Morgunblaðið - 04.03.1949, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 4. mars 1949.
-I .-“c-'... .
Framhaldssagafl 20
iiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiniiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiimiminiumiiiiiiiiiiiiiiiiHminiiiiiiiiikt'U
HESPER
I
Eftir Anya Seton
orðinn barnalega áhyggjufullur
á svipinn.
„Jeg er heldur ekki blind af
ást“, tautaði Susan. En einmitt
á þessu augnabliki var henni
hiýrra til hans en nokkurn
tímann fyrr.
Roger var ánægður með gift-
inguna, nema hvað hann sá
eftir að missa Hesper af heim-
iiinu. En hann var hræddur
yfir 'að sjá hve hamingjusöm
'tuin var, og honum fjell vel við
Evan. Hann yfirheyrði Evan
•um fjölskyldu hans og skrifaði
svo borgarstjóranum í fæðing-
arborg hans- Þessar upplýsing
ar voru honum nægilegar til
þess að hann gaf sitt föðurlega
aamþykki til giftingarinnar.
Við kvöldverðarborðið dag-
inn fyrir giftinguna, ýtti Rog-
er frá sjer diskinum og horfði
á Hesper og Evan til skiptis,
og glettnin skein úr augum
hans.
Hesper brosti til Evans, en
hann var alvarlegur á svip og
brosti ekki á móti. Jeg má
ekki vera að nöldra, hugsaði
hún. Það er giftingardagurinn
okkar á morgun. Hann elskar
mig. Hann sagði það. Hann er
öðru vísi en aðrir. Jeg þekki
svo sem heldur ekki marga
menn. Bara pabba og Johnny.
Sár söknuður greip hana, en
hvarf aftur von bráðar. Ef
þetta hefði verið dagurinn fyr
ir giftingu okkar Johnnys þá
hefði verið hjer fullt af fólki
og við mundum dansa. Helm-
ingurinn af íbúunum í Marble-
tiead mundi vera hjerna. Við
mundum dansa fram undir
morgun og svo hefðum við ver-
ið gefin saman í kirkjunni í
fyrramálið. Svo mundi aftur
vera veisla og við mundum
dansa meira. Og síðan hefðum
við lagt af stað til Boston með
bátnum hans, eins og við höfð-
um svo oft talað um. — Eftir
nokkra daga hefðum við svo
komið aftur hingað.
Hún leit í kring um sig í eld-
húsinu. Hún varð allt í einu
gripin óþreyju og andúð á um-
hverfinu. Nú kem jeg ekki aft-
ur hingað. Jeg hata þennan
stað.
Hún og Evan ætluðu að búa
í New York, og þau ætluðu
ekki að fara með skipi, heldur
með lestinni. Evan hafði viljað
fara aftur til New York. Hann
ætlaði ekki að ljúka við mynd-
ina af henni við Castle Rock.
Hann vildi ekki mála sjóinn,
eins og hann hafði ætlað fýrst.
Hann vildi ekki einu sinn minn
ast á myndina. En það fannst
henni ágætt, því að hún hafði
átt hug hans allan síðustu vik-
una.
Hún leit til Evans með þakk
Iætisbros á vör. Hún gat ekki
farið leynt með ást sína. Hann
leit í augu hennar á móti, eins
og hann gæti lesið inn í innstu
hugskot hennar. Hún fjekk
hjartslátt og henni fannst hroll
ur fara um sig-
A morgun, hugsaði hún, og
komst í svo mikla geðshrær-
ingu við tilhugsunina, að hún
gat ekki setið kyrr. Hún taut-
aði einhverja afsökun og gekk
út. Hún vonaði að Evan mundi
koma á eftir henni. Hún hik-
aði við undir kastaniutrjenu,
en hann kom ekki, svo að hún
gekk hægt út um hliðið og nið-
ur götuna. Úti var dimmt og
kyrrt, og henni varð rórra við
gönguna. Hana langaði allt - í
einu til að ganga um bæinn og
kveðja hann í síðasta skipti.
Göturnar voru mannlausar,
því að fólk sat að kvöldverði.
Hún gekk hart upp brekkuna,
því að henni fannst hún vera
óvenjulega ljett á fæti. Fram-
undan bar kirkjugarðinn við
aökkan himininn. Hún gekk
upp stiginn og inn í garðinn,
og hugsaði um það um leið,
hve oft faðir hennar hafði
dregð hana með sjer upp í
kirkjugarðinn til að skoða leg-
steina forfeðranna.
En nú þegar hún var að fara,
fanst henni hún þurfa að
kveðja þá. Hún gekk beina leið
að grafreitnum. Þarna sá hún
nöfnin grafin í flögusteinana:
Isac, John, Moses, Thomas og
eiginkonur þeirra. Allir voru
steinarnir skreyttir höfuðkúp-
um, ljám og englum. Pabbi
hennar hafði sagt, að Mark og
Phebe mundu einnig vera graf
in hjerna, en legsteinar þeirra
hefðu týnst fyrir löngu síðan.
