Morgunblaðið - 06.11.1949, Blaðsíða 14

14
MORGLNDLAOIÐ
Sunnudagur 6. nóv. 1949.
Ný bráðskemmtileg framhaldssaga:
Framhaldssagan 2
EKTOG
Eftir Charlotte Armstrong
1111111 ■ 11111111111 • 11
verkið í leikritum sínum. Jeg
. . .“. Jané þagnaði.
„Hvað?“, spurði hann.
„Jeg bað Hildu frænku að
segja að jeg hefði ekki komið.
Og jeg fór heim til hans þegar
allt var, um garð gengið og
spurði hvort jeg gæti fengið
stöðu Rosaleen. Jeg fjekk
hana/Fran. Jeg er skrifstofu-
stúlka Grandisons.; fíann veit
ekki að jeg þekkti hana. Jeg
er ungfrú Moynihan“. '
„Hvers vegna gerðir þú
þetta?“.
„Af því að jeg hata hann.
Hann talar í útvarpið klukkan
fjögur og þá getur þú heyrt
rödd hans“.
Hann hafði snúið sjer að
henni og virti hana fyrir sjer.
„Einmitt“, sagði hann. Hann
var rólegur og íhugandi. „Þú
hatar Luther Grandison. En
hvað kemur það Rosaleen
við?“.
Jane hikaði. „Þú veist,
hvernig hún gerði það? Er það
ekki? Og þú veist að hún skildi
eftir miða? En veistu hvað
stóð á honum?“.
„Hilda stakk miðanum í
brjefið, sem hún sendi mjer“,
sagði hann hljómlausri röddu.
„Fannst þjer það ekki skrít-
ið að hún skildi ekki nefna
nafn neins okkar, ekki einu
sinni þig?“.
„Mjer fannst brjefið ósköp
undarlegt“, sagði Francis.
„Þú veist að hún skrifaði
ekki nafnið sitt undir það?“.
Hann yppti öxlum. „Fran, jeg
fann þennan miða“.
„Fannstu hann? Hvar þá?“.
„Jeg á við að jeg fann text-
ann af miðanum í bók“.
Hann horfði á hana og lyfti
brúnum. „Haltu áfram“.
„Það var skrifað upp úr bók
inni. Það var auðvitað hennar
rithönd. En það var skrifað
upp úr gamalli bók um dóma
Fylgist með frá
Tyl?“, spurði hann skyndilega
og leit upp.
„Tyl, það er Mathilda. Hún
heitir Mathilda. Hún var ann-
ar skjólstæðingur Grandisons.
Hann hefur tvo skjólstæðinga.
Tvær stúlkur. Þær hafa eigin-
lega altlaf búið hjá honum“.
,Hver er Althea?“.
„Það er hin — sú fallega.
Hún er gift Oliver Kean.
Sjáðu“.
Hún benti með fingrinum á
setningu í brjefi Rosaleen:
„Gamli refurinn græðir á
tá og fingri. Það er eins og
honum sje það í blóð borið,t en
hann hafði líka sínar ástæður
fyrir því hvers vegna hann
vildi heldur gifta Altheu. Jeg
skal segja þjer einhverntím-
ann seinna, hvers vegna jeg
segi þetta. En mjer ofbýður svo
að jeg get varla stillt mig. —
Hann er svo blíðmáll og rök-
viss, að það getur blekkt hvaða
mann sem er. Það mundu víst
fæstir hugsa, það sem jeg —
hugsa. Fyrirgefðu vina mín.
Það er best að sleppa þessu,
þangað til jeg sje þig næst“.
En það var eins og hún gæti
samt ekki hætt sð skrifa um
þetta því *f> brjeftð hjelt
áfram:
„Það þarf enginn aS segja
mjer að venjulegt blóð renní
í æðum hans. Jeg held að
minnstakosti að það sje eitt-
hvað blandað peningum. Og
fyrst hann er svona skarp-
skyggn, hvers vegna þykist
hann þá ekki sjá að Tyl er
harmi lostin. Vegna þess að
það er hún, Jane. Það er oft
erfitt að þurfa að búa undir
sama þaki og fólk, sem er svo
harmþrungið, a'J því finnst
varla það geta litið framar
j Skotlandi. Þú veist að hann glaðan dag. Hún er að fara
er nokkurskonar sjerfræðingur burt, guði sje lof. Og Oliver
í morðmálum“.
„Morðmálum?“, sagði Fran-
cis.
er að flytja inn.
