Morgunblaðið - 06.07.1948, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐID
Þriðjudagur 6. júlí 1948.
k’TáœP'-
B—M—WBHaKHilifHili 'II, y jMWMW»i"iatW>aK»i»'
j^garw^aagiiaMiiiiaBw^^ ■

KENJA KONA
Ecn ~A,
m§$
illvamá
120. dagur
éi’íur en þeir hjeldu lengra. —
Hann var hlæjandi, þegar hann
kom til þeirra aftur.
,,Jeg var að tala við Georg
Scawall", sagði hann. ,,Hann er
lögfræðingur hjerna. Hann var
þingrnaður árið 1851. Það er
sögð sú saga af honum, þegar
hann sat á þingi, að einu sinni
frafi langorður ræðumaður allt
af veriö að fá sjer vatn að
drekka. Þá hafi Seawall staðið
upp og sagt, að hann hafi aldrei
fyrr sjeð vindmyllu ganga fyrir
, ^atni". Þeir hlógu allir, eins
jtfikið af sogunni og af því, hvað
faðir þeírra var kátur. „Hann
sagði rryer„ að hann hefði leikið
á John Rollins", hjelt hann á-
fram. „Þeir voru nágrannar og
þurftu báðir að fá nokkra góða
cedrusviðarboli. Rollins stakk
upp á því, að þeir skyldu höggva
þá í landi Binghams. — Hann
átti að láta höggva þá, en Sea-
wall ætlaði að sjá um flutning-
inn. Sewall valdi trjen og Roll-
ins Ijet höggva fjölda cedrus-
viða og nokkur grenitrje með.
Svo skiptu þeir á milli sín. —
Rollins komst ekki að því fyrr
en þrem mánuðum seinna, að
Sewall hefði látið höggva af
tandi Rollins í staðinn fyrir, að
þeir höfðu ætlað sjer að stela
frá okkur“.
Hann sagði þeim margar
fleiri sögur,, meðan þeir voru á
férðalaginu. Hann sagði þeim
frá Jonathan Farrar, sem setti
tappa báðum megin á rom-
túnnuna sína cg seldi úr báð-
um endum. öðrum megin kost-
aði rommið f jörutíu cent en hin-
um megin fimmtíu. Og allir
þóttust finna, að rommið sem
kostaðí fimmtu cent var miklu
foetra. —■ Hann sagði þeim fra
drukkna Indíánanum, sem sagð-
»st til svefns í bátinn sinr. En
foáturinn fór af stað niður eftir
ánni og niður fossinn hjá Old
Töwn. En Indíánann sakaði
ekkert. Og hanr. sagði þeim sög
una af Jonathan Bridges, sem
foonr í 'verslunina til Deacon
Hannon kaldan vetrardag. —
Konan hans hafði sent hann til
að kaupa smjörbita. Þegar hann
fojelt að'enginn sæi til, stakk
foann vænum sjörbita í hattinn
sinn, Svo dró hann rommfcokku
út úr hillunni og bjóst til að
fcorga hana, en minntist ekkert
á smjörið. En Hannon hafði
sjeð til hans. Hann ljet Tonat-
foan- setjast við ofninn til að
foita sjer, og hjelt honum þar,
þangað til smjörið fór að bráðna
cg renna eftir kinnum hans í
stríðum straumum.
„Ja, hjerna, mjer þykir þú
vera spikaður. Það lekur af
þjer fitan“, sagði hann við Jon-
athan! Hann þreif hattinn af
foonum, svo að hálf-bráðnaður
smjörlíkisklumpurinn datt nið-
ur í keltu hans. Jonathan starði
á klumpinn með vandræðaleg-
um undrunarsvip.
„Drottinn minn, hvaðan í
ósköpunum kemur þetta“, sagði
foann sakleysisJega.
