Morgunblaðið - 08.01.1950, Qupperneq 14

14
MORGCNBLAtílÐ
Sunnudagur 8. janúar 1950.
mimiiiiiit
Framhaldssagan 5
BASTIONS-
Eítir Margaret Ferguson
við komu hennar hingað, að-
eins vegna þess að húsið var
gamalt og umhverfið hrjóstugt
og hávaðasamt. Það orsakaðist
liklega af því, hve þreytt hún
var.
Hún dró gluggatjöldin fyrir
aftur og um leið hafði hún lok-
að úti allar slíkar hugsanir og
hún var snortin hlýleikanum í
herberginu. Hún opnaði aðra
töskuna og tók fram dumbrauð
an kjól. Hugur hennar hvarfl-
aði aftur að St. Aubyn-fólkinu
og henni fannst forsjónin hafa
verið sjer hliðholl að senda
haná til þeirra, .... en auðvit
að hafði hún ekki enn hitt að-
aipersónuna .... Leah St. Au-
byn, sem hafði fórnað heilsu
sinni og æsku til þess að bjarga
stjúpbörnum sínum frá drukkn
un. Og enda þótt hún væri bund
in við hjólastólinn alla sína
ævi, virtist hún dáð og elskuð
af öllum, sem til hennar þekktu.
En þó að allir hefðu lýst
henni svo nákvæmlega fyrir
henni, þá gat hún ekki verið
örugg um að þessi staða henn-
ar yrði langvarandi, fyrr en
hún hafði hitt hana sjálfa. Hún
burstaði hárið frá enninu, bar
•andlitsduft á rjóðar kinnar
sínar, og bjóst til að fara nið-
ur aftur.
Hún villtist tvisvrar í krókótí
um ganginum áður en hún
komst fram að stigapallinum.
Þar hjekk mynd inni í veggn-
um upplýst með óbeinu Ijósi.
Hún nam staðar augnablik og
virti hana fyrir sjer. Það var
mynd af hörundsdökkum,
forúnaþungum manni í hárrauð
um gljáandi silkijakka og með
felltan knipplingskraga. Þetta
var liklega myndin af þessum
ieyndardómsfulla Don Sebasti-
ano, sem hafði byggt þetta hús
fyrir nálega þrem öldum síðan.
Hvað hafði hrakið hann frá
sólskininu og auðugum sljett-
um Spánar og hingað á þessa
hrikalegu strönd, þar sem hann
hláut að hafa lifað í stöðugri
Reimþrá og einveru? Þunglynd
isleg augu hans virtust fylgja
Kenni eftir niður stigann. Hún
renndi hendinni eftir íburðar-
tniklu handriðinu. Hún var há
c-g grönn og Ijósið endurspegl-
aðist í hári hennar svo að á
það sló gullnum blæ. Það var
eitthvað sem líktist viðurkenn-
ingarglampa í máluðum augun
nm á veggnum um leið og hún
hvarf niður stigann. |
Fyrst sýndist henni anddyrið
vera mannlaust, en brátt sá
hún að svo var ekki. Stórgerð.
Roná í gulgrænum þunnum
jakka og pilsi stóð og tvístje
fvrir framan arininn og flétti
i ,,Sphere“-bIaði annars hug-‘
ar. Hún með með upplitaðan
gulan hatt á höfðinu og nún stóð
þannig að skugginn af henni
varð gríðar stór á veggnum á
foak við hana. Það virtist eng-
i-nn annar vera á næstu grös -
um og 'hún fletti óþolinmóð
folöðunum, eins og henni gremd
ist að þurfa að bíða, svo að
Sheridu fannst hún eiga að á-
varpa hana.
„Gott kvöld. Eruð þjer að
Téita að einhverjtim?" spurði
hún hikandi. Kvenmaðurinn
hrökk í kút eins og draugur
hefði ávarpað hana.
„Drottinn minn“, hrópaði hún
upp yfir sig. Augun voru stór
og kringlótt og stóðu út úr höfð
inu. „Jeg .... nei, jeg var bara
bíða eftir majór St. Aubyn, og
hann veit að jeg er hjerna, en
auðvitað, ef hann er of önnum
kafinn, þá......En hver ....
