Morgunblaðið - 29.06.1948, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 29. juní 1948,
F*Z9
KENJA KONA
(Cfiír Bm
m**
tlluunó
114r dag
Paðii faans hafði ekki verið
fieima þecar Neal Dow bjó hjá
þeim. lfaim hafði farið til Ells-
worth til að ræða við Black
Um ým:;.. mál. En þegar hann
kom heim, lýsti Dan Neal Dow
fyrir föður sínum og taldi upp
eMa hans kosti.
,,Það er gott að þekkja rr.ikla
menn og lcunna að meta þá“,
sagði íaðir hans. „Það er ein
leíðin af mörgum til að þroska
sjálfan sig“.
Þegar Ðan varð eldri gátu
þeir feðgarnir talað saman um
allt millj himins og jarðar og
þeir... urðu samrýndari með
hverjum degi. Áður en John
fér í ferðalög minnti hann Dan
a!lt af á það, að hann væri hús-
bóndinn á heimilinu í fjarveru
hans, og liann ætti að sjá uni
að yngrí bræður hans væru góð-
ir og fajálpsamir við móður
þeirra. Dan reyndi að standa
sig vel í stöðu sinni. — Hann
þurfti oft að ávíta Will og Tom,
því þeim var gjarnast á að
dé:ia og ólátast. En aftur á
inóti voru Dan sjálfur og Mat
eir.s tíkir föður sínum til skap-
gerðr eins- og þeir voru líkir
Tím Hager að allri líkamsbygg-
irgu. Hinir tveir, Will og Tom,
voru örarí í skapi. En þegar
þeir viídu. það við hafa, gátu
þein veríðe rajög svo auðsveipn-
ir,“-heir Hönntu Dan oft á móð-
«r- sína. En einmitt vegna þess,
kr>tn/ þeím- ekki ávallt vel saman
við hana, þrættu við hana og
Mý’ddtr ekhr’ skipunum hennar.
fíBtr-þurfti*' oftanen'einu sinni
eT skaklta leikinn milli þe’rr'a.
V.
Jennj’ eyddi ekki öllum tíma
sínum í bindindisf jelaginu. Kól-
erufaraldur barst til Bangor, og
Jenny eyddi öllum tómstundum
sínum til að hjálpa sjúkum og
deyjandi. Samt dóu um hundrað
€>g- sextíu- mannsi» í' Bangor. úr
veikinni. Marshal Farnham var
yítrma&ur.liÖJiins, ,sem hjelt upp
lógunr og'<regfu í bænum. Hann
skipti læknunum niður hvern í
sinn bæjarhluta og sagði öllum
þeirm konum-'fyrir verkum sem
vildu leggja fram krafta sína
tii- lijálpai' gegn útbreiðslu veik-
énnar,-
Einmitt um þetta leyti, sem
Pólerufaraldurinn geisaði, trúði
Will Dan fyrir því, að æðsta
takmark* hans- í lífinu væri að
éh- að-lesa læknisfræði. Mason
læknir var trúnaðarmaður Wiils
og honum sagði hann einnig
#eá-þessari>löngun sinni; Annars
sagði hann það engum.
.„Mason læknir sagði, að jeg
*»ætti koma til sín við og við
og hann ætlar að byrja að segja
»<jer til"-, sagði Will við Dan.
„Hann sagði mjer, að læknarn-
ér vjssu ekki eins mikið og fólk
almennt áliti. Hann sagðí að
ílestir yrðu frískir af sjálfum
sjer, en Iæknarnir hjálpuðu
•nest með því að róa sjúkling-
ana. Hann sagði að flestir væru
hrasldir, jiegar þeir veiktust, og
þá væri kallað á Iækni. Og svo
þegar læknirinn kæmi og allír
sæju, að hann væri ósköp ró-
iégur, þá batnaði sjúklingnum
miklu fyrr".
