Morgunblaðið - 19.05.1949, Blaðsíða 14

Morgunblaðið - 19.05.1949, Blaðsíða 14
MORGUISBLAÐIÐ Fimmtudagur 19- maí 1949. Framhaldssagaw 30 iiiimniuiamniniinniiiin iivniiuiiumi niHinmwnifnmiiwniJijmi— • Myndir hins Eftir Helen Reilly RSSIinilllBI t inn««iMnininiiiiiiiniiinsiiiiiHiiiimnii McKee hafði sjálfur tekið þátt í leitinni um íbúðina, en sú leit hafði engan árangur borið. — Tiina ráðið var að reyna að hafa upp á því, hvað Middle- ton hafði haft fyrir stafni það sem af var dagsins áður en hann dó. Hann hafði skilið við Gabriellu fyrir framan Devons hire klukkan þrjú. Hann hafði Immið heim til sín urn hálf sex. En hvert hafði hann farið þenn an tíma. sem leið á milli? McKee og menn hans höfðu verið að reyna að hafa upp á þvi Þáð ætti að vera auðvelt að rekja slóð eins vel þekkts manns-og Middleton var, sem gekk með hækjur. Loks komust þeir á sporið. T'égar klukkan var rúmlega tvö þennan dag, kom éinn leynilög- ►■eglumannanna inn á skrifstofu McKee með bifreíðár'stjórá’. — Hann- hjet Thomas Ladd.' Ladd kannaðist við Middletöh af mynd. Hann hafði tekið hann upp í bifreið sína fyrir framan Devonshíre þann átjánda ágúst og ekið honum í hús við Sex- tngusíu og fjórðu götu. Við rannsókn kom í Ijós að * húsinu við Sextugustu og Tjórðu götu bjó dómari að h-afni Silverbridge. Hann var einmitt sá, sem hafði dæmt málshöfðunina Tritex í vil. Joseph Crowe Silverbridge hafði gegnt dómarastöðu sinni mnítján ár, og naut mikillar virðingar meðal stjettarbræðra r.inna. Hann hafði sjerstakt orð á sjer fyrir þekkingu sína í fjármálum og því sem viðvjek gjaldþroti. Það hafði aldrei verið minnst á neitt óheiðar- íegt í sambandi við hann. En það voru til dómarar, sem seldu dómsúrskurði .... Todhunter var staddur hjá McKee, þegar þessi fregn barst beim. ,.Það er þó ekki Silver- bridge dómari?“, tautaði hann. Ljóminn stafaði úr augum McKee. Hann svaraði ekki spurningu Todhunters. „Jeg veit ekki .... en jeg skal segja þjer einn hlut, og það er, að nú erum við komnir á sporið. Og það er okkar eina og síð- asta von, að það sje það rjetta“. Einmitt á sama tíma. hefðí Gabriella getað gefið McKee rnikilsverðar upplýsngar. Þeg- ar Blake Evans hafði sagt ö- satt um það, hvar hann hafði verið staddur um kvöldið, sem Glass var myrtur, hafði Gabri- ella hugsað sem svo, að kven- maður væri með í spilinu. Nú hafði hún komist að raun um að sú tilgáta var rjett. Þegar McKee hafð tilkynnt henni í símanum að hann og Nevins ætluðu að koma til liennar, þá hafði hún strax gert sjer Ijóst, að hún yrði að íösna við kápuna, sem hún fór í, þegar hún og John flýðu úr íbúð Florence Nelson. Meðan Jjjtn var í lifenda tölu, hafði kapan ekki skipt miklu máli. Ungfrú Nelson vissi hver hafði myrt Edward Glass og hún mundi segja það, þegar tii henn ar næðist. En nú, þegar hún var dáin, var hættulegt að hafa kápuna í fórum sínum. Gabri- ellu hafði með naumíndum unnist tími til að fleygja káp- unni ofan í hatttösku, leggja hana jnn í farangursgeymsl- una á Grand Central Station og komast aftur heim. Hún var búin að koma