Morgunblaðið - 24.09.1949, Qupperneq 14

14
MORGVISBLAfilÐ
Laugardagur 24. sept. 1949, '
nviimiimi.ii
Fraffihaldssagan 98
niiiiiiitiiiiMummmiiiiiintmmMiMfM
Kim Arqunova
s
Eítir Ayn Rand
um niður ganginn. Við dyrnar
ýtti Sasha hermanninum til
hliðar og greip Irínu aftur og
þrýsti henni að sjer. Hún var
eiginkona hans, enda þótt hann
hefði aldrei átt hana.
Hermaðurinn reif hana frá
honum og ýtti henni út um
‘dyrnar. Hún sneri sjer áftur
snöggvast við og leit á Sasha
í síðasta sinn. Hún brosti og
bros hennar minnti á litla
tröllabamið á bekknum í vagn
klefanum. Svo var dyrunum
skellt aftur.
Lestirnar hjeldu samtímis
af stað. Sasha þrýsti sjer fast
upp að TÚðunni og horfði á
dimman skuggann af höfði Ir-
ínu hinum megin við brautar-
pallinn. Enn fylgdust lestirnar
að. Ljósin frá járnbrautarstöð-
inni raunnu hægt yfir vagninn,
sem Sasha starði á. Svo varð
gráa snjóræman breiðari á
milli þeirra. Ennþá gæti hann
náið í hina lestina, ef hann
rjetti út handlegginn .... nú
mundi hann ekki geta náð,
nema með bví að teygja sig
eins langt og hægt væri út um
gluggann .... nú gæti hann
ekki náð, þó að hann tæki
undir sig stökk. Hann reyndi
að horfa ekki á gluggann, sem
fjarlægðist óðum, en starði á
snjóræmuna, sem varð æ
t»reiðari. Hendur hans lágu
jlast upp að rúðunni, eins og
hann vildi grípa um ræmuna
og halda henni fastri. Nú voru
hjólin komin í sömu hæð og
augu hans. Hann leit í síðasta
skiptið á skuggann í Ijósa fer-
hyrningnum fremst í lestinni.
Það var eins og hver taug í
líkama hans teygði sig þangað.
A óendanlegri snjóbreiðunni
fjarlægðust tvær skröltandi
járnbrautalestir hvora aðra. —
Tveir mjóir silfurþræðir
hurfu í myrkrið að baki þeim.
Sasha gat ekki lengur greint
gluggann, en hann sá marga
Ijósa ferhyrHinga eins íog á
bandi og eitthvað dökkt fvrir
ofan, bera við himininn. Nú sá
hann aðeins Ijósið í gluggun-
um, eins og lýsandi perur úti
í myrkrinu. Svo sá hann að-
eins rykuga rúðuna, sem var
eins og hún væri lakkborin að
utan.
Að lokum átti hann aðeins
litla tröllabarnið eftir á bakinu
á bekknum fyrir framan hann.
Tröllabarnið hló með stóra
muninum sínum og deplaði til
hans öðru auganu.
XI.
Úrklippan úr „Pravda“ var
vel geymd í veskinu í vasa
Victors. Sömuleiðis úrklippan
úr „Krasnaja Gazetet“. Og á
milli þeirra tveggja lá lítil úr-
klippa, aðeins ein lína, úr ..Is-
vestia“ frá Moskva um „Fje-
laga V. Dunajev“.
Victor geymdi veskið í vasa
sínum, þegar hann fór til
vinnunnar við Volkov-vatnið,
nokkurra kílómetra leið frá
Petrograd. Sendinefnd úr
flokks-klúbb hans tók á móti
honum á járnbrautarstöðinni
til þess að hylla hann. Hann
stóð á afturpalli lestarinnar og
hjelt stutta og áhrifamikla
ræðu um framtíð hinnar pról-
etarisku uppbyggingar, en
hann hafði gleymt að kyssa
Marishu að skilnaði. Ræðan
var prentuð aftur næsta dag í
blaði klúbbsins.
Marisha varð að vera eftir í
Petrograd, til þess að halda á-
fram náminu hjá Rabfac og
gegna þjóðfjelagslegum skyld-
um sínum. Hún hafði reynt að
stinga upp á því við Victor, að
hætta við námið og koma með
honum, en hann hafði þver-
tekið fyrir það.
