Morgunblaðið - 17.11.1948, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAblo
Miðvikudagur 17, nóv. 1948
„En ef við neitum?“ sagði
hann.
Kit ypti öxlum fyrirlitlega og
eneri sjer svo að mönnum sín-
um. „Hann hefur í hótunum
um að neita“, sagði hann með
liístapdi háði.
Tveir af mönnum hans ruku
jþegar til kaupmannsins og
þrifu í hann og hann sá tvo
hnífa blika á lofti.
„Eigum við að opna á honum
belgmn?“ spurði Smithers.
„Eða eigum við hreinlega að
fikera hann á háls?“
„Nei, piltar, jeg held að það
sje nóg að marka hann“, sagði
Kit.
Um leið kom eggin á hníf
Simthers við eyrað á kaup-
tnanninum, en hann rak upp
skræk.
„Vægð, góði 'skipstjóri,
vægð“, veinaði hann.
„Vægð?“ endurtók Kit. „Jeg
fcannast ekki við það orð“.
Smithers þrýsti ofurlítið á
hnífinn og blóð rann niður
vanga kaupmanns.
„Jeg samþykki alt“, öskraði
fcaupmaður. „Við samþykkjum
alt. Segið honum það, fjelagar.
í guðs nafni talið þið“.
Hinum var ekki farið að
verða um sel. Þeir voru ná-
fölir og samþyktu alt.
„Það er gott“, sagði Kit. —
„Sleptu manninum, Smithers,
og lofaðu honum að halda eyr-
anu, hann kann að þurfa á því
að halda“.
Kaupmenn gengu nú fram
Og fóru að skoða vörur þær,
er þeir á Seaflower höfðu kom
ið með. Svo fóru þeir að bjóða
hærra verð en skipverjar voru
vanir. Gerðust þeir þá gróða-
fíknir og ætluðu þegar að selja
alt: silki, leðurvörur, ilmvötn,
kniplinga og ótal margt annað.
En Kit stöðvaði þá.
„Nei, þetta er of lágt verð“,
sagði hann. „Þið verðið að
bjóða betur, kaupmenn". -
Þeir hörfuðu aftur á bak og
æptu hver í kapp við annan.
„Þetta er rjett, Kid“, hvísl-
aði Bernardo. „Komdu við þá
þar sem þeir eru veikastir fyr-
ir — komdu við pyngju
þeirra“.
Kit ljet þá hækka tilboð sín
þrisvar áður en hann samþykti
að selja þeim. Hann heimtaði
sitt giald í gulli og Loisdórum
og hið sama gerði Bernardo.
En karlarnir voru svo ákafir,
að þeir tóku við öllu sem að
þeim yar rjett, rommi, allskon
ar smámynt og — ávísunum á
kvenfólk.
Þetta kvöld var glatt á hjalla
£ Basse-Terre. Karlarnir af
Seaflower, sem hofðu verið
hálfgerðir fangar árum saman,
kunnu sjer ekki læti fyrir
fögnuði út af því að mega nú
fara frjálsir ferða sinna. En
Kit var einn á gangi niður við
ströndina og virti fyrir sjer
dimmblátt hafið. Þar fann
Bernardo hann. -
„Kit, það dueir ekki að þú
dragir þig út úr“, sagði hann.
Karlarnir eru að spyrja hvar
þú sjerst. Þeir eru svo hrifnir
af þjer að þeir vita ekki sitt
rjúkandi ráð“.
„Svo?“ ságði Kit kæruleysis
lega.
9. dagur
■ „Komdu og drektu með þeim
eitt glas. Þeim þykir enn
vænna um þig fyrir það. Og
þú þarft sannarlega á því að
halda að njóta hylli manna
þinna“.
„Það er satt“, sagði Kit og and
varpaði. „Jæja, við skulum þá
koma, Bernardo“. Þá sá hann
að Bernardo var með stóran
poka. „Hvað ertu með í þessum
poka?“
„Meðul“, sagði Bernardo
og glotti. „Jeg er hjer með
lignum sanctum, sem sumir
kalla guaiacum. Það er sagt að
það sje ágætt við syfilis. Svo
hefi jeg hjerna ýmis önnur
meðul, svo sem við dílasótt.
Það verður ærin þörf fyrir
þessi meðul þegar piltarnir
hafa skemt sjer“.
„Eru allar konur hjer sjúk-
ar?“ spurði Kit.
„Ekki allar. En hver þekkir
þær úr?“
„Mjer er svo sem sama“,
sagði Kit. „Það er hvort sem
er engin þeirra með rautt hár
og smaraðgræn augu“.
„Nú, þú ert við það heygarðs
hornið enn“, sagði Bernardo og
hló. „Komdu nú og við skulum
sjá hvað þessir mánaskins-
draumar þínir verða langæðir
þegar bú kemst í kynni við líf
ið sjálft“.
