Morgunblaðið - 05.11.1949, Page 14

14
M O RGV NTt L 4Ð I O
Laugardagur 5. nóv. 1949.

Ný bráðskemmtileg framhaldssaga:
Framhaldssagan 1 ..■■■"■■";:■-■....§.*.•;.

SEKl
Eftir Charlotte Armstrong
I. kafli.
Veitingastofan var nærri
mannlaus. Þetta var síðla
mánudags í febrúarmánuði. —
Fjórar eldri konur sátu við
eitt borðið og rifust frekar í
gamni en alvöru yfir reikn-
ingnum. Tveir menn við ann-
að borð sátu að snæðingi.
Ljóshærð stúlka í bláum
kjól beið frammi í anddyrinu.
Hún hafði laglegt andlit, fall-
egan hörundslit og stór, blá
augu. Yfirleitt bar hún af sjer
mjög góðan þokka.
Maðurinn, sem kom inn um
hringdyrnar var í einu orði
sagt myndarlegur, hár og ef
til vill helst til grannur. Hann
var vel klæddur, en það var
eitthvað í svip hans, sem gerði
það að verkum, að það var
eins og hann væri alltaf á varð
bergi. Stúlkan í bláa kjólnum
stóð á fætur Þau voru ekki
iík í útliti. Það var ekki hægt
að sjá það á þeim að þau væru
frændsystkini. En ef vel var
að gætt, hefði mátt sjá að þau
þekktust vel og skildu hvort
annað og að hún hafði ein-
hverjar áhyggjur vegna hans.
Hún lagði hönd sína á hand-
legg hans. „Við skulum setj-
ast við borðið þarna úti í
horninu“.
Maðurinn brosti lítið eitt.
„Hevrnig líður þjer, Jane?“.
„Agætlega“.
Þau settust við borðið í
hórninu við barinn. „Þú ert
ekki lengur í einkennisbún-
ingi“, sagði hún.
Maðurinn svaraði ekki. —
Han leit yfir veitingasalinn. Á
öllum borðum voru hvítir dúk
ar. Það var notalegt inni og
rokkið og úr útvarpinu við
barinn heyrðust lágir ómar af
hljóðfæraslætti. Hann strauk
vinstri hendinni annárs hugar
um hægri handlegginn. Hann
verkjaði alltaf í hann.
„Jeg varð að fá að tala við
þig“, sagði Jane. „Jeg var
hrædd um að þú mundir fara
upp eftir“.
„Upp til Dedham, Connecti-
cut? Því skyldi jeg fara þang-
að?“ Hann stundi við. Hann
vildi helst ekki tala um það.
Hann hafði einmitt vonað að
hún færi ekki að tala um það.
hún er ekki einu sinni grafin
þar“, sagði hann.
„Nei“, sagði Jane.
„Hún er dáin“.
„Já“, sagði Jane.
„Og það ér ekkert frekar við
því að gera“. Hún ætlaði að
fara að segja eitthvað, en hann
hjelt áfram: „Hvernig hefur
þjer annars liðið? Hvað get-
urðu sagt mjer í frjettum af
þjer?“.
„Allt ágætt“, sagði Jane. —
Hún hafði tekið upp hand-
tösku sína og hjelt nú um hana
með báðum höndum. „Skrifaði
Rosaleen þjer oft, Fran?“.
„Auðvitað skrifaði hún
mjer“, sagði hann óþolinmóð-
ur. —
„Um hvað ert þú að hugsa?“.
„Jeg hjelt að við mundum
geta hittst og fengið okkur mál
tlð saman, án þess að . .
SFylgisf með frá byrjun
„Þú ert sá eini, sem jeg get
talað við“, sagði Jane.
„Farðu þá ekki að spyrja
mig kjánalegra spurninga“,
sagði hann þungbúinn. „Þú
veist hvað jeg hugsa. Auðvitað
get jeg ekki varist því að hugsa
um, hvernig stóð á þessu. —
Hvers vegna gerði hún þetta?“.
Hann lagði báðar hendurnar á
borðið eins og hann byggist
til að standa upp. „Ef þú veist
hvers vegna þá getur þú sagt
mjer það og þar með verður
það útrætt. Hvers vegna ósk-
aði Rosaleen svo mikið eftir
að deyja að hún tók það ráð
að hengja sig?“.
Það fór hrollur um Jane. —
Francis hallaði sjer aftur á bak
í sætinu. „Mig langar til að
skilja það“, sagði hann. Hann
var orðinn rólegri. „Og jeg er
reiðubúinn til að skilja það.
En ef þjer finnst þú þurfa að
segja mjer það, þá ætla jeg
að biðja þig að fara hægt að
því“. Hann stundi. „Jeg er við-
búinn því versta“.
„Það er ekki um annað að
ræða“, sagði hún dálítið þrá-
kelknislega. „Rosaleen skrif.-.
aði mjer brjef“. Hún opnaði
handtösku sína og tók upp
brief. Hann kannaðist strax
Við rithönd Rosaleen.
..Jeg vil ekki lesa það, Jane“,
sagði hann.
..Þá bað“. Hún lagði brjefið
á borðið. „Mig langar bara til
að biðja þig um að hlusta á
mig nokkrar mínútur. Fran,
viltu revna — að fara ekki
alltaf undan í flæmingi?“.
Hann svaraði ekki, en svip-
ur hans blíðkaðist lítið eitt.
Hann vissi að hún mundi ekki
vilja tala um þetta aðeins til
að særa hann.
„Rosaleen hlýtur að hafa
skrifað þjer um starfið sitt —
og Luther Grandison“.
„Það var hann, sem hún
vann hjá“.
„Veistu hver hann er?“.
„Já. Var hann ekki kvik-
mynda- og leikhússtjóri? Var
það ekki hann, sem gerði bestu
kvikmyndirnar fyrir svona tíu
árum? Hann skrifaði líka end-
urminningar sínar — frægur
maður“.
„Já“, sagði Jane. „Jæja . . .“.
Hún tók upp gaffalinn og
stakk honum í kjúklinginn á
diskinum.
„Og varð svo Rosaleen ást-
fangin af honum'eða hvað?“,
sagði Francis.
Jane missti gaffalinn niður
á diskinn aftur. „Nei, nei, nei.
Hann er yfir sextugt. Hann er
bæði ljótur og gamall. Það
kom hreint ekki til greina“.
,.Hvað var það þá?“.
Hún svaraði ekki. — Hún
horfðí rannsakandi á hann
eins og hún væri að reyna að
