Morgunblaðið - 23.03.1950, Síða 14

14
UORGVN BLAÐIÐ
Fimmtudagur 23. mars 1950
miitiiiiiiii
Framhdidssagðn 68
S-FÓLKiO
Eftir Margaret Ferguson
mætti. Það var rjettast að fara’ ilinn snöggvast frá sjer á borð-
að hátta og reyna að sofna. — ið og leit á Christine. „Það var
"Hann sló öskuna úr pípunni við lítil flaska með einni töflu af
opinn gluggann og stóð dálitla ! svefnmeðalinu, sem Leah tek-
stund og virti fyrir sjer útsýnið. ur, á borðinu hjá henni. Jeg
Hvers vegna ljek Cornwall
cvona illa konurnar, sem hann
ílutti til Bastions? Hann yppti
öxlum og ætlaði að loka glugg-
anum, þegar hann heyrði ein-
Irvern • koma í hendingskasti
rúður stigann.
„Pabbi, pabbi! Hringdu fljótt
til Simons og biddu hann að
koma strax. Flýttu þjer“.
Andlit Jane var náfölt og hún
> hjelt að sjer morgunslopp yfir
tóttkjólnum.
„Er það Leah?“.
„Nei .... Sherida. Hún er
voðalega veik .... hálfmeðvit
undarlaus og hún andar svo
einkennilega. Hann hlýtur að
vera enn á fótum“.
Hann hringdi til Simonar og
var strax svarað.
„Hann verður kominn eftir
fimm mínútur. Jeg skal koma
upp með þjer. Hvað skeði?“.
„Jeg fór að hátta, en svo
varð mjer svo undarlega órótt
ljet hana ekki fá hana“.
„Hvað segirðu .... einni
töflu?“. Christine þurrkaði með
hendinni yfir enni sjer. Jane
tók ekki eftir því að það var
blautt af svita. „O, Jane.....
Leah vildi að hún svæfi vel í
nótt, svo að hún bað mig að
færa henni svefnpillu og jeg
setti fimm töflur í glas og fór
með upp til hennar. Hún tók
eina strax og sagðist ætla að
taka aðra ef hún yrði ekki
sofnuð eftir klukkutíma. Það
voru fjórar töflur i flöskunni,
þegar jeg fór frá henni. .. .“.
„Korndu", sagði Jane og tók
aftur upp ketilinn. „Það er eng-
inn tími til þess að tala um
þetta núna. Ef jeg hefði ekki
verið svona óróleg og ekki farið
inn til hennar .... en það getur
eins verið að það hafi hvort eð
er verið um seinan“.
Klukkan fimm um nóttina
fór Jane niður í eldhúsið, út-
fara inn til hennar áður en jeg
færi að sofa“. Jane haltraði upp
stigann og hjelt sjer í handlegg
var hörkulegur og það var eins
fíahs. „Jeg sá það um leið og jeg °S andlit hans hefði stirðnað.
opnaði dyrnar að eitthvað var
að. Hún andar óreglulega og það
var sama hvað jeg' hristi hana,
liún gat ekki vaknað. Jeg er
hrædd, pabbi“.
„Þetta lagast, Jane. Simon
kemur á hverri stundu“.
Það var ljós í herbergi Sher-
ídu. Hún lá með handlegginn
yfir enninu, andardrátturinn
var stuttur og snöggur eins og
hún ætti erfitt með að anda.
„Við getum ekkert gert fyrr
en Simon kemur. Hvað er
þetta?“.
Hann tók litia flösku með
Ijósrauðu töflunni.
„Jeg veit bað ekki. Ó, jú, það
er svefnmeðalið hennar Leah.' Hann settist með bollann við
Simon kom niður tröppurnar
„Hjúkrunarkonan verður hjá
henni“, sagði hann. „Hún var
hætt komin, en jeg held að lífi
hennar sje óhætt núna. Sestu
niður Jane og jeg harðbanna
þjer að bera fleiri þunga bakka.
Jeg skal skenkja teið. Jeg vona
að það sje sterkt“.
Hendur Mallorys voru ó-
styrkar, þegar hann tók við
bollanum.
„Ertu viss um að hún sje úr
nættu, Crowdy?“.
„Já, við komum rjett í tæka
tíð. Ef Jane hefði farið hálf-
tíma seinna inn til hennar ....
bá hefði bað verið um seinan“.
en Sherida tekur aldrei svefn-
meðul. Henni er illa við þau.
Jeg skil ekki .... Þarna kem-
ur Simon“.
Hann hljóp upp stigann og
gekk beint að Sheridu. Jane
studdi sig við hanalegg Mall-
orys.
hhðina á Jane á legubekknum.
„Hvernig í ósköpunum stóð á
því að hún tók allt þetta svefn-
meðal? Manni finnst hún ekki
vera þessleg“.