kápunni frá sjer að minnsta kosti um stundar- sakir. En hún gat ekki geymt hana lengi í farangursgeymsl- unni. Sem óskilafarangur gat kápan lent í höndum lögregl- unnar. Hún mundi þurfa að eyðileggja hana. Best væri að brenna hana. Eini staðuiinn, sem hún gat gert það á, var í Greenfield. Snemma næsta dag, eftir heim sókn McKee og Nevins. hringdi hún til Susan og sagði henni að hún ætlaði að heimsækja hana. , Hún gerði nákvæma áætlun. Henni hafði ekki verið bannað að fara burt úr borginni. En það múndi'vera vegna þess að leýnilögreglumenn voru alltaf á hælum hennar_ Klukkan var kortjer yfir tíu að morgni næsta dags, þegar hún fór heiman frá sjer. Hún jhjelt á lítilli ferðatösku og hatt jöskju. Hún náði í leigubifreið og Ijet aka sjer til Grand Central. Þegar þangað var komið lagði hún töskuna og hattöskjuna inn í farangurs- geymsluna. Næsta lest til GreeiVfield fór ekki fyrr en fimm mínútur fyrir hálfllefu. Hún gat fengið sjer kaffi á meðan. Þegar hún gekk eftir gang- inum að kaffistoíunni, kom hún auga á andlit, sem hún kannaðist við í gegn um rúðu. Blake Evans sat við borð í litla salnum innar af kaffistofunni. Kona sat við borðið hjá hon- um. Gabriella sá á vangann á Blake en aftan á konuna. Þau töluðu mikið og ákaft og alvara hvíldi yfir fasi þeirra. Konan hafið lagt hendurnar upp á borðið og ýmist kreppti fing- uina eða rjetti úr þeim. Gabri- ella sá að hún stóð upp. Nú sá hún að konan, 'sem var með Blake var móðir hans. — Enda þótt Gabriella hefði ekki sjeð hana 1 mörg ár, þekti hún hana aftur. Hún hafði bú- ið nokkur ár í Greenfield eftir að hún misti mann sinn- En síðan hafði hún gifst aftur og fluttist þá burt. Það var auð- sjeð að hún mundi vera gift ríkum manni, því hún var í dýrindis loðkápu og með ný- tísku hatt á höfðinu. Hún og Blake hurfu sjónum hennar þegar þau gengu inn í kaffi- stofuna- Hálfri mínútu síðar, þegar Gabriella kom þangað inn, rakst hún beint í fangið á Blake. Hann var einn. Svipur hans var alvarlegur og hann starði fram fyrir sig eins og annars hugar. „Blake“. Hann hrökk við. þegar hún nefndi nafn hans og nam staðar. Hann reyndi að dylja gremju sína yfir að hitta hana þarna. „Gabiliella .... hvað ert þú að gera hjerna “. „Jeg er að fara til Green- field. Var það ekki móðir þín, sem var með þjer áðan?“. I Blake leit á hana. Rauðir d;ílar spruttu fram í kinnar hans. Það var eins og hún hefði komið upp um eitthvert leyndarmál, sem hann vildi alls ekki að frjettist. Gabriella varð undrandi. — ,,Blake“. sagði hún. ..Hvað er að?“. Honum rann reiðin. „Jeg vildi óska þess ....". sagði hann þreytulega. ..Gabriella, hefurðu tíma til að tala snöggv ast við mig?"- Hún sagðist hvoit sem væri þurfa að bíða í rúmar tuttugu mínútur þangað til lestin færi. Þau settust við borð í kaffi- stofunni. Hann sagði henni að i móðir hans hefði giftst manni, | sem hann hataði. „Allt frá því fyrsla. hafði hann jafn mikla óbeit á mjer og jeg á honum- En jeg hefði viljað láta eins' og ekkert væri vegna móður j minnar. En það vildi hann' ekki. Hann var fullur afbrýði-| semi gagnvart mjer. Hann vildi fá óskipta ást móður minnar“. Blake yppti öxlum. ..