„Þetta eru engir táldraum-
ar“, sagði Kit. „Og jeg breytist
aldrei“.
„Aldrei — það er langur
tími. Komdu nú“.
Þeir gengu eftir götunum í
Basse-Terre þangað til þeir
komu að stærsta veitingahús-
inu. Út um dyrnar barst söng-
ur og skrækir í kvenfólki. Kit
gekk inn á undan. Og um leið
og hann kom í dyrnar var hon-
um tekið með dynjandi fagn-
aðarópum.
Hann hikaði, en það var ekki
nema litla stund. Hópur af
ungum stúlkum, þetta frá sex-
tán til tuttugu ára, rjeðust á
hann. Þær þrifu í hann hvar
sem þær náðu handfestu og
drógu hann með sjer inn í sal-
inn. Bernardo kom glottandi á
eftir og lokaði dyrunum á eftir
sjer.
Snemma næsta morgun,
rjett þegar sólin var að roða
toppana á pálmunum umhverf
is Basse-Terre, fór Kit að leita
að Bernardo. Það varð meiri
leit en hann hafði búist við.
Hann varð að leita í mörgum
knaepum og á loftum þeirra
áður en hann fann stýrimann
sinn. Seinast sagði tannlaus
kerling flissandi: „Jú, auðvit-
að er hann hjer“, og benti á
mióan stiga, sem lá upp á loft.
Kit fór þar upp.
Þegar hann kom upp úr
stipavatinu skygndist hann um.
Op hann kom fljótt auga á
Bernardo Hann lá þar á hálm-
c.pQ+io,-ra sofandi og hriót
andi. En það fanst Kit þó furðu-
legast, að hann var með tvær
af vngstu og fegurstu blóma-
rósum borgarinnar, sína í
hvorum handarkrika.
Hann læddist að fletinu og
sló með holum lófum á kinnar
stúlknanna svo það heyrðist
eins og smellir af tvæimur
skammbyssuskotum. — Þær
æddu hljóðandi á fætur. En þeg
ar þær sáu Kit, hreiðruðu þær
aftur um sig og reyndu að
skýla nekt sinni.
Bernardo opnaði annað aug-
að, leit á Kit og lokaði svo
auganu aftur.
„Á fætur með þig, slæping-
inn þinn“, sagði Kit gremju-
lega.
Bernardo opnaði annað aug-
að aftur og kesknissvipur kom
á hann. Svo benti hann á eld-
rauða kinnina á annari stúlk-
unni.
„Það er nú sök sjer þótt þú
vektir mig, en þurftirðu endi-
lega að misþyrma stúlkunum“,
sagði hann.
„Á fætur með þig, Bern-
ardo“, sagði Kit byrstur. „Það
er kominn tími til brottferðar.
Að öðrum kosti verður helm-
ingurinn af næstu kynslóð
Basse-Terre með sauðasvipinn
af þjer“.
„Það gæti komið verra fyrir
þennan stað“, sagði hann. „En
ætli það dragi ekki einhverjir
dám af þjer? Eða lágstu á bæn
í alla nótt?“
Kit roðnaði.
„Menn eiga ekki að sletta
sjer fram á það sem þeim kem-
ur ekki við“, sagði hann.
Bernardo reis upp og helt
höndum um höfuð sjer.
„Farið þið burtu dúfurnar
mínar“, sagði hann. — „Jeg
þarf að tala einslega við skip-
stjórann“.
Stelpurnar þeyttust niður
stigann. Bernardo sneri höfð-
inu sitt á hvað.
„Það er ekki af hjörunum
enn“, sagði hann eins og við
sjáfan sig. „Þó finst mjer
__ __ __CC
„Hættu þessu bulli“, sagði
Kit. „Klæddu þig, jeg þarf á
þjer að halda“.
Bernardo seildist í buxurnar
sínar. Svo stóð hann á fætur
og bjóst til að fara í þær, en
leit um leið til Kits.
„Þegar jeg sá þig seinast“,
sacði hann, „þá voru þær að
berjast um þig þessi stóra svart-
hærða og sú feita og rjóða frá
Bretagne. Hvor bar sigur af
hólmi?“
„Nú er nóg komið“, sagði
Kit. „Við höfum mikið að
gera. Jeg þarf að ná í karlana.
því að jeg ætla til Kýreyar á
morgun. Ef við drögum það
__ __ __ii
„Fari hún grenjandi sú rauð
hærða“, sagði Bernardo. „Hún
er ekki líkt því eins falleg og
sumar stúlkurnar hjerna. Jeg
segi þjer satt, Kit-----“
„Klæddu þig“, þrumaði Kit.
„Jeg er nú að því“, sagði
Bernardo meg hægð. „En jeg
seei þjer það satt að karlarnir
mum; ekki gera sjer að góðu
að fara svo fljótt hjeðan. Það
eru nú mörg ár síðan að þeir
hafa fenpið að lyfta sjer upp.
