Morgunblaðið - 31.03.1949, Síða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 31. mars 1949.
Framhaldssagan 43
ivumniiinmn
NESPER
Eftir Anya Seton
W&mguaMeikém
Fólkib i Rósalundi
Eftir LAURA FITTINGHOFF
43.
loftið í eldhúsinu fylltist ilm-
vatns-angan. „Get jeg hjálpað
þjer nokkuð?“.
„Nei. Þetta er allt tilbúið og
Carla leggur á borðið fyrir mig.
Taktu spari-diskana, vina
min“.
Dyrnar opnuðust aftur og
Henry kom inn.
„Á jeg líka að leggja á borð-
ið fyrir Walt frænda?“, spurði
Carla.
Hesper setti sykurskálina
hranalega frá sjer á borðið.
„Auðvitað. Hann hlýtur að
fara að koma“.
„Það er svo sem vont veður“,
sagði Henry, ,.en Walt gæti
siglt fyrir tangann á hriplekri
kænu“.
Hesper hlýnaði um hjarta-
rætur. Hann var ekki eins ó-
skildur henni í anda, eins og
hún hafði haldið. Hann hafði
líka Honeywodd blóð í æðum
sínum, þó að hann líktist meira
föður sínum. Hún lagði hönd-
ina á handlegg sonar síns.
„Það er best að við förum
að borða“.
Það suðaði í klukkunni á
veggnum og hún sló átta. —
Stormurinn lamdi utan húsið
og lausir gluggahlerar skellt-
ust. Úti virtist allt verða á
fleygiferð. Jafnvel húsið sjálft
skalf í sterkustu vindhviðun-
um.
Það fór allt í einu hrollur
um Eleanor. „Það er svo mikill
súgur hjerna. Henry viltu fara
upp og sækja loðkragann
minn“.
Henry fór og virtist feginn
að geta aðhafst eitthvað.
Drottinn minn dýri, hugsaði
Hesper, hvers vegna kemur
Walt ekki?
Eleanor leiddist. Þetta var
leiðinda veður og tengdamóðir
hennar var svo óskrafhreifin.
Hún reyndi að fitja upp á ein-
hver.iu umræðuefni. Jafnvel
Carla, sem venjulega var svo
kát, þegar hún var með ömmu
sinni, sat nú grafkyr og sagði
varla orð.
„Jeg tók nýtt hefti af „Cent
ury“ með mjer“, sagði Elea-
nor glaðlega. „Það eru í því
svo ákaflega skemmtilegar
myndir af málverkum eftir
Evan Redlake. Þú kannast við
hann. Hann er frægur málari.
Sumar myndirnar minntu mig
á Marbiehead og svo las jeg í
greinínri, sem fylgdi, að hann
hefur \erið hjerna að mála.
Mannstu nokkuð eftir því að
hafa sjeð hann?“.
„Já“. sagði- Hesper. „Hann
var hjerna einu sinni, þegar
.... þegar eg var ung stúlka“.
„Nei, en hvað það var
skemmfdegt. Þú getur samt
ekki munað mikið eftir honum.
í már.-'ðinum, sem leið, var
okkur Henry boðið til kvöld-
verðar með honum. Mjer þótti
mjös gaman að fá tækifæri til
að kvnnast honum. En veistu
hvað. Það var hann, sem aldrei
kom. os sendi heldur1' ekki af-
boð- Hvilík óskammfeilni“.
„Já, einmitt“, sagði .Hesper
og stóð upp og tók saman
brauðmylsnu af borðinu.
Gallinn á henni er sá, hugs-
aði Eleanor, að liún getur ekki
haft áhuga á neinu. En það
var kominn þrái í hana og hún
hjelt áfram.
„Var hann hjerna lengi?“,
spurði hún. Það gæti verið að
tengdamóðir hennar gæti sagt
henni frá einhverju smáatviki
í sambandi við hann og þá gæti
hún sagt söguna aftur í sam-
kvæmi innan um listamenn:
„Ja, Evan Redlake var vanur
að dveljast hjá Honeywood-
fólkinu í Marblehead .... Þið
vitið, hjá fjölskyldu mannsins
míns .... og ....“•
„Nei, hann var ekki lengi“.
Eitt augnablik ætlaði Hesper
að freistast til að segja frá.
Hvað mundi ske, ef hún segði
við þessa eðalbornu tengda-
dóttur sína: „Jeg var einu
sinni gift Evan Redlake. Jeg
ól honum barn“. Mundi hún
ekki trúa sínum eigin eyrum?
Mundi hún fá tilfelli? Eða
mundi hún verða ánægð? Það
var ekki þess virði að rjúfa
fjörutíu ára þögn fyrir þetta
fólk. Og það var heldur ekki
jeg, þessi gamla kona, utan
við sig af ótta um son sinn,
sem þekkti Evan Redlake.
