján sek
úndur — og ekkert einasta
högg er greitt. En þá gaf hinn
stóri Svíi færi á sjer. Það skeði
í einu vetfangi, en jeg þarf
langan tíma til þess að segja
frá því. Jeg átti ekki von á
þessu. Það var stutt á milli
okkar. Vinstri hnefinn á hon-
um var ekki nema svo sem fet
frá kljákanum á mjer. Hann
lætur eins og hann ætli að
greiða mjer hægri handar högg,
en jeg veit að það eru láta-
læti, svo að jeg hleypi mjer í
herðarnar og læst ætla að berja
hann með hægri hendi. Við það
brevtir hann örlítið stöðu og
gefur færi á sjer brot úr sek-
úndu. Þá var jeg ekki lengi
að grípa tækifærið. Jeg sveifl-
aði vinstri hendinni í hring til
þess að komast fram hjá hægri
hendi hans og jeg sveigði mig
til bess að höggið skyldi verða
þyngra. Og þarna hitti það
hann, hjerna megin neðan á
hökuna. Hann fjell eins og skot
inn. Jeg gekk til sætis míns
og mjer lá við að hlæja út af
því hvað þetta var auðvelt.
Dómarinn stóð yfir honum og
taldi. Engin svipbrigði sáust á
honum. Áhorfendur vissu ekki
hvað úr þessu ætlaði að verða
og sátu steinþegjandi. Aðstoð-
armenn hans bera hann út í
sitt horn og setja hann á stól-
inn. En þeir verða að styðja
hann svo að hann detti ekki
af stólnum. Fimm mínútum
seinna opnar hann augun, en
hann segir ekkert. Augun eru
brostin. Þeir verða að bera
hann og fæturnir dragast á eft
ir honum eins og pylsur. Þann-
ig bera þeir hann út af svið-
inu, niður ganginn og til her-
bergis síns. En þá byrjuðu á-
horfendur að öskra og sögðu að
þetta væri svik og að þeir vildu
fá peninga sína aftur. En þetta
var laglega af sjer vikið —
tuttugu og sjö sekúndur, eitt
högg. Og fyrir þetta fjekk Billy
Roberts fallegasta eykið í bæn-
um til þess að gefa bestu kon-
unni undir sólinni".
Gamla hetjudýrkunin kom
upp í Saxon þegar hún hlust-
aði á þessa sögu. Maðurinn
hennar var hetja, verður þess
að vera fremstur í flokki her-
týgiaðra manna, sem ganga á
land á framandi strönd — eins
og á myndinni hennar.
Morguninn eftir vaknaði
hann við það að hún var að
kyssa vinstri hönd hans.
„Hvað — hvers vegna ertu
að bessu?“ spurði hann.
„Jeg er að bjóða Hazel og
Hattie góðan daginn með kossi“
sagði hún. Og nú 'ætla jeg að
bjóða þjer góðan daginn með
kossi — — — Hvar var það
sem þú hittir hann? Sýndu
mjer það?“
Biily gerði það — hann drap
Ijettilega á hökuna á henni
með hnúunum. Hún greip um
hönd hans og barði henni á
hökuna á sjer til þess að finna
til alvörunnar. Það vildi Billy
ekki.
„Vertu ekki að þessu“, sagði
hann. „Heldurðu að mig langi
til að þú fáir bláan blett á
hökuna? Jeg skal sjálfur sýna
þjer þetta“.
Og. svo gaf hann henni Ijett
en spöggt högg á hökuna. Hún
sá eldglæringar fyrir augum
sjer og það var engu líkara
en að eitthvað hefði brostið
í höfðinu á henni. Hún varð
máttlaus og sá allt eins og í
þoku. En þetta var ekki nema
andartak. Og nú fór hún að
skilja.
„Þú sveiflaðir hnefanum áð
ur en þú slóst hann“, sagði
hún.
„Já, og jeg lagði allan þunga
minn í höggið. En þetta er ekk
ert. Nú skal jeg sýna þjer
annað“.
Hann benti henni nú á ýmsa
við kvæmustu bletti líkamans.
