Morgunblaðið - 17.01.1950, Síða 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 17. janúar 1950
liiililiiiitliiin
Framhaldnagan 12

BASTIONS-FOLKIÐ
Eftir Margaret Ferguson
Hún leit frá rústunum þar hærða aðstoðarstúlkan, sem
sem sjóinn braut á skerinu og hafði verið fjórtán ár í Basti-
út á hafið. Vindinn hafði lægt ons, komu inn til hennar um
og það sást varla gára á miðnætti til að hjálpa henni í
sjónum. Skyndilega kom henni rúmið, og síðan var hún skilin
til hugar dagurinn, þegar þessi eftir ein með bjölluna á kodd-
tæri sjór hafði lokast yfir anum.
böfði hennar, og hún hafi fund Ertu visg um að þú sjert
tð-hann gripa um sig með slík- ekki þreytt« spurði MaUory.
-um heljartökum, að hun hafði Hún hristi höfuðið. Hun var að
bursta þykkt hár sitt niður um
herðarnar og við hverja stroku
Ef ekki hefði verið vegna reis það upp eins og það væri
Leah......Hvemig stóð á því lifandi.
jafnvel verið gripin þæginda
•feennd:
að Simon Crowdy gat ekki skil-
ið að hún hefði viljað þola þján
kigarfullan dauðdaga hundrað
sinnum, ef það he.fði getað hjálp
að Leah? Ef til vill hafði hún
„Ekki vitund. Það er samt
gott að vera komin heim, og
þótt kjánalegt megi virðast
finnst mjer jeg hafa verið óra-
tíma í burtu. Hvað hefir skeð
ekki sama hæfileika og Christ— jbjer síðan í gær?(<
ine til að láta í ljós tilfinning- | ,,Ekki mikið. Nema það að
ar sinar. Ef til vill var hún bæði sherida kom Hvernig fellur
fráhrindandi og kuldaleg í fram þjer við hana?“
komu. En ef hann hefði verið '' „Ágætlega“, sagði Leah. —
gæddur nokkurri hugsýni eða ..Hún er geðug stúlka og þægi-
dómgreind, þá hefði hann vit- ieg j umgengni“. Hún hristi hár
að það.
En hvað sjórinn var undar-
íega fagur í dag. Litbrigðin
voru lík því sem stundum var
innan í skeljum. Hann var
ið vfir andlitið. ,,En bað kom
mjer á óvart, hvað hún er að-
laðandi í útliti. Annars get jeg
varla kvartað yfir því, eftir
allar umkvartanirnar yfir því
kreinn og tær og fagurblár og hvað un»frú Miffity var frá-
sumsstaðar sló á hann rósrauð- hrindandi".
um og gullnum blæ. Og allir | „Sherida er vissulega lag-
voru litirnir á flökti en þó stað .legri en hún. En er nokkur á-
fastir um leið. Það var undar- stæða til að hafa áhyggjur út
legt, að hún hafði aldrei verið ^af því?“
hrædd við sjóinn, þrátt fyrir „Nei .... eiginlega er það
"þáð, sem skeð hafði þennanjvíst ekki“. Leah lagði frá sjer
sunnudag. henni hafði aldrei burstann og batt breiðan borða
fundist hann sjer óvinveittur.
Hún hafði farið og baðað sig í
sjónum aðeins viku eftir slysið
og hún hafði synt út án þess að
fmna til nokkurs nema ánægju
eg velllíðanar.
„Jane .... Jane .... teið er
til,‘.
„Já, jeg kem“. Hún sneri
huganum frá sjónum og útsýn-
mu og klifraði aftur upp stíg-
mn, sem var marbrattur og
mjór eins og þráður í köngur-
lóarvefi.
5. KAPÍTULI.
Mallory fór inn í stofu Leah
seint
um höfuð sjer. „Viltu kveikja
fyrir mig í sígarettu. Jeg var
bara að hugsa um Logan, þegar
jeg sagði þetta“.
