Morgunblaðið - 16.11.1949, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Mið\ikudagur 16. nóv. 1949
niiniiiiiimiimnr
Framhaldssagan 10
iiiiiiiririfmiisniiiiimmiiiiiiiimiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiniiiiiiiiiimii<iiiii»i.MMiH'i(ii"i"*mr 'í
SEKT OG SAKLEYSI
Eítir Charlotte Armstrong
iiimiiimiiiimimiimimmMiimmiiiii"
iiiiiiimmmmmmmimiimmiimiiimmmmimmii'mmmm
mmimmimmmmmmmmmmmmmmmiimmmiiiiiiK
ást. Mjer þykir leitt, að þú
skulir ekki muna það“.
Bjöllunni'' var hringt. Það
var burðarmaðurinn. Hann var
koininn til að sækja farangur-
inn. Hann bar höndina upp að
húfunni og sagði: „Góðan dag-
inn, frú Howard“.
Mathilda rauk upp af stóln-
um. Hún hallaði sjer upp að
borðinu. Nú var henni ekki
farið að standa á sama.
„Bíddu augnablik, Jimmy“,
sagði Francis. „Viltu gera okk-
ur greiða. Viltu segja frú Ho-
ward hvenær þú sást hana
síðast?“.
„Ja, við skulum sjá .... það
var í janúar. Það var á mið-
vikudagsmorgni, rjett eftir
giftinguna. Þjer gáfuð mjer
a
• • • • •
„En jeg er alls ekki gift“.
Það kom vandræðasvipur á
manninn. „Guð minn góður,
jeg sagði ekkert. Jeg ætlaði
alls ekki .... jeg vildi aðeins
bjóða yður velkomna aftur,
frú Howard“.
Mathilda sjneri sjer undan.
Hún vissi að Francis var að
gefa honum pcninga og hún
heyrði að hann sagði: „Við
gleymum þessu, Jimmy. Frú
Howard hefur verið veik“.
Hún kreppti hnefana. Hann
ætlaði þá að segja þá sögu. Og
hún gat ekki farið að mótmæla
hjer fyrir framan gistihúsþjón.
Hún gat ekki hlaupið til ó-
kunnugs fólks og hrópað að
hann væri að ljúga. Ekki hún,
Mathilda Frazier.
Hún varð að komast heim.
Heim til Grandy. Hann mundi
vita hvað hún ætti til bragðs
að taka. Hún varð bara að halda
fast við það sem hún vissi að
var satt og rjett og muna að
hann sagði ósatt af einhverj-
um óskiljanlegum ástæðum. —
Það skipti ekki máli núna. Hún
varð að hafa stjc'rn á sjálfri
sjer. Og komast til Grandy
eins fljótt og hægt. var.
En þetta er alls ekki satt,
hugsaði hún. Þessi burðarmað-
ur sagði líka ósatt.
Þegar maðurinn var farinn
sagði hún rólega: „Honum hef
ur verið mútað“.
Francis svaraði engu. „Það
mætti segja mjer að þjer hafið
liklega falsað hjónabandsvott
orð“, sagði hún reiðilegar en
hún hafði ætlað sjer. „Hvers
vegna sýnið þjer mjer það
ekki?“.
„Vegna þess að brúðurin
fær það til vörslu“, sagði hann.
„Og jeg ímynda mjer að þú
hafir .... týnt því“.
„Og eru þá engin skjöl fyrir
hendi? Engar sannanir?“.
„Jú“, sagði ham. „Hlustaðu
nú á mig, Tyl .... þú mátt
ekki hata mig. Jeg er ekki að
reyna að .... Gerðu það fyrir
mig að reyna að vera svolítið
&skilningsbetri. Þá getum við
talað skynsamlega um þetta“.
Það var ekki hægt að neita
því að hann virtist bæði
*þreyttur og örvinglaður, en
• fiún sagði kuldalega: „Jeg held
j-.að við ættum að fara að leggja
rf stað á járnbrautarstöðina“.
,J>ú um það“, sagði hann.