„Nei, hún er það ekki“, saeði
Jane. „Það var Leah sem stakk
upp á því, af því að hún vildi
„Of mikið svefnmeðal“, sagði að hún svæfi vel. Hún sendi
Simon stuttlega. „Og bað mikið ( Chnstine uop til hennar með
nokkrar töflur og Christine
meira en er hættulaust. Jeg
jþarf að hringja heim eftir áhöld
um. Getur þú sótt þau í bíln-
«m, Mallory. Hún hefur þau til
handa þjer. Náðu í heitt vatn,
Jane“.
Dyrnar að svefnherbergi
Christine voru opnar þegar
Jane gekk fram hjá, niður í eld-
husið.
„Jane. ' hvað er að? Mjer
heyrðist jeg heyra í bíl áðan“.
„Það er Simon. Sherida er
voðalega veik. Komdu með hinn
ketilinn upp. Jeg kemst ekki
með nema einn í einu“.
„Sherida .... er hún mikið
veik. Hún virtist næstum alveg
vera orðin frísk, þegar jeg fór
með mjólkurglasið til hennar“,
sagði Christine. „Hvað er að
henni?“.
: : h'-r'<r teMð allf nf ?nik-
ið svefnmeðal“. Jane setti ket- • til Sheridu11
og
skildi glasið eftir á borðinu hjá
h^nni, ef hún vildi fá sjer aðra.
Hún seeir að bað hafi verið
fjórar töflur eftir í glasinu“.
„Fn ieg skil þetta ekki“,
saffði Mallory og stóð á fætur.
„Christine“, kallaði hann inn
ganeinn. „Christine, komdu
snöggvast.
„Já, pabbi“.
Christine hafði klætt sig, og
hafði jafnvel burstað hár sitt
vandlega og bundið um það
grænan borða. Tveir eldrauðir
dílar voru í kinnum hennar,
eins og þeir hefðu verið mál-
aðir og augasteínarnir í henni
voru óeðlilega útþandir.
„Christine", sagði Mallor.y
vingiarnlega. „Okkur langar til
að vita meira um þetta svefn-
-ejri þú fórst með upp
„Já. Okkur Leah fannst báð-
um að hún mundi þarfnast góðr
ar hvíldar, svo að jeg setti fimm
töflur í glasið og. .. .“.
„Hvers vegna fimm?“, spurði
Simon. Hún stirðnaði.
„Jeg .... jeg veit það ekki.
Jeg hristi bara nokkrar töflur
úr glasinu hjá Leah. Sherida
vissi vel, hvað hún mátti taka
af þeim. Hún tók eina töflu og
drakk heita mjólk á eftir og svo
skildi jeg glasið eftir á borðinu
hjá henni, ef hún vildi taka
aðra. Leah gerir það, svo að jeg
vissi að það var alveg óhætt“.
„Hvað heldurðu að hafi svo
skeð?“, snurði Mallory.
„Skeð? Jeg veit það ekki. Jeg
býst við að hún hafi ætlað að
taka aðra, en af því að það var
dimmt, þá hafi hún ekki sjeð
og mjer fannst jeg verða að bjó te á bakka og bar hann
fram í anddyrið. Mallory sat
þar enn í fötunum. Svipur hans
„Þú fórst með fimm töflur
upp á loft“, sagði Simon næst-
um kæruleysislega. „Sherida
tók eina strax, og það var ein
eftir þegar Jane kom inn. Hún
hefur þá tekið fjórar töflur, tvö
faldan skammt“. Hann kveikti
sjer í sígarettu. „Hún hefði
vissulega orðið veik af því, en
ekki eins hættulega og hún er.
Hún hefur tekið að minnsta
kosti þrefaldan skammt, það er
að segja sex töflur. Hvar fjekk
hún hinar tvær?“.
„Jeg .... jeg veit það ekki.
vernig á jeg að vita það? Jeg
(C
Christine þagnaði skyndilega.
Allt í einu var kallað hátt innan
úr ganginum.
..Christ.ine, hvar ertu?“.
Hjólastóllinn birtist í gangin-
um. Leah var klædd, en hár
hennar var úfið og það voru
dökkir baugar í kring um augu
hennar.
„Hvað í ósköpunum gengur
á?“, sagði hún með sömu ó-
styrku röddinni. „Jeg heyrði að
þið voruð að leggja allar mögu-
legar spurningar fyrir Christ-
ine. eins og lögreglumenn, sem
eru að yfirheyra glæpamann. —
Það er ekki rjettlátt að fara
þannig með barnið“.
„Við erum ekki að misþyrma
h°nni. T.eah“, sagði Mallory ró-
lega. „Við verðum bara að vita,
hvað skeði fyrir Sheridu og
hvernig Christine sá hana síð-
ast“.
„En hún er bara barn. Hún
getur ekki verið ábyrg fyrir
neinu. Christine, komu hingað“.