John var alveg ótæmandi af
sögum — og Mat og Dan
skemmtu sjer prýðilega við að
folusta á þær. Stundum sagði
hann þeim frá æskuárum sín-
um. Og eitt kvcldið, þegar þeir
voru búnir að koma sjer fynr
undir tjaldinu og voru lagstir
til svefns, sagði hann þeim frá
ævintýri hans og móður þeirra
við Coetue, þegar þau börðust
við dauðann og unnu sigur. —
Hann sagði þeim frá ýmsum
atvikum, sem skeð höfðu, þeg-
ar þeir voru litlir. Hann minnt-
ist allt af á Jenny í þessum sög-
um sínum og allt af talaði hann
jafn vingjarnlega og hlýlega
um hana. Dan lá oft andvaka á
eftir og reyndi að ímynda sjer
móður sína, eins og hún var í
huga föður hans, ung og falleg
og góð. Hann velti því fyrir sjer
árangurslaust,' hvað það gat
verið, sem haíði orsakað þessa
miklu breytingu á henni.
Þeir hjeldu ferðalaginu áfram
þrír einir, faðir og tveir synir.
Þeir fóru fram bjá ýmsum mann
virkjum, sem Penobscot-fjelagið
hafði látið reisa, en voru nú yf-
irgefin, John í kýrði fyrir þeim
til hvers hvað væri notað. —
Hann sagði þeim frá greni-
trjám, sem höggvin höfðu verið
þarna, sem voru svo stór að
jafnvel reyndustu skógarhöggs-
menn ætiuðu ekki að trúa sín-
um eigin augum. Hann sagði
þeim frá einu geysilega stóru
trje, sem hann sjálfur hafði
höggvið.
„Það var gamalt grenitrje",
sagði hann. „Bolurinn var rúm-
lega sex fet í þvermál, og jeg
var fimm stundarfjórðunga að
fella það. Það þurfti sex uxa
til að draga það og svo þegar
við komum því loksins niður að
ánni, var hún ekki nógu vatns-
mikil fyrir svona stórt rje, svo
við þurftum að skilja það eftir.
Jeg hefði áreiðanlega fengið að
minnsta kosti íimmtíu dali fyr-
ir það í sögunarmyllunni".
Dan brosti. „Þjer þykir gam-
an að tala um gamla daga,
pabbi“, sagði hann.
„Já, Dan, það þykir mjer“,
sagði hann. „Sameiginlegar end
urminningar styrkja vináttu-
bönd milli mannanna. Mönnum,
sem þykir gaman að minnast
einhvers saman, geta verið ó-
rjúfandi vinir til dauðans. Það
er alveg eins og menn sem eiga
sameiginlegt áhugamál. Þeir
eru tengdir sterkum böndum.
Og það er einmitt það sem við
hjer í Norður-ríkjunum þurfum
á að halda núna. Hamlin segir
að stríð við Suðurríkin sje yfir-
vofandi. Allir íbúar Suður-ríkj-
annjn eiga sameiginlegt áhuga-
máí, sem sje þrælahaldið. Hjer
norður frá er allt svo sundur-
laust. Við erum ekki einu sinni
allir sammála um að afnema
þrælahaldið. Það eru meira að
segja nokkrir menn hjer í
Bangor, sem eru því fylgjandi.
Það vantar einhvern mann til
að sameina öll Norður-ríkin,
eins og Suður-ríkin. En það
verður erfitt, því víðáttan er
mikil“. Ilann fcrosti með sjálf-
um sjer. „Ef allir íbúar Norður-
ríkjanna hefðu áhuga á skógar-
höggi, mundi það verða auð-
veldara. Þá mundu allir geta
hlegið að því sama og verið
hreyknir af þvi sama“.
VI.
Farangur þeirra var ekki fyr-
irferðamikill. Þeir höfðu með
sjer teppi, teketil, pott, pönnu
og öxi. Maturinn, sem þeir voru
með var brauð, saltað svínakjöt,
te, sykur og síróp. Auk þess
höfðu þeir byssu og veiðistang-
ir, til að veiða í matinn. Ef illa
viðraði á næturna sváfu þeir
undir bátnum. Annars sváfu
þeir undir beru lofti. Þeir komu
sjer fyrir undir nóttina, áður
en fór að dimma, og voru komn-
ir á stjá um leið og fór að birta.