4 Hún gekk fram að dyrunum.
Nam staðar. „Hvcða sannanir
eru til?“, spuröi hún. — Hann'
hristi höfuðið. „Mig langar til
að fá að vita hvernig þjer fór-
uð að því að telja Grandy trú
um þessa vitleysu“.
Undarlegir drættir fóru um
andlit hans. „Heyrðu mig“,
sagði hann. „Þú veist það
kannske ekki, en þú særir mig.
Og jeg get ekki sjeð að það sje
nokkur ástæða til þess. Annað
hvort hlustarðu á alla söguna
og lofar mjer að segja þjer frá
öllu því sem skeði, öllu því,
sem þú hefur gleymt, og mjer
finnst ekki nema sanngjarnt
að þú gerir það. Eða við slepp-
um þessu alveg. Jeg fylgdi þjer
þá niður á stöðina og þar get-
um við skilið fyrir fullt og allt.
Þú getur fengið skilnað eða
látið ógilda giftinguna eða
bara látið eins og ekkert hafi
skeð. Það er ekki sennilegt“,
sagði hann biturlega, „að mig
muni langa til að giftast aftur
fyrst um sinn“.
Mathilda hikaði. Jeg skil
þetta ekki, hugsaði hún. Hún
gat ekki lengur hugsað nógu
skýrt. Henni fannst að þessi
maður hefði verið að reyna að
flækja hana inn í einhverja
hringavitleysu og hún vildi
berjast á móti. Hana langaði
til að skilja þetta betur. Með
því móti einu gat hún barist
gegn þessu. Hún snjeri við og
settist aftur.
„Jæja, komið þjer þá með
söguna“, sagði hún.
6. KAFLI.
„Eins og jeg sagði áðan, þá
stóðst þú við dyrnar inn í'veit-
ingasalinn, þegar jeg kom auga
á þig. Jeg ákvað að reyna að
taka þig tali“. Það vottaði fyrir
bitu;,leika í rödd hans og hann
talaði hart. „Það gekk vel. Þú
varst einmana og eyrðarlaus.
Þú þurftir að tala við einhvern.
Við settumst við borð í einu
horninu í vínstofunni, og þú
fórst að segja mjer frá. Þú
sagðir mjer frá Oliver og Alt-
heu og hvað hafði komið fyrir
þig. Þú varst særð, vina mín,
innilega særð. Þjer hafði verið
misboðið“. Rödd hans varð
hlýlegri. „Jeg held að þú ha'fir
alls ekki gert þjer ljóst hvaða
áhrifum jeg varð fyrir af þjer.
Jeg held að þú hafir varla sjeð
mig þetta sunnudagskvöld“.
„Jeg var bara einhver mað-
ur, ókunnugur og það var gott
að geta talað við einhvern, sem
mundi ekki segja neitt eftir
þjer. Hann mundi bará hlusta
og skilja og þegar hann færi
mundi hann taka örlítið af
erfiðleikunum þínum með sjer,
bara vegna þess að hann hafði
hlustað. En þáð varð nú samt
^kki, því að jeg varð ástfang-
inn og jeg get verið ákaflega
einþykkur og jeg vildi ekki
fara. Jeg hjelt mjer í námunda
vig þig. Við vorum saman all-
an mánudaginn.
Borðuðum hádegisverð sam-
an og gengum úti okkur til
skemmtunar. Um kvöldið sett-
umst við aftur við borðið i
horninu. Þá var það jeg sem
talaði. Jeg sagði þjer að jeg
væri í flughernum, en fengi
bráðum lausn. Jeg sagði þjer
margt. Þú hlustaðir, en jeg
veit ekki hvort þú heyrðir það
sem jeg sagði“.
Mathilda lokaði augunum og
kreisti þau saman. En þegar
hún opnaði þau aftur sat hann
enn andspænis henni og talaði.
„Á þriðjudaginn“, sagði
hann. „Já, um morguninn á
þriðjudaginn sagðistu vilja gift
ast mjer“.
„Hvers vegna?“.
