Morgunblaðið - 10.11.1948, Side 14

14
MORGUN BLAÐlo
Miðvikudagur 10. nóv. 1948,
„Frakkar eru mjög vægir við
víkinga“, stamaði hann, „og
Bjerstaklega ef þeir getað talað
frönsku. Og jeg tala nú ekki
um, ef Seaflower siglir þang-
að inn undir frönskum fána —“
„Og undir stjórn Lazarus
sldpstjóra, semir sökt rúmlega
(wjétíu frönskum skipum? —
Ji'vað segirðu um það, Tim?”
Tim hikaði og leit á fjelaga
sína. Eftir nokkra stund sagði
toamr svo:
„Við hjeldum að þu mundir
geta fallist á þetta. Og ef hann
Ðuprje hjerna væri yfirmaður
skútunnar“ — hann benti á
digran Csacona — „þá mundu
Frakkar taka okkur eins og
bræðrum. Það mætti fela þig
uiðri í skipinu og skjóta þjer
á land seinna, og þá gætir þú
Húið upp til fjalla. Þar gæt-
írðu svo lifað eins og kóngur
og haft tuttugu svartar blóma
rósir til þess að stjana undir
„Jeg skil“, sagði Lazarus.
„Þegar Frakkar kæmi um borð
mundi það verða ykkar fyrsta
verk að framselja mig. Er það
ekki þetta, sem þið hafið verið
að hugsa um?“
Tim leit órólega til fjelaga
sinna. Það kom upp óánægju-
kiiður meðal þeirra og barst
mann frá manni. Tim herti þá
upp hugann.
„Fyrst þú ert þannig skapi
farinn, skipstjóri, þá er víst
best að við látum skríða til
skarar nú þegar“.
Kit sá að mennirnir bjuggu
sig til áhlaups. Hann gekk þá
fram og miðaði byssunni á þá
og mælti rólega:
„Það væri gaman að láta
þessa tæta sundur helminginn
af ykkur.
„Og jeg skal taka að mjer
hinn helminginn“, sagði Laza-
»-‘us og hóf upp f jórhleypu byss-
una.
„Þið verðið að skilja einn eft
i-r handa mjer, svo ég fái þá á-
nægju að hleypa skoti í gegn
um hans vesæla búk“, sagði
Bernardo og hló. >
Það var eins og karlarnir
hefði rekið sig á vegg, svo snar
lega staðnæmdust þeir. Kit sá,
að skelfing hafði gripið þá er
þeir sáu hve vel þeir fjelagar
voru vopnaðir.
„Hlustaðu á mig skipstjóri
*—,“ stamaði Tim.
„Þið heimsku og illgjörnu
raggeitur, hjelduð þið að þið
væruð menn til þess að fást við
Lazarus?“ mælti skipstjóri.
„Við ætluðum ekki að gera
þjer neitt“, sagði Tim.
Lazarus horfði ísköidum aug-
um á hann um stund, og svo
var eins og gletnisglampi kæmi
í þau.
„Jeg virði þetta við þig,
Tim“, sagði hann. „Þú ert nær-
gætinn eins og bróðir“. Svo
sneri hann sjer að Kit og sagði:
„Liáðu mjer rvtinginn þinn“.
Kit rjetti honum rýtinginn.
„Það er siður meðal sjóvík-
inea að ganga í fóstbræðralag“,
eagði Lazarus. „Þeir vekia sjer
blóð og blanda bví og síðan eru
þeir tengdir blóðböndum“. Svo
sagði: hann við Kit' „Halfu
péim í skefjum dálitla' stund“.
3. dagur
Svo brá hann hnífnum á úlf-
lið sjer og risti þar djúpan
skurð. Eftir svolitla stund vall
þar fram þykt blóð.
„Jæja, Tim“, sagði hann vin-
gjarnlega, „rjettu nú fram
höndina. Jeg ætla að sýna þjer
heiður fyrir dygga þjónustu".
