Morgunblaðið - 23.01.1949, Blaðsíða 10

10
MORGVNBLAÐIÐ
Sunnudagur 23- janúar 1949.
,.jeg hafði engar sannanir
fyrir því“, sagði Bernardo, „þó
að mig hafi grunað það. Hvað
ætlar þú að gera nú. Chriso-
bal?“.
Kit horfði í birtuna, sem
skein í gegn um rimlana á
glugganum. „Þegar jeg er orð-
inn frjáls, þá ætla jeg að heim
sækja hann og það skal verða
síðasta heimsóknin sem hann
fær í þessu lífi. Þó að hann sje
faðir minn, skal jeg ekki hlífa
bonum“.
Bernardo tók upp matarílát-
ið fullt af hollum og góðum
mat.
,Borðaðu“, sagði hann. ..Þú
þarft á því að halda, til að »á
fullum kröftum aftur“.
22.
Sjer til mikillar undrunar,
(anst Kit honum ekki liggja
mikið á að komast frá Boca
Chica-virkinu. Hin illa aðbúð
hungur og pyntingar i San
Lazaro höfðu haft meiri áhrif
á hann, heldur en hann hafði
gert sjer ljóst. Það var ekki að-
eins líkami hans, sem hafði
beðið hnekki, heldur einnig
sálarlif hans og lífsþróttur.
En Bernardo aftur á móti
var orðinn enn harðari í horn
að taka. Hann hafði sjeð menn
drepna áður. Hann vissi að
hægt var að gera djarfan mann
að hugleysingja og bleyðu og
jafnvel hálfvita, ef pyntingar-
aðferðunum var rjettilega fyrir
komið. Hann vissi, að það voru
íakmörk sett fyrir því. hvað
mátti bjóða mannlegum líkama
og sál. Og þegar hann lenti í
fangelsi á fimtugs aldri með
ógróin sár eftir fyrri fangelsis-
vist, þá efaðist hann um, að
hann mundi nokkurn tímann
ná fullri heilsu og kröftum aft
ur. En það fór samt á betri veg
og hann var hreykinn af því,
að hann var ekki verr á sig
kominn en hann var. Hann
hafði enn mikla lífslöngun og
líkamsþrek hans var óbilandi.
Hann var feginn, að Kit var
lítið farinn að minnast á flótta
tilraunir. Með hverjum degin-
um sem leið, jukust þeim kraft
ar og þá um leið voru meiri
)íkur til þess að þeim mætti
íakast að komast undan.
Don Sancho sá um að þeir
fengu nóg að borða, og það var
lítið um erfiðisvinnu fyrir
fangana. Kit og Bernardo
drógu vatn úr brunninum,
kveiktu elda og hjeldu' híbýl-
um hermannanna hreinum. —
Þegar þessum verkum var lok-
ið áttu þeir frí það sem eftir
var dagsins.
Vegna legu kastalans þurftu
þeir ekki að hafast við í fanga
klefanum, nema á næturnar.
Á daginn máttu þeir ganga
frjálsir um kastala-lóðina, eins
og þeim þóknaðist. Þetta orsak
aðist meðal annars af því, að
Don Sancho vissi um faðerni
Kits. Kit var það á móti skapi
að þiggja nokkur forrjettindi
á þeim forsendum, en Bernardo
tók það sem sjálfsagðan hlut,
í frístundum sínum lögðu þeir
á ráðin, hvernig haga skyldi
flóttanum. Bernardo teiknaði
upp Cartagenaflóann á pappír.
Þeir sáu á kortinu að lanaið
mynaaði háífhring utan um
63. dagur
Cartagena-flóann. Hinum meg
in við Boca-Chica tók við
Terra Bomba-skaginn, sem all-
ur var skógi vaxinn og þaðan
komust þeir aðeins norður til
Cartagena-borgarinnar.
Áform Kits hafði ekkert til
síns ágætis annað en það, hve
djarft það var. Bernardo benti
hímum á það, hvað eftir annað,
að likurnar væru litlar til þess
að þeim mætti takast að kom-
ast undan með þeim hætti. En
Kit sat fastur við sinn keip.
Loks varð Bernardo að láta
undan. Kit stakk upp á því, að
þeir reyndu einhvern veginn
að klifra yfir veggi virkisins
og halda síðan norður á bóg-
inn, gegnum skógana yfir
Terra Bomba og til borgarinji-
ar. Þegar þangað væri kom-
ið, gæti ein hnifstunga gert út
af við Don Luis og hann mundi
dæmdur fyrir glæpi sína hjá
hinum æðsta dómara. Síðan
mundu þeir stela fje ur hirsl-
um Don Luis og senda Quitu út
af örkinni til að kaupa fatnað
og indínsk litarefni, til þess að
Kit gæti litað hár sitt og skegg,
sem hann var svo auðþektur
af.