„Logan?“ Mallory rjetti
henni sígarettuna. „Hvers
vegna?“
Sourningar hans voru alltaf
blátt áfram og án nokkurra
orðalenginga.
„Já .... hann er að minnsta
kosti líklegastur til að vera mót
tækilegur“.
„Er það? Mier hafði ekki
dottið það í hug“.
„Nei, vinur minn“. Leah
bljes reykjarhring frá sjer og
um kvöldið, þegar hitt j horfði á eftir honum upp í loft-
fólkið var farið að hátta. Hann ið. „Þú ert eins og flestir feð-
hagræddi sjer í öðrum hæg- ur.
indastólnum við arininn, fyllti j Þjer finnst Logan vera orðinn
jpípuna sína og kveikti í henni. 'fullorðinn maður og þú þurfir
Leah fór alltaf seint að hátta, 1 ekki að skipta þjer af hans mál-
og hún virtist þurfa lítinn efnum lengur. En jeg er kven-
svefn. Það var eins og þessi ó- maður og svo að segja móðir
notaði kraftur í líkama henn- Logans, og jeg get ekki bælt
ar gæti aldrei unnist upp. Hann niður eðlilega löngun til að
hafði verið lengi að venjast fylgjast með honum. Hann er
Þeirri hugsun að vita af hénni: mjög aðlaðandi ungur maður og
liggjandi andvaka tímunum 'ungar stúlkur hafa margar á-
saman í myrkrinu og berjast huga fyrir honum, ef svo mætti
við að bæla niður þennan and- jsegja. Jeg get tekið til dæmis
lega og líkamlega þrótt. Allt Patriciu Mond og Bette Franli
£rá því fyrsta hafði hún þver-
neitað að láta nokkurn vera
hjá sjer á næturnar.
„Það er stjanað við mig all-
an daginn“, hafði hún sagt ví^
hann. Lofaðu’mjer að minnsta
fíösti að vera ein á næturnar.
Löfaðu mjer að finnast jeg vera
nógu mikil manneskja til
þess“.
Hann hafði skilið hvað hún
og stúlkuna, sem var á prest-
setrinu í fyrrasumar. Jeg held,
að þær hafi allar verið ást-
fangnar af honum, þó að hann
hafi ekki haft hugmynd um
það. Jeg áfellist hann heldur
ekki. Þær voru allar laglegar
og skemmtilegar og hann er allt
of ungur ennþá til að staðfesta
ráð sitt. En jeg get ekki að því
gert að jeg vildi að Sherida
átti við, og hjúkrunarkonan hefði ekki eins fallegan vanga-
hafði farið, strax og læknirinn svip og svona stór og falleg,
hafði leyft það. Hún hafði ver- brún augu. Mig langar til þess
ið mjög fljót að læra að bjarga að hún verði um kyrrt.hjá okk-
sjer sjjálf. Jane eóa Emma, grá- lur“.
KlfMIMiaMIMIMKIIHIIMIIlMattMliaailllllBIIMmilltMIIIIM**'
„Hún verður það“, sagði
Mallory þurrlega. „Og Leah,
þú segist hafa haft gætur á
Logan, en jeg hefi haft auga
með Jane. Jeg hefi áhyggjur af
henni“.
„Áttu við heilsu hennar? Já,
hún er alltof grönn, en jeg held
að það sje eðlilegt holdafar
hennar, og hún virðist aldrei
geta orðið þreytt“.
„Nei, jeg átti ekki beinlínis
við það“, sagði Mallory. „Jeg
held að hún sje ekki fullkom-
lega ánægð með tilveruna. Hún
er alltaf eins og á nálum. Og
jeg er ekki svo blindur að jeg
geti ekki getið mjer til ástæð-
una. Þú hlýtur að vera búin að
upppötva það fyrir löngu. Það
er Simon“.
Hann stakk pípunni aftur
upp í sig. Orð hans virtust ekki
hafa mikil áhrif á Leah. Hún
sat grafkyrr og bljes frá sjer
sígarettureyknum.