,,Þú mátt ekki gleyma því,
væna mín“, hafði hann sagt,
„að þjóðfjelagslegar skyldur
okkar verða að ganga fyrir
öllu öðru“.
Hann hafði lofað að koma
heim til hennar, þegar hann
jkæmi til borgarinnar. — Hún
hitti hann einu sinni af hend-
j ingu á flokksfundi, en hann
sagðist vera á hraðri ferð, og
If kki mega vera að því, að
, koma heim. Hann þyrfti að
'fara aftur með næturlestinni
til þess að vera kominn til vinn
unnar á rjextum tíma. — Hún
| sagði ekkert, enda þótt hún
vissi. að engin næturlest væri
á ferðinni.
| Hún hafði vanið sig á að
segja allt of lítið. A Komsomol
fundunum las hún upp skýrsl-
ur sínar með skrækri, en hljóm
lausri rödd, og þegar hún'hjelt
að enginn tæki eftir henni, sat
hún og starði í gaupnir sjer.
Hún var alein í stórum, tóm
um herbergjunum í fyrrver-
andi íbúð Dunajevsfólksins. —
Victor hafði strax talað við
kunningja sinn, sem hafði mik
il áhrif. og það var sjeð fyrir
því. að það væru engar kröfur
gerðar til lausu herbergjanna.
Vitcor vissi, að hann mundi
þurfa á þeim að halda í fram-
tíðinni. En Marisha var hrædd
við kyrrðina í íbúðinni, og á
kvöldin fór hún annað hvort
á fundi eða heimsótti foreldra
sína, sem bjuggu í herberginu
við hliðina á Kiru.
Þegar Marisha kom, stundi
móðir hennar þungan, kvart-
aði undan skömmtuninni í
matvörusölunni, og hjelt svo
áfram að stoppa og stagla í
fataræflana. Faðir hennar
sagði: „Gott kvöld“, þegar hún
kom inn, en let svo eins og
hann sæi hana ekki. „Jæja,
ertu komin aftur“, sagði litli
bróðir hennar. Sjálf hafði hún
engu frá að segja. Hún sat i
skotinu á bak við flygilinn og
las í bók, þangað til áliðið Var
kvölds. Þá stóð hún upp og
sagði: „Nú verð jeg víst að
fara“, og fór svo heim.
Eitt kvöld sá hún Vasili
Ivanóvitch. Hann kom til að
heimsækja Kiru. Hann gekk
niðurlútur i gegn um herberg-
ið og leit ekki á Marishu.
Vasili Ivanovitch varð að
selja síðustu eignina sína ....
skinnið af stóra ísbirninum,
sem hann hafði skotið fyrir
mörgum árum í Síberíu.
„Sjáðu, Kira“, sagði hann
hikandi, „mjer var boðið í það,
en jeg hugsaði með mjer, að
ef þig langaði til þess að eiga
það þá vildi jeg heldur að þú
fengir það .... þjer hefur allt
af þótt vænt um það .... og
mjer fannst vera auðveldara
að láta það fara til þín ...
heldur en til einhvers ókunn-
ugs. Mjer voru boðnar tuttugu
rúblur fyrir það, og þú getur
fengið það fyrir sama verð“.
Kira keypti skinnið. Hún
neyddi hann til að taka við
fimmtíu rúblum og neitaði að
hlusta á mótbárur hans. Hann
sá að axlir hennar hristust og
hann greip um olnboga henn-
ar og sagði: „Nei, nei, Kira,
þetta máttu ekki. Hugrakki her
maðurinn minn má ekki gefast
upp. Það er ekk,i orðið svo
slæmt“.
Marisha beið eftir að Vasili
Ivanovitch kæmi fram aftur.
enda þótt hún vissi ekki sjálf.
hvað hún vildi honum, eða
hvað hún ætti að segja við
hann. Þegar Kira opnaði loks-
ins dyrnar og Vasili Ivano-
vitch kom fram, stökk Marisha
á fætur og brosti vandræða-
lega. Hún gekk í áttina til hans
en stansaði .... hann leit ekki
á hana. Hann fór út og hún
settist aftur niður og dauflegt
bros Ijek um varir hennar.