Þess vegna verðum við að hittast í laumi“. Blake og móðir hans höfðu alltaf verið mjög hænd hvort að öðru. Biturleiki hans var aðeins eðlilegur. „Varstu með móður þinni kvöldið sem Glass var myrtur, þeg'ar þú sagðir McKee að þú hefðir verið á skrifstofunni,“, spurðri Gabri- ella. Blake kinkaði kolli. En eitthvað meira lá undir, hugsað Gabriella. Blake var mjög taugaóstyrkur. Þegar þau loks voru á leiðinni út, sagði hann: „Gabriella, mig langar til að biðja þig að gera mjer greiða. Jeg ætla að biðja þig að minnast ekki á móður mína við neinn“. Gabriella sagðist auðvitað ekki gera það. en hún varð hissa. Hvaða áhuga gat það fólk, sem hún og Blake um- gengust, haft á hjúskaparerfið- leikum fyrverandi frú Evans við núverandi eiginmann sinn, Slverbiidge dómara. Og þó var enginn vafi á því, að Blake hafði áhyggjur af móður sinni. Hún velti þessu betur fyrir sjer, eftir að hún hafði kvatt Blake, og þá mundi hún eftir því að móðir hans hafði átt heima í Greenfield og hafði þekkt Mark, og Joönnu og Bonds-hjónin- Mikil mannþröng var í af- greiðslusalnum. Fólk ýmist fór eða kom. Gabriella vissi að einhversstaðar í þrönginni mundi leynilögreglumaður vera á hælum hennar. Hún leit hvorki til hægri nje vinstri, þegar hún gekk inn í farang- ursgeymsluna. Hún rjetti af- greiðslumanninum tvo miða. Annan fyrir ferðatöskunni en hinn fyrir hattaöskjunni. Ekki þó þeirri, sem hún hafði kom- ið með fyrir stunau síðar, held- i ur þeirri, sem hun hafði farið með bangað daeinn áður. Hina hattöskiuna eat hún sótt, þeg- ar tækifæri byðist. Fólkið í Rósalandi Eftir LAURA FITTINGHOFF 76. En Egill rjetti úr sjer, leit upp fullur vandlætingar og undrunar og sagði, að aldrei hefði sjer dottið í hug, að hún myndi ekki meta umhyggju hans fyrir grísnum meir en þetta. Hann sagðist bara vilja láta hana vita það, að ef flugurnar fengju óhindrað að setjast á bakið á grísnum, sem hefði svo mjúka og viðkvæma húð, þá gæti hann fengið blóðeitrun og dáið. Nokkra stund hjelt fiann áfram að tala um það, hvað flugurnar væru hættulegaf og um blóðeitrun og þarna stóð Maja steinhissa og full skelfingar og sá, að hún átti Agli mikið að þakka fyrir alla umhyggjuna, Presturinn hafði hringt til foreldra Gústafs eftir slysið, Móðir Gústafs hafði orðið gripin skelfingaræði, fengið svima og orðið að leggjast í rúmið, svo að faðir hans varð einn að takast ferð á hendur til prestsins, en þar dvaldist Gústaf, Augliti til auglitis við föður sinn, sem hann hafði aldrei óttast nje elskað, var Gústaf jafn þrjóskur og harður og áður. Hann sagðist ekki vita, hvernig þetta hefði atvikast og endurtók það í sífellu. Gat hann gert að því, þó Jóhannes hefði verið að flækjast fyrir, þegar hann ætlaði að skjóta endurnar? Og svo hafði Jóhannes þó lifað það af, svo það var ekki þess vert að gera svona mikil læti út af þessu. Geturðu alls ekki skilið, hve mikiili óhamingju þú hefur valdið og að þú varst skammt frá því að verða morðingi?, spurði