ó, þjer eruð náttúrlega nýja
vjelritunarstúlkan, sem Leah
var að ráða til sín.“
„Já“, sagði Sherida. Henni
datt í hug um leið, hvernig
nokkrum kvenmanni gæti tek-
ist að vera svona litlaus, bæði
hvað snerti klæðnað og mann-
eskjuna sjálfa. Maður þurfti
blátt áfram að einblína á hana
til þess að hún hyrfi manni
ekki.
Hörundslitur hennar var
gulur og litlaus, alveg eins og
fötin, á hárið sló grængulum
blæ, augun voru gulgræn og
augnabrúnirnar og augnahárin
næstum alveg ósýnileg. Það
eina, sem ekki var gulgrænt,
voru varirnar. Þær voru þykk
ar og málaðar með ljósrauð-
um lit. „Já, jeg heiti Sherida
Binyon“, sagði Sherida. Henni
datt í hug, að hún hafði lík-
lega aldrei sjeð manneskju eins
fráhrindandi og þessa. Það var
undarlegt hvað mörjnum gat
orðið starsýnt eins á það sem
var fallegt og það sem var
ljótt.
„Nú, já. Jeg heiti frú Bra-
stock og bý hjerna í Cliff End
House og jeg leit hjer inn til
þess að vita, hvort vesalings
Leah hefur komist klakklaust
til Truro. Við verðum öll svo
óróleg, þegar hún fer að heim-
an. Auðvitað var þetta ferða-
lag engin nauðsyn, heldur að-
eins gert til að þjóna duttlung-
um gamallar og eigingjarnrar
konu. En það er alveg einkenn
andi fyrir Leah, að fara. Þjer
hafið auðvitað ekki sjeð hana
ennþá?“.
Frú Brastock lá ákaflega
hátt rómur, svo að manni datt
ósjálfrátt í hug að einhver
hefði sagt við hana þegar hún
var ung stúlka, að hún hefði
kvenlega rödd, sem minnti á
fuglakvak, og hún hefði svo
síðan ræktað þá eiginleika hjá
sjer af miklum fjálgleik.
„Nei, jeg kom í kvöld eftir
að frú St. Aubyn var farin“,
sagði Sherida. „En jeg held að
Major St. Aubyn hafi talað vrið
hana í símann og fengið að
vita að ferðin gekk vel og hún
ætli að koma aftur á morgun“.
„Ó, hvað mjer ljettir“. Frú
Brastock upphóf nú rödd sína
á enn hærri tóna til að láta í
ljós gleði sína. „Þá er að
minnsta kosti helmingurinn um
garð genginn tfyrir henni
vesalingnum. En það var leið-
inlegt að hún skyldi ekki vera
heima, þegar þjer komuð, ung-
frú .... hm .... Binyon, því
að þegar hún fer, breytist allt
andrúmsloftið í húsinu. Það
verður blátt áfram hálf-dautt,
þegar hún er í burtu. Maður
skynjar það um leið og komið
er inn um forstofudyrnar. Jeg
hefði hugsað um leið og jeg
kom inn, ef jeg hefði ekki vit-
að áður að hún ætlaði til Tru-
ro: Leah er í burtu. Það verð-
ur eitthvað kuldalegt um leið
og hún er farin“.
Sherida var að því komin
að segja, að þegar hún hefði
komið hefði húsið ekki verið
hálfdautt eða kuldalegt, en hún
var viss um, að frú Brastock
■ mundi ekki hlusta á neinar mó1
bárur. Allt að því ofstækisfull
aðdáun ljómaði úr litlausum
útstandandi augum hennar og
hún stóð með spenntar greip-
ar.
„Jeg skal segja yður það, að
Leah er einhver sú besta og
fullkomnasta mannvera, sem
jeg .... ó“. Hún hætti í miðju
kafi, begar dyr opnuðust innst
í anddyrinu og Mallory St.