Næstu árin endurtók Will allt
við Dan, sem Mason læknir
hafði sagt honum. Hann setti
Mason lækni ofar öllum öðrum
og Will mundi lengi allt það,
jsem hann hafði frætt hann á.
i Tom og Mat voru ekki eins
fljótir að velja sjer lífsstarf. En
Tom var sámt ekki mikið yfir
1 tvítugt, þegar hugur hans fór
að beinast alvarlega að sjónum.
Tom eyddi mörgum stundum
niðri víð höfnina og horfði á,
; þegar verið var að ferma og af-
| ferma skipin. Það lá engin iárn-
braut frá Bangor til Portland
allt tíl ársins 1855 og þess vegna
fóru ailir timburflutningarnir
,fram sjóleiðis. Alla mánuði árs-
j ins, sem áin var ekki ísi iögð,
var höfnin full af skípum, svo
að hafnsögumaðurinn átti oft
fullt í fangi við að finna stað
fyrir skipin við bryggju. Skonn-
ortur og briggskip komu til
Bangor hlaðin kolum og fóru
aftur hlaðin timbri. Sítrónur,
sement, járn, salt og korn . .
allar vörur, sem þurfti að flytja
frá öðrum stöðum til Bangor,
komu sjóleiðina. Og allt af var
tilbúinn timburfarmur, svo að
ekkert skip sigldi tómt til baka.
Stundum voru skipin svo mörg
á ánni, að fimur maður hefðt
vel getað komist yfir til Brew'-
er þurrum fótum með því að
þræða skipin, sem lágu hvert
upp við annað.
í margmenni, og hávaðanum,
sem allt af var við höfnina, undi
Tom sjer best. Honum fannst
góð viðarlyktin og tjörulyktin,
og hónum fannst gaman að
hitta menn, sem komu frá f jar-
lægum löndum og töluðu fram-
andi tungur. Dag einn trúði
hann Dan fyrir því, að nann
víldi fara á sjóínn. Yngri bræð-
urhir trúðu allt af Dan fyrir
áhugamálum sínum. Hann var
þroskaður eftir aldri. — Hann
hafði þroskast fyrr, vegna á-
byrgðarinnar, sem faðir hans
lagði honum á herðar, meðan
hann var í ferðalögum. — Dan
var allt af reiðubúinn að hiusta
á það, sem þeir höfðu að segja
án þéSs að koma með nokkrar
imótbárur, og hann sagði aldrei
frá því, sem hcnum hafði einu
sinni verið trúað fyrir. —Það
læi-ðu þeir fljótt að meta.
Þegar Dan var sextán ára
fór hann að vinna við að flokka
trjábolina, sem voru látnir
fljóta niður eftir ánni. Allan
fyrri hluta sumarsins var hann
með flokkunarmönnunum íyrir
norðan Old Tcwn. John hafði
unnið við að raða niður flokk-
unar starfinu fyrr mörgum ár-
um og allir hlutaðeigendur voru
honum mjög þakklátir fyrir.
Trjábolirnir voru merktir eig-
endunum, oftast með einhverju
merki, sem auðvelt var að búa
! til með exi. Allir trjánolir
hvers eiganda voru bundnir sam
an og flokkunarmennirnir komu
þeim þannig af stað niður ána
í sögunarmillurnar.
| Dan þótti gaman að vinna
þarna. Allan daginn frá morgni
til kvölds var hann úti á ánni
og hafði ekki annað að fóta sig
á en fljótandi trjábolina. Hann
i var orðinn stór og sterklega
vaxinn, svo ekki leið á löngu
þangað til hann var orðinn
jafnoki mannanna, sem hann
vann með. — Hann kom ekki
heim, fyrr en öllum trjábolun-
um hafði verið raðað. Þá var
hann með sterkar vinnuhendur
og herðar hans virtust enn
breiðari en þær höfðu verið um
vorið. — Faðir hans var ekki
heima, daginr. sem hann kom.