Hann bjóst ekki við að Bi-
anca mundi veita þeim neina
mótspyrnu. Hún mundi koma
með. þeim til Santa Marta og
þaðan mundu þau fá ferð til
Santo Domingo. Sú borg var
vestan megin á Hispaniola og
þeim mundi veitast auðvelt að
fá einhverja skútuna til að
flytja þau yfir á franska yfir-
ráðasvæðið. Þetta var ágæt á-
ætlun, að öðru leyti en því, að
það var nokkurn veginn víst,
að þeir kæmust aldrei til Car-
tagena án þess að þeirra yrði
vart.
Þar á ofan bættist enn eitt.
Hvernig áttu þeir að komast
frá Boca Chica? Þeir gætu
hent sjer til sunds frá veggj-
unum en þeir gengu lausir um
aðeins á daginn, og einhver
varðmannanna mundi áreiðan-
lega koma auga á þá áður en
þeir kæmust nógu langt undan,
og hann mundi skjóta á þá frá
virkinu, eða senda hraðskreið-
an bát á eftir þeim, sem mundi
ná þeim strax. Eina vonin var
að þeir kæmust hjá því að vera
settir í fangaklefann um nótt.
I myrkrinu gæti þeim tekist að
klifra hljóðlega niður veggina,
leggja síðan til sunds og kom-
ast yfir til Terra Bomba.
En tækifærið kom áður en
báða varði. Síðla dags, þegar
Kit og Bernardo voru önnum
kafnir við að bera vatn í varð
mannahúsin, sem voru með
stuttu millibili allt í kringum
virkið, dró einn varðmannanna
Kit afsíðis.
Hann sagði Kit að hann væri
nýkominn úr nokkurra daga
leyfi í Cartagena. Þegar hann
hafði dvalist þar, hafði falleg
indíönsk stúlka gefið sig á tal
við hann. Þegar hún hafði kom
ist að því, að hann væri í Boca
Chica-virkinu, hafði hún beðið
hann að taka fyrir sig brjef til
Cristobal Gerado. Kit gat getið
sjer þess til, hvað stúlkan hafði
gefið honum fyrir greiðann.
Kit hlustaði óþolinmóður á
frásögn mannsins. Þegar hann
rjetti honum loks brjefið, reif
Kit það upp.
Kæri vinur, stóð í brjefinu.
Þegar þú færð þetta brjef,
er jeg kominn langt í burtu. í
dag legg jeg af stað til Santa
Marta með eiginmanni mínum.
Þar á jeg að leita til hins fræga
læknis. Mendoza. Jeg veit ekki
hvenær jeg kem aftur, ef jeg
kem þá nokkurn tímann aftur.
Hrjáð hjarta mitt hrópar til
þín kveðjuorð, minn elskulegi
Cristobal. Böndin, sem binda
mig Don Luis eru of sterk til
þess að jeg geti rofið þau. Ást
mín til þín er þess heldur ekki
megnug.
En ef guð er miskunnsamur,
þá veitir hann þjer frelsi. —
Hvað seinna verður veit eng-
inn, en jeg bíð og vona.
Þín Bianea.
Bernardo sá svipbrigðin á
andliti Kits, meðan hann las
brjefið. Hann sá, hvernig roð-
inn færðist í kinnar hans og
reiðin glampaði úr augum
hans. En jafnvel Bernardo var
ekki viðbúinn því sem næst
skeði. í tveimur stökkum var
Kit kominn upp á vegginn og
stakk sjer samstundis til sunds
niður í fagurbláann sjóinn. —
Bernardo átti einskis úrkosta
annars en að fylgja á eftir hon-
um. —
Don Sancho hafði gefið fyr-
irskipanir um að Kit skyldi
ekki gert neitt mein og þess
yegna var ekki skotið af byss-
um á eftir þeim. En fyrsti bát-
urinn náði þeim, þegar þeir
voru komnir hálfa leið yfir
sundið. Bernardo ljet umyrða-
laust draga sig um borð í bát-
inn en Kit gafst ekki upp fyr
en búið var að^slá hann í rot
með byssuskefti. Síðan var
hann einnig dreginn upp í bát-
inn.
Þegar þeir komu aftur til
virkisins, voru þeir leiddir fyr
ir liðsforingjann, sem stóð næst
ur Don Sancho að tign, því að
hann var sjálfur staddur í
Cartagena.
„Jæja“, sagði liðsforinginn.
„Svo að ykkur finst gaman að
synda. Það er líklega best að
láta það eftir ykkur og lofa
ykkur að synda nægju ykkar.
Við skulum láta þá kynnast
indíönsku aðferðinni“.
Hermennirnir, sem stóðu í
kring ráku upp skellihlátur.
Kit og Bernardo voru leiddir
í gegnum virkisgarðinn og yfir
vindubrúna, sem lá yfir vígis-
gröfina á milli innri og ytri
virkisvegg j anna. Á miðri
brúnni var þeim sagt að nema
staðar Þeir voru látnir standa
þar í steikiandi sólarhitanum,
á meðan liðsforineinn kannaði
fvledarliðið. Loks var hann á-
nægður og skipaði þeim að
halda áfram gönfumni. — Þeir
gen^u yfir víeisgröfina og ytri
virkisveggina þeim megin sem
að landi sneri. Þaðan komu
bcir á söndótta ströndina við j
skurðinn.