lesa hugsanir hans.
„Jane, jeg var búinn að
segja þjer að jeg er reiðubúinn
til að skilja allt, ef þú getur
gefið mjer nokkra skýringu
Ln þú virðist ekki skilja það.
Þetta er nú orðið langt um lið-
ið og jeg veit hver áhrif tim-
inn getur haft. Rosaleen hefur
alltaf verið partur af lífi mínu,
allt frá því jeg man eftir mjer
— partur af hjarta mínu, ef
þú vilt heldur kalla það svo.
Við ólumst upp saman. í gamla
daga var fólkið alltaf að gefa
okkur hvort öðru. En það er
svo langt síðan. Við höfðum
ekki sjest svo lengi. Kannske
breyttist hún eftir því sem hún
þroskaðist. Jeg er að reyna að
skvra það fyrir þjer, að hafi
hún breytst og komist í eitt-
hvað . . .“.
„En hún hafði ekkert
brevtst“, sagði Jane. „Hún
hafði hreint ekkert breyttst“.
Jæja, hugsaði hann. Stúlk-
an, sem hafði dáið var þá enn
Rosaleen óbreytt. Smávaxin,
dökkhærð, fjörleg. Hann sá
hana fyrir sjer, hvernig hún
gekk, hvernig hún snjeri til
höfðinu, beint bak hennar,
ljós hörundsliturinn, svart hár
ið, rauðu kjólarnir og mjóar,
rauðar varirnar.
Hann kom aftur til sjálfs sín.
„En hvers vegna?“, sagði hann.
„Hvers vegna gerði hún
þetta?“.
„Það er ekki til nein ástæða
fyrir því“, sagði Jane.
„Ekkert . . .?“.
„Nei“, sagði hún. „Hlustaðu
nú á mig, Fran. Það er einmitt
um þetta, sem mig langar til
að tala við þig. 1 fyrsta lagi
stendur dálítið í þessu brjefi,
sem skiptir nokkru máli. Jeg
skal sýna þjer það á eftir. —
Hilda frænka varð að fara upp
eftir til Dedham til að sækja
— hana. Það var enginn annar,
sem gat gert það. Geoffrey var
veikur og lá í rúminu. — Þú
varst utanlands. Buddy var
farinn. Svo að auðvitað fór jeg
líka. Alla leiðina staglaðist
Hilda á því að hún gæti ekki
skilið þetta. Jeg vissi að þú
mundir segja það líka. — Þú
veist eins vel og við hvernig
Rosaleen var. Hún var frekar
trúuð og hreint engin bleyða.
Hún hræddist varla nokkuð.
Hún var alltaf hreinskilin og
blátt áfram. Það var eiginlega
útilokað að hún hefði farið að
ráða sjer bana. Það sagði Hilda
frænka líka. Það er sumt, sem
maður trúir alls ekki jafnvel
þó að það eigi sjer stað“.
„Haltu áfram“, sagði hann
kæruleysislega.
..Þegar lestin rann upp að
pallinum, sá jeg hann út um
gluggann. Þennan Luther
Granidson. Hann stóð úti á
stöðvarpallinum. Jeg virti hann
fyrir mjer augnablik — og
hann var eitthvað svo hræsn-
islegur. Eins og sorgin og
evmdin uppmáluð og allir í
kring um hann veittu honum
athygli. Fran, jeg varð fok-
reið. Mjer fannst eins og hann
væri að leika eitthvert hlut-
Litla stúlkan mú langa nafnið
Eftir MABEL LEIGH HUNT
Kennarinn byrjaði á stærsta stráknum yfir í þveröfugum
enda herbergisins við þann, sem Anna Soffía sat í. Og
þannig stóð hver nemandi upp og sagði fram nafn sitt. Það
gekk yfirleitt fljótt og vel og kennarinn skráði nöfnin í
bókina.
Ein lítil stúlka var feimin við kennarann. Þegar kom að
henni að segja nafnið, hnipraði hún sig saman og hvíslaði:
—María Lína. Kennarinn tifaði hranalega með fingrunum
í borðplötuna og sagði mjög háum rómi: — Fullt nafn, ef
þú vildir gera svo vel. Litla stúlkan roðnaði og sagði með
svo lágri rödd, að það heyrðist varla: — Sveinsdóttir. Kenn-
arinn sagði: — Það tók þig óþarflega langan tíma, María
Lína Sveinsdóttir að segja nafnið þitt.
Eftir þetta vissu öll börnin, að þessi kennari myndi verða
ákaflega þver og komast í vont skap, ef honum væri ekki
svarað afdráttarlaust og nokkuð undanskilið.
Öll börnin höfðu auðvitað að minnsta kosti eitt nafn,
nokkur höfðu tvö nöfn og einn drengur hafði þrjú nöfn.
Þegar kom að honum þuldi hann upp: — Albert Elías Ingi
Ólafsson.
En enginn hafði sjö nöfn og Anna Soffía og undir bleik-
köflóttu svuntunni hennar fór hjarta hennar að slá hraðar
og hraðar, alveg eins og það væri hratt fótatak eftir því sem
tíminn nálgaðist og nálgaðist að hún ætti að standa upp og
segja fullt nafn sitt.
Og að lokum leit kennarinn beint á hana.
Elísabet frænka og raunar allar frænkur hennar og ömmur
hefðu vissulega orðið hreyknar, og Magnús frændi líka, ef
þau hefðu orðið sjónarvottar að því, hve hugrökk litla stúlk-
an þeirra var, þegar hún stóð upp og hvað hún sagði nafnið
sitt með skærri og greinilegri rödd:
— Anna Soffía Katrín Bergþóra Helga Elísabet Guðmund-
ína Jónsdóttir, sagði hún.
Augun í kennaranum stækkuðu af undrun. Augabrúnirnar
lyftust. Og allir skólakrakkarnir hlógu. Sumir krakkarnir
skríktu, en stóru strákarnir aftast hlógu hrossalegum hlátri
og hrópuðu upp yfir sig.
Svo sem eitt andartak, var sem Anna Soffía skildi ekki,
hvað gerst hafði. Þó önnur fljettan hefði breyst í púður-
kerlingu og sprungið fyrir aftan eyrað á henni, þá hefði hún
ckki orðið meira hissa en nú.