Hún rjetti fram höndina og
Christine gekk til hennar eins
og í draumi. „Vina mín, þjer er
ískalt og þú titrar eins og lauf
í vindi. Farðu og sæktu treyj-
una þína og leggðu þig út af.
Þú þarf ekki að vera hjer. Þú
hefur verið á fótum í marga
klukkutíma. Jeg kem til þín
rjett bráðum“.
„Jeg held að jeg vilji ekki
....“, byrjaði Christine, en
þagnaði skyndilega, starði á hin
til skiptis, rak síðan upp niður-
bælt óp og hljóp inn ganginn
.... Leah greip um bríkurnar
á hjólastólnum svo fast að hnú-
arnir hvítnuðu.
„Jeg skil ekki hvernig þú
getur hagað þjer þannig, Mall-
ory. Og það gagnvart barninu.
Hún, sem er svo ákaflega til-
finningasöm og viðkvæm, og
Drekakeppnin.
Eftir F. BARON
19. '"'T
Þegar hjólið með kónginum og Mjöll á hafði fallið niður
á hausinn á drekanum, hoppaði það aftur upp í loftið, yfir
á veginn og þaut áfram. Svo fór það — hviss — í kringum
hæðina og inn í borgina aftur.
Kóngurinn hafði unnið drekakeppnina.
— Húrra, húrra, hrópaði allur mannfjöldinn. Þeir voru
yfir sig kátir, sungu og hrópuðu og trölluðu, húrra húrra,
drekinn var sigraður og allir sem höfðu orðið að vinna fyrir
hann voru frjálsir.
Allt ætlaði af göflunum að ganga í borginni, menn köstuðu
höfuðfötunum hátt í loft upp og fóru að dansa úti á torginu.
Svo voru óskaskórnir afhentir kónginum.
Óskaskórnir litu út alveg eins og venjulegir rauðir skór
með silfursþennu, en þetta voru alls ekki neinir venjulegir
skór.
Ef maður setti þá á fætur sjer, mátti hann óska sjer einn-
ar óskar og þá rættist sú ósk hans þegar í stað.
Jæja, nú kvöddu kóngurinn og Mjöll borgina og allir íbúav
borgarinnar veifuðu til þeirra.
Svo hjeldu þau leiðar sinnar áleiðis til Takkamannalands
til þess að leita að töfrakrækiberjunum sem uxu á lyngheiði,
hjá galdrakarlinum Gleraugnaglámi.
Þetta land var kallað Takkamannaland, vegna þess að
Gleraugnaglámur hafði breytt svo mörgum mönnum í trje-
stólpa, sem stóðu eins og takkar upp úr jörðinni hjer og þar
út um allt landið.
Galdrakarlinn Gleraugnaglámur var vondur maður. Hann
átti heima í stóru brúnu húsi með stórum strompi. Hann var
alltaf klæddur í þykkan dökkbrúnan slopp, sem var útsaum-
aður með silfurlitum fiskum. Hann var illilegur á svip með
sítt skegg og hafði gleraugu á nefinu, sem hann hafði bara
til að gera sig galdrakarlalegri. Hann hafði nefnilega ekkert
að gera við gleraugun og horfði alltaf fyrir ofan þau.
^ÍIÍIjxT 'mohjqumiudlsA
JSfLLL
— Hver skrambinn! Er jeg bu-
inn aS pumpa svona mikiS
Rikur maður ferðaðist til Suður-
Ameríku og líftryggði sig fyr 100
þús. krónur áður en han.n fór. Stuttu
síðar var tilkynnt, að skipið, sem
hann fór með, hefði farist og allir,
er með þvi voru. Nokkur timi leið,
en þá barst bróður rika mannsins
skeyti. Það hljóðaði svo: „F.r á lífi.
Segðu konunni frjettirnar gætilega.“
A. : ..Hefirðu nokkurn tírnan ,jeð
nautaat?1*
B. : „Nei, en jeg hef einu sinni
horft á komma mina spila bridge við
vinkonur sinar.“
Frúin (við nýráðnu stúlkuna):
„Hversvegna fóruð þjer úr siðustu
vistinni, sei» þjer voruð í?“
Stúlkan: „Af því að liúsbóndinn
kyssti mig.“
Frúin: „Svo-o-o! Og þjer vilduð
það ekki?"
Stúlkan: „Mjer var nú svo sem
sama. Það var frúin, sem vildi það
ekki.“
Atvinna óskast
Ungur verslunarmaður vanur enskum og dönskum
brjefaskriftum og bókhaldi, óskar eftir atvinnu nú þeg-
ar. — Tilboð merkt: „Alvinna — 541“ sendist afgr. Mbl.
2 húseign ú Leifsgötu
er til sölu nú þegar.
Upplýsingar gefur
Sveinbjörn Jónsson hrl. Sími 1535