„Nú er jeg að yfirgefa ykkur
öll sömul“, sagði hún lágt. „Jeg
er að fara í burtu með Evan“.
Það var eins og þöglir, gráir,
steinarnir gerðu allir sitt til að
auka á kyrðina í garðinum.
Hafgolan læddist upp hæðina.
Hesper stóð teinrjett og ljet
goluna leika um andlit sitt.
Það kviknaði á vitanum hin-
um megin við höfnina, og það
var farið að kveikja í húsunum
niðri í bænum- Tvö skip sigldu
inn höfnina. Hún heyrði ára-
glamur og lyktin af fiskinum
á trönunum við bryggjuna
fyllti vit hennar.
Hún snjeri aftur niður brekk
una. Hún sá móta fyrir þakinu
og reykháfunum tveimur á
veitingahúsinu. „Arininn og
örninn“. Skyldi Evan enn sitja
inni og hlusta á rausið í föður
hennar? Hvers vegna kom
hann ekki á eftir mjer?, hugs-
aði hún. Hún gekk hægt í átt-
ina heimíeiðis. Þegar hún kom
fyrir hornið, sá hún hávaxinn
mann koma á móti henni.
H»rra Porterman! Alltaf
þurfti hún að rekast á hann.
Áður fyrr hafði hún forðast
hann eins og hún mögulega gat.
En eftir síðustu heimsókn,
hafði óvild hennar í hans garð
horfið með öllu. Amos Porter-
man, og reyndar allir í Marble-
head, voru farnir að skipta
hana svo litlu. Hún gekk bros-
andi á móti honum. „Góða
kvöldið. Voruð þjer að koma
í heimsókn til okkar?“, sagði
hún glaðiega.
Amos hrökk við, þegar hann
kom auga á hana. Honum vafð
ist tunga um tönn og hann
kom ekki upp nokkru orði.
Hún var svo óvenjulega vin-
gjarnleg.
Hann kinkaði kolli, tók ofan
hattinn, og hjelt honum klaufa
lega upp við barminn.
Hún hallaði undir flatt og
horfði glettnislega á hann.
„Jeg, fer nú að halda að yður
sje meira en lítið hlýtt til
mömmu, úr því að þjer komið
svona oft“.
„Hespþr“;, Hann fór að
hlæja. „Þjer eruð alt öðru
vísi en jeg hef haldið“.
Brosið hvarf af vörum henn-
ar. „Jeg er öðru vísi en jeg
var“, sagði hún. „Nú er jeg
hamingjusöm“.
Hann leit undan. Hún hjelt
áfram göngunni og hann slóst
í för með henni.
„Er það satt, að þjer ætlið
að giftast þessum .... þessum
Redlake á morgun?“.
„Já“.
„Jeg vildi óska að svo væri
ekki“, sagði hann lágri röddu.
„Þjer eigið að- giftast öðru
vísi manni, manni, sem getur
sjeð vel fyrir yður ....“•
„Hvaða vitleysa", sagði hún.
Hún tók eftir því að það var
ekkert Ijós í herbergi hans.
Hann hlýtur að bíða eftir mjer
niðri í eldhúsi. „Auk þess hef-
ur enginn annar beðið mín, síð
an Johnny dó ....
Amos nam staðar við lim-
girðinguna í skugganum við
kastaníu-trjeð. Hann lagði hönd
sína á handlegg hennar. „Jeg
er að biðja yðar núna, Hes-
per“.
Hún starði á hann eins og
steini lostin. „Hvað?“, hrópaði
hún og rak upp hvellan hlátur.
Tunglið skein í gegn um blöð-
in á kastaníutrjenu og varpaði
birtu á karlmannlegt andlit
hans. Svipur hans var alvar-
legur og beiskjublandinn.
„Já, jeg býst við að það sje
hlægilegt, en mjer er samt al-
vara“, sagði hann og kross-
lagði hendur vandræðalegur.
Henni þótti leitt að hafa sært
hann, en hún var svo undrandi,
að hún kom varla upp nokkru
orði.
„En Charity?“, stundi hún
upp. Af öllu því sem henni datt
í hug, fannst henni einna und-
arlegast að Amos skyldi hafa
gleymt henni. Henni fannst
sjer mikill heiður gerður, hún
var spennt og afskaplega for-
vitin. Undir niðri var hún líka
hreykin. Hún mundi segja
Evan frá þessu .... en engum
öðrum. Það mundi ekki vera
rjett, en Evan mundi þá sjá að
fleiri en hann vildu fá hennar.
„Jeg get ekki gifst Charity",
sagði Amos þurrlega. „Jeg er
löngu búinn að gera mjer það
lióst“. Hann vildi helst ekki
hugsa um Charity. Það ,var
skömm að því, að hafa haldið
henni í voninni svona lengi.
