Morgunblaðið - 07.05.1949, Blaðsíða 14

w
MORGUNBLAÐIB
Laugardagur 7. maí 1949.
... Framfcaidssðpn 2$
iiiiMinw4iiijiiimiHiiiiii<iint*iiii4iiiiHmmmiinfl»niiniiiiiniHiiiiniiiiiiinii«m iijimunni c
Eftir Helen Reilly
iniiMiiMiiiMi ii iiiM Miitiiiiiiiimiiiiiiii inn 11 iiniiiiiiitiii
um kvöldið. „Gætuð þið þá
liomið um hálf átta leytið?“.
Gabriella leit á úrið. Klukk-
an var tuttugu mínútur yfir
fimm. Það gat verið að John
væri bundinn við eitthvað um
hvöldið; en það þyrfti ekki að
taka langan tíma, þótt hann
kænfif 'þetta'* með* henni. „Það
væri fyrirtak“, sagði hún.
Fimm mínútum síðar stóð
fcúti" við • símann á lítilli veit-
fcngastofu' á næsta hoini. Hún
fcukaði Úður en' hún stakk pén-
ingnum í gatið. Því átti hún
að hringja til Johns? Því ekki
til Phii Bonds eða þá McKee?
Wej; - hugsaði' htm, Phil' hafði
verið vingjarnlegur og þolin-
•nóður, •• em- hann' 'hafði aidrei
trúaö ulmennilega á kringlu-
fc'itr&' manninn: Það hafði' Jtíhn
aftur á móti. Hvað -McKee
snerti .... tja .... hún hafði
ckkf goða reynslu af samneyti
filnu við lögregluna. Hún stakk
|*fetúngnum í -gatið.
John var heima: „Jeg er bú-
in- að finna kringluleita raann-
inn‘‘, sagði hún.
„Hvað segirðu?"
,,Já“, sagði Gabxiiella sigri
fci'ósanai. -Það er að segja
cklq hann sjálfan, en j
„En konuna, sem ók bifreið-
inni-frá „Devonshire“?“.
„Já, alveg rjett. Hún heitir
fcJeison. Við, jeg og þú, eigum
að hitta hana eftir dálitla
stund“.
„Iivað hefurðu verið að gera,
Gabriella?“. John var áhyggju-
fcihHur.
Hún vildi ekki segja of mik-
ið~ í símann. „Jeg skal segja
fcjer allf af Ijetta, þegar jeg sje
|6*g“.'-rHún-' sagði honum, hvar j
Jiaux ættu:að":hittast 'og fivenær.
„Geturðu komið?“.
Jú, hann sagðist geta það.
„Tlvar ertu núna?“.
„Jeg er í veitingastofu á
íyrstu götu“, sagði hún og beið
cítir því að hann byði henni
að borða með sjer kvöldverð.!
EíI' haöFi gerði þáð ekki. „Þú
fc.emur þá“, sagðj hún og lagði
irá-.sjer símaáhaldið. Hún var
aárreið við sjálfa sig þegar
fcún gekk út úr veitingastof-
nnni,- Hún hafði ekki beðið
John Muir að borða með sjer
fcvðldverð, hún hafði ekki einu
sinni gefið í skyn að hún væri
á lausum kili. Hvernig gat hún
fc'úist' við því að hann breytti
t'llum fyrirætlunum um leið
cg kæmi samstundis? Hann
Hu’ftí’ að-sinna sínum eigin
tnélum .. . . og Brendu.
Gabriella fór inn í lítið veit-
irtgahús og fjekk sjer kvöld-
verð, sem hún þó hafði enga
fcyst á: Síðan fjekk hún sjer
fcafff' ög fór að hugleiða það,
sem skeð hafði um daginn. —
Gegnum ungfrú Nelson mundi
fcún geta náð til kringluleita'
mannsins. Og hún hafði sjálf
fundið hana. Þegar John væri
búinn að sjá ungfrú Nelson og
myndina af kringluleita mann-
i.num, mundf hann geta leitt
málið til lykta.
