Morgunblaðið - 04.01.1950, Blaðsíða 14

14
MORGU TSBLAÐIÐ
Miðvikudagur 4. jan. 1950.
Ný bráðskemtileg framhaldssaga:
pmMHIIIIlUUtllUIMl Framhaidssagan 1 iiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiniiitiiimiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuuiiiiiii '5
i BASTIONS-FÚLKIÐ I
! , !
| Eftir Margaret íerguson
^ iMHIttMMinilllMllllltUtllttl flllllIIIIIIllll 11111 lllllllllllllllMllllllllllllllllllllllllllllllllllllltllUlltlVIUIIIIIIIUIUUIIIIIIIIIIIIIIItllllllllllllllllllllllMUIIIIIIlllllllllllllllllllllttlMlff^
Það var komið fram í mars-
wwsnuð. Vestanvindurinn bljes
og næddi utan af Atlantshafinu
um strendur Cornwell og feykti
sterkum hvirfilvindum um hina
fc-áu og hrikalegu kletta við
Tremerrion.
Efst uppi á brúninni virtist
tiann hika, en þegar landið lá
framundan breitt og sljettlent,
sótti hann í sig kraft og hörku
og geistist áfram. Sjórinn, dimm
blár og úfinn, og granít-kletta
veggurinn var að baki. Fram-
undan var lyngivaxið heiða-
land með kræklóttum trjárunn
um. Hjer og þar stóðu upp úr
grófgerðum jarðveginum stórir
og að því er virtist óhagganleg-
-ir grjóthnullungar.
Vindurinn gat blásið óhindr-
að allt frá klettunum við Tre-
merrion og um það bil fimm
mílur inn í landið, þangað til
veggurinn á litlu og ömurlegu
járnbrautarstó'ðinni varð á vegi
hans. Vindurinn kastaðist með
ógurlegum ofsa á litlu bygging
arnar og það buldi i, eins og
skotið hefði verið af fjölda fall
byssna í einu Lausar skífur í
þakinu hristust til og hótuðu
að falla til jarðar. Nálægt einni
útbyggingunni lá járnarusl í
hrúgu og það buldi í því án af-
láts með ægilegum hávaða. Eng
inn kom til að festa það nið-
ur. I slíkum veðraham. þar sem
hávaðinn var nógur til að æra
hvern mann, munaði ekki um
slíka bylji.
Þegar Sherida Binyon steig
úí úr sóðalegum járnbrautar-
vagninum. sem hún hafði set-
ið ein í síðasta klukkutímann,
fannst henni hún koma inn í
heim þar sem vindurinn og
auðnin var allsráðandi. Fram-
undan dumbrauðu skýi varpaði
sólin undarlega sterkri birtu yf
ir landslagið.
Hún stóð á litla stöðvarpall-
inum og leit í kringum sig. Það
var eins hjer, eins og í járn-
hrautarvaeninum. Hún virtist
eina lifandi mannveran. Hún
varð ekki vör við neinar manna
ferðir. Einhver hafði fleygt
þvældu ferðatöskunni hennar
niður úr farangursvagninum
Og nú lá hún ein og yfirgefin
á stöðvarpallinum. — Nafn-
spjaldið hennar á handfanginu
feyktist til í vindinum. Enginn
var hjer til að taka á móti
lienni, enda þótt hún hefði sent
skeytið. Tveir litlir fuglar kröfs
uðu í moldina skammt frá henni
Annað lífsmark sá hún ekki.
Hún var bæði þreytt og svöng
og snöggvast var hún gagntekin
þeirri ömurlegu tilfinningu, að
hún hefði ósjálfrátt villst út úr
hinum raunverulega heimi og
væri nú stödd í öðrum óraun-
verulegum og óvinveittum.