Jeg held að hann viti,
! hvernig henni líður, en jeg
Þau voru orðin ein eftir í held að honum sje alveg sama.
veitingasalnum. Francis var Hann er ekkert nema eigrn-
hugsi. Morð. Ein mannvera girnin — þú fyrirgefur. Jeg er
dáin. Hann hafði sjeð menn víst í vondu skapi. En jeg verð
deyja í hrönnum. sjeð þá falla einhvern veginn að fá útrás.
eins og hráviði fyrir byssu- Þú fyrirgefur mjer .... Þín
skotunum. En þegar um var Rosaleen“.
að ræða aðeins ein-a mann-1 sagði Francis kulda-
eskju, þá var það morð. Það lega.
var eitthvað ósamræmanlegt j „Mathilda var sú ríka‘ ,
við þetta. i sagði Jane. ,,Hún var mjög
„Hvað á jeg að gera?“, sagði rík. Foreldrar hennar fórust
jane. j bæði í flugslysi þegar hún var
Francis tók upp skeið og , lítil, en faðir hennar fól hana
hjelt henni upp með einum (í hendur Grandisons. Oliver
fingri. — „Heldurðu að Rosa- ’ Kean var trúlofaður henni. En
leen. hafi verið myrt?“. Eftir tveim dögum fyrir brúðkaup-
röddinni að dæma hefði hann ið giftist hann hinni .
eins getað verið að spurja, j „Altheu?“.
hvort hún heldi að það mundi i „Já. Altheu Conovei. Og
fara að rigna. „Og hver er þá hún er alls ekki rík. Hún er
rnorðinginn?“. ■ auðvitað akaflega falleg, en
„Luther Grandison“. jeg held að vesalings Mathilda
„Ög hvers vegna heldurðu hafi ekki verið sjerstaklega
; lagleg. Althea er dóttir annars
„Lestu brjefið“. kunningja hans og Grandy tók
Hann tók brjefið og renndi hana líka að sjer“.
augunum eftir því. „Hver er „Grandy? .
„Stúlkurnaf kalTa hann það.
En peningum Mathildu var
éomið þannig fyrir, að hún
átti að ráðstafa þeim sjálf þeg
ar hún væri orðin tuttugu og
eins árs. En hún fjekk þá ekki
þá. Því var breytt svoleiðis að
hún átti ekki að fá yfirráð yfir
þeim fyrr en hún gíftist. Skil-
urðu það ekki?“
„Nei“, sagði Francis.
„Grandy kærði sig ekki um
að hún giftist. Svo að manni
hlýtur að detta í hug að allt
hafi ekki verið með felldu með
peningana".
Hann hristi höfuðið.
„Ef hann hafði gert eítthvað
óheiðarlegt og Rosaleen komist
að þvi? Hún mundi segja það
beint upp í opið geðið á hon-
um. Hún mundi ekki hafa gef-
ið sjer tíma til að hugsa sig
um eða verða hrædd. Skilurðu
þetta ekki?“.
„Hann myrti hana af því að
hún vissi of mikið. eða hvað?“.
Francis fór að hlæja. En hlát-
urinn var ekki eðlilegur.
„Jeg get sagt upp stöðinni
og farið heim, ef þjer finnst
það rjettast", sagði Jane. „En
jeg get ekki sjeð nein merki
þess að Rosaleen hafi verið í
sjálfsmorðshugleiðingum“.
Francis var þungbúinn á
svip. Hann leit á dagsetning-
una á brjefinu. „Heldurðu að
sextugur karlfauskur hafi get-
að náð þeim tökum á fjörkólfi
eins og Rosaleen var og hengt
hana á hálsinum, og hún hafi
ekki veitt honum neina mót-
spyrnu? Nei, Jane, það er allt-
of ótrúlegt“.
„Það er þannig frá skrifstof-
unni gengið að það hevrist t
ekkert hljóð þaðan“.
„Er það?“.
„Hann hefði getað talað svo
að hún hefði ekki tekið eftir
því fyrr en snaran var komin
utan um hálsinn á henni“,
sagði Jane biturlega. „Hann er
mælskur maðurinn. Það er eng
inn vafi á því“. Hún leit á úr-
ið sitt.
„En hvers vegna henging“,
sagði hann. . Hvers vegna gaf
hann henni ekki heldur eitur,
eða . . .?“.
Jane reif í sundur fransk-
brauðsnúð. „Ur því hann var
að láta hana taka afrit upp úr
bókinni, þar sem verið var að
tala um hcngir<L'u, þá gat hann
eins vel noiað bá aðferð“- Hún
smurði brauðið, setti það á
diskinn og ýtti honum frá
sjer. Hún studdi fingurgómun-
um við gagnaugað. „Je^ er að
reytia að trúa þessu. Ef þú
heldur að jeg sje orðin vit-
skert, Fran. bá skaltu bara
segja mjer þrð“.
„Jeg veit það ekki, Jane
mín“. sagði hann.
Veitingaþjóninum var farið
að finnast þau ísyggileg. Þau
borðuðu ekkert. Og núna töl-
uðu þau ekki einu sinni. Mað-
urínn hafði verið sorgbitinn og
þreytulegur, þegar þau komu
inn — en núna — drottinn
Liila stúíkan mú langa nafnið
Eftir MABEL LEIGH HUNT
8.
En svo hneig hún hægt niður í sæti sitt, andlitið og háls-
inn urðu fölari og fölari, þangað til þau voru eins á litinn og
bleikköflótta svuntan hennar.
Allur skólinn hafði hlegið að henni!
Og allt í einu langaði hana til að gráta og hlaupa heim
til mömmu og aldrei, aldrei koma aftur í skólann. Ó, ó, ó.
