Morgunblaðið - 28.07.1949, Blaðsíða 10

10
MORtíVN SLAÐIB
Fimmtudagur 28. júlz 194-1»
nmmimmiN
Framhaldssagan 51
Arqunova
Eftir Ayn Raná
Ittlllllllltllltllllllf' .1
Kira var í öngum sínum þenn
an morgun. Á leiðinni upp á
skrifstofuna nam hún staðar
fyrir framan vikuritið, sem fest
var upp á vegginn í ganginum.
í öllum opinberum byggingum
var fest upp þannig vikurit. —
Það var gefið út af kommúnist-
isku cellunni og var hengt upp
nýtt blað í hverri viku, á áber-
andi stað, svo að allir ættu greið
an aðgang að því. Starfsfólk
stofnanna skrifaði í þessi blöð,
og áttu þau að vera til þess ,,að
efla samstarf og þjóðfjelagsleg-
an anda“. Greinarnar í þeim
voru „frjettir af staðnum, sem
almenningur hafði áhuga á og
fræðandi og hagsýn gagnrýni".
Vikuritið í „Húsi bóndans“,
var vjelritað á eins fermeters
pappírsræmu og límt upp á
svart spjald. Fyrirsagnirnar
voru skrifaðar með rauðum og
bláum blýanti. Fyrirsögnin á
leiðaranum var: „Hvað hver
okkar getur gert til eflingar
samdrættinum“ og gamansaga,
sem hjet „Hvernig við sprengd-
um hinn keisaralega kvið“, og
kvæði, „Hljómfall vinnunnar“.
Svo var skrípamynd af einum
starfsmannanna með stóra ýstru
og háan hatt sitjandi á salerni.
Þennan dag voyu einnig marg-
ar greinar um fræðandi og hag-
sýna gagnrýnir ý,
„Fjelagi Madia Chernova
gengur í silkisokkum. Það er
kominn tími til að minna þig
á, að þess háttar eyðslusemí
vekur andúð okkar öreiganna,
fjelagi Chernoya".
„Ónafngreindur fjelagi, sem
gegnir ábyrgðarmikilli stöðu,
hefur upp á síðkastið haft til-
hneigingu til að vera sniðugur.
Hann hefur vérið ókurteis við
unga fjelaga í Komsomol. —
Þetta er viðvörun, fjelagi
...... Það hefur komið fyrir
að betri menn en þú hafa
þurft að viíkja, þegar hefur
verið talað um að fækka starfs
fólki“.
„Fjelagi E. Osvov er laus-
máll, þegar hún er spurð um
eitthvað viðvíkjandi starfinu.
Þetta er sóun á dýrmætum
vinnuííma og þer ekki vott
um rjetta öreígalega starfs-
gleði“.
Við höfum hyrt að fie-
laga Argunovu skorti hinn
rjetta þjóðfjelagslega anda. Sá
tími er liðinn, fjelagi Argun-
ova, að mönnum leyfist að
setja á sig stórbokkalegan
snúð“.
Hún stóð grafkyrr og hlust-
aði á sinn eigin hjartslátt. —
Enginn þorði að vanrækja lest
ur vikuritsins. Enginn var ó-
hultur og allir urðu að beygja
sig fyrir dómi þess. allt frá
Ninu og Tinu og upp í sjálfan
fjelaga Voronov. Vikuritið var
raust hinnar þjóðfjelagslegu
staifsemi og enginn gat frels-
að þann, sem bafði verið
stimplaður „vanrækjandi þjóð
fjelagslega starfsemiý Ekki
einu sinni Andrie Taganov.
Alltaf var verið að tala um að
fækka starfsfólkinu. — Kira
stirðnaði af skeliingu. Henni
var hugsað til Leo. Hann hafði
aðeins fengið hirsigraut til mið
degisverðar í gær. Og hann
var alltaf að hósta.