„Hvers vegna? Jeg veit
ekki hvers vegna .... Þú
hafðir aldrei sagt mjer neitt
um tilfinningar þínar gagn-
vart mjer nema að þjer þætti
þægileg návist mín .... Þetta
var auðvitað fífldirfska. En jeg
hjelt að jeg vissi að hverju jeg
var að ganga. Og elsku Tyl,
jeg vissi að það var svolítill
vottur af mannlegri hefndar-
ósk í hjarta þínu“.
Hún hnyklaði brúnir undr-
andi á svip.
„Ö, já, það var greinilegt“,
sagði hann. „En jeg vildi fá
þig með hvaða skilmálum sem
var. Jeg er enginn maður til
að dæma aðra hart frá siðferð-
islegu sjónarmiði. Og þú ....
auðvitað varstu barnaleg, en
jeg skildi þig. Það var ekki
aðalatriðið að hefna sín á Oli-
ver .... heldur Altheu. Það
var aðallega hún, sem hafði
komið illa fram“. Hann brosti
við.
„Jeg .... jeg skil“, sagði
Mathilda annars hugar. Hann
hallaði sjer fram og horfði
rannsakandi á hana. „Nei, nei“,
sagði hún. „Jeg á ekki við það,
að jeg muni eftir þessu. Þetta
er bara svo .... Þetta skeði
ekki, en þó hljómar þetta eins
og það gæti verið sennilegt“.
„Þakka þjer fyrir, Tyl“,
sagði hann. Það var einhver
undarlegur svipur á andliti
hans, sem hún skildi alls ekki.
Og hann hjelt áfram. „Og
klukkan tíu á miðvikudags-
morguninn giftumst við“.
„Það er ekki hægt“, sagði
hún.
„Það var víst hægt“, sagði
hann rólega. „Þú ert að hugsa
um öll vottorðin? Það var
ósköp vandalítið. Þú hafðir öll
þín vottorð reiðubúin. — Þú
hafðir einmitt ætlað að fara að
giftast. En það var bara ekki
jeg, sem þú ætlaðir að giftast“.
Hún þagði.
„Jeg þurfti aðeins að fá vott
orð frá lækninum í herdeild-
inni. Og þeir afgreiða þetta
allt fljótt fyrir menn, sem eru
í herþjónustu“.
Hann tók eitthvað upp úr
vasa sínum. „Við fengum leyf-
isbrjefið á þriðjudaginn. Jeg
hef hjerna afrit af því“.
Tyl leit á það og sá að þar
stóð: White Plains, New York.
Mary Frazier, John Francis
Howard.
„Þetta er ekki mitt nafn“. '
„Þetta er annað skírnarnafn
ið þitt“, sagði hann vingjarn-
lega. „Að minnsta kosti sagðir
þú þeim það. Það var skilið,
sem svo að þú vildir láta þetta
allt fara fram í kyrþey. Blöðin
mundu hafa haft gaman af því
ef þau hefðu frjett um þCTfnan
:flýti“.
En hvers vegna White Pla-
ins? Hvers vegna ekki New
York City?, hugsaði hún. Hún
ætlaði að spurja hann að því,
en hann hjelt áfram.
Litla stúlkan mú langa nafnið
Eftir MABEL LEIGH HUNT
15.
Barnið var lítið, rautt og hrukkótt'. Þegar Anna Soffía
snerti ósköp laust við kinnina á því, fór það að grenja og
gretti sig. En henni fannst það samt alveg dásamlegt og hún
elskaði það af öllu hjarta.
Og nú var stundin mikla runnin upp! Hjartað í Önnu
Soffíu sló ofsahratt. Hún leit beint framan í Súsönnu og
spurði: Hvað ætlarðu að láta hana heita?
— Hana? tók Súsanna upp eftir henni og fór að hlæju.
Anna Soffía, þetta er drengur.
— DRENGUR? Hjartað í Önnu Soffíu hrapaði. Eftir allar
þessar vandlegu ráðagerðir síðustu nótt! Elísabet Guðmund-
ína, ekki væri hægt að nota það fyrir dreng, hugsaði hún.