<y? V
INýtisku landltúnaSur
★
brituíV að atvinnu.
| — En jeg mvndi ekki hafa svo
mikla vir.nu fyrir yður, að t)jer hefð
uð nóg að gera.
I — Herra, þjer mynduð ekki trúa,
livað jeg þarf lítið til að hafa nóg
að gera.
I ★
állur er varinn góðiur.
j Húsmóðir- — Þjer getið fengið að
vinna fyrir miðdegisverði, með því að
liöggva þeman við í brenni.
i Flækingur:,— Hm. Látið þjer mig
sjá matseðilinn fyrst.
★
Hafði sjeð hann svartari.
Hefðarkona: — Jeg hjelt að þjer
raynduð skammast yðar fyrir að betla
j þessu bæjarhverfi.
Betlarinri — Verið þjer ekki að
biðja afsökunar, frú, jeg hef sjeð
vcrra.
i
★
Ilann var Iífseigur.
Kona (við flæking); — Jeg þekki
] ig, þú ert einn af flækingunum, sem
jeg gaf kökur í fyrrasumar.
Flækingurinn: — Það er i jett, frú,
Við vorum þrír sem þjer gáfuð
kökur — jeg er sá eini, sem lifi.
I •*
Kest að flýta sjer.
—- Svo þjer eruð atvinnulaus, segið
þjer. Þá komið þjer alveg á rjettum
tima. Jeg þarf að láta fægja glugga-
rúðurnar og ætlaði einmitt að fara
að senda eftir manni til þess.
— Er það, frú. Segið þjer mjer
hvar hann býr og jeg skal fara og
sækja hann.
★
Flækingur birtist við bakdyr bónda
bæjar og bað um hjálp.
—- Frú, sagði hann við bóndakon-
una. — Viljið þjer hjálpa vesalings
manni til að losna úr eymd sinni?
— Vissulega — sagði hún, — vilj-
ið þjer láta skjóta yður eða háls-
höggva?
★
— Hesturinn, sem þú seldir mjer
er fín skepna, en jeg get bara ekki
fengið hann til þess að halda höfð-
inu upprjettu.
— 0, það er bara af því, að hann
er svo stoltur. Strax og það er búið
að borga hann, lyftir hann því upp.

Minningarspjðld
KrabbameinsfjclagsÍRs
fást 1 Remediu, Austur-
stræti 6-
a
CUIItM