„Já, jeg komst að því fyrir
nokkru síðan“, sagði hún. „Jeg
hefi verið að reyna að gera ráð-
stafanir við því, eins og þú
hefir ef til vill tekið eftir“.
„Áttu við að þú hefir reynt
að láta þau ekki sjást oft? Já,
jeg hefi tekið eftir því. — En
heldurðu að það sje besta ráð-
,ið?“
I „Drottinn minn, Mallory",
sagði hún næstum byrstum
rómi. „Þú vilt þó ekki að jeg
fari að ala neitt slíkt með
henni. Simon hefir verið gift-
: ur og er fráskilinn“.
„Já, það eru margir nú á dög-
' um, sem eru það“, sagði Mall-
ory.
„Já, en það talar þó sínu máli,
eins og þú veist. Það sýnir það,
að Simon hefir ekki tekist að
gera konu sína hamingjusama.
Finnst þjer Jane ekki vera of
ung til þess að taka við fráskild
um manni ? .... Þú veist, að
hún er þannig gerð, að hún
mundi taka allt slíkt mjög há-
tíðlega. Simon er glöggur mað-
ur og jeg virði hann sem per-
sónu, en hann er of óráðinn
gáta fyrir Jane, — ennþá að
minnsta kosti“.
„Já, líklega hefir þú á rjettu
að standa“, sagði Mallory og
teygði úr sjer í stólnum. „Hún
hittir ekki marga unga menn
hjer og hún hefir alltaf haft
frekar þroskaðan smekk“.
„Hún ætti að fara oftar í
ferðalög“, sagði Leah. „Til
London og þessháttar. — Jeg
vildi óska að hún gerði meira
af því, Mallory. Það er ófært
að henni finnist hún bundin
við Bastions .... og við mig
.... vegna slyssins. Það hefði
getað skeð á svo margan hátt,
án þess að hún þurfi að finna
nokkra ábyrgð hjá sjer. Hún
var líka aðeins barn, þegar það
skeði. Reyndu að fá hana ofan
af þeirri skoðun. Jeg hefi reynt
það. en hún er mesti þrákálfur,
hvað það snertir".
„Jeg held að henni finnist
hún ekki vera bundin á þann
hátt“, sagði Mallory hugsandi.
„Henni þykir vænt um þennan
stað og hún kann aldrei við sig
í London. Hún er of lík Ros-
önnu til þess“.
„Já, auðvitað“, sagði Leah.
I leit að afbrotamanni
Eftir JOHN HUNTEE
12.
— Hvað á þetta eiginlega að þýða, sagði maðurinn og
starði hjálparlaus á okkur. Þið skuluð verða teknir fastir
af lögreglunni og látnir í fangelsi fyrir þetta.
— Dikki brosti blítt til hans. — Vertu rólegur herra
Jackson, það þýðir ekkert að vera með neina óþægð. Þú
ert nú á okkar valdi og jeg býst við, að það verðir þú en
ekki við, sem færð bráðum að knnast því, hvernig er um-
horfs inni í fangelsi. — Auk þess er jeg hræddur um að
þessi bankavaxtabrjef og skuldabrjef, sem eru þarna í
skjalatöskunni komi þjer að litlu gagni hjer eftir.
Undrunarsvipur kom á manninn, svo var eins og hann
skildi, hvað Dikki meinti. — Jæja, sagði hann. Þið haldið,
að þið sjeuð búnir að ná í skuldabrjef, einmitt það. Lítið
þið bara ofan í töskuna, kæru vmir, og sjáið hvernig skulda-
brjefin líta út!
Rödd hans var svo ísmeygileg, að mjer fannst hjartað í
brjósti mínu hætta að slá nokkra stund og verða ískalt.
Mjer fannst jafnvel að Dikki væri ekki eins öruggur og
áður.
Halligan gekk að borðinu, þreif töskuna opnaði hana og
liet innihaldið renna niður á borðið, við hinir gengum að
til að athuga innihaldið.
