Morgunblaðið - 13.01.1949, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 13. janúar 1949.
„Það er rjett, en þeir hefðu
verið enn öruggari, ef þeir
'hefðu aldrei hætt sjer inn á
þessar slóðir. Nei, Bernardo,
jeg get sjálfum mjer um
4i:ennt“.
„Bull og þvaður“, sagði
Bernardo. ..Sjóræningjar drep
ast ekki í bælum sínum. Ef
þeir sökkva ekki til botns i
fagurgrænan sjóinn, þá dingla
l>eir niður úr kaðalspotta. —
Hverju máli skiptir það þig?
Ef þú hefðir komið þeim heilu
og höldnu aftur til Petit Goave
þá hefðu þeir allir lagt á sjó-
*nn aftur, þangað til fyrr eða
píðar að hengingaróliu hiefði
verið spennt um háls þeirra.
Auk þess er gagnslaust að vera
að brjóta heilann um slíka
hluti. Við þurfum að hugsa
fyrir okkur sjálfum. ef við
eigum að komast hjá því að
vera hengdir. Við skulum
fara að koma okkur út úr borg
•tnni“.
Kit horfði út á sjóinn, þar
sem bátnum frá Garza var ró-
ið fram og aftur. Kit taldi í
tlljóði í hvert sinn, sem bát-
urinn nam staðar til að draga
eitthvað upp úr sjónum. Fimm,
hann var kominn upp í fimm
. ... en hverjir voru það? —
Hann hristi höfuðið.
„Farðu ef þú vilt“, sagði
hann, „jeg verð kyrr“.
,.í fimmtugasta skiptið og þú
ættir að vera farinn að kunna
það utan að: Ef þú ert kyrr,
verð jeg það líka. Leiðir okkar
hafa legið of lengi saman, til
þess að við getum farið að
skilja núna. Komdu, Kit, við
skulum fela okkur, þangað til
á morgun. Þá skulum við sjá
til, hvað við getum gert“.
Þeir gengu hægt í gegn um
mannfjöldann við vegginn. En
þeir höfðu gengið aðeins stutt-
an spöl, þegar Bernardo, sem
gekk á undan, þrýsti ’ sjer
skyndilega upp í skot á milli
húsa, og gaf Kit bendingu um
að gera slíkt hið sama. Augna-
bliki síðar kom flokkur ríð-
andi manna eftir götunni og
fremstur í flokki reið Don
Luis del Toro.
Kit leit á Don Luis, digran
og svartskeggjaðan. Hvað eft-
ir annað hafði þessi maður
gert honum lífið þungbært.
Hann greip höndinni ósjálf-
rátt um byssuskaftið. En Bern-
ardo greip þegar járnkruml-
um sínum um hönd hans, svo
að hann gat hana hvergi hreyft.
Kit sleppti brátt takinu um
byssuskaftið. ,.Þú hefur á
rjettu að standa“, sagði han'n.
,,Þetta er hvorki rjettur stað-
Ur nje stund. En tíminn mun
bráðum koma“.
„Má vera“, sagði Bernardo.
„En komdu nú. Við verðum að
finna brúna, sem liggur til San
Lazaro. Við getum falið okkur
í mýrlendunum í Cienaga
þangað til á morgun“.
Þeir flýttu sjer á burt og
mátti sjá á svip þeirra að þeim
var ekki rótt innanbrjósts. —
Þegar þeir komu að brúnni
var orðið áliðið nætur. Þeir
fóru sjer að engu óðslega þeg-
ar þeir gengu yfir brúna, því
að þeir vissu, að annars mundu
þeir vekja á sjer athýglí. Þeg-
54. dagur
ar þeir voru komnir yfir brúna
beygðu þeir út af veginum.
Þeir óðu yfir mýrina, þangað
til þeir komu loksins að þurr-
um bletti. Þar fleygðu þeir
sjer niður í grasið og þrátt
fyrir moskitoflugur, sem
sveimuðu í kring um þá í stór-
um skýjum, voru þeir svo upp
gefnir að þeir sofnuðu strax.
En Don Luis svaf ekki
mikið þá nóttina. Hann gekk
fram og aftur fyrir framan sjó
ræningjana fimm, rennblauta,
sem höfðu verið dregnir upp
úr sjónum. Hann var forseti
Audencia, svo að hann hafði
leyfi til að spyrja þá. En hann
hafði ekki enn mælt eitt ein-
asta orð. Tinnusvört augu hans
skutu neistum. Loks nam hann
staðar fyrir framan Smithers.
Hann reif skyrtuna frá brjósti
hans. Smithers bar enga festi
um hálsinn.
..Enginn kross?“, tautaði
Don Luis. „Hvorki sankti Ant-
ony, sankti Cesilia eða sankti
Cristoper. Takið vel eftir þessufi
herrar mínir, því að jeg held að
við ættum að láta rannsóknar-
rjettinn athuga þetta mál“. —
Hann virti Smithers fyrir sjer.