Meðal annars drap hann fingri
þjettingsfast á lítinn blett á
framhandlegg hennar og hún
hljóðaði af sársauka. Hann
þrýsti með þumalfingri beggja
megin á hálsinn á henni niður
við axlir. og henni fannst ætla
að ljða yfir sig.
„Þetta er eitt af fantabrögð
um Japana“, sagði hann. Og
svo sýndi hann henni nokkur
önnur, þar á meðal hvernig
hægt er að handleggsbrjóta
hann líka tökum“.
Ef maður lendir í áflogum
og hinn ætlar að bíta nefið
af manni, þá er aðeins ein vörn
gegn því, og hún er þessi“.
Hann stakk þumlfingrunum
í augun á henni og þrýsti á
svo að hún kenndi sárt til.
„Ef hann lætur sjer ekki
segjast, þá þrýstir maður fast-
ar á og sprengir bæði augun
úr honum, svo að hann verð-
ur blindur sem leðurblaka alla
sína hundstíð. En þá sleppir
han nlíka tökum“.
Hann hló og hallaði sjer út
af.
„Hvernig líst þjer á þetta.
Þetta eru að vísu ekki brögð
sem hnefaleikarar nota. en þó
er gott að kunna þau, ef mað-
ur lendir í rimmu“.
„Jeg þarf að hefna mín“,
sagði hún og svo ætlaði hún
að sveigja á honum handlegg-
inn eins og hann hafði gert á
henni, en hún hafði ekki ann-
að upp úr því en að hún meiddi
sjálfa sig svo að hún hljóðaði.
Billy hló að vanmætti hennar.
Þá ætlaði hún að sýna honum
í tvo heimana með japanska
þrælatapinu á hálsinn, og
fannst sem hún mundi brjóta
neglurnar á sjer upp í kviku.
Þá gaf hún honum bylmings-
högg á hökuna, en það fór sem
fyr, hún meiddi sjálfa sig en
ekki hann.
Billy öskraði af hlátri.
„Haltu áfram, blessuð haltu
áfram“, sagði hann. „Það er
svo gaman að þessu, alveg eins
og þ;i sjert að kitla mig“.
„Jæja, góði minn, mjer er
sama hvað þú segir“, sagði
hún. „Þetta eru ekki annað en
hrekkir, sem karlmenn hafa
fundið upp. En jeg kann ráð
til þess að gera hraustan karl-
mann jafn ósjálfbjarga eins og
barn. Lokaðu augunum góði.
Þetta tekur ekki andartak“.
Hann lokaði augunum og
beið þess sem verða vildi, en
þá kysti hún hann mjúkt og
innilega á munninn.
„Jeg gefst upp“, sagði hann
himinlifandi glaður og faðmaði
hana að sjer.
XIV. KAFLI
Þá um moguninn fór Billy
og greiddi kaupverð þeirra
Hazel og Hattie. Saxon fannst
hann vera óþarflega lengi, en
það var vegna þess hvað hún
hlakkaði til að sjá hestana. Og
: þegar hann kom akandi heim
þá var þetta gleymt af tómum
fögnuði.
„Jeg varð að fá aktýgin að
láni“, sagði Billy. „Rjettu mjer
nú Possum og komdu svo sjálf
hjerna upp í sætið hjá mjer.
og þá skal jeg sýna þjer hvað
hestarnir okkar duga‘.
• IIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIkillllllllllllllllMIIIIIIIIIIIIIIMMIIIIIilH
I Sl. fimtudagskvöld tapað- |
I ist
Eyrnalokkur
i með rúbinum í á Hótel I
I Borg eða fyrir utan. Vin- |
i samlegast gerið aðvart í |
| síma 6612. — Fundarlaun. =
lllltlMillMIIIIIIM?llllll ’IMIIIIIItHMMIM fjftllMMIMMMMI
Eftir ANNETTE BARLEE
17
Börnin, sem gengu þarna framhjá þegar þau fóru í skól-
ann, skyldu ekkert í þessari fuglamergð, rauðu hænumar
virtust allar vilja standa við stóra eikartrjeð og jafnvel
kýrnar komu röltandi, til þess að sjá hvað væri á ferðinni.