— Iivað er þetta? hrópaði Dikki og þreif upp nokkur
blöð, sem voru fest saman með brjefklemmu. — Hvað
stendur á fremsta blaðinu: Bón skuldheimtumannsins, eft-
ir Holme Monroe, sjötti kafli. Ha..? Við strákarnir
gláptum hver á annan og jeg sá að þeir fölnuðu, Dikki og
Halligan.
— Holme Monroe! hrópaði Dikki. Stórskáld og rithöfund-
ur. Hvar náðirðu í þetta, sagði hann og sneri sjer að fang-
anum, sem lá bundinu á gólfinu. Er þjer ekki nóg að stela
skuldabrjefum. Ræðstu líka á rithöfunda og stelur af þeim
handritum.
Fanginn hló neyðariega. — Jeg náði í þetta handrit vegna
þess, að jeg sþrifaði það, sagði hann. Jeg er Holme Monroe
og þetta sem var í töskunni er nýjasti kaflinn í framhalds-
söguna í Króutímaritið. Jeg lauk við allan þennan langa
kafla í einni skorpu, en svo ætla jeg að taka mjer hvíld
og tók þessvegna á leigu þetta hús hjer.
lHílsxT 'YVUplJCýUvr'%,
mxx.
Hver liefir leyft þjer að nota
símann 't
Einhver hundur.
„Hver ljek á fiðlu, meðan Róm
brann?“ spurði kennarinn.
„Hector, herra kennari“. „Nei“,.
sagði kennarinn.
,,Snati“.
„Snati“!, — sagði kennarinn.
„Hvað meinarðu? Það var Neró“.
„Ja-há“, sagði drengurinn, „jeg
vissi, að það var einhver hundur".
★
Það var hálfgert áfall fyrir Gísla,
þegar hann eignaðist tvíbura. Þegar
hjúkrunarkonan kom með þá til þess
að sýna honum, var vesalings mað-
urinn svo ruglaður, að hann spurði:
„Á jeg að velja?"
★
Hann tók þa3 nærri sjer .
Húsmóðir (í kvöldboði): „Hvað,
þurfið þjer í raun og veru að fara
svona snemma, prófessor? Og verðið
þjer að taka konuna yðar með yður?“
, Prófessorinn: „Já frú, mjer finnst
mjög leiðinlegt að jeg verð að gera
það“.
| Það var verið að tala um giftingar,
þegar þessi athúgasemd kom frá Jón-
i asi: „Eini munurinn, sem jeg get
Lsjeð á brúðkaupi og jarðarför, er
músikin".
Hann fekk þá aftur.
Liðsforingi var að æfa herfilega
klaufalega sveit. Hann reyndi það,
sem hann gat og allir voru orðnir
dauðþreyttir, þegar hann að lokum
bað þá, með þreytulegri röddu, að
standa kyrra, á meðan hann segði
nokkur orð við þá.
„Þegar jeg var lítill drengur“,
sagði hann, „gaf móðir min mjer
öskju með trjehermönnum, og jeg var
vanur að leika mjer að þeim allan
daginn. Dag nokkurn týndist askjan
með hermönnunum, og jeg grjet beisk
lega. En mamma sagði: „Vertu ekki
að gráta, góði, þú munt áreiðanlega
fá trjehermennina þína aftur ein-
hverntima. Og það veit, sá sem allt
veit“, bætti liðsforinginn við bitur-
lega, „að nú er jeg búinn að fá trje-
hermennina mina aftur".
<lllllllliailllMIIIMIIIIIMIMMMMMMIIIIIIIIIII|IM||||||||||im
Kjallaraíbúð fil sölu
3 herbergi, forstofa, eldhús, bað
og gevmsla, sjerinngangur, oliu-
kynding. Ibúðin er á íallegum
stað i austurbænum. Laus til
ibúðar 1. maí n.k. Tilboð
sendist afgr. blaðsins fyrir laug-
ardaginn 21. jan. 1950, merkt:
„X-300“ — 0596.