Hann talaði til hans á ensku
og rödd hans var róleg og
hreimlaus. „Trúleysingi. Hvern
ig líst þjer núna á skipstjórann
ykkar, Gerado, sem hefur svik
ið ykkur?“.
„Þú lýgur“, hrópaði Smith-
ers. Um leið og hann hafði
sleppt orðinu, sá hann, að hann
hafði hlaupið á sig. Don Luis
sneri sjer að fylgdarmönnum
sínum.
„Þarna sjáið þið“, sagði
hann, „Englendingur og þar j
að auki trúleysingi. Rannsókn-
ardómararnir verða vafalaust j
ánægðir, þegar þeir hitta þenn
an náunga“. Hann gaf fyrir-
liðanum bendingu og Smith-
ers var dregin í áttina til dóm-
hússins. þar sem rannsóknar-
rjetturinn var til húsa.
Hinir fjórir fengu sömu yf-
irheyrsluna, en útkoman varð
önnur, þar sem þeir báru allir
kross um hálsinn. Einn þeirra
var þó negri, og Don Luis dró
þá ályktun, að hann mundi
vera strokuþræll.
„Þessi er auðsjáanlega
þræll, sem strokið hefur frá j
góðum húsbændum sínum“,
sagði Don Luis. „Við látum
okkar þræla sjá. hvernig farið
er með slíka menn. A kvala-
tólið með hann“. Hann virti
, hina þrjá fyrir sjer, og fyrir-
j litningin skein úr augum
hans. „Við getum svo sem eins
vel hengt þá tafarlaust, nema
þeir heimti, að dómstóll verði
settur, en það held jeg að sje
' óþarfa tímaeyðsla“.
j Fylgdarmenn hans ypptu
öxlum. Þeir voru lögfræðingar
| í ríkisráði landsstjórans. Fólk-
ið vildi bara fá að horfa á at-
höfnina. Þeim var sama, hvort
hún fór fram nokkrum stund-
um fyrr eða síðar.
Á leiðinni til dýflissunnar
datt Don Luis annað í hug.
Hvað var orðið af Cristobal?
Hafði hann sokkið með skipj
sínu?’ Það vár ekki láust' við,
að honum fyndist sárt til þess
að hugsa. Hann fór að velta
því fyrir sjer, hvers vegna
hann hafði ekki viðurkennt
hann sem son sinn fyrir löngu.
Hjonum Hefði verið sómi að
honum sem erfingja .... En
þá datt honum annað í hug.
Skipstjórinn á Garza hafði
sagt honum, að svartskeggjaði
Englendingurinn. Smithers,
hefði stjórnað skipinu. Spánski
skipstjórinn var viss um það,
því að hann hafði fylgst með
því. sem gerst hafði um borð
í Sgaflower í gegn um sjón-
auka sinn. Hvar var Kit þá?
Hafði hann fallið í einhverri
viðureigninni nýlega? Eða var
hann bráðlifandi .... hjer í
Cartagena?
Seaflower hafði verið siglt
hægt fram og aftur eftir strönd
inni. Hvernig stóð á því? Voru
þeir ef til vill að bíða eftir ein-
hverjum? Kit kippti sannar-
lega í kynið. Hann hafði hrifs-
að rauðhærðu stúlkuna upp úr
sjónum, og Bianca var ekki
sama manneskjan, eftir að hún
hafði verið með honum í Cul
de Sack. Hafði hann ekki líka
verið hlýtt til . Ricardo, sem
minnti hreint ekki lítið á Crist
obal Gerado, sem með rjettu
hefði átt að heita Del Toro?
Gæti það átt sjer stað, að
núna, einmitt á þessari
stundu . . . . ?
Don Luis sneri sjer snögg-
lega að föngunum. Ef Kit
hefði snert dýrustu eign hans,
skyldi hann deyja, hvort sem
hann væri sonur hans eða
ekki. Hann benti á þann
minnsta af föngunum, ^sem
vafalaust mundi vera hægt að
fá til að leysa frá skjóðunni.
„Farið með hann til Ten-
aza“, sagði hann. „Jeg þarf að
tala við hann“.
Þrem stundum síðar gekk
Don Luis hröðum skerfum
heimleiðis frá dýflissunni í
virkinu. Litli náunginn hafði
verið þrár. Hann talaði ekki
fyrr en þeir voru búnir að
setja á hann ,,skóinn“, en það
var tæki, sem marði og kramdi
hvert bein í fótum manns. Síð-
an hafði Don Luis skipað svo
fyrir að skera skyldi tunguna
úr munni mannsins, svo að
hann hjeldi sjer saman það
sem eftir væri ævinnar.
Á heimleiðinni velti Don
Luis því fyrir sjer, hvernig
hann ætti að haga orðum sín-
um, við Biöncu, þegar hann
spyrði hana, hvort hún vissi
um Kit. Hún mundi auðvitað
neita, hvort sem hún vissi hvar
hann væri eða ekki. Hvernig
átti hann að fá það út úr
henni? Hótanir bitu ekkert á
eiginkonu hans. Hún hafði oft
ar en einu sinni látið sem hún
feein mundi vilja deyja ....
