Morgunblaðið - 22.07.1949, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIBí
Föstudagur 22. júlí 1949.
Eftir Ayn Raná
„..............................................................
Hún tók seðlarúlluna upp úr
vasanum og stakk henni í lófa
húsvarðarins, án þess að líta á
hana eða telja hvað seðlarnir
voru margir.
..Fjelagi, húsvörður, jeg er
ckki vön, að biðja aðra um
hjálp, en þetta mun brátt eyði-
leggja allt fyrir okkur“.
Húsvörðurinn stakk seðlun-
um í vasann svo lítið bar á, og
leit sakleysislega í augu Kiru.
eins og ekkert hefði skeð.
„Það er ekkert að óttast.
horgari Argunova, við gerum
skyldu okkar. Kvenmanninum
verður fleygt aftur út á göt-
una'1.
Hann þrýsti hattinum niður
yfir annað eyrað og stikaði
stórum á eftir Kiru
„Hvað gengur eiginlega á
hjer, borgari“, spurði hann
liöstugur.
Borgari Marina Lavrova var
komin úr kápunni og búin að
taka upp úr pinklinum sínum.
Hún var í hvítri skyrtu og
gömlu pilsi með ódýrar perlu-
festar um hálsinn. Á borðinu
lágu undirföt, bækur og te-
katlar.
„Góðan daginn, fjelagi hús-
vörður“, sagði hún og brosti
vingjarnlega. „Það er best, að
við kynnumst strax“.
Hún tók litla bók upp úr vasa
sínum, opnaði hana og rjetti
honum. Það var meðlimavott-
orð í fjelagi ung-kommúnista.
„A-ha“, sagði húsvörðurinn.
„A-ha“.
Hann sneri sjer að Kiru.
„Hvað ert þú eiginlega að
fara fram á, borgarf? Þú heimt-
ar tvö herbergi og þú vilt að
ungri, vinnandi stúlku sje
fleygt út á götuna. Nei, á þess-
um tímum eru ekki látin við-
gangast nein broddborgara-sjer
rjettindi. Þú gerir svo vel að
halda þjer á mottunni“.
Leo og Kira lögðu málið
fyrir alþýðudómstólinn.
Þau sátu inni í kuldalegu og
daunillu herbergi. Lenin og
Karl Marx störðu á þau frá
veggjunum.
Dómarinn geispaði.
„Hverjar eru þjóðfjelagsleg-
ar aðstæður þínar, borgari Arg-
unova?“, spurði hann.
„Jeg er nemandi“.
„Hvaða vinnu stundar þú?“
„Enga“.
„I hvaða stjettarfjelagi ertu?“
,.Engu“.
Húsvörðurinn bar það fram,
að enda þótt borgari Argunova
og borgari Kovalensky væru
ekki gift, þá „lifðu þau sam-
an“, þar eð aðeins fyrirfvndist
eitt rúm í íbúðinni. Það hafði
hann sjálfur sjeð. Það gerði það
að verkum, að þau voru „samá
sem hjón“, og húseignaneíndin
leyfði hjónum aðeins að hafa
eitt herbergi, eins og fjelagi
dómarinn vissi vel. Auk þessa
hefðu þessir umræddu borgar-
ar að stofunni meðtaldri þrem-
ur fermetrum meira húsnæði
en lögin sögðu fyrir. Undan-
farið hafði líka oft dregist fyr-
ir þessum hinum sömu borgur-
um að borga húsaleiguna.
Kira var spurð, hvort hún
gagti neitað þessum vitnisburði.
„Flvér er faðir þinn, borgari
Argunova?“
„Alexander Argunov“.
„Fyrrverandi iðjuhöldur og
verksmiðjueigandi?“
„Já“.
„Einmitt það. Og hver var
faðir þinn, borgari Kovalen-
sky?“
„Kovalensky aðmíráll“.
„Sá, sem var dæmdur til
dauða fyrir andbyltingasinnaða
starfsemi?“
„Dæmdur til dauða . . já“.
„Og hver var faðir þinn, borg
ari Lavrova?“
Hann var verkamaður. Car-
inn sendi hann til Síberíu árið
1913. Og móðir mín er fátæk
bóndakona“.
„Það er úrskurður alþýðu-
dómstólsins, að þetta umdeilda
her^ergi er dæmt borgara Lavr
um hjelt hún sjálf og setti í
hann mynd af Lenin. Auk þess
hengdi hún upp myndir af
Trotzky, Mare, Engel og Rosa
Luxemburg og spjald með tákn
rænni mynd af rauða flotan-
um. Kún átti líka grammófón,
sem hún spilaði á öllum stund-
um. Og þegar hún varð leið á
honum settist hún við flygilinn
og ljek „hundavalsinn11.
Svefnherbergið var á milli
baðherbergisins og stofunnar,
svo að Marsicha þrammaði í
gegn i slitnum, fráhnepptum
morgunslopp á leið sinni fram
á baðherbergið.
„Jeg ætla að biðja þig að
banka á dyrnar framvegis, þeg-
ar þú þarft að ganga hjer í
gegn“, sagði Kira.
ovu .