Tim varð grár í framan þeg-
ar hann horfði á hina vansköp
uðu. naglalausu hönd skip-
stjóra, sem þykt og sollið blóð
rann úr. Hann fjell á knje og
stundi.
vægð í guðs bæn-
„Vægð
um“.
En Lazarus skálmaði til
hans. Þá valt Tim út af og varð
að iðanadi hrúgu eins og hund-
ur sem væntir refsingar. Skip-
stjóri þreif um vinstri hönd
hans. Tim barðist ufn eins og
óður til að losa sig, en það yoru
járngreipar sem hjeldu honum.
Skipstjóri brá hífnum á hönd
hans svo að úr blæddi, Svo
lagði hann sárið á sinni hönd
þar við, svo að blóð beggja
gæti runnið saman. Eftir
nokkra stund slepti hann svo
Tim og gekk hróðugur á sinn
stað.
„Fleygið frá ykkur vopnun-
um, piltar“, kallaði hann. „Það
verður ekki neitt upphlaup
hjer“.
Það glamraði í þilfarinu er
skammbyssur og rýtingar
fjellu á það.
„Og farið nú inn til ykkar“,
þrumaði gkipstjóri.
Mennirnir hrökluðust undan.
Þá reis Waters á fætur og ætl-
aði að fara með þeim. En þéir
steyttu að honum hnefana og
hrópuðu:
„Burt með þig. Þú ert holds-
veikur“.
Tim horfði á þá og tárin
streymdu af þessu eina auga
hans.
„Fjelagar, verið miskunnsam
ir — jeg var með ykkur — ver-
ið miskunnsamir í guðs
nafni-----“.
Skeggjaður maður þrumaði:
„Þú varst fjelagi okkar, en
þú ert það ekki lengur. Farðu
til fóstbróður þíns. Farðu til
Lazarus skipstjóra“.
„Já, komdu til mín, Tim“,
sagði Lazarus. „Komdu og
findu hvernig það er að morkna
sundur lifandi. Aðgættu það,
hvernig hendur þínar um-
myndast þangað til þær eru
orðnar eins og hrammur á dýri.
Það er ekki slæmt. Þú finnur
ekkert til. Þú getur stungið
höndunum í eld og horft á
hvernig kjötið sviðnar, án þess
að finna nokkuð til. En þetta
er þreytandi til lengdar. Það er
þreytandi að hafa allan heim-
inn á móti sjer, og vita að allir
óska þess að maður hrökkvi
upp af. Heldurðu að það sje
I ekki eaman að koma í land og
uppgötva bað að versta mellan
þar, hálfblind af syfilis, flýr
þig æpandi af ótta? .Tá vertu
hjá mjer. Tim. Við erum nú
þjáningabræður".
Tim afskræmdist í framan og
rak unp org eins og óareadýr.
Ha! Ifann hljóp til fjelaga
sinná.
í „Óþokkar“, æpti hann, „bölv
Iaðir óþokkarnir ykkar —“
Hann sagði ekki meira. Kit
sá að einn mannanna dró falda
. marghleypu úr einhverjum
leynivasa, og hleypti af. Tim
var þá svo nærri honum að
púðurblossinn kveikti í fötum
hans. Hann fjell á þilfarið og
iðaði þar afkáralega.
Lazarus kallaði:
„Hver ykkar vill nú fleygja
honum fyrir borð?“
Mennirnir störðu á líkið eins
og þeir væri böggdofa. Kit vissi
að enginn þeirra mundi þora
að snerta líkið.
„Látum hann liggja þar sem
hannn er“, sagði sá skeggjaði
að lokum.
„Já, látið hann liggja þarna“,
sagði Lazarus. „Látið hann
liggja þarna þangað til hann
rotnar sundur og þið getið and-
að að ykkur pestinni af honum.