Hana hefði átt að hlakka meira til að fara í skólann áður, og
svo var það hreint ekkert skemmtilegt, nei, það var hræði-
legt.
Kennarinn sá tárin í augum Önnu Soffíu.
Hann bankaði í borðið. — Þögn, rumdi hann og horfði al-
varlega yfir bekkinn. — Það er engin ástæða til að vera að
hlæja svona, sagði hann. Barninu hefur verið gefið þetta
nafn af foreldrum sínum og þið skuluð ekki hæðast að gerð-
um fullorðins fólks.
Hann þagði um stund og meðan var grafarhljóð í stofunni.
Hann leit yfir skrána, þar sem hann hafði skrifað öll sjö
nöfn Önnu Soffíu og bætti svo við það, sem hann hafði áður
sagt:
— Sjö nöfn er ekkert hlægilegra en eitt nafn ,Og eitt nafn.
er ekkert hlægilegt. Og nú góða mín, sagði hann, og leit
vingjarnlega til Önnu Soffíu. Hvað ertu kölluð heima hjá
þjer? ,
Það var einhver svo stór kökkur í hálsinum á Önnu Soffíu,
að hún gat ekkert sagt.
Anna Sveins kom henni nú til hjálpar. Hún lyfti hendinni
og sagði: — Kennari, hún er venjulega kölluð Anna Soffía
heima hjá sjer.
— Allt í lagi, sagði kennarinn. Næsti, hjelt hann áfram
og benti á strákinn, sem sat næst fyrir aftan Önnu Soffíu,
I frímínútunum, þegar allir krakkarnir fóru út í portið
kallaði einn af stærri strákunum: —• Heyrðu, halló þú þarna,
Anna Soffía Katrín Bergþóra Helga Elísabet Guðmundírfa
Fransiskana Súsanna Rebekka Lovísa Sigga Stína Gunna
Gvendolína.
Skiptu þjer ekki skapaðan hlut af honum, sagði Anna
Sveins. Sjáðu hvað jeg geri.
'jfkÉl

— Þarna varstu svei mjer liejvp-
inn, annars heiði liún farið í
vatniðj
Kennari (við nýjan nemanda): —
Hvað heitii þú drengur?
Drengu:mn: — Pjetur Páls.
Kennarinn: — Þú verður alltaf að
segja herra. þega; þú ávarpar kenn-
ara. Jæja. hvað heitirðu?
Drengurinn: — Herra'Pjetur Páls.
— Er ekki kominn timi til að þú
torgaðir þennan reikning?
— Það er alls ekki spursmál um
tima, heldur um peninga, var svarið.
★
Mjó rödd að ofan, við þreyttan
föður:
— Pabbi. viltu færa mjer vatn að
drekka?
— Nei. drengur minn, það vil jeg
ekki, farðu að sofa.
Sonurinn (eftir stutta þögn):
Færðu mjer vatn að drekka, pabbi.
— Alls ekki. Ef þú þegir ekki, kem
jeg með vöndinn.
Sonurinn (eftir aðra þögn): —
Pabbi, þegar þú kemur með vöndinn, 1
viltu þá koma með vatn um leið?
★
Leiðsögvmaður: „Þetta, frúr minar
Jcg herrar, er stærsti foss Alpafjell-
anna. 1
Mætti jeg biðja frúrnar um a<5
hætta að tala ofurhtla stund svo að
við getum heyrt dyn vatnsins?“.
*
Hjón nokkur sátu að morgun.verði,
(g maðurinn kvartaði yfir bragðinu
a fleskinu Frúin hringdi strax a
vinnukonuna og þegar hún birtist,
fagði hún: , Segðu mjer, Maria, hvað
gerðirðu við fleskið, sem yið eitruð-
um fyrir rotturnar?“.
★
„Afsakið herrn Braun,. Jeg er bú-
inn að veia með dóttur yðar núna í
18 ár“.
„Jæja! Hvað viljið þjer?
„Mig langar til að giftast henni.“
„Ó, ekki annað1 Jeg hjelt kannkse
rð að þjer vilduð komast á eftirlaun“,
★
Ungur maður, sem hafði fremur
litla trú á getu sinni, sótti um vinnu,
sem leikari. Hann skrifaði hæversk-
lega: ..I.eyfi mjer að biðja um vinn-
una. Helst lítil hlutverk, svona eins
og dauða líkami og hróp fyrir utan“.
★
Læknir (við lítinn dreng): „Nú
ætla að setja bindi á veika hand„
legginn, svo að strákarnir í skólanum
slái þig ekki.“
Drengurinn: „Viljið þjer gera svo
vel að setja það á hinn handlegginn.
Þjer þekkið sko, ekki strákana í skól-
num.“
Georg litli var boðinn út til mið-
degisverðar og móðir hans bað lxann,
áður en þau fóru, að hrósa matnum.
Eftir að liann hafði bragðað á
oúpunrii, sagði hann við húsmóður-
ina: „Þetta er ágæt súpa — það lítið
sem er af henni“. Hann f jekk olnboga
skot frá móður sinni og bætti við:
„Og það er meira en nóg af henni
— svona eins og hún er.“