Snjórinn kom snemma. Hann
lá ; háum sköflum meðfram
gangstjettunum og smám
saman mynduðust svartar rák-
ir á yfirborðinu af sóti og ryki
og biúnir blettir eftir vindl-
ingastubba.
Uppi yfir götunni voru
gluggasillurnar þaktar hvítum
snjó og niður úr þeim hjengu
ísströnglarnir. Yfir heiðbláum
himninum svifu lítil, rauðleit
ský, eins og blöðin á eplablóm-
unum að lit.
Hátt uppi á þökunum lá
snjórinn í þungum breiðum á
bak við járnrimlana. — Menn
með þykka vettlinga á hönd-
unum sveifluðu rekunum hátt
uppi yfir borginni og köstuðu
stórum frosnum snjóklumpum
niður á gangstjettirnar. Sleð-
arnir tóku snöggar beygjur til
þess að forðast þá og soltnir
spörfuglar flugu upp fyrir
gjallandi hófatakinu.
Á götuhornunum stóðu stór-
ir geymar í ómáluðum trje-
kössum. Mennirnir mokuðu
snjóinn upp í kassana, síðan
var kynt undir, og snjórinn
varð að óhreinu vatni, sem
rann úr kössunum í smálækj-
um og niður í skolpræsið.
Á kvöldin mátti sjá litla,
rauða logana alveg niður við
götuna. Það ískraði í rekunum
, og tötralegir menn komu utan
j úr myrkrinu, og beygðu sig
.niður að glóðinni til þess að
hita sjer á höndunum.
Kira gekk hljóðlega í gegn
um garðinn. Hún sá nýleg fót-
spor á stígnum og hún vissi
að þau voru eftir Andrei. —
Menn, sem komu í heimsókn
til hans, gengu sjaldan í gegn
um garðinn. Trjábolirnir voru
eins og svartir, berir sima-
staurar. Gluggarnir í höllinni
voru dimmir, en á milli blað-
lausra trjágreinanna sá hún
lítinn, ljósan ferhyrning innst
inni í gatðinum. Það var ljós
frá glugga Andreis.
Hún gekk hægt upp marm-
aratröppurnar. Það var ekkert
Ijós í anddyrinu og hún þreif-
aði sig áfram í myrkrinu. Það
Var kaldara þarna inni en úti
BRIM VIÐ KLETTA
Eftir LEONORA FRY , ,
7.
— Þetta virðist vera of gott til þess að geta verið satt,
sagði Jenny upphátt við sjálfa sig hálftíma seinna, þegar
þær sátu undir gráum múrum Craggan kastala. Þær höfðu
allar komist upp klettana slysalaust og horfðu nú á þegar
sjórinn gerði kastalaeyjuna að raunverulegri eyju með því
að umkrtngja hana hvítfextum bárum.
— Jæja, sagði Jenny, við ættum að gefa okkur fram við
kastalavörðinn og segja honum hvernig fór um þessa ferð
okkar.
— Það er kaldhæðnislegt, að þurfa að ganga á náðir hans
eftir öll þau orð, sem við ljetum falla um að okkur langaði
ekki mikið til að þurfa að vera hjer eina nótt, hvað þá
íengur.
Og það var vissulega kaldhæðnislegt. Herra Lane, en svo
hjet kastalavörðurinn gat ekki að því gert að minna þær
dálítið á það, sem þær höfðu sagt og stríða þeim með því,
þegar þeir komu nú aftur að kofadyrunum hans og báðust
hans ásjár. En þegar þær sögðu alla slysasöguna, þá var
samúðin, sem hann fjekk með þeim, vissulega hreinskilin,
og hann og dóttir hans gerðu allt sem þau gátu til að láta
strandaglópunum líða vel.
Stúlkurnar þáðu með þökkum mat og að fá að sitja við
arininn cg hlýja sjer eftir volkið, en þegar kom að því hvar
þær ættu að sofa yfir nóttina, neituðu þær algjörlega að
sofa í koíanum meðan herra Lane og dóttir hans byggju um
sig í tjaldi fyrir utan.