Hún sat við skrifborð sitt
og yelti því fyrir sjer, hver
hefði skrifað um hana í viku
ritinu, og hvers vegna sá hafði
gert það_ Hún hafði alltaf ver-
ið gætin. Hún hafði aldrei lát-
ið í ljós neina andúð á sovjet-
stjórninni. Hún hafði stundað
vinnu sína eins samviskusam-
lega og sjálf fjelagi Bitiuk, og
hún hafði reynt að líkjast
henni í sem flestu. Hún hafði
gætt þess, að mótmæla aldrei
neinum, eða svara ókurteis-
lega.
„Jeg er samt öðruvísi?“,
hugsaði hún í örvinglan sinni,
meðan hún taldi rit Karls
Marx á fingrum sjer. „Jeg er
samt frábrugðin öðrum? Hvern
ig vita þeir, að jeg er öðruvísi?
Hvað hef jeg gert? Eða hvað
hef jeg vanrækt?“.
Þegar fjelagi Bitiuk gekk út
úr- skrifstofunni, hvað hún oft
gerði, hætti samstundis öll
vinna og starfsfólkið safnaðist
utan um Tínu og ritvjel henn-
ar Þar var rætt um fallega
bóm”llarefnið, sem fjekkst í
kaupfjelaginu, og bómullar-
sokkana, sem voru svo þunnir,
að þeir voru alveg eins og þeir
væru úr silki í búðinni hjá
N.E.P.-manninum við torgið.
En mest var rætt um aðdá-
endur og þá helst aðdáendur
Tínu. Tína var álitin lagleg-
asta, stúlkan á skrifstofunni.
Enginn hafði nokkru sinni
sjeð nef hennar nema með
þykku duftlagi, sem hún bar
á sie í tíma og ótíma Sterkur
grunur ljek líka á, að hún mál
aði áugnahár sín- Áúk þess
hafði oft sjest til piltifhga fyr-
ir utan skrifstofuna uth lokun-
artímann, sem biðu eftir að fá
að fylgja henni heim. Stúlkan
með langa nefið hafði annars
forustuna, af því að hún var
flokksmeðlimur, en þegar um
ástarmál var að ræða varð
hún að víkja fyrir Tínu. Hún
hlustaði með kaldhæðnislegu
brosi, þegar Tína var að segja
frá.
,,....og þá hringdi Michka
dyrabjöllunni og Ivashka stend
ur þarna á nærbdxunum. Og
Elena Maximovna, hún leigir
herbergið við hliðina á mjer
.... já, jeg heyri að Elena
Maximovna segir: „Það er mað
ur kominn að heimsækja þig,
Tína“. Og áður en jeg veit af,
er Mishka kominn inn og Iv-
ashka stendur á nærbuxunum
á miðju gólfi_ Þið munduð
hafa d^ið úr hlátri, ef þið
hefðrið sjeð framan í Mishka,
en jeg sagði bara: „Elsku
Mishka, þetta er Ivan, nágrann
inn, sem býr með Elenu Maxi-
movnu. Hann er lasinn og kom
hingað inn til að fá asperín-
skammt hjá mjer“. Og þá
hefðuð þið átt að sjá framan í
Ivashka og Elena Maximovna
segir: „Já, víst búum við sam-
an. Komdu aftur inn í rúm,
elskan“. Og haldið þið að þorp
arinn hann Ivashka hafi farið
að neita því“.
Ungi maðurinn, sem beið
eftir þvi að fá upptöku í flokk
inn, tók ekki þátt í þessum
samræðum. Hann sat kyrr við
borð sitt, en hlustaði samt á
allt, sera. sagt var_
„Ja, svei“, sagði hann stund
um. „Það er eins gott að sam-
viskusamur flokksmeðlimur
heyrir ekki til ykkar“.
En þær brostu bara til
hans.
Kira sat líka kyrr við borð
sitt, en hún hlustaði ekki á
samtalið. Hún talaði aldrei við
samstarfsmenn sína, nema um
eitthvað viðvíkjandi starfinu
og ef einhverjum þeirra varð
litið til hennar, var augnaráð-
ið allt annað en vingjarnlegt.
Henni datt í hug, að þeim
fyndist hún ef til vill dramb-
lát, úr því hún tók ekki þátt
í þessum samræðum_ Hún
varð að halda vinnunni vegna
sjálfrar sín og þó aðallega
vegna Leo. Hún ákvað með
sjálfri sjer. að hún skildi allt
til vinna.