Aubyn kom fram. Áður en
honum vannst tími til að bjóða
gott kvöld, jós hún yfir hann
orðaflauminum: „Ó, Mallory,
jeg átti einmitt leið hjerna fram
hjá, og jeg varð að koma við
til þess að vita, hvort það hefði
frjettst nokkuð af Leah. Ung-
frú Binyon segir að þið sjeuð
búin að frjetta að hún sje ....
er það satt. Kemur hún heim
á morgun? Hún ætti ekki að
fara að heiman, þegar hún veit
hvre þið saknið hennar öll og
hvernig þið eruð næstum ósjálf
bjarga, meðan hún er í burtu“.
Hún hristi sig eins og henni
hefði orðið kalt við tilhugsun-
ina. „Komst hún alveg klakk-
laust til Truro?“, spurði hún
aftur og Mallory hnyklaði brún
ir. —
„Já, auðvitað. Hún hringdi
um sexleytið og sagði að ferð-
in hefði gengið ágætlega og
hún væri ekki einu sin:
þreytt“.
„Auðvitað hefði hún sagt
það, þó að hún væri nær dauða
en lífi af þreytu“, sagði frú
Brastock. „Hún verður að fá
algera hvíld í nokkra daga
þegar hún kemur heim aftur.
Er móðir þín mjög veik, Mall-
ory? Það hlýtur að hafa verið
mjög óþægilegt fyrir þig að
hafa ekki getað farið sjálfur
v°vna þess að þú þurftir að
fara á þennan fund. Og síst
er það þægilegra fyrir þig að
vita af Leah einni. En jeg býst
náttúrlega við að Leah hafi
endilega viljað fara“.
„Já, hún vildi fara. Má
bjóða þjer sherry-glas, Mabel.
Það er inni í bókaherberginu“.
„Nei, þakka þjer fyrir, Mall-
ory, jeg verð að halda áfram.
Jeg hafði ekki hugmynd um
að klukkan væri orðin svona
margt. ó, þarna kemur Jane,
Hvernig gengur þjer að sjá um
húsmóðurstörfin meðan Leah
er í burtu? Get jeg gert nokk-
uð til að hjálpa þjer? Þú veist
að jeg er alltaf reiðubúin“.
Jeg held að það sje ekkert,
frú Brastock, en þakka þjer
annars fyrir“, sagði Jane og
leit hvasslega á hana. „Þetta
eru aðeins tuttugu og fjórir
klukkutlmar og jeg skil ekki
í því að neinn stór skaði skeði
þangað til seinni partinn á
morgun. Sherida getur hjálpað
mjer, ef eitthvað kemur fyrir“.
„Sherida? Ó, já .... auð-
vitað“. Frú Brastock varð dá-
lítið undrandi og særð á svip-
inn. „Nú eruð þið auðvitað bú-
*
leit að afbrotamanni
Eftir JOHN HUNTER
5.
ur á móti rnælt, vegna þess, að lögreglan hefur myndað
varðhring umhverfis hjeraðið og hann hefur sjest hjer
;kammt frá. í öðru lagi, að það eru boðnar 25.000,00 krón-
ur til höfuðs honum. Og í þriðja lagi gerum við ekkert
annað allan liðlangan daginn en að slæpast. Jeg legg því til,
að við tökum til starfa og vinnum þau verðlaun, sem heit-
ið er.
Halligan og jeg störðum á Dikka og svo starði Halligan
á mig og jeg á Halligan. — Jeg samhryggist foreldrum hans
Dikka,sagði Halligan. — Hvílík hryggð, að sonur þeirra
skuli vera svona langt leiddur, svaraði jeg.
Dikki skildi undir eins meininguna í þessum tvíræðu orð-
um. — Álítið þið, að jeg sje að verða einkennilegur í koll-
inum.
— Við álítum ekkert, sagði Halligan glottandi. — Þetta
er bara staðreynd, að þú ert að missa ráð og rænu vegna
alltof geysilegs ímyndunarafls.