Þ<4r gengu eftir blautum j
s>mrHnum, banffað + íl beir komu
að s+að. bar spm nálmatrjein
uxu alveg niður í flæðarmálið.
Varðmennirnir ýttu á eftir
I leit að gulli
eftix M. PICKTHAAL
61
— Jeg vissi, að einhver væri fyrir aftan okkur, hjelt Vilii
áfram. Og jeg vissi líka, að það væri Indíána Tommi. Og nu
hefur bölvaður fanturinn hann Brown, sagt skilið við okkur
og farið beina leið til Tomma, og stolið he?ti yðar, fyrir allt,
sem þjer hafi gert fyrir hann. Þetta er þakklæti hans. Ef
jeg sje hann aftur, þá skal jeg að mjer heilum og lifandi
berjast við hann. :
Þá brosti Leifur og hann leit beint í anðlit drengsins.
— Svona, Vilh. Við skulum taka þessu með ró, og hætta
að tala um það.
Þeir borðuðu morgunverð, en Villi gat ekki annað en
verið sífellt að hugsa um að illmennið hfefði stolið hestin*
um.
Loks tóku þeir sig upp og hjeldu ferðinni áfram. Þeir
gengu áfram marga daga, loks voru þeir komnir nærri fram
á fjallabrún og sáu ásinn fyrir ofan Skeljar, þar sem ferðin
þeirra átti að enda. En áður ætluðu þeir að borða.
Og það var satt að segja kominn tími til þess, því að þeir
höfðu ekki fengið matarbita allan daginn. Vilh hjelt á þrem-
ur. smásilungum, sem hann veiddi innj í lækjum og allt i
einu datt honum nokkuð í hug. ,
— Nú ættuð þjer að koma í hellirinn minn og þar skulum
við fá okkur að borða. Þar í hellinum nlínum er hlýtt og
þurrt og ef það er bjarndýr í honum, þá skjótum við það.
— Þetta var gott ráð, sagði Leifur. Þangað vil jeg fara
fremur en nokkuð annað.
— Já, við skulum láta okkur líða vel þar. Þar eru nóg
sæti og þó það komi dálítill reykur af báhnu, þá gerir það
ekkert til. Svo var það ákveðið.
Þetta var samt löng leið að hellinum og þeir komust þang-
að ekki fyrr en seint um kvöldið þegar það var orðið dimmt.
Hvernig skyldi veðrið inn við Krákur vera núna, sagði
Leiíur.
Hvað sem fer um það, sagði Villi, þá er vindurinn nú að
vestan, og jeg held að hann Blesi sje farinn að finna lyktina
frá Skeljum. En við tveir, læknir, munum aldrei gleyma
Krákum. Indíánarnir segja, að sá sem sjer Krákur muni

Sonur bókhaldarans
★
Veðlánari frá Wall Stree'
stóð við hlið Himnaríkis og
hafði náð tali af Sankti Pjetri.
— Hver ert þú? spurði
Sankti Pjetur.
— Jeg er veðlánari frá Wall
Street, svaraði maðurinn.
— Hvað viltu?
■— Jeg vil komast inn.
— Hvaða góðverk hefirðu
gert, sem getur rjettlætt þá
ósk?
— Ja, hjerna um daginn
mætti jeg fátækri konu á
Broadway, og gaf henni tvö
cent.
— Gabríel, kallaði nú Pjet-
ur, hefir þetta verið skráð?
— Já, þetta er skráð hjer,
svaraði erkiengillinn.
— Hvaða fleiri góðverk hef-
irðu gert?
— Eitt sinn í fyrra er jeg
fór yfir Brooklyn-brúna að
kvöldi til, hitti jeg þar blað-
söludreng. sem var nær dauða
en lífi af kulda, og gaf honum
eitt cent.
— Gabríel, stendur þetta líka
heima?
— Já, Sankti-Pjetur.
— Og hvað hafið þjer gert
meira?
— Ja, jeg get nú ekki vel
munað það í augnablikinu.
— Gabríel, hvað heldurðu að
rjettast sje að gera við þenn-
an náunga?
— Endurgreiða honum þessi
þrjú cent og senda hann norður
j og niður.
★
— Góðan dag, frú, sagði
læknirinn um leið og hann kom
inn úr dyrunum, — mælduð
þjer hitann í manni yðar eins
og jeg bað yður um?
1 — Já, jeg keypti loftvog, og
setti hana við brjóstið á hon-
um. Eftir nokkurn tíma sýndi
hann „Mjög þurrt“, svo að jeg
Ijet hann fá pott af bjór, og
t nú er hann farinn til vinnu
sinnar.