Eleanor gafst upp við að
reyna að fá tengdamóður sína
til að segja sjer skemmtilega
sögu af málaranum. „Auðvitað
finnst sumu fólki“, sagði hún,
„hann vera helst til gamal-
dags, enda þótt hann sje álit-
inn brautryðjandi impression-
isma í Ameríku. En samt borg-
aði Listasafnið honum tíu þús-
und dali fyrir myndina „Sjó-
mannsstúlka við Great Head“.
Henry kom inn aftur með
loðkragann og lagði hann um
háls konu sinnar. Eleanor
þakkaði honum fyrir og leit á
dóttur sína. „Vina mín, það er
komið langt fram yfir þinn
háttatíma
Hesper greip fram í fyrir
henni: „Er þessi mynd af
stúlkunni í heftinu, sem þú
komst með?“.
Eleanor varð hissa. „Já, jeg
held það. Henry, Century heft-
ið .... jeg setti það í litlu
ferðatöskuna. Viltu ....“.
„Það skiptir engu máli“,
sagði Hesper. „Jeg get fengið
að sjá það seinna“.
Rödd hennar var ákveðin og
hvöss. Hún gekk út að glugg-
anum. Það var að lygna og
rigningin var hætt.
„Sjómannsstúlka við Great
Head“. Castle Rock var kallað
Great Head á kortinu. En það
voru fleiri staðir, sem hjetu
þessu nafni og vafalaust hafði
Evan þekkt margar sjómanns-
stúlkur. Og hverju máli skipti
það svo sem?
Því reyni jeg ekkj að biðja
til guðs?, hugsaði hún. En hún
fann engin orð. Jeg er
orðin þreytt á að þurfa að þola
það að sjá á bak fólki og lifa
sjálf eftir. Hún hallaði höfðinu
upp að gluggarúðunni. Ást-
vinamissir síðustu ára lagðist
eins og þungt farg á huga
hennar. Johnny, Evan, Amos,
allir farnir frá mjer. Og
mamma og pabbi líka.' Alltaf
hef jeg lifað eftir og þurft að
finna mjer einhverja huggun.
Jeg gæti ekki afborið að missa
Walt líka ....
„Mamma, komdu og sestu
vio arinmn. Jeg er viss um að
við fáum bráðum boð frá
honum“.
Hesper dró gluggatjöldin
fyrir aftur. Hún rjetti úr sjer
og gekk til þeirra.
En þá heyrðu þau umgang.
Þau hlupu öll fram í eldhús-
ganginn og Hesper reif upp
hurðina. Walt kom upp tröpp-
urnar. Hún sá óljóst, að hann
hjelt á einhverju og einhver
kom á eftir honum. Hún tók
aðeins eftir því að. augu hans
ljómuðu af ánægju.
Hann gretti sig, þegar hann
sá áhyggjusvipinn á Hesper.
„Nú hefur þú verið að nöldra
mamma. Þ.ú ættir að vera far-
in að vita það, að ekkert veður
getur hamlað mjer að komast
leiðar minnar“. Hann klappaði
á öxl hennar með vinstri hend
inni. Hún sá nú, að hann hjelt
hægri hendinni utan um
stúlku.
Walt bar byrði sína inn í eld
húsið og hitt fólkið hópaðist í
kring um hann, spyrjandi og
með fagnaðarlátum. Ungur
piltur kom á eftir honum.
„Mamma, komdu með teppi
og koniak“, sagði Walt. „Þessi
börn voru að því komin að
drukkna“'. Hann lagði stúlk-
una á teppið fyrir framan ar-
ininn. Hún var rennblaut frá
hvirfli til ilja. Pilturinn sett-
ist á legubekkinn. Hann skalf
líka af kulda.
„Jeg veiddi þau upp úr syðsta
álnum“, sagði Walt og klæddi
sig úr olíufötunum og fleygði
þeim út í horn.
„Veslingarnir litlu“, sagði
Eleanor og hristi höfuðið. „Jeg
vissi að það mundi vera ein-
hver frambærileg ástæða fyrir
því, hvað þú komst seint“.
Walt leit glettnislega á mág-
konu sína. „Jú, heimferðin var
nokkuð erfið“, sagði hann
hæðnislega.
Það fór hrollur um Eleanor.
„Walter, mundu eftir því, að
það eru börn viðstödd hjer
...“. Hún leit á Cörlu og
blautu hrúguna fyrir framan
arininn.
En þegar Hesper var búin að
þurrka stúlkunni og klæða'
hana í þurr föt í svefnherberg-
inu innar af eldhúsinu, kom
það á daginn, að hún var ekk-
ert barn. Hún var að minnsta
kosti átján ára. Og þegar hún
kom aftur að arninum, þögul
og utan við sig eftir volkið,
með stór dreymandi augu, og
þegar hár hennar þornaði fjell
það í lokkum um háls hennar
og herðar. Hún horfði á Walt
og leit varla af honum. Walt
hellti koniaki í glas handa pilt
inum. Hann var líka kominn í
þurr föt og var farinn að hress
ast.