Hann hafði þurft að fara til
Ellisworth í einhverjum vej-.slun
arerindum. Will og Tom og Mat
voru ekki heldur heima, svo
móðir hans tók ein á móti hon-
um. Hann vissi ekki sjálfur
hvað hann hafði breytst mikið
þessar vikur, fyrr en hann sá
móður sína og heyrði hvernig
hún talaði við hann.
„Nei, Dan, þú ert ekki litli
drengurinn minn Iengur“, sagði
hún. „Þú ert orðinn fulíorðinn“.
Hún hló eir.hverium imdarleg-
Um hlátri, sem Dan fannst hann
ekki kannast við. „Þú ert orðinn
svo stór, að ermarnar á fötunum
þínum eru orðnar allt of stutt-
ar“.
Hann roðnaði bæði af undrun
og ánægju. Hún tyllti sier á tá
og kyssti hann, og Ijet nann
setjast í stóra stólinn. Sjálf
settist hún á hnje hans og tók
báðum höndum um höfuð hans
og ýfði hár hans. „Elsku Dan
minn“, sagði hún í stríðnisróm,
„jeg er viss um að margar
stúlkur eiga eftir að verða ást-
fangnar af þjer. Mjer finnst
sjálfri jeg vera búin að eignast
nýjan unnusta".
„Það ert þú líka. Jeg kæri
mig ekki um aðra unnustu en
þig næstu árin að minnsta
kosti“, sagði hann. Hann var
alveg búinn að gleyma, hvað
móðir hans gat stundum verið
falleg.
„Átt þú alls enga, Dan?“
spurði hún forvitnislega.
„Enga nema þig og 3etb“.
„Beth er nú góð fyrir sinn
hatt. En þú æftir að eignast
fullorðna unnustu. Jeg veit, að
allir mennirnir, sem þú vannst
með, áttu einhverskonar unn-
ustur, ýmist í Old Town eða
hjer í Bangor".
Hann varð vandræðalegur á
svipinn. „Já, jeg býst við bví“,
sagði hann.
„Þú hlýtur að hafa cjeð ein-
hverja í Old Town, sem þjer
leist ekki sem verst á. Var það
ekki, Dan?“ Hún horfði á hann
stingandi augnaráði. Dan kink-
aði kolli. Hún kyssti hana á
kinpina. „Jeg get vel sagt þjer
það, að þú ert indæll drengur",
sagði hún. „Jeg held að jeg
hafi aldrei þekkt indælli dreng
en þig. Mjer finnst jeg verða
ung aftur, þegar jeg horfi á
Þig“.
„Þú gætir vel verið á besta
skeiði. Þú ert svo falleg. Mjer
hefur aldrei fundist nein jafnast
á við ykkur . . . þig og Meg“.
Brosið hvarf af vörum henn-
ar. Það var eins og ský drægi
fyrir sólu. „Finnst þjer Meg
vera falleg?" spurði hún.
: »Já“. Hann brosti að sjálfum
sjer. „Þú veist, að jeg hef allt
af verið dálítið ástfanginn af
henn, síðan jeg var lítili“.
Nokkur augnablik 'iðu án
þess að hún svaraði nokkru. —
„Þú ert líkur föður þínum“,
sagði hún loksins. Honum
fannst rödd hennar vera orðin
óþægilega köld. „Honum hefur
allt af . . . fallið vel við hana.
Hann þekkti bana löngu áður
en við giftum okkur“. Húr hló
kuldalega. „Mjer þykir jjott að
þjer fjell ekki við krástelpurn-
ar, Dan. En fannst þjer þær
ekki sumar laglegar líka?“
„Ó, nei, alls ekki“ sagði
hann. „Jeg kenndi allt af i
brjósti um þær“.
Gesturinn hvíti
Gömul saga frá Afríku. .
1.