Ætli það? Nei, auðvitað ekki. Ó, ó, ó, mikil skelfing. Hún
yrði víst að bera þessi sjö nöfn alla sína ævi. Hún yrði lík-
lega að vera Anna Soffía Katrín Bergþóra Helga Elísabet
Guðmundína alla sína ævi. Andartak var hún svo vonsvikin,
að hana langaði til að fara að gráta. En hætti við það, því að
hún vissi að það hjálpar ekkert að vera að grenja.
— Við ætlum að kalla hann Þorbjörn eftir afa sínum,
sagði Súsanna. — Og þú mátt til með að koma oft og sjá
hann, Anna Soffía. Þegar hann verður dálítið stærri, geturðu
leikið við hann og hjálpað mjer við að passa hann.
— Er það alveg satt? Má jeg virkilega hjálpa til? spurði
Anna Soffía og augun í henni fóru að skína.
— Auðvitað máttu það.
Eftir þetta mátti ída vera eins þögul og hún vildi, því
að enginn talaði neitt við hana. Þegar bæði skólinn og litla
Ibarnið á Hóli komu til, var Anna Soffía oftast að heiman.
Aumingja ída sat í sömu stellingum allan daginn og jafnvol
svo dögum skipti. Ætli henni hafi ekki verið farið að leiðast?
Og þó Jón dálaglegur þættist vera sjálfstæður náungi og
ekki hirða mikið um aðra, þá reikaði hann nú fram og aftur
um bæinn einmana og mjálmaði og leitaði að Önnu Soffíu.
Á hverjum degi, sjerstaklega þegar fór að vora, komst það
upp í venju njá Önnu Soffíu að koma alltaf við á Hóli, þegar
hún var að koma heim úr skólanum. Og um sumarið, þegar
skólinn var úti sat hún þar öllum stundum og ljek sjer að
Tobba litla. Hann var alltaf kallaður Tobbi og þar sem hann
varð alltaf feitari og feitari eftir því sem leið fram á sumarið
var hann kallaður Tobbi litli tunnukútur.

ÞaS var satí.
„Jeg skemmti mjer r.lveg guðdóm-
lega hjá tannlækninum dag.“
„Jeg get ekki skilið hvernig jjað
var mögulegt.“
„Það er satt, Þegar jeg kom inn
var annar tannlæknir að gera við
tennurnar í honum.“
★
Dómari: (í stólnum hjá tannlækn
inum).
„Sverjið þjer, að að þjer munið
draga tönnina, alla tönnina og ekk-
ert nema tönnina?“
★
Tannlæknir: „Opnið munninn
meira, gjörið þjer svo vsl, meirr, “
I Sjúklingurinn: „Ah — a — a —«■
a.“
I Tannlæknirinn: (setur upp í sjúkl-
inginn bómull ásamt tveim töngum)
„Hvemig liður konuni yðar?“
*
Hann haffti ástæSu.
Jónas: (mætir vini sinum).
„Hvers vegna ertu svona ánægju-
legur?“
Braun: „Jeg var nð koma frá tann-
lækninum."
Jónas: „Er Jjað nú eitthvað til að
hlæja að?“
Braun: „Ha—-ha, já! Ilann var
ekki við og verður það ekki i tvo
daga.“
★
Það er miliið taláð um viðutan
prófessora, en engan, sem er meiia
vfðutan en tannla:kninn, sem nálg-
ftðist bilinn sinn með skrúf járn i í
hondunúni og sagði róandi: „Svona,
svona, þetta verður ekkert mjög sárt.“
★
,J4ú, fjekkstu peningana?" spurði
kona tannlæknis nokkurs, sem kom
úr hoimsékn frá skuldseigum sjúkl-
ingi'
„Ekki einn eyri,“ urraði læknir-
inn. „Og meira en það. rfann móðg-
aði mig og gnísti tönnunum minum
framan í mig.“
■»miiiiiiii»iniiimiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiimm""«<"»»i
Auglýsendur I
alhugið!
Þeir, sem þurfa að koma |
stórum auglýsingum í blað i
ið eru vinsamlegast beðn- |
ir að skila handritum fyr- |
ir hádegi daginn áður en |
þær eiga að birtast.
3
3
iiimm»imm»»»im»»»ii»»»mii»mimm»mim»a