faðir hans hann. Jú, en það er ekkert hægt að gera við því nú eftir á, var eina svarið, sem hann fjekk. En þú vildir þó að minnsta kosti óska, að þessi verknaður væri ógerður? spurði presturinn. Já, svaraði Gústaf, vegna þess, að jeg er orðinn dauð- leiður á öllum þessum hamagangi. Það var eins og faðir hans væri að vakna til skilnings, hvað væri að verða um son hans. Sonur hans hafði gert að engu hamingjuna á heimili, sem áður hafði verið sælt. Hann komst að því, hvernig ævi og lífskjör konunnar í Rósalundi og barnanna hennar var og með aðdáun skildi rnjöhoAJtyr.íxu ifjynjLL BERGUR JONRSON Málflutningsskrifstofa, Laugavce 65 sími 5833 Heimasími 9234. — Eruð það þjer, sem augljstuíi eftir kaníim, sem strauk að heiman ? Ekki veikur lengur. —■ Er Öskar frændi þinn ennþá magaveikur? — Nei, honum er batnað. Hann er farinn að borða mat, sem hann þolir ekki. Tveggja ára leit har árangur. Ava Miller missti alla fjölskyldu sína í Ausvhwitz á stríðsárunum, og eftir að ófriðnum lauk, komst hún til Bandaríkjanna og settist að í New York. Hún hafði frjett um að frænka hennar ein Ann Sobel, hefði fluttst til Ameríku á undan henni og væri nú gift lækni í New York. Miller hóf þegar leit að þessari frænku sinni og hafði leitað árangurslaust í tvö ár, þegar henni datt í hug að auglýsa eftir henni í ..New York Times“. Daginn eftir var hringt frá blaðinu og Miller tilkjmnt að hún gæti hitt frænku sina á skrifstofu blaðsius. Þegar þær gengu heim saman, kom upp úr kafiriu að þær höfðu verið nágrannar í þessi SvÖ ár. Nú geta þær veifað til hvorrar annarar úr eldhúsgluggunum. ★ Himler og afinn. Þýska ríkisskáldið Hans Johst, sem m.a. var forseti þýska ríkisskálda- s^mbandsins og heiðurs-„grubben- fiirer“ í SS var mikill vinur Hein- rich Himlers og kann margar sögur af honum. Efimmler hafði miklar mætur á afa sínum gamla, sem þá var dáinn. Eitt sinn, er hann heimsótti gröf hans í I Lindau, stillti SS-foringinn sjer þar upp að hermannasið, sló saman hæl- unum og sagði: „Kæri afi, jeg er i kominn til þín á þessari stundu til þess að tilkynna þjer að jeg hefi ver- ið útnefndur sem ráðherra". Johst er þekktur fyrir ritstörf sín, 1 einu leikriti sinu segir hann: „Þeg- ar jeg heyri minnst á orðið menn- ingu, losa jeg um öryggið á skamm- byssunni minni.“ ★ „Eld-æta“. I fjögur ár hefir Donna Dtlbert ferðast um og komið fram á skemmt- unum og hringleikahúsum, sem „ein asta konan í heiminum, sem getur gleypt eld“. En nú nýlega var hún svipt sínu síða kvenhári. Það var lög- reglan í Newcastle, sem stóð fyrir klipplngunni. Það komst nefnilega upp að Donna Delbert var karlmað- ur og hjet Delbert E. Hill. „Hún“ hafði verið í ameríska flughernum, en strauk þaðan 1945. Þegar Hill var tekinn fastur og búið var að klippa hann, var hann klæddur úr kvenfötunum og í karl- manpsfot, síðan var farið með hann og hann yfirheyrður i sjö tíina. Til- kynning var send til Washington og þar verður tekin ákvörðuii um, hvort herrjettur skuli fjalla um mál hans. f

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.