„Jeg elska þig“, stundi hann
upp með erfiðismunum og
kreisti hattinn á milli handa
sjer. Honum fannst hann vera
ósköp kjánalegur. „Jeg er
ekkert hissa á því að þjer
Til sölu j
ísskápur, eldri gerð, gólf- \
teppi nýtt og notað bíla [
gúmmí, ýmsar stærðir, i
suðuplötur, rafofnar, tví- 1
buravagn og kerra, mokka =
stell 12 m., kínamunstur, i
o. m. fl. i
VÖRUVELTAN
Kverfisgötu, 59. — Sími i
6922. I
Fólkib i Rósalundi
Eftir LAURA IITTINGHOFF \
22. 1
— Farðu nú og vertu kurteis og heilsaðu gestunum,
sagði hún.
Pjetur hneigði sig mjög prúðmannlega fyrir Steinunni
frænku en síðan sneri hann sjer að Þyri og tók í hönd
hennar, en um leið bljes hann út vörununa, svo að þær urðu
þykkar og rauðar eins og á vatnahesti. í»að var nýjasta
grettan hans og auk þess .ranghvolfdi hann svo augunum,
að Þyri hrökk við af hræðslu og hörfaði undan, sannfærð
um, að þarna hefði hún mætt fávita eða einhverskonac
vansköpuðum aulabárði.
Pjetur sneri sjer snöggt við og var að því kominn að
springa af hlátri. í þremur stórum stökkum var hann
kominn upp í kvistherbergið, þar sem þeir voru enn Jó-
hannes og Gústaf.
— Þið eigið að koma niður að drekka te, sagði Pjetur.
— Þetta er Pjetur bróðir minn, sagði Jöhannes við Gústaf,
sem var að hengja upp á alla króka sem hann fann, veiði-
stangir og færi, net, örvar, boga, boxhanska og ágæta byssu,
Hann leit á Pjetur.
— Heyrðu drengur minn, sagði hann og Ijet smella í
langri svipu, sem hann hafði í hendinni, — Það er kassi
með skotfærum niðri í vagninum, stökktu þangað og sæktu
hann og komdu með hann hingað til mín, en þú verður
að gera það þegar í stað, á sekúndunni. Já, láttu það ganga,
bætti hann við og sló með svipunni upp í loftið, svo að
small í.
Pjetur horfði á hann með uppglenntum augum og skyndi-
lega tók hann viðbragð og þaut eins og byssubrenndur út
úr herberginu.
•
FJÓRÐI KAFLI
Fyrsta nóttin.
Dagurinn var loksins kominn að kvöldi. Steinunn frænka
hafði kvatt eftir að hafa áminnt börnin á margan hátt um
að vera þæg og góð. Pjetur litli var faiinn að hrjóta svo
að glumdi við í þakherberginu, en þangað hafði rúmið hans
íyiibcr Tno^au/rJzci

— Það er konan yðar, hún
segir að það sje kviknað í
heima hjá yður.
★
Ekkert er svo illt . . .
Síðan í fyrri heimsstyrjöld-
inni hefur trjefóturinn angrað
André Alexandre mjög, en dag
nokkurn komst hann að raun
um að ekkert er svo með öllu
illt að ekki geri nokkuð gott.
Alexandre sat inn í kaffi-
stofu, þegar drukkinn maður
ruddist inn í krána og hóf skot
hríð á aumingja André, en til
allrar hamingju hæðu skotin
hann hvergi nema þrjú í trje-
fótinn.
★
Geðveiki
Edwin L. James, ritstjóri,
„New York Times“ skrifar: —
Ef maður frá mars kæmi hing-
að til Jarðarinnar og stæði á
Tempélhof-flugvellinum í Ber-
lín, og yrði sjónarvottur að því
er hver flugvjelin á eftir ann-
ari rendi sjer inn á völlinn,
með 9 smálestir af kolum
(hver smálest kostar um 700
krónur) á meðan vagnar fimm
járnbrautarfjelaga stæðu hreyf
ingarlausir og ryðguðu niður
undir berum himni, myndi
hann segja: „Mennirnir á Jörð
inni em algerlega geðveik-
Krókodíiarnir þurftu
að bíða iengi
Síðast á fyrra ári var komiS
með tvo krókodíla frá Kína til
dýragarðsins í Leipzig í Þýska
landi, en ferðalagið hafði tekið
þá tíu ár.
Krókodílamir voru veiddir S
Jangtsekiang árið 1938- — Á
meðan þeir biðu eftir skipsferð
í Shanghai eyðilagði japönsk
sprengjuflugvjel búrið, sem
þeir voru í, þannig að þeir
sluppu lausir. Nokkrum mán-
uðum síðar fundust þeir í hafn
arborg einni marga kílómetra
frá Shanghai.
Þegar stríðið í Evrópu
brautst út var för þeirra frest-
að, og á leiðarenda komust
þeir ekki fyrr en nú nýlega.