Þeir hjeldu áfram norður með
ánni í ellefu öaga. Þá beygðu
þeir fyrir allstóra þverá. Þegar
þeir voru búnir að búa um sig
fyrir nóttina, sagði John, að nú
væru þeir komnir á áfanga-
staðinn. „Nú þurfum við að
rannsaka landslagið og gróður-
inn og ákveða staði fyrir skóg-
arhöggsstöðina“, sagði hann.
Dan fannst næstu dagar líða
eins og Ijúfur draugur. Fyrsta
morguninn ferðuðust þeir á
hestum um láglendið.
Um hádegi námu þeir staðar.
„Hjer skuluð við athuga málið“,
sagði John. Hann hjó meðal-
stórt grenitrje og reisti það upp
við annað stærra og sagði Dan
að klifra upp. „Kliíraðu svo
hátt, að þú getir sjeð allt í
kring“, sagði hann. „Þú getur
alveg rakið, hvar furutrjen eru
mest, því þau eru hærri en
grenitrjen. Kallaðu svo niður til
okkar, hvað þú sjerð“.
Dan klifraði upp í trjeð, eins
hátt og hann áleit óhætt. Þar
klemmdi hann fæturna utan um
grein og fór að líta í kring um
sig. Hann sá fjöll, sum nálægt,
önnur langt í burtu. Öll voru
fjöllin skógi vaxin. Hann gat
greint furutrjáa-þyrpingar ým-
ist stórar eða litlar, allt í kring.
„Jeg sje furutrje út um allt“,
kallaði hann niður.
„í hvaða átt er stærsta þyrp-
ingin?“ spurði John.
„Jeg sje stóra þyrpingu fjór-
ar eða fimm rnílur hjeðan, en
jeg veit ekki áttina“. Það var
skýjað og dimmt yfir, svo hann
gat ekki áttað sig á því, hvar
sólin var. „Það er í þessa átt“,
kallaði hann og benti með hend-
inni. En þeir sem niðri stóðu
gátu ekkert sjeð til hans, því
greinarnar voru svo þjettar. —
Faðir hans sagði honum að
brjóta grein af trjenu og taka
af henni blöðin og kvistina og
fleygja henni eins Iangt og hann
gæti í áttina sem hann benti á.
John heyrði, hvar greinin kom
niður og kallaði til hans, að nú
vissu þeir í hvaða átt þyrpingin
væri.
Dan klifraði niður og þeir
fundu staðinn, sem Dan hafði
bent þeim á. Næstu daga fundu
þeir á þennan hátt allar nálæg-
ustu furutrjáa-þyrpingar. John
kenndi sonum sínum, hvernig
þeir ættu að xeikna út fjölda
furutrjánna í hverri þyrpingu
og hvernig þeir ættu að þekkja
góð trje frá gölluðum, sem ekki
voru þess virði að höggva þau.
í vikulokin var hann búinn að
ákveða hvar miðstöð skógar-
höggsins átti að vera næsta vet-
ur. Hann hafði íundið graslendi,
þar sem hægt var að safna fóðri
handa uxunum. Vatnsból var
einnig nálægt og eldiviður. Þeir
voru varla búnir að þessu, þegar
fyrstu mennirnir fóru að koma.
John ljet þá fara að vinna við
að safna heyinu og setja það í
stakka. Á hverjum degi bættust
við fleiri menn, og það var far-
ið að byggja íbúðarhúsin. John
stjórnaði verkinu og Dan undir
handleiðslu hans. Fyrst þurfti
að jafna jörðina. Svo voru vegg-
irnir reistir úr grenibolum. —
Þökin voru líka úr greni eða
cedrusviði og cfan á þau voru
lagðar greni- eða furugreirar til
frekari skjóls. Veggirnir voru
Gesturinn hvíti
Cömul saga frá Afríku.
6.
Nú kom ró á hópinn, og Kraki notaði tækifærið til þess
að bera fram erindið. Hann sagði, að hann óskaði ekki að-
eins að kynnast kónginum og þessari þjóð, heldur vonaði
hann, að eftir þessa heimsókn yrði stofnað til nánari vináttu
og verslunarsambanda milli föðurlands hans og þessa Jands,
sem hann var nú staddur í.