Hún lagði handtöskuna frá
sjer ofan á ferðatöskuna og
gægðist yfir lága grindverkið
sem hallaðist, að því er virtist,
í allar áttir og þjónaði þeim til-
gangi að aðgreina stöðvarpall-
inn frá öðrum hlutum þessa
þeims. Hinum megin við grind
Veylöð yai\ grasblettur og syp.
vegurinn, mjór og hvítur, þar
sem hann teygðist upp ávala
hæð, sem skyggði á útsýnið, en
orkaði engu um að hægja vind-
hraðann. Hún fann hvernig
vindurinn greip um hattinn
hennar og vafði pilsinu um fót
leggina. Henni varð hrollkalt
og henni fannst eins og hún
væri fest upp á þráð.
„Þetta er hlægilegt", hugsaði
hún og reyndi að herða upp
hugann. „Það hlýtur að vera
einhver lifandi mannvera á
næstu grösum. Þetta er Tre-
merrion-stöðin og það er búist
við mjer. Jeg verð að aðhafast
eitthvað. Jeg má ekki standa
hjer eins og fábjáni, sem hefir
verið fleygt út í auðnir Mið-
Asíu. Það hlýtur að vera stöðv-
arStjóri hjer eða að minnsta
kosti sími.“
Hún bjóst einmitt til að snúa
sjer að dyrum stöðvarbygging-
arinnar, þegar hún sá einhverja
hreyfingu á veginum ofan hæð-
ina. Það var bifreið, sem nálg-
aðist á hraðri ferð. Ef dæma
átti eftir brattanum, var henni
ekið alltof hratt. Bifreiðin hlaut
að koma að járnbrautarstöð-
inni, þar sem hún gat ekki sjeð
að vegurinn lægi lengra. Hún
beið því róleg. Hvað eftir ann-
að var vindurinn að því kom-
inn að svifta af henni hattinum,
svo að hún tók hann af sjer.
Hún treysti sjer ekki til að
hlaupa á eftir honum út í mó-
ana. Kvöldloftið var orðið svalt
og vindurinn ljek um brúna
hárlokkana, ýfði þá og feykti
þeim um vangana.
Bifreiðin var komin niður
hæðina og beygði niður á flat-
lendið hinummegin við grind-
urnar. Hún nam staðar og hár
ljóshærður, ungur maður steig
út. Hann skeytti því ekki að
koma inn um það sem átti að
vera hið raunverulega hlið að
. járnbrautarstöðinni, en smeygði
sjer inn um mjóa rifu í grind-
verkinu og gekk til hennar.
„Eruð þjer ungfrú Binyon?
Jeg heiti Logan St. Aubyn. Mjer
þykir leitt hvað jeg kem seint,
en það sprakk hjá mjer á bíln-
um uppi á hæðinni og jeg tafð-
ist við þið. Þjer hljótið að hafa
verið farnar að halda að við
hefðum gleymt yður“.
„Jeg hjelt að þið hefðuð ef til
vill ekki fengið skeytið frá mjer,
en það gerir ekkert til. — Jeg
ætlaði að fara að hringja“. —
Hún strauk yfir hár sjer og
setti litla gula hattinn á sig aft-
ur. Hún leit í áttina að ferða-
töskunni, sem stóð einmanalee
á stöðvarpallinum. „Haldið
þjer .... ætli nokkur sje hjer,
sem getur tekið þetta fyrir
mig?“
„Já, auðvitað. Perowen hlýt-
ur að vera hjer einhversstaðar.
Hann er annars undarlegur ná-
ungi. Honum virðist vera það
mjög á móti skapi þegar far-
þegi verður eftir á stöðinni hjá
honum Perowen!“
Hann gekk yfir pallinn og að
lokuðu dyrunum. Sherida beið
á meðan. — Logan St. Aubyn?
Hver var hann? Ábyggilega
ekki húsbóndinn. Hann gat
varla verið meira en tuttugu
og tveggja eða þriggja ára. En
var hann sonur á heimilinu?