Dikki bjóst til að klæða sig úr jakkanum. — Jæja. nú
ætla jeg að berja þig írlendingur, sagði hann við Halligan,
— jeg er búinn að fá nóg af.......
Hann þagnaði, starði framhjá Halligan niður til strand-
ar, en við athuguðum hegðun hans vandlega. Hann hætti
að hneppa hnöppunum á jakka sínum, neðri vörin lækk-
aði og augun voru galopin og störðu líkast því sem í óráði
til strandar.
— Fari það nú norður og niður, sagði hann. Sjáið þið
bara, kjánar. Þarna getið þið sjeð. Og æthð þið svo að
halda því fram, að jeg sje vitlaus.
Við fylgdum með augunum bendingu hans og urðum þeg-
ar í stað gripnir mikilli og skyndilegri undrun.
Því að eftir ströndinni gekk undaflegur maður. Það var
eins og hann reyndi að ganga sem allra mest í skugga bát-
anna, sem lágu þar í naustum. Maðurinn var meðalmað-
ur á hæð, klæddur í ljós brúnröndótt jakkaföt, að því
er við best gátum sjeð. Hann var berhöfðaður og sást því,
að hann var ljóshærður og hrokkinhærður. Og hafði um-
gerðarlaus gleraugu.
‘lílfljLcJ' ‘rnx&jOjAL^fzG^ l'uruu.
— Jeg er a8 fara á hárgreiðslu-
stofu, vogaðu hjer ekki að fœra
bókmerkið, fjrr en jeg kem til
baka.
Mikil afbrýðissemi.
Ljóðhneigður ungur maður: „Eruð
þjer hrifnar af Jónasi?“
Ung kona: „Ó, hafið þjer ekki hátt.
Maðurinn minn er svo hræðilega af-
brýðissamur."
★
Of kröftug lækning.
Það er ekki 'hægt að deila um gildi
sjálfsefjunar, en það er hægt að
misnota hana. Maður nokkur fór til
sjerfræðings til að leita sjer hjálpar
við því, sem hafði kvalið hann i
mörg ár, hann var sem sje með af-
brigðum hjólbeinóttur. Honum var
sagt að fara í rúmið og segja fjörutíu
sinnum „Fótleggirnir á mjer eru bein
ir, fótleggirnir á mjer eru beinir“ og
þá myndi honum batna. Maðurinn
gerði þetta, en hann var svo ákafur
að fá lækningu, að liann sagði orðin
hundrað sinnum, og þegar hann fór
fram úr rúminum, komst hann að
raun um, að hann var orðinn staur-
fættur.
★
„Mig myndi langa til að vera við
jarðarför í dag, herra“, sagði skrif-
stofusendillinn.
„Nú, já, svo að þig myndi langa
til þess“, sagði skrifstofustjórinn, „en
það munt þú ekki gera“.
„Jeg veit, að jeg mun ekki gera
það“, sagði sendillinn, „en mig myndi
langa til þess, engu að síður.“
„Hvaða jarðarför er það?“ spurði
skriístofustjórinn.
„Yðar, herra“, var svarið.
★
fnnileg ást.
Svona er það, sem kvenfjóðin fær
að þola.
„Ástin min. Þú veist hvað jeg elska
þig innilega. Jeg myndi ganga út í
eld og vatn þín vegna, hjartans elsk-
an min. Jeg kem í kvpld kl. 8,30,
nema ef það verður rigning.
Þinn elskandi
Tobbi."
tHmNitauaMnantnmiiinaMmiiiiiniiiiiiiiiiiiiintmiHii
Við kaupum
SilfurgTÍpi,
Listmuni,
Brotasilfur,
GolL
Jön Slpunilsson
Gkðrt^rípovcrzlun
Laugaveg 8.
iiiiiiiiiiiiiiPiiiiMiiimifmmiMmmiitniiiimiiiiiiiiiiiill
PÚSNINGASAM*IJ1\
frá H'raleyri.
Skeija-andur, rauðamöl
og steypusandur.
Simi 9199 og 9091.
GuSmundur Magnúmon
9 | 9 |.
niiftunMiHi
1 í ; 1 <