Meðan hann hjelt þessa ræðu og lýsti veldi og ríkidæmi
þjóðar sinnar og þeim hag, sem Akim ríki gæti haft af
slíkri vináttu, var hann truflaður á undarlegan hátt.
Einn hirðmannanna horfði lengi á munn hans, rr.eðan
itann talaði og nú langaði hann til að vita hvort þessi undar-
lega vera, sem gaf frá sjer svo mörg undarleg hljóð, hefði
svo sterkar tennur, að hún gæti gert nokkurt mein. Hann
beindi því mjóum tein að munni mangarans og ætlaðist til,
að hann biti í hann, en þar sem Kraki skildi alls ekki hvað
þetta ætti að þýða og beygði sig undan teininum, varð hirð-
maðurinn ákafari og reyndi að ýta teininum upp í Kraka
meðan hann talaði og það tókst honum líka.
Þessi ókurteisi kom flatt upp á mangarann og munaði
minnstu, að hann missti allt vald á sjálfum sjer.
Hann jafnaði sig samt og bað túlkinn að þýða, að sig
langaði til að segja kónginum í stuttu máli, hvað sjer lægi
á hjarta.
En nú hlustaði Surtur kóngur ekki lengur á hann. Hann
hafði nú sjeð, að þessi undarlega skepna gat ekki bitið og
þessvegna varð hann hugrakkari, gekk að Kraka kaupmang-
ara og fór að strjúka hann allan. Undarlegastur fanst honum
skúfurinn á hárkollunni. Negrarnir hjeldu allir, að þetta
væri skott, sem skepnan hefði í hnakkanum og þeir tóku
ekkert tillit til þess, þó túlkurinn fullvissaði þá um, að þetta
væri aðeins hárskart, því trúðu þeir ekki.
Samt sagði kóngurinn, að ef það væri aðeins hárskart,
þá skyldi þessi ókunnuga mannskepna taka að af höfðinu,
en hann bætti því við, að hann tryði ekki, að slíkt væri hægt.
Kraki vissi varla, hvernig hann ætti að taka þessu. Honum
fannst þetta mjög óviðeigandi og hann var að verða reiður.
Nokkra stund hugsaði hann um hvort hann ætti að verða
við þessum tilmælum og á meðan fjekk hann sjer í nefið.
V
s4iiUuP>' 7

— Við skulum nú sjá, hvað
er langt til jólanna.
Wilson Bandaríkjaforseti var
eitt sinn í reiðtúr á vegi skamt
fyrir utan Washington. Enginn
var í fylgd með honum, nema
leynilögreglumaður, sem átti
að gæta hans. Lítill drengur sat
á vegarbrúninni, og þegar þeir
voru komnir fram hjá honum
sagði Wilson:
— Sástu drenginn, sem sat
þarna við veginn?
— Nei, hvað gerði hann?
— Hann gretti sig framan í
mig, sagði forsetinn og virtist
þungur á brúnina.
Lögreglumanninum brá mjög
og var í vandræðum með hvað
hann skyldi til bragðs taka.
Eftir nokkra þögn sagði for-
setinn:
— Sástu hvað jeg gerði?
— Nei.
— Jeg gretti mig framan í
hann á móti.
Jack London var eitt sinn
seinn fyrir með sögu, sem hann
hafði lofað tímariti einu í New
York
Ritstjórinn gerði ítrekaðar
tilraunir til þess að fá hjá hon_
um sögu, en þegar það gekk
ekki,. skrifaði hann honum eft-
irfarandi brjef:
„Kæri Jack London, ef jeg
verð ekki búinn að fá söguna
frá yður innan sólarhrings, kem
jeg upp til yðar, dreg yður
fram á gang og sparka yður
niður stigann — og jeg held
altaf mín loforð“.
London svaraði: — „Kæri
Dick — ef jeg gerði öll mín
verk með fótunum, hjeldi jeg
einnig loforð mín“.
Kvikmyndaf ramleiðandinn:
— Ógift?
Filmstjarnan: — Tvisvar.
— Eruð þjer hinn frægi
ljónatemjari?
— Nei, jeg kembi bara ljón-
unum og bursta tennur þeirra.