Hún hafði litla sem enga hug-
mynd um þetta fólk. — Þegar
Leah St. Aubyn hafði skrifað
•henni, hafði hún ekki minnst
neitt á fjölskyldu sína. Og eins
og var, fannst henni hún vera
of þre.ytt til að brjóta heilann
um slíkt. Ferðin hafði verið
löng og erfið alla leið norðan
írá Kdswick. Hún hafði eytt
eins litlu og hún mögulega gat
í ferðalagið, aðallega nærst á
te-i og brauði á járnbrautar-
stöðvunum og það með löngu
millibili. Henni var kalt og
henni fannst vindurinn næða í
gegn um sig. Þessa stundina
hafði hún ekki mikinn áhuga
á St. Aubvn-fólkinu, enda þótt
hún mundi innan skamms þurfa
að lifa og hrærast innan um
það.
Undir þessum þungbúna
himni, sem virtist samlagast æ
meira jörðinni eftir því sem
dimma tók, minnkaði einnig
undarlega gildi og hlutverk
mannveranna.
„Hjerna kemur Perowen. —
Viltu setja ferðátöskuna aftan
í bílinn. Jeg tek hina töskuna.
Komið þjer, ungfrú Binyon“.
Logan St. Aubvn var kominn
aftur út á pallinn og í humátt
á eftir honum kom fýlulegur,
svartskeggjaður maður, íklædd
ur einhverju sem óljóst minnti
á einkennisbúning járnbrautar-
stöðvarstjóra.
„Þakka yður fyrir“, tautaði
Sherida. „Jeg vona að hún sje
ekki mjög þung. . . .“.
Hann gaut augunum þegjandi
til hennar, tók miðann. sem hún
rietti honum og sveiflaði tösk-
unni upp á herðar sjer. Logan
gekk á eftir með handtöskuna.
„Þier hljótið að vera miög
breyttar“, sagði hann. „Manni
finnst það muni vera langt og
erfitt ferðalag alla leið frá
Norður-Englandi og hingað. —
Hafið bjer nokkurn tímann kom
ið til Cornwall áður?“
„Nei, aldrei. Er húsið langt
hjeðan?“
„Rúmlega sex mílur. Það er
rjett ofan við Tremerrion-vík-
ina. Setjist þier upp í bílinn
og jeg skal breiða ábreiðuna
vfir yður. Það er að verða
kalt“.
Hann breiddi þvælt ferða-
teppi yfir fætur hennar, rjetti
six-pence að Perowen, sem enn
var ekki farinn að mæla orð af
vörum. Hann( svaraði heldur
engu; begar Logan bauð hon-
um góða nótt og setti bílinn í
gang. Bíllinn hrökk af stað með
snöggum kipp.
^JJenriL ^Si/. JJjornóAon
MÁLFLUTHINGSSKIIFSTOf A
AUSruRSTR>CTI - BÍMI B1S3CI
StVÍTÍlIfiðlboli
leit að afbrotamanni
Eftir JOHN HUNTER
2. ^
— Óheppinn, sagðirðu, svaraði Halligan óðara. — Að þú
hafir verið óheppinn. Jeg hugsaði bara að það væri meir
undir því koinið að vera leikinn í fótbolta en að vera hepp-
inn.
— Já! Þú „hugsaðir“, hreytti Dikki út úr sjer. — Hugs-
aðir! Hver kenndi þjer eiginlega að hugsa?
Það var að koma mikill reiðieldur í loftið allt í kringum
þá. Lá nærri, að þeir færu að fljúgast á. Og þar sem jeg er
ákaflega hógvær og friðsamur í skapi, þá ákvað jeg nú að
kasta klæðum á sverðin, áður en manntjón yrði.
— Þegið þið, sagði jeg. Verið þið ekki að rífast eins og
hundar yfir beini. Við vitum það allir, að Dikki var algjör-
lega mislukkaður sem miðframherji, alveg eins og við vit-
um það líka allir, að fólkið hans Halligans æðir um heima á
írlandi á kosningadögum og mölvar hauskúpurnar á fjand-
inönnum sínum, en það þarf ekkert að vera að kalla það
upphátt og kunngera öllum heiminum það.
Jeg hafði mjög vandlega íhugað þessa ræðu mína, þannig.
að jeg hallaði á hvorugan þeirra, en skammaði þá báða með
rjettu jafnvægi. Jeg ætlaðist til að hvor þeirra um sig skUdi
mátulega sneiðarnar, sem að þeim yoru rjettar, svo að þeir
hættu rifrildinu.