Hún stóð upp og gekk kæru-
leysislega yfir að borði Tínu.
Hún ljet eins og hún sæi ekki
augnaráðin, undrandi og kulda
leg, sem mættu henni. Þegar
þögrj, varð á samræðunum,
sagði hún án nokkurs aðdrag-
anda:
„Það kom nokkuð skrítið
fyrir mig í gærkvöldi. Vinur
minn .... og jeg, við urðum
ósátt .... af því, að hann hafði
sjeð mig koma heim með öðr-
um manni .... og hann
skammaði mig alveg eins og
hund .... svo að jeg sagði við
hann, að mjer fyndist hann
bara vera broddborgaralegur,
fyrst hann Ijeti svona .... en
hann var alveg fokreiður
■ • • v“. Hún sagði þetta í upp-
gerðarróm, eins og hún hafði
lært af viðhafa á skrifstof-
unni.
Henni hitnaði og hún fann
að roði hljóp fram í kinnar
henni. Hún reyndi að vera eins
kæruleysisleg og kát eins og
Tína.og trúa sjálf þessari sögu
sinni. En það var undarlegt
að líkja Leo, sem írina hafði
teiknað í guðalíki, við þennan
tilbúna ,,vin“, sem hún gerði
að skotspón sínum.
„. ... hann var alveg fok-
reiður....“.
„A-ha“, sagði Tína.
Stúlkan með langa nefið
þagð.i.
„Jeg hef heyrt, að það sjeu
seldir varalitir á Kuznetzky-
torginu”, sagði Tína. „Þeir eru
frá snyrtivörusölu ríkisins og
þeir eru óctýrir. En það er
sagt, að það sje hættulegt að
nota þá, af því að þeir eru bún
ir til úr hestaspiki, og hest-
arnir hafa drepist úr hrossa-
kvefi“.
Klukkan hálf eitt var skrif-
stofunni lokað, á meðan starfs
fólkið fór til hádegisverðar.
„Jeg verð að minna ykkur j
á það einu sinni enn, fjelag-1
ar“, sagði fjelagi Bitiuk, „að
þið eigið ekki að koma aftur á
skrifstofuna klukkan hálftvö,
heldur eigið þið að mæta fyrir
framan Smolny-skólann og
taka þátt 1 kröfugöngu verka-
mannanna í tilefni af heim-
sókn fulltrúa ensku stjettarfje
laganna. Skrifstofan verður
því lokuð seinni partinn í dag“. I
Kira eyddi matartímanum í
að standa í biðröðinni við
kaupfjelagið, til þess að fá
brauð út á skömmtunarseðil j
sinn, sem skrifstofustúlka.
Vofan í Triona kastala
Eftir WINIFRED BEAR
3.
Garðyrkjumaðurinn hafði lika minnst á það vil Ellu, að
það væri ekki fjarri lagi, að í kastalanum væri drauga-
gangur. Hún hafði að vísu með miklum eftirgangsmunum
veitt það upp úr honum, að vofurnar væru sagðar ganga
logandi ljósum niðri í kjallaia kastalans.
„Já, jeg vissi þetta altaf,“ sagði María. „Jeg hef alltaf
verið hrædd við að vera ein hjerna í kastalanum. Manstu
þegar jeg fór út úr herbergmu mínu fyrir nokkrum dög-
um. Það var um hánótt og jeg fór vegna þess, að jeg hafði
gleymt buddunni minni niðri á borði. Hvað heldurðu, að
jeg hafi verið að hugsa um þá, Ella?“
„Það veit jeg ekki“, svaraði Ella. „Hvernig ætti jeg að
vita það?“
„Jæja, þá skal jeg segja þjer það. — Jeg var svo hrædd
um, að það væri draugagangur í öllum þessum löngu göng-
um í kastalanum og þessvegna var jeg hrædd um, að vof-
urnar myndu taka budduna mína með öllum peningun-
i.m í“.