Litla veitingastofan var að
fyllast af fólki. Hún mundi
þurfa að bíða enn í hálfan
annan klukkutíma. Það var of
fcalt í veðri til að ganga sje.
til hressingar. Hún rakst á
kvikmyndahús neðar í götunni
og fór þar inn. Þá var klukk-
an tíu mínútur yfir sex. Klukk
an tuttugu mínútur yfir sjö fór
hún út aftur og var komin að
húsinu einni mínútu fyrir
tímann.
Það var orðið enn kaldara
og komin þoka. John var seinn.
Klukkan varð hálf átta en
hann kom ekki. Gabriella fyllt
ist aftur gremju. Hún var
þreytt og taugar hennar voru
yfirspenntar. Auk þess hafði
ungfrú Nelson sagt að hún
mundj fara út um kvöldið. Ef
hún færi núna, munau þau alls
ekki komast inn í íbúð hennar.
Það er líklega best að jeg fari
inn og, re-yni að tefja fyrir
henni. hugsaði hún.
Klukkuna vantaði tuttugu
mínútur í átta, þegar Gabri-
ella gekk inn og upp stigann.
Kún hringdi bjöllunni hjá
ungfrú Nelson, en enginn svar-
aði.
Gabriella hnyklaði brúnir.
Það gat vel verið að hún væri
í b$ði. svo að hún gæti ekki
komið til dyra. Hún var orðin
óþolinmóð, en þá tók hún eftir
því að dvrnar voru ekki læst-
ar. Hún ýttj á hurðina og fór
með hálfum hug inn.
„Ungfrú Nelson“. Ekkert
svar. Dvrnar inn í stofuna
vo,*u lokaðar. John hafði ef tll
vill ekki beðíð eftir henni niðri
og var þar inni með henni. Hún
opnaði dyrnar inn í stofuna.
Þar var ljós en engan manh að
sjá.
Gabriellu varð litið á út-
varpið á skápnum á milli glugg
anna: Myndin af kringluleita
manninum var farin.
Gabriella starði á auða blett
inn á útvarpinu. Hún hafði þá
ekkj verið eins slungin og hún
hafði haldið. Hún hafði ekki
getað blekkt ungfrú Nelson.
Hún hafði grunað hana alveg
frá upphafi. Þegar John kæmi
gripi hann í tómt. Kringluleiti
maðurinn var aftur genginn
henni úr greipum. Ungfrú Nel-|
Son var horfin og myndin með
henni. En hvert skyldj hún
hafa farið? Kvenfólk flutti
ekki án nokkurs fyrirvara úr
íbúðum sínum og skildi eftir’
opnar dyrnar. Og samt var hún.
farin .... |
Gabriella leit í kring um sig.
Borðstofukrókur var í öðrum
enda stofunnar. Gabriella gekk,
í áttina þangað, en nam staðar
á miðri leið og greip um einn
stólinn. Hún komst ekkj lengra.
Tveir bekkir sitt hvorum
megin við lítið borð. Svkurker
og salt- og piparkrúsir voru á
vaxdúknum á borðinu. En und
ir borðinu, á gólfinu, rjett við
fætur hennar lá mannvera í
undarlegum stellingum og ó-
eðlilegum stellingum.
Ljósið í loftinu varpaði
daufri birtu á náfölt andlitið.
Gólfteppið var atað blóði. Ga-
briella var sem negld niður á
sömu sporunum og gat ekki
haft augun af sýninni. Ófrýni-
ieét andlit, bó'lan á enninu.
Þetta var maðurinn, sem hafði
ekið henni á járnbrautarstöð-
ina í vikunni sem leið og sama
andlitið, sem hún hafði sjeð
bregða fyrir á milli runnanna
úti við hliðið hjá Susan í
Greenfield.
Henni fannst gólfið rísa upp
á mótj sjer. Hún var ein í í-
búðinni með dauðum manni.
Hún hrökk upp við lágt hljóð,
og þvingaði sig til að líta af
gólfinu. Hún var ekki ein í í-
búðinni með dauða manninum.
Það var einhver á næstu grös-
um. Einhver ýtti hægt upp
hurðinni fram í eldhúsið.
Gabriella statði á dyrnar.
Hlauptu, æpti innri rödd henn
ar. Hrópaðu á hjálp. Sá, sem
haíði drepið manninn á gólf-
inu. var að koma inn. Inn
hingað. þar sem hún var ein.