„Er þetta dómstóll eða leik-
hú^svnin®?11 spurði I*eo.
Dcmarinn sneri sier að hon-
um h’átíðlegur á svip.
, Hið svokallaða hlutlausa
rjettlæti. borgari, er hugtak,
sem á heima meðal broddborg-
ara. Þessi dómstóll dæmir eftir
stjettar-riettlæti. Það er opin-
ber aðstaða okkar til málanna".
..Fjelasi dómari“, sa?ði Kira.
,.En húsgögnin . . húsgögnin |
okkar?“ .
..Þið komið ekki öllum hús-
gögnunum fyrir í einu her-
bergi“.
..Nei, en við gætum selt þau
Við . . við erum í miklum pen-
ingavandræðum“.
..Nú. einmitt. Þú ætlar að
selia húsgögnin til þess að
nræða á þeim. svo að öreiga-
kona, s“m ekki hefur haft tæki-
færi nie ráð +il pð kaupa s.ier
húsgögn, verði að livgia á gólf-
inu. Nei. Næsta mál“.
„Þvi þa það? Ekki eigið þið
frekar rjett á baðherberginu en
jeg“.
- „Eitt langar mig til að biðja
þig að segja mjer“, sagði Kira 1
við borgara Lavrovu. „Hvernig
stóð á því, að þú fjekkst leyfi t
til að setjast að einmitt í okk- |
ar stofu? Hver sagði þjer frá
okkur?“
Borgari Levrova fnæsti og
leit út í loftið.
„Maður á góða vini“. sagði
hún.
Hún var föl yfirlitum, með
stutt nef og totulagaðan munn.
Það var eins og hún væri allt- |
af í vondu skapi. Augu hennar
voru ljósblá, köld og tortrygg-j
in. Hún var með liðað hár frarlí,
á ennið og hún var alltaf með
litla eyrnalokka í eyrunum.
Hún var ekki fjelagslynd að
eðlisfari og talaði sjaldan. En
allan daginn var gestagangur
hjá henni. Vinir hennar kölluðu
hana Marishu.
í svefnherbergi Leos var gert
gat á skorsteininn fyrir ofan
onyxarininn. Þar var stungið í
rörinu frá „bourgeoisamum“.
Þau tæmdu tvær hillur í fata-
skáp Leos og röðuðu þar disk-
um, eldhús áhöldum og matvör-
um eldhúsáhöldum og matvöru.
Leo kom bókum sínum fyrir
undir dragkistunni og Kira
stakk sínum bókum undir rúm-
ið. Leo blístraði lagstúf á með-
an hann raðaði bókunum. Kíra
leit ekki á hann.
Eftir nokkra umhugsun skil-
aði Marisha þeimpnyndinni af
móður Leos, sem hafði hang-
ið á vegg í stofunni. Ramman-
Marisha stundaðí nám vif
Rabfac.
Rabfac var háskóladeild fyr-
ir iðnlærða verkamenn og :
þeirri deild voru ekki gerðai
eins miklar kröfur til nemend-
anna eins og í öðrum deildurr
háskólans.
Marisha gat ekki þolað Kiru
en stundum talaði hún við Leo
Hún rykkti upp hurðinni, svc
að myndirnar hennar hristusl
á veggjunum.
„Fjelagi Kovalensky“, sagð
bún, ,,þú verður að hjálpa mjei
með þessa frönsku sögu. Á
hvaða öld var Marteinn Lútei
brenndur á báli? Eða var hanr
þýskur? Eða var hann kannskc
alls ekki brenndur á báli?“
Stundum opnaði hún dyrnai
og kallaði inn:
„Jeg er að fara á fund
Komsomol, og ef fjelagi Rilenkc
kemur hingað þá segið honum
að hann geti hitt mig þar. Er
ef lúsin hann Mischa Gvosde\
kemur, þá skuluð þið segja hor
um, að jeg sje farin til Ameríkr
og komi aldrei aftur. Þið þekk-
ið hann . . litli kurfurinn mec
vörtuna á nefinu“.
Stundum kom hún inn mec
bolla.
„Borgari Argunova, þú gætii
víst ekki lánað mjer svolitk
feiti. Jeg mundi ekki eftir því
að mín feiti var búin. . . Áti
þú bara línolíu? Hvernig getui
þú lagt þjer þann óþverra ti
munns? Jæja, kannske að je^
fái hjá þjer hálfan bolla“.
Einn morgun þurfti Leo ac
fara út klukkan sjö. Þegar hanr
gekk í gegnum herbergi henn-
ar, svaf hún fram á borðið yíii
bókum sínum.
Hún hrökk upp við umgang-
inn.
„Ja, mikill fjári“, hún geisp-
aði og teygði sig. „Jeg er
bölvuðum vandræðum mef
þennan fyrirlestur, sem jeg á
að halda í kvöld í Marxista-
fjelaginu um mikilvægi raf-
magnsins fyrir menningu þjóð-
fjelagsins. Hvaða karl er Edi-
son, borgari Kovalensky?“
Það var orðið áliðið nóttu, þe^
ar hún kom heim. Hún skellt:
á eftir sjer hurðum, fleygði ból
um sínum á stól, svo að þæi
duttu allar á gólfið. Þau heyrðt
sterka rödd hennar, og djúpc
bassa-rödd fjelaga Rilesos.