Þá verð jeg ekki eini holds-
veikis sjúklingurinn hjer um
borð“.
Að svo mæltu gekk hann til
káetu sinnar og Kit fylgdi hon
um eftir.
„Taktu við stýrinu, Kit“,
sagði Lazarus, „og stýrðu til
Port Royal. Karlarnir hafa
fengið nóg um sinn“.
„En hvað á að gera af Tim?“
spurði Kit.
„Jeg skal sjálfur koma hon-
um útbyrðis í nótt. Við skulum
lofa honum að liggja þarna í
allan dag. Það verður ráðning
fyrir karlana sem þeir gleyma
ekki fyrst um sinn“.
Kit gekk aftur á og tók
stjórnvölinn og stýrði nú þvert
í vestur. Á framþiljum stóðu
karlarnir og gátu ekki haft aug
un af líki Tims. Allan daginn
hleyptu þeir undan og skipið
flaug yfir öldurnar eins og
stökkull. En þegar kvöldaði
þorðu þeir ekki annað en taka
niður þverseglið og höfðu að-
eins uppi fokkuna til þess að
skipið ljeti að stjórn. En svo
var stormurinn mikill að þeg-
ar dagaði voru þeir komnir
undir Jamaica.
Lík Tim hafði horfið um nótt
ina og karlarnir penpu nú vilj-
ueir að vinnu. Skipið nálgað-
ist Port Royal. Þeir voru í þann
veginn að beygia þar inn á vik
ina. Bernardo var á verði uppi
í siglu. Alt í einu kallaði hann
hástöfum:
..Hart á bakborð. hart á bak-
borð í herrans nafni“.
Kit laeðist sam«t.undis á
stiórnvölinn og svejflaði hon-
um út að stokk. SHnið liet þeg
ar að stiórn. Það hiareaði lífi
beirra. Flest önmir pWn mundu
f3pi„r,, , irp^inum nff
orðið fyrir hinni miklu flóð-
"T-’n Fn va"na V>oo<? hvað
Seafiower sneri flmtt undan
skali flófSaMan nó af+onbalt á
ha^ QO bevt+i h„í áfram m°ð
vnioibraða. JTirninV, ó raj, flnð-
ai+an aftan ví* v,oii-
rr+i Hriinmr n„ rv>nð æ^i-

leit að gulli
eftir M. PICKTIÍAAL j
22.
með honum uppeftir fljótunum, en lengi nam hann staðar,
þar sem stóð á landabrjefinu Krókur. Hann starði lengi á
það og sagði eins og í leiðslu: Gulldalurinn, Gulldalurinn.
Jeg get ekki hætt að hugsa um það.
Og löngu seinna þegar dyrabjöllunni var hringt sat hann
ennþá yfir landabrjefinu. Hann heyrði ljett fótatak í gang-
mum og þegar dyrnar opnuðust, sá hann, að þetta var
Villi. • j
Hvað vantar þig, spurði Leifur og leii upp frá landa-
brjefinu. Hvað vantar þig?
Nilla dóttir hennar frú Jordan hefur fengið andarteppu,
sagði Villi með skærri drengjarödd, — og hún biður yður
um að koma strax.
Drengurinn skimaði allt í kringum sig í stofunni, eins og
lorvitið villidýr, en oftast leit hann á landabrjefið. Fyrst
skildi hann ekkert hvað það var, en skyndilega rann ljós
upp fyrir honum og hann gekk skrefi nær. En læknirinn
veitti því enga athygli og var önugur í málrómnum, þegar
hann svaraði.
Hvað er að henni frú Jordan. Hún veit hvað á að gera,
þegar svona stendur á. Hann horfði niður á landabrjefið og
rauðu strikin, sem hann hafði strikað áþað.
Jeg er upptekinn, Villi, mjög upptekinn.
Jeg átti að skila til yðar að hún biðji yður í guðanna
bænum að koma sem fyrst, sagði Villi. Jeg var á gangi þar
íramhjá og hún bað mig um að koma þessum skilaboðum
til yðar.