— Nei, sagði Jenny. Það getum við aldrei fallist á. Við
förum þó aldrei að reka ykkur upp úr rúmunum. Nei. Við
getum tjaldað úti, bara ef þið viljið lána okkur teppi til
pess að okkur verði ekki kalt. Við þurfum ekki einu sinni
að tjalda. Við getum legið í litla herberginu, erum ekkert
hræddar við það og jeg er viss um, að það verður ekki kalt
i nótt, þótt hann blási kannski dálítið hvasst af hafi.
Og Jenny hjelt fast við þessa ákvörðun sína, en hinar
stúlkurnar studdu hana, svo að herra Lane kastalavörður
og dóttir hans fjellust loksins á það, en gerðu allt sem þau
gátu til að gera litla herbergið í kastalanum vistlegt.
QSTIíxr nnnj^i^ÁA/rJízc^ Ipynu.
Vafi, Iivorl var.
Það var hjerna á dögunum. að
kunningi minn fór á þekkt veitinga-
hús i miðbænum, til að fá sjer hress-
ingu. Jeg rakst þarna inn af tilvilj-
un, og kallaði til hans: Á hverju
ei tu að gæða þjer, er það te eða kaffi?
Vinur minn histi höfuðið og sagði
dapur í bragði: „Þeir nefndu ekki,
hvort var.
★
Var breið um sig.
Gömul og feit kona keypti alltaf
tvö sæti í leikhúsinu til að betur færi
um sig. Einhverju sinni spurði sá, er
vísaði til sætis, hver ætti að nota
annað sætið. Jeg ætla að nota bæði
sætin sjálf“, sagði sú gamla. „Alveg
eins og yður hentar best“, sagði
þjónninn, .,en það vill nú svo til, að
þau eru sitt hvoru megin við gang-
inn“.
★
Eitthvað bogið við liann.
Fyrnafeitur maður tók sjer fyrir
hendur að kanna þunga sinn á al-
menningsvog, og eins og oft vill verða
söfnuðust nokkrir ínáðar í kring til
að sjá útkomuna. Nú vildi svo til, að
vogarótætið var bilað og sýndi aðeins
20 punda þunga.
— Nú er jeg grallaralaus, sagði
einn snáðinn dolfallinn, hann hlýtur
að vera hplur innan.
Á
Svar útgefandans.
Kornungt skáld sendi tímariti
nokkur ljóða sinna. Einkenndi hann
þau þannig: „Hvers vegna lifi jeg?“
Útgefandinn svaraði þessu svo: „Þú
lifir aðeins vegna þess að þú álpaðist
til að senda kvæðið þitt í pósti í stað
þess að koma með það sjálfur“.
★
I Hún: Er hann ekki einhvern veg-
icn tengdur þjer?
| Hann: Jú, hann kvongaðist unn-
uetunni minni.
! ★
I iðlegur húSarmaður.
| I fullan hálftíma hafði stúlkan lát-
ið búðarþjóninn sýna sjer glugga-
tjaldaefni. Loks sagði hún: „Annars
kom jeg alls ekki hingað i dag til að
kaupa nokkurn hlut. Jeg kom aðeins
til að hitta hjer vín minn“. ,.Jæja“,
sagði búðarmaðurinn vingjarnlega,
„þá er sjálfsagt ungfrú, ef þjer haldið
£.ð hann sje falinn í þeim ströngum,
sem eftir eru efst í hillunni, að ná
i þá og sýna yður“.
k
Að sakna ....
„Saknið þjer matreiðslukonunnar
síðan hún fór?“
„Ekki er það örgrannt, og við
söknum fleira. Við söknum borðdúk-
arma, silfurborðbúnaðarins, konan
mín saknar sumra kjóla sinna og jeg
sakna flestra máltíðanna“.
iiiiiiiiiMiiniiiiimiiiiiiiiiii^
Endurskoðunarskrifstofa
EYJÓLFS ÍSFELDS
EYJÓLFSSONAR
lögg. endurák. Túngötu 8
Sími 81388
EINARSSON & ZOÍÍGA
M.s. „LIK6ESTROOM"
fermir í Amsterdam og Ant-
weipen 26/27 þ.m. og í Hull
28. þ.m.