Að lokum kom þó maður á vettvang og rak hænurnar
inn í hænsnahúsið og lokaði þær inni. Svo fór hann með'
kýrnar út í haga og tjóðraði þær þar.
Lilja álfamær fiaug til þeirra til að hugga þær, og sagði
þeim að þær mundu geta heyrt sönginn að minnsta kosti,
en tveir álfar opnuðu iítinn glugga, sem var á hænsna-
húsinu, og ekki leið á löngu þar til hænumar voru aftur
komnar undir eikartrjeð. Lilja var raunar hálf fegin yfir
því, að kýrnar skyldu ekki standa undir trjenu, því hún
óttaðist það að þær kynnu að stíga óviljandi ofan á ein-
livern litlu álfanna.
Strax og tunglið kom upp, sást að trjeð var fullt af álf-
um, fuglum, leðurblöðkum og litiu fólki af öllum tegund-
um. Það sat þarna hlið við hlið og hjelt sjer á greinunum.
Þegar álfadrottningin kom akandi í vagni sínum, sem dreg-
inn var af átta fiðrildum, bljesu lúðurþeytararnir í horn sin
og allir stóðu upp í virðingarskyni.
Drottningin var dásamlega fögur í hinum sDlúnkunýja
regnbogakjól sínum, og hún flaug beint upp í trjeð og settist
þar á gullhásætið sitt.
Fyrsti söngurinn hjet „Velkomin drottning", og Lilja og
kór af skólabörnum söng hann. Að söngnum loknum var
stiginn regnbogadans og leiknir nokkrir marsar,
Næst kom Hanagalssöngurinn, og Liija vonaði að nem-
endur sínir yrðu sjer nú ekki til skammar og tækist að reka
upp duglegt hanagal í lok söngsins. Og henni til mikillar
furðu, tókst þetta ágætlega — galið kom á hárrjottum tíma
og var bæði sterkt og skrækt.
Lilja var auðvitað mjög hreykin af nemendum sínum og
hrósaði þeim einhver ósköp, en þá játuðu þeir það, að þeir
hefðu fengið hana til að gala fyrir sig.
Tveir grænklæddir álfar komu næst fram á leiksviðið.
Þeir sýndu margskonar töfrabrögð og tókst ágætlega upp.
— Það var erfitt að vera
póstur á steinaldarárunum.
★
— Það er ekki talað um
neinn meira í bænum .en Jónu
Jóns.
— Nú, hver gerir það?
— Hún sjálf.
★
----í gær datt jeg úr 10 metra
háum stiga.
— Meiddirðu þig ekki?
•— Nei, jeg datt úr neðsta
þrepinu.
★
— Þú talar ekki um annað
en brask og fjármál. Við skul-
um tala um eitthvað skemti-
legra.
— Sjálfsagt. Úr hverju dó
tengdamóir þín?
★
Er bankastjórinn inni?
— Já. en hann sleppur út
eftir þrjá mánuði.
•— Fyrri maðurin minn var
miklu skynsamari en þú.
— Það getur nú varla ver-
ið, iir því að hann asnaðist líka
til þess að kvænast þjer.
★
Unglingspiltur kemur inn á
rakarastofu. Hann er orðinn
nokkuð óþolinmóður á biðinni,
og s^gir við rakarann:
— Hvað haldið þjer að það
verði langt þangað til að hægt
verður að raka mig?
— Ætli það verði ekki eitt-
hvað um tvö ár, svaraði rak-
arinn.
★
Hann: — Yndið mitt, þú ert
áreiðanlega áttunda furðuverk:
veraldarsögunnar.
Hún: — Með leyfi að spyrja,
hverfar eru hinar sjö.
★
—1 Hvort eigum við heldur
að láta dóttur okkar syngja eða
spila á píanó?
— Spila á píanó.
— Hefirðu heyrt hana spilá
á píanó?
— Nei, en jeg hefi heyrt
hana syngja.
★
— Jeg man ekki betur en
jeg gæfi þjer 2 krónur fyrir
viku síðan.
Betlarinn: — Alveg rjett, en
jeg fullvissa yður um það, að
jeg er búinn að eyða hverjum,
eyri af þvl. '