„Aleshká, þú váerir indæll
ef þú kveiktir á prímusnurn
Á skotveiðum í skóginum
Eftir MAYNE REID
20.
í
i
r
Robbi stóð nú nokkra stund hjá merinni og var að hvísla
einhverju að henni, líkast til fyrirskipunum um að vera
grafkyrr meðan hann miðaði og skotið riði af. Svo gekk
hann nokkra hringi í kringum hana og stillti blómbotninum
cf kaktusblcminu að lokum upp á afturendann á henni.
Síðan kom hann lallandi í áttina til okkar.
Nú var bara spurningin mikla, hvort merin yrði kyrr.
Jú, hún virtist ekki vera óvön svona undarlegum tiltekt-
um í karlinum, heldur hafa vanist því að hlýða þeim og
standa lengi í sömu stellingum, hvað afkáralegar, sem þær
voru.
Þessi nýfundna stelling vakti óskipta kátínu allra áhorf-
enda. Það var svo hjákátlegt að sjá afturendann á beina-
berri merinni snúa upp í loftið líkast því sem hann væri
fjallstindur og svo taglið, sem hún veifaði fram og til baka,
eins og hún væri síður en svo ánægð með þetta hlutskipti
sitt. Og allir veltust enn sem fyrr af hlátri og sumir æptu
og hrcpuðu.
„Hættið þið þessum hrópum og látum“, urraði Robbi og
var hinn reiðasti, því að hann óttaðist, að merin myndi
styggjast af hávaðanum.
En nú var Robbi tilbúinn. Hann tók við rifflinum af
Garey, tók sjer stöðu og lagði riffilinn upp að auganu. —
Enginn vogaði að truíla hann.
„Jæja, gamla tjörurörið þitt“, sagði Robbi og fór að tala
við byssu sína. „Farðu nú ekki að eyða fóðrinu til einskis.
Hef jeg ef til vill ekki þig ungan alið? Jú, vissulega og
alltaf hefurðu fengið nóg að jeta hjá mjer, allt frá því jeg
eignaðist þig fyrst, alltaf nóg af púðri og blýi“.
Það tók all langan tíma þessar viðræður við byssuna.
Enginn var annars í vafa um, að Robbi myndi hitta blóm-
blómbotninn. Það var ekkert óalgengt, að veiðimenn, sem
eitthvað kunnu að skjóta, hittu í mark á 60 skrefa færi.
Og sennilega hefði Robba líka allt tekist vel í þetta
sinn, ef hann hefði bara ekki verið svo óheppinn, að á
sama augnabliki og hann ýtti á gikkinn, þá þurfti ólukk-
ans merin að standa upp á framlappirnar.
hann í dýragarðinn, en hann vildi
heldur fara hingað og sjá þig,
•
Týndi hvorttveggja.
Kútur: — Það fór illa f> rir afa
mínum í gærkvöldi.
Lilla: — Nú hvernig þá?
Kútur: — Hann kom seint heim.
Fyrst týndi hann lyklinum, en þeg-
ar honum hafði loks tekist að finna
hann aftur. var hann huinn að
týna skráargatinu.
★
VíniS gerir menn langlífa.
Vin með öllum máltíðum nema
morgunverði, er einn leyndardómur-
inn við að verða gamall. sagði frú
Cecelia Cifferi i Pennsynvaniu á
103. ára afmælisdegi sinum Frú
Cifferi, sem er fædd í Italíu, hefjir
lifað öll böm sín, að einu undan-
teknu. Til frekari sönnunar því, að
vínið lengi lifið, sagði frúin, að
móðii- sín. sem varð 95 ára. amma.
sem varð 110 ára og faðir, sem varð
90 ára. hafí öll drukkið \.n með
matnum.
★
Ung flugkona.
Yngsta flugkona Bandarikjanna
heitir Barbara Jean Gibson. Hún er
aðeins fjórtán ára. en hefur samt
flðogið þrisvar sinnum ein :ins liðs
i flugvjel. Hún fær samt ekki próf-
skírteini fyrr en hún er orrðin 17
ára, svo að hún verður að biða eftir
þvi í þrjú ár enn.
★
Það var heppilegt.
Lilla: — Hvemig fekkstu þessa
kúlu á höfuðið? ?
Kútur: — Við Óli urðum ósáttir,
Hann kastaði steini, og tn allrar
hamingju kom hann í höíuðið á
mjer, þvi að annars hefði henn lent
í stóru rúðuna í versluninni þarna
á horninu.
★
Víðar nefndir en á íslaridi.
Stjórnarvöld Filippseyja hafa á-
kveðið, að sæma Tryge Lie, orðu
fyrir starf hans í þégu friðarins. —•
Nefnd hefur verið sett þar á lagg-
irnar til þess að ákveða hvaða orðu
best viðeigandi sje að sæma hann.
iiitiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiMiiiiitiiiimmiiitmitiiiimiiiiiui
BEST AÐ AUGLtSA
f MORGUNBLAÐIIW