Hún sá hendi. handlegg,- and-
lit .....
Gabriella riðaðj og kiknaði
í hnjánum.
- Stofan var horfin sjónum
hennar. Þoka umlukti hana á
alla vegu og einhvers staðar
í þokunni vissj hún af mann-
inum á gólfinu. í gegn um þok
una sá hún loks andlitið á
manninum, sem kom inn frá
eldhúsinu.
,,John“. Rödd hennar líktist
ýeini, og hún, seig niður á
gólfið.
John var kominn að henni
og greip um olnboga hennar
og hjelt henni uppi. Svipur
hans var harðneskjulegur.
„Gabriella. Hvað skeði?“, sagði
hann lágt.
Hún reyndi að losa sig. „Jeg
drap hann ekki“.
„Láttu ekkj eins og kjáni“,
sagðj John og hristi hana.
„Reyndu að átta þig. Gabri-
ella. Þú hefðir ekki átt að koma
upp. Jeg ætlaði að koma í veg
fyrir það“. Hann sleppti henni.
„Það var einmitt þetta sem
jeg var hræddur um“.
Framstykkið á stuttkápu Ga
briellu var blóðugt af blóð-
pollinum í teppinu. Blettirnir
voru dökkir og áberandi í ljósu
efninu. Hún stillti sig eins og
hún gat enda þótt hana lang-
aði mest til að kasta upp.
,,Bíddu“. John fór fram. Hún
heyrði glamur í herðatrjám.
Hapn kom aftur með kápu.
Það var brúna kápan með
hettunni, sem ungfrú Nelson
hafði verið í um daginn.
„Hjerna, farðu í þetta“,
sagði hann. „Þú getur ekki far
ið svona út á götu“. Kápan var
stór og óþægileg, en hún
huldj blettina.
„Snertir þú nokkuð?“,
spurði hann. Gabriella sagði
nei. Húr. var með hanska.
John var líka með hanska.
Hann tók undir handlegg
hennar. „Jæja, við skulum
koma“.
Gabriella hreyfði sig ekki. í
búðin var eyðileg og áhrein.
Það litla, sem gert hafði verið
til að prýða hana var nú eyði-
laet, brotið, saurgað manns-
blóði .... Nú var þess eins að
bíða, að einhver uppgötvaði
morðið. Sírenurnar á lögreglu-
bifreiðinní múndi óma í göt-
unni og einkennisklæddir lög-
regluþjónar mundu fylla þessa
óþókkalegu stofu.
„En, John .... við getum
ekki .... Hvað eigum við að
gera við .... hann þarna?“.
Fólkíb í Rósaíandi
Eftir LAURA FITTINGHOIT 1
65
beygði sig niður og fór að tína. En svo var hann þreytt-
ur, að hann gafst brátt upp við berjatínsluna, fór heim
að kofanum og lagðist fyrir. Hann sofnaði næstum sain-
stundis.
Það var liðið langt fram á dag, þegar uppnámið var
loksins úti. Þá fyrst fór prófastsfrúin að hugsa um hvar
Gústaf gæti verið niður kominn. Hún hafði komið snemma
um morguninn með lækninum og haft meðferðis ýmislegt,
sem hún vissi, að þörf myndi vera fyrir þegar slík slys
bæri að höndum.
Bæði Egill og Ebba höfðu komið og það varð hlutverk
Ebbu að reyna að róa Þyrí, sem stanslaust grjet og vein-
aði, og sagðist vilja fara heim.
— Jeg veit, að þið haldið öll, að Gústaf hafi viljandi skot-
ið Jóhannes, sem hefnd fyrir það, þegar. hann sparkaði hon-
um niður úr trjenú, hrópaði hún milli ekkahviðanna. — Jeg
skil það vel, að þið viljið ekki sjá hvorki mig nje Gústaf,
því að Jóhannes lifir þetta ekki af. Ef jeg mætti fara burt,
alveg sama hvert, bara eitthvað burt frá þessu öllu saman,
því að þið hafið mig, — jeg skil það vel. Ef að Gústaf og
jeg hefðum aldrei komið í Rósalund, þá væri Jóhannes
lifandi og þá hefði Pjetur heldur ekki brunnið svona hræði-
lega.