Það er betra að lofa þeim að
nióta enn um stund ávaxtanna
af sigri þínum, því að ef nú
ætti að reka þá á stað, þá
mundu þeir ge’ra samblástur“.
Kit hnyklaði brýrnar.
í leit að gulli
eftir M. PlCKTHAAl. '■*
27. 1
verður að hafa höndina í fatla. Hjerna_ hefurðu handklæði,
sem jeg skal binda fyrir þig.
Ó, það er gott, sagði Villi. Jeg finn voðalega til, en það
gerir ekkert til. Hann leit-niður á handklæðið. — En hvað
þetta er stórt og hvítt handklæði. Síðan horfði hann með
vandræðasvip upp til læknisins. Jeg vissi ekki um neinn
annan stað. sem jeg gæti íarið á, sagði hann lágt.
Það var líka eini staðurmn, sem þú áttij: að koma á, sagði
Leifui læknir vingjarnlega. En nú er annað sem þú þarfnast.
Þú verður að fá ærlegan Kvöldmat.
Oh, stundi Villi.
Oh, hermdi læknirinn eftir honum, hlæjandi. Jæja, komdu
þá inn í borðstofuna. Maturinn er tilbúinn. Bíddu, jeg skal
sækja handa þjer disk. Hjerna er heitt buff og brúnaðar
kartöflur og hvað heldurðu að frú Machold hafi sent mjer,
annað en fínustu eplaköku. Ja, nú skaltu taka til við mat-
inn.
Og Villi gerði það ósvikið. Með gaffli sem hann hjelt á
; vinstri hönd, þótt hann gæti hreyft hægri höndina. En ef
það g?kk ekki vel, þá notaði hann þau tæki, sem notuð voru
áður en borðáhöldin voru uppfundin. En milli þess sem hann
tróð matnum upp í sig horfði hann á drifhvítan borðdúk-
ínn og litmyndirnar, sem höfðu verið klipptar út úr jóla-
blöðum og festar upp á veggina með teiknibólum. En við og
við horfði hann til Leifs og hann var hálf skömmustulegur
og sorgmæddur á svipinn.
Hvað er langt síðan þú hefur fengið almennilega að
borða? spurði læknirinn að síðustu alvarlega.
Villi leit niður á diskinn sinn. Jeg fjekk eitthvað að borða
í gærkvöldi. en jeg varð ekki saddur. 1 morgun gaf frú
Brown mjer nokkra brauðmola. Síðan hef jeg ekkert fengið,
Hversvegna fórstu ekki heim til hennar og fjekkst þjer
miðdagsmat?
Vegna þess, að það var enginn miðdagsmatur.
Vesalings snáðinn, hugsaði Leifur. En það þýðir ekkert
fyrir rnig að vera að spyrjast fyrir um heimilishagi hjá þeim
Brownshj ónunum.
En nú skal jeg segja þjer dálítið, Villi, ef þú færð engan
miðdagsmat einhverntíma, þá skaltu koma hingað til mín
og að borða. Það er að vísu stundum svo, að jeg hef
ekki annan mat, en hafragraut með sírópi, en hvað um það.
Þú skalt fá þinn skerf.

Illinois, og ef til vill einnig for-
setaembættið í Bandarikjun-
um“.
★
Þegar breska skáldið Robert
Bridges kom heim eftir að hafa
dvalið lengi í Ameríku, lagði
hann á flótta undan blaða-
mönnum þeim, sem ætluðu að
reyna að riá tali af honum og
þeir fengu ekki orð upp úr hon-
um. Daginn eftir hefndu þeir
sín á honum. Skráð var með
stóru fyrirsagnaletri: „Kanarí-
fugiinn neitar að syngja'1.
★
Franski málarinn Degas
horfði lengi á hvert málverkið
á fætur öðru. Loksins ljet harm
álit sitt í Ijós.
„Að hugsa sjer“, sagði hann,
„að enginn þessara marna hef
ur nokkurn tíma svo mikið sem
spurt sjálfan sig að því, hvað
list í raun og veru er“.
„Ja, hvað er list?“, spurði
einn listgagnrýnandinn
„Jeg hef eytt öllu lífi minu
í nð reyna að finna það. Ef jeg
vissi það, myndi jeg reyna að
lagfæra hana eitthvað“
— Hvau, eruð þio að fara
strax kæru tengdaforeldrar.
★
Hinn frægi ameríski mælsku
maður Robert Ingersoll, átti
mjög mikið og fullkomið bóka-
safn, sem vakti mikla athygli
allra, sem það sáu. Blaðamað-
ur, sem átti eitt sinn samtal
við Ingersoll, spurði hann að
því, hvað bókasafnið hefði
kostað hann-
Ingersoll hugsaði sig augna-
blik um, en sagði síðan:
„Það hefur áreiðanlega kost-
að mig fylkisstjóraembættið í