En ekki bjóst jeg við að þeir myndu á svo skömmum tíma
gerast bandamenn á móti mjer. Jeg var alveg óviðbúinn
því og þó nokkuð særður á rjettlætistilfinningu. Þeim gafst
því tóm til að hella út úr sjer margs konar vömmum og
skömmum um mig.
Loksins gat jeg komið fyrir mig vörnum.
— Svona, svona, nú er nóg komið. Er það nú rok í ykkur.
„Blásið, blásið vetrarvindar.“ En jeg er meira særður á sál
en jeg fæ með orðum lýst.
Dikki ljet eins og hann dolfjelli og dytti til jarðar, svo að
Halligan varð að styðja hann.
— Heyrið þau undur, sem gerst hafa. Nabbi er farinn að
vitna í skáld. Styddu mig írlendingur. Nabbi er farinn að
vitna í Shakespeare. Hlustaðu á perlur viskunnar, sem
streyma af vörum hans.

— Frænka, viltu nú ekki heldur
taka eina knallandi "læpamanna-
sögu, heldur en alltaf þessi leiðin-
legu æfintj'ri.
★
Hann Ijet ekki platast.
Það var á vitfirringahæli. Tveir
vistmenn höfðu stolist út, en komu
I til baka eftir að dimmt var 01 ðið og
! veltu því fyrir sjer, fyrir neðan
gluggann sinn, hvernig þeir ættu að
| komast upp og inn í herbergið. ,.Nú
veit jeg“, sagði annar, „jeg kveiki á
vasaljósinu mínu og þú skríður eftir
geislanum upp í gluggann." „Ja —
á,“ sagði hinn, „þama kom það, —,
nei, góði, jeg þekki þig, þegar jeg er
kominn hálfa leið upp, þá slekkur
þú.“
♦
Ákafur matmaður (við unga ný-
tisku stúlku): „Viljið þjer afsaka, að
jeg borða á meðan þjer eruð að
reykja.“
Hún (blíðlega): „Já, það er allt í
lagi, á meðan jeg heyri í hljómsveit-
inni.“
*
Saminála.
Nýgiftur maður bauð vini sinum
til kvöldverðar, þar sem liann lang-
aði mjög mikið til að hann kj nntist
konunni sinni. Þau boiðuðu og síðan
yfirgaf konan karlmennina og leyfði
þeim að vera einum, og njóta saman
kaffisins og vindlinganna.
„Jæja,“ sagði sá nýgifti, þegar þeir
voru orðnir einir. „Mig langar til
að biðja þig að segja mjer, Georg,
í fullri hreinskilni, hvað þjer finnst
um konuna mína. Þú er elsti og besti
vinur minn, og jeg veit að þú segir
mjer álit þitt satt og rjett.“
„Nú, ef þú vilt í raun og veru
fá að vita mina skoðun“, sagði vin-
urinn, „þá geðjast mjer ekki að
henni.“
„Ekki mjer heldur," var svarið.
★
Sönn hamingja.
Emilía: „Jeg er hamingjusamasta
stiilkan í heiminum. Jeg ætia að fara
að giftast manninum, sem mig lang-
ar til að eiga.*’
Rósa: „Uss, það er ekki neitt. Þá
fyrst verður stúlka hamingjusöm,
þegar hún giftist manni, sem ein-
hverja aðra langar til að eiga.“
....................................
| Til leigu
I er nú þegar ný ibúð i Lang-
{ holtshverfi, 3 herbergi, eldhús
I og bað. Sjer inngangur. Lán
1 gegn 1. veðrjetti i ibúðirur eða
| talsverð fyrirframgreiðsla áskil-
i in. Tilboð merkt: „Sóhík —
: 381“ sendist afgr. blaðsins.
/iiiiiiMmMiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiimiiiiiiMMimmiiiiniiiiB
Allt til íþrót’aiðkana
og ferða’nga.
Bellat Hafnnrstr. 22