„Ha, ha, ha“. Ella hló, því að henni fanst þessi hugmynd
vinkonu sinnar fráleit. „Hvernig gat þjer dottið í hug, að
aratugar færu að stela buddunni þinni? Jeg hefi aldrei heyrt
um það getið, að draugar þurfi að nota peninga. Jeg skil
líka ekki, að það sje mikið að gera við peninga í hinum
hei|ninum“.
en hver veit hvernig stendur á þessum draugagang.
Je&hef heyrt sögur af því, að menn hafi farið að búa til
dffúgagang í gömlum köstulum, með því að berja í veggi.
Og stundum hef jeg heyrt, að það sjeu einmitt innbrots-
þjúfar sem gera þetta. Hefurðu ekki líka tekið eftir því,
a| ungfrú Pringle, ráðskonan, hefur hvað eftir annað var-
að^okkur við að skilja peninga eftir á opnum stöðum“
Ælla varð hugsi. „Þetta getur verið, en við þurfum ekk-
erlj að vera hræddar, held jeg, því að ekki hef jeg heyrt
ne|nn hávaða fram að þessu niðri í kjallara“.
,^En jeg er nú ekki búin að segja þjer allt, sem jeg ætlaði að
segja þjer“, sagði María. „Jeg átti eftir að segja þjer, að
þg|*£r jeg var kominn yfir í hinn enda gangsins og inn í
stdfuna, þar sem buddan mín lá á skápnum, þá snarstans-
aðt'jeg af hryllingi, því jeg heyrði svo greinilega, beint undir
íctunum, að það var verið að hreyfa til kassa eða tunnur
r-jþtt undir fótunum á mjer, einhversstaðar niðri í kjallara“.
HSlMy wru3*ijqumkcJ$if^
49 blöð, sem koma út í 346.192 ein«
tökum, fylgja radikölum.
63 blöð, sem koma út í 184 279 ein-
tökum, eru sósíaldemokratisk.
Þá er og fjöldi af ópólitiskum blöð-
um og kommúnistablöðum, sem koma
samtals út í 170.000 eintökum.
í Danmörku eru ca. 1300 starfandi
blaðamenn.
Hafði hugsað um hundinn.
tJr sænsku blaði:
— Hefirðu hugsað um hundinn,
Adolf?
— Já.
— Hefirðu gefið honum að drekka?
— Nei.
— Hefirðu gefið honum n;at?
— Nei.
— Nú. hvað hefirðu þá gert?
— Jeg hefi hugsað um hann.
★
Óheppilegur lendingarstaður.
Óveður skall skyndilega á, þannig
að einkaflugmaður, sem var yfir
Savanna (Illinois) varð að nauð-
lenda. Hann valdi stað, sem hann
áleit að væri grasvöllur. Hann var
ekki fyrr kominn út úr flugvjelmni,
en hann varð þess áskynja að hann
var umkringdur af einkennisklædd-
um hermönnum, sem miðuðu á hann
byssum sínum.
Honum var sagt, að hann hefði
lent á þakinu á mikilvægri stöð, og
að þungi vjelarinnar einn gæti vald-
ið sprengingu. Var hún síðan fjar-
lægð með mikilli varkárni. Þegar
komið var með hana út á veginn,
varð flugmaðurinn nð gera svo vel
Músikherbergi hjer og músik
lierbergi þar, skiptir mig engu
máli, þegar hljómurinn er bcstur
hjdt inni.
f ★
Þa$ getur ekki staðist.
•ý 1 nótt dreymdi mig konuna
þii©.
Nú, hvað sagði hún?
-f*- Ekkert.
■í-- Þá hefir það ekki verið konan
mífa'.
í' , ★
Blþðin í Danmörku.
Danmörku eru 265 dagbiöð, sem
gi hverjum koma samanlagt út
1.700.000 eintökum.
'óðin skiptast þannig á hma póli-
J.jlokka:
blöð, sem koma út í 596.434
eintokum, fylgja hægri mönnum að
/0 blöð, sem koma út í 468.186 ein-
tökum, eru vinstri sinnuð.
að leggja aftur til flugs.