Inni í frumskógum Afríku búa margir negra þjóðflokkar,
cg þeir hafa búið þar í fleiri hundruð ár. Nú er svo komið,
að Evrópuþjóðirnar þykjast eiga allt landið og skipa tyrir
um lög og stjórn, en þegar þessi saga, sem jeg ætla að segja
ykkur, gerðist, fyrir þrjú hundruð árum, myndaði hver
negraþjóð sitt eigið ríki, þar sem þær höfðu hver og ein
sinn konung.
En einmitt um þetta leyti voru Evrópubúar byrjaðir sigl-
ingar suður með ströndum Afríku og famir að eigna sjer
lönd á ströndinni og nefna nýlendur sínar.
Langt inni í landi lifði negraþjóð, sem var kölluð Akim-
negrarnir og foringi hennar var Surtur kóngur. — Þessir
r.egrar, sem var duglegt myndarfólk, heyrði einu sinni
rokkra ferðalanga nágranaþjóðarinnar tala um hvítu sjó-
skrýmslin, en með því var auðvitað átt við Evrópumennina,
sem komu á skipum sínum að ströndum Afríku. En að svona
skepnur væru til fannst Afríkunegrunum á sínum tima enn
ótrúlegra, en Evrópubúum, að negrar væru til. Og Akim-
þjóðflokkurinn varð skyndilega gripinn mikilli löngun til
að sjá þessar skepnur.
Ferðalangarnir, sem höfðu farið niður að ströndinni voru
kallaðir fyrir Surt kóng og skipað að lýsa útliti og háttalagi
þessarra skepna.
Jú, sögðu þeir. Hið undarlega er, að skrýmslin hafa margt
sameiginlegt með mönnum. Þau ganga upprjett, á tveim
fótum, alveg eins og þau væru venjulegir menn. Þau hafa
inálróm og gefa frá sjer undarlegt hljóð, sem þau geta lík-
lega gert sig skiljanleg hvert öðru með. En þó eru þau
annars eðlis en menn að mörgu. Að vísu hafa þau öll jafn
föl og líflaus andlit, en líkamar þeirra eru hver öðrum ólíkir,
eins og skinnið, eða hárið, eða hvað það nú er, sem var
utan á þeim væri mismunandi á litinn fyrir hverja tegund.
Mörg þeirra höfðu mikið hár undir nefinu og þeir drukku
einhverskonar vatn, sem nokkrir negrar höfðu reyndar
smakkað á, en fannst alveg ódrekkandi, því að þegar það
snerti tunguna var eins og logandi eldur væri upp i manni.

«~a[MniDniirirraw■ *mtnrv
Síldarstúlkur
Nokkrar síldarstúlkur vantar til Siglufjarðar í sumar. §
Uppl. gefur Ólafur E. Einarsson, sími 1695, frá kl. 2—5 5
virka daga. Z
Ulpji pjjd■ ;■ ■■■■'■!■ ■ ■■■'■■ ■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■ ■ ■■mmify»
TILKYNNING
um bæjarhreinsun
Samkvæmt 86 gr. lögreglusamþykktar Reykjavikur
er óheimilt að skilja eftir á almannafæri muni, er valda
óþrifnaði, tálmun eða óprýði.
Hreinsun og brottflutningur slíkra muna af bæjar-
svæðinu fer fram um þessar mundir á ábyrgð og kostn-
að eiganda, en öllu því, sem lögreglan telur lítið verð-
mæti í, verður fleygt.
Ennfremur er hús- og Ióðareigendum skylt, skv. 92 gr.
lögreglusamþykktarinnar, að sjá um að haldið sje hrein-
um portum og annarri ábyggðri lóð kring um hús
þeirra eða óbyggðri lóð, þar á meðal rústrnn.
Frestur til að framkvæma hreinsun á portum og lóð-
um er ákveðinn til 1. júlí n. k. Hafi hreinsun eigi farið
fram fyrir þann tima verður hún framkvæmd á kostnað
og ábyrgð lóðareiganda skv. 96. gr. lögreglusamþykkt-
annnar.
Lögreglustjórinn í Reykjavík, 25. júní 1948.