Leifur opnaði munninn til að . segja eitthvað, en lokaði
honum aftur. í fyrsta sinn á ævinni hafði hann verið að því
kominn að neita að fara til sjúklings, sem þurfti hans. Hann
rankaði við sjer og það var skelfingarsvipur á andliti hans,
þegar hann stóð upp.
Jeg kem þegar í stað, Villi, sagði hann og fanst hann
hafa roðnað af blygðun. Aldrei hefði honum dottið í hug,
að nokkuð slíkt gæti fyrir hann komið.
Hann lagði landabrjefið niður í skúffuna, Ijet húfuna á
höfuð sjer og þrammaði út með Villa litla.
vnotujfUmhcJföýruj
A, Tr;*- ur

við stýrið. Ef stáris^Vvlið hefði
foVið
+io„rii. rnuridi hi'in hpfa molnð
ho.iri í homtm Vn bó vorð,
á+allið svo miVið pð bann rot-
aðist.
Kelvin, eðlisfræðingurinn 1
mikli, kom eitt sinn í óvænta
heimsókn í mikið raforkuver.
Hann kynti sig ekki, en verk-
stjórinn sýndi honum öll þau
tæki og miklu vjelar, sem þar
voru. Hann skýrði honum ná-
kvæmlega frá ýmsum leyndar-
dómum rafmagnsvísindanna og
hvernig rafmagnið væri notað
sem orkugjafi.
Þegar þeir höfðu skoðað alt
1 það markverðasta, sneri Kelvin
sjer að fylgdarmanni sínum og
spurði hann í lágum hljóðum:
I „En hvað er rafmagn?“ Fylgd-
armaðurinn fór hjá sjer, og
starði undrandi á gestinn.
„Gerir ekkert“, sagði Kelvin,
,það er það eina varðandi raf-
magnið, sem hvort þú eða jeg
hefi hugmynd um“.
★
Edison hjelt altaf fast við það
að hann væri kaupsýslumaður.
Hann virtist altaf leggja nokk-
uð upp úr ágóðavonum af upp-
finningum sínum. — Eitt sinn
sagði hann við vin sinn, eftir
að hafa lesið um það í blaði, að
hann væri mikill vísindamaður:
„Þetta er ekki rjett. Jeg er ekki
vísindamaður. Jeg er uppfinn-'
ingamaður. Fai'aday var vís-
indamaður. Hann vann ekki
fyrir peninga, sagðist ekki hafa
tíma til þess. En jeg geri það.
Jeg mæli alt, sem jeg geri, við
silfur-dollara. Ef það er ekki
þeirra virði, veit jeg að verkið
er einskis vert“.
★
Það var eitt sinn á fundi
stærðfræðinga, að einn við-
staddur tók að útskýra kenn-
ingar Einsteins. Þegar hann
hafði haldið óslitinn fyrir-
lestur í nær klukkustund, gat
einn óþolinmóður áheyrandi
ekki lengur orða bundist.
„Þjer eruð meiri maður en
Einstein sjálfur“, sagði hann.
„Tólf menn skilja Einstein —
en það skilur enginn yður“.
★
„Niðurstaða", hrópaði Thom
as A. Edison, þegar einn aðstoð-
armaður hans ljet undrun sína
í ljós yfir því, hve margar til—
raunir hans misheppnuðust við
hin ýmsu rannsóknarefni, t.d.
50 þús. í einu tilfelli, „niður-
staða? Hvað er þetta maður,
jeg hefi komist að mörgum nið-
urstöðum. Jeg veit um 50 þús.
aðferðir, sem ekki duga í þessu
tilfelli“.
★
Þegar maður nokkur spurði
málarann Orpen: „Hvernig
farið þjer að því að blanda liti
yðar?“, svaraði hann: „Með
heilanum“.