Walt hellti líka í glas handa
sjálfum sjer og tæmdi það í
tveim sopum. Hann settist í
stóra stólinn, sem faðir hans-
hafði venjulega setið í,
kveikti sjer í pípu og teygði úr
sjer. Hann leit í augu stúlk-
unnar og brosti. „Líður þjer
betur núna?“.
Hún leit niður fyrir sig, svo
að dökk og löng augnahár
hennar vörpuðu skugga -á
vanga hennar, og brosi brá
fyrir á rjóðum vörunum. „Já,
cg þau stóðu grafkyrr ,eins og steingerð, þegar þau sáu það
andstyggilega skemmdarverk, sem hafði verið framið á uppá
haldsstaðnum þeirra í skóginum.
Grasvöllurinn, sem áður hafði verið svo hreinn og falleg-
ur var nú allur útsparkaður, hingað og þangað hafði verið
kastað vindla og sígarettustubbum og út um allt var dreift
brjefarusli, dósum og einhverskonar flækju úr veiðilínu og
brotinni veiðistöng. Þá hafði verið sett upp hengirekkja,
var öðrum endanum fest utan um stóru eikina, en hinum í
granna, unga birkihríslu, sem var að því komin að sligast
niður af þunganum, sem á henni hafði legið. Á eikarstofn-
inn hafði verið fesf' stór skotskífa, en skotin sært trjeð
víða.
Og það sem var allra verst, — uppi í sjálfri eikinni sat
Gústaf og var að leika sjer að því að kvelja ungana í svölu-
hreiðrinu. , ,.j
Jóhannes hljóp fram í snatri.
— Gústaf, hvað ertu að gera, drengur? æpti hann. Viltu
undir eins koma niður úr eikinni. Jóhannes var rámur af
hryggð og reiði.
En Gústaf hló bara hæðnishlátri.
m
0%
1m
— Vogaðu ekki að snerta við hreiðrinu. Þetta eru svöl-
urnar okkar. Ef þú gerir ungunum mein .... Þjer er ráð-
KöleJcF rno^tqjjsrikctpyrtjj
■vswir*r. icrrxa ~ n 97. ■
Dýrar í rekslri.
Rita Hayworth hefir keypt 27
kjóla hjá hinum fræga franska tísku
smiðismiði Jaques Fath í París. Þar
sem verðið á kjólum Faths fer tæp-
lega niður úr 3 þús. krónum hvert
stykki, hefir fimstjarnan að minnsta
kosti eytt yfir 80 þús kr. í kjóla þessa.
Eiginkona Leopolds fyrrverandi,
Belgíukonungs, de Rethy prinsessa,
hefir pantað 20 nýjustu tískukjóla frá
ÍFath. __
★
Skilgreining á hamingjusönm
hjónabandi.
| 1 dönsku blaði er gerð eftirfarandi
’ skilgreining á hamingjusömu hjóna-
bandi:
— Ef eiginmaðurinn gatslítur sokk
ana sína á hverjum degi og stráir
sígarettuöskunni allsstaðar nema í
1 öskubakkana, og hann er samt vel
1 liðinn — þá er hjónabandið ham-
: ingjusamt.
• . *
Mæðurnar stjórna umferðinni.
Á ákveðnum gatnamótum i
Brooklyn hefir umferðastjórnin um
cn*'í*»T.e'Fina
langan tíma verið algerlega óvið-
unandi. Þegar þar höfðu orðið mörg
umferðarslys, sem böm höfðu aðal-
lega orðið fyrir, tóku mæðurnar í
þessu borgarhverfi að ræða málið.
Þær ókvæðu, þar sem ekki var sýni-
legt að stjórnarvöldin myndu nokkuð
aðhafast, að taka stjórn umferðarinn
ar á umræddum krossgötimi í sinar
eigin hendur. Um tima mátti þvi sjá
konur standa ó miðri götunni og
stjórna umferðinni. Börn og annað
fótgangandi fólk komst nú óhult ferða
sinna. Konumar skiptust á um að
vera ó verðinum. Hefir þetta orðið
til þess, að yfirvöldin hafa tekið
mál þetta til alvarlegrar athugunar.
Loksing friður.
Kona, sem gekk með fjórða bam
sitt, fjekk leikgrind að gjöf frá nokkr
um kunningja! onum sinum. Hún
gladdist mjög yfir gjöfinni og skrif-
aði eftirfarandi þakkarbrjcf:
Kærar þakkir fyrir gjöfina. Hún
kom sjer ókaflega vel. Jeg sit í
grindinni öllum tímum og get með
því haft frið fyrir börnunum.