Hún lá á hnjánum fyrir fram-
an helgimyndina í svefnher-
berginu sínu, þegar hnnn gekk
inn. Barnsleet andlit hennar
vsr fölt Of' SOrCTbitið.
„Kom hann hingað“?, öskr-
aði Don Luis. Fonum fannst
hann ekki þurfa að nefna
nein nöfn.
Bianca sneri sier hægt að
honum og horfði rólegum aug-
um á eiginmann sinn.
í leit að gulli
eftir M. PICKTHAAJL
66 ™ 1
skóginum drepi hann og honum finnst hanrj. sjá glóandi
glirnur þeirra allsstaðar í kringum sig. Jæja, við skulum
fá okkur eitthvað að borða. Jeg er banhungraður og svo
þreyttur, að jeg hlakka til að fara að sofa í nótt.
— Nú, það skal ekki undra mig, sagði Villi. En jeg get
ekki skilið hvers vegna við eigum annars að vera að eyða
tímanum hjerna. Að gefa gullið upp, vegna svona þrjóts og
hann sem meira að segja reyndi að skjóta á yður.
Leifur roðnaði dálítið við. Jeg veit eiginlega ekki sjálfur,
hversvegna jeg geri það, sagði hann rólega, en jeg held,
að jeg sje búinn að gleyma, að við hötuðum hvorn annan.
Og nú man jeg aðeins, að jeg er læknir og að hann þarf
á hjálp minni að halda.
Villi leit undrandi á hann, svo hristi hann höfuðið, eins
og hann vildi gefa í skyn, að hann væri steinhissa á þessu
öllu. Hann lyfti silungskippunni í augnahæð.
— Sjáið, sagði hann. Hjerna er nógur fiskur. Hvorki
meira nje minna en sjö. Einn þeirra er meira en pund.
Það kalla jeg gott.
— Það er ágætt, sagði Leifur og fór nú að virða fyrir sjer
veiðina með miklum ákafa. Já, nú skulum við fá okkur að
borða. Hvar fjekkstu þá annars?
— Jeg fór niður með læknum og kom brátt að nokkuð
stóru vatni þarna fyrir neðan og það er alveg fullt af sil-
ungi þar, jeg er meira að segja viss um, að það er líka
lax þar.
— Heldurðu það virkilega, sagði Leifur. — Það væri
prýðilegt, því að við gætum þurkað þá eins og Indíánarnir
gera og þá þurfum við ekki að vera hræddir um að verða
uppiskroppa með mat.
— Og á hann svo að fá að jeta af matnum okkar? spurði
Villi og leitt yfir til tjaldsins.
Leifur hló og sagði: — Þjer finnst, að jeg hafi nokkuð
skyndilega breytt um áætlun.
— Já, sagði Leifur. Við snúum heim til Skelja sem allra
fyrst. Strax og Brown er orðinn rólfær leggjum við af stað
til baka.
JTLíxr mohqxjyrJ?^ Ifjsnu
— Jcg ætla að hafa páfa-
gaukinn með mjer í sunnudaga
skólann. Mjer finnst hann fylli- ,
lega þurfa þess.
Hjer er saga um ungan lög-
fræðing, sem starfaði hjá járn-
brautarfjelagi. Eitt sinn í járn-
brautarslysi meiddist enginn
nema lítill drengur, sem sagt
var að slasast hefði á handleggj
um, þannig, að hann gæti ekki
rjett úr þeim nema til hálfs.
Foreldrarnir komu með dreng-
inn og kröfðu fjelagið Um skaða
bætur .Fjeiagið neitaði og fór
málið fyrir rjett. í rjettinum
spurði lögfræðingurinn dreng-
inn:
„Jæja, drengur minn, þú
meiddist á höndum í slysinu,
eða var það ekki svo?“
„Jú“, sagði drengurinn.
„Og þú getur ekki rjett úr
handleggjunum?"
„Nei“, svaraði drengurinn.
,,Jæja,“ sagði lögfræðingur-
inn, „viltu ekki sýna okkur,
hve mikið þú getur rjett úr
þeim“.
Drengurinn gerði það og þær
voru hálfbognar.
„En hvað gastu lyft þeim
hátt áður en þú meiddir þig?“
„Svona“, sagði drengurinn og
rjetti þær alveg til fulls.
★
Hún: — Jeg er ekki jeg sjálf
í kvöld.
Hann: — Það er ágætt, þá
ættum við að geta skemmt okk
ur vel.
★
Faðirinn hafði sjeð þegar dótt
irin kom heim og drengurinn,
sem fylgdi henni, kyssti hana
lengi og ákaft á tröppunum.
— Jeg vil ekki hafa að þessi
karlmaður kyssi þig svona,
sagði faðirinn, þegar dóttirin
kom upp.
— Já, en pabbi, gefðu hon-
um eitt tækifæri enn, hann er
alger byrjandi.
★
Storksunginn: — Mamma,
hvaðan kom jeg?
jh Lruiuit EEfí3
&4 WKBf