— Elsku Þýrí mín, sagði Ebba. Þú mátt ekki halda svona
áfram að gráta. Þú gqtur ekkert gert að því, sem hefur
skeð. Þær sátu sa’rnan í herberginu uppi á lofti og Ebba
gerði allt, sem hún gat til að hugga frænku sína og reyna
að fá hana til að borða eitthvað.
En það síðastnefnda var ekki svo auðvelt verk, bvx að
þegar Ebba kom með undirskál fulla af berjum og mjólk,
þá hrynti Þyrí hénni frá sjer, svo að Ebba var næstum
búin að missa skálina og berin fjellu niður á gólfið
— Jeg vil ekkert borða, hvefsvegna ettu að kvelja mig
svona, hrópaði Þyrí grátandi og leit svo reiðilega á Ebbu,
að það var engu líkara en hún áliti berin eitthve.t ban-
vænt eitur. Farðu burtu frá mjer. Jeg vil fá að vera ein.
Og Ebba hefði fegin viljað fara burt, en það þorði hún
ekki, því að þetta starf hafði henni einmitt verið falið,

— Baðvörðurimi tók ekkert eftir
því, þegar við svindluðum okkur
inn.
Sonur lyfíingarmannsins.
Tveggja ára gam.all drengm' í
London, Stephen Evenett, hljóp upp
um hálsinn á ömmu sinni og faðm-
aði hana ákaft að sjer áður en hún
fór.
Daginn eftir lagðist amman í
sjúkrahús. Faðmlög snáðans höfðu
verið svro kröftug, að það brotnaði -
henni rifbein.
Faðir drengsins, sem er þungavigt
ar lyftingarmaður. ljet svo ummælt
eftir þetta, að drengurinn yrði áreið
anlega arftaki sinn.
Tennur sein veð
Ungfrú Pearl Bess í Indinanapolis
kærði tanniækni sinn fyrir lög-
reglunni. Hann hafði tekið tennurn
ar (falskar auðvitað) vir henni, þar
sem hún skuldaði honum 107 dollara
og neitaði að láta hana hafa þær
aftur fyrr en hún væri búin að
boi-ga sjer skuldina, eða að minnsta
Ixosti 59 dollara af henrii.
...Teg fór til tannlæknisins til þess
að láta hann laga tennurnar svolitið'*
sagði ungfrúih, „en jeg hafði ekki
fyrr opnað munninn, t-n haun greip
neðri góminn úr mjer og neitaði að
láta mig fá hann aftur fyrr en jeg
borgaði“.
Ef t 1 vill nauðsynlegur þvottur
Frú Mary Muick i Califomia hefii
sótt um skilnað frá manni sinum
vegna þess að hann hefði þvegi?
henni um munninn með sápu.
Ástæðan til þessarar „hreingem-
ingar“ var sú, að konan var vör
að segja við stjúpson sinn, að húr
mýndi þvo honum um rrunninr
með sápu, ef hann blótaði.
Manni hennar leiddist þetta ta'
hennar mjög og ekki sist þar serr
hún kryddaði það ófögrum orðum
| ..Við skulum sjá, hverjum verðui
þvegið um munninn", sagði hann
! tók sápustykki og naglabusta og frarr
kvæmdi verknaðinn án frekeri um-
. hugsunar.
Hamborgar-höfn hreinsuð.
Höfu Hamborgar hefir nú verið
hreinsuð að miklu leyti við þau skips
flök, sem lágu þar á hafsbotni. Frá
þessu er skýrt í blaðinu „Harbor
Ne\vs“. Blaðið skýrir svo frá, að um
3000 skip hafi legið á botni Saxelfar
í stríðslok. Nú liafa 2000 þessara
skipa verið dregin upp. Mörg skip-
amia eru ekki verr á sig komin en
það. að liægt er aíT taka þau til
!notkunar með lítilli viðgerð, en
megnið af þeim er þó selt til niður-
. rifs. Hafnarskrifstofan í Hamborg
I upplýsir, að lokið verði við að hreinsa
Ihöfn borgarinxxar fyrir næstú jól.