Morgunblaðið - 26.08.1950, Síða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 26. ágúst 1950
Frcimhaldssagan 19
iitiiiiiiiimiMtimiHmiiinmiiminivmi
rrmniiimiiiiiimiiimiiiiin*
FRÚ MIKE
iiiiiiniiiimmiiiiiiiiiiiimimitiiiini
Eftir Hancy og Benedicf Freedman
lliiiiiiitiiiliiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiimimiH <imimmmmiimiimmii ii»
V
Nótt í Nevada
Frásögn af ævintýmin Roy Rogers
25.
En þetta var allt tómur leikur, svaraði Farrell. Jeg sló
bara margar flugur í einu höggi, jeg ljek bæði á Jason lög-
fræðing, stúlkuna og vonandi líka á Roy Rógers og fjelaga
hans. Jæja, en við skulum taka hræið af honum Jason og
setja það þarna inn í skápinn.
Meðan þeir voru að draga Jason yfir gólfið, spurði Mörð-
ur: — En heyrðu Farrell. Það er þá ekki rjett hjá þjer, að
við ætluðum að sitja fyrir lestinni í Skollaskarði.
— Nei, auðvitað gerum við það ekki. Jeg sagði þetta aðeins
svo hún litla stúlka heyið það og bæri þeim fjelögum Roys
þær fregnir. Þegar þeir heyra það, fara þeir út í skarð, en
við ráðumst á lestina undir Úlfahlíðum eins og við gerðum
síðast.
Á meðan hljóp Lína allt hvað af tók niður á lögreglu-
stöðina.. Hún var hálf grátandi, þegar hún þaut inn um
dyrnar og hrópaði um leið og hún stökk að Cookie og lagði
hendurnar um hálsinn á honum:
— Þeir eru búnir að drepa Roy Rogers. N

Jeg reyndi að f jarlægja þessa
hugsun úr huga mínum, ásamt
áhyggjunum um, hvað tæki við
og hvort Johnny yrði nú ófull-
ur á brúðkaupsdaginn.
Jeg snjeri mjer aftUr að
brjefinu. Það gekk hægt að
finna þau orð, sem mundu særa
mömmu sem minst. Ef jeg að-
eins hefði getað skrifað henni,
það sem mjer finnst um hár
Mike, augu hans, beina nefið
og hversu stór hann var. Jeg
hafði að vísu gert tilraun til
þess, en ekki tekist það vel.
Jeg þóttist líka vita að hún
vildi frekar heyra eitthvað ann
að um hann, svo jeg sagði
henni frá að Mike yrði í þjón-
ustu Kanadísku stjórnarinnar
og hún Ijeti okkur í tje hús, föt,
hesta, mat og dálítið af pen-
ingum. Mjer fannst hyggilegra
að nefna ekki að John hafði
sagt, að peningar væru einskis
virði þama norður frá, því þar
væri ekkert hægt að kaupa fyr-
ir þá.
„Þar er ekkert nema vöru-
skipti“, hafði hann sagt. „Skipt
er á mat, hestum og skinnum.
En hvað er hægt að gera við
pappírsseðla?“ Já, jeg þekkti
móðir mína of vel til þess að
tala við hana óvirðulega um
peninga.
- „Jeg vildi að þú gætir komið
hingað“. skrifaði jeg, „en jeg
veit, að þú getur ekki farið að
heiman og ferðalagið er svo
dýrt, og svo verðum við Mike
að leggja af stað strax eftir brúð
kaupið, samkvæmt þeim fyrir-
skipunum, sem Mike hefur
fengið“.
Mjer fannst eitthvað fram-
andi og nýstárlegt að tala um
fyrirskipanir. ,,En þú kemur
til okkar, þegar við höfum bú-
ið vel um okkur á nýja staðn-
um og svo heimsækjum við ykk
ur í Boston“.
Þegar jeg skrifaði þetta,
fannst mjer það ekki f jarri lagi,
að af þessu gæti orðið. En þeg-
ar jeg leit á það aftur sá jeg
að það var óhugsandi. Fjar-
lægðin milli staðanna var svo
gífurleg, að jeg varð hálf hrædd.
Hvorki mamma nje Mike
skyldu komast að því, að það
var beygur í mjer að fara svona
langt norður. Jeg ætlaði að
leyna þeim ótta.
„Jeg er mjög hamingjusöm“,
skrifaði jeg.
Jeg var það og mjög ástfang-
inn, og á morgun átti brúð-
kaupið að fara fram.
5. kafli.
Við urðum að skilja Juno
eftir. Hann var búinn að lifa
of lengi í siðmentuðu umhverfi
til að fara þagnað norður.
Sleðahundarnir mundu rífa
hann í sundur, sagði Mike.
„Jeg skal gefa þjer annan Juno,
þegar við komum til Hudsons
Hope“, sagði hann og við skild-
um Juno eftir hjá Mildred. Þar
með voru síðustu tengslin við
heimili mitt rofin. Hjeðan í frá
var heimili mitt í norðvestur
hjeruðunum.
Við tókum lest frá Calgary
til Edmonton og Iögðum af stað
til Lesser Slave Lake, en það
var áfangi í fe; ðalaginu á hunda
sleðunum. Það voru 36 sleðar
þjettsetnir af kaupsýslumönn-
um, ferðafólki og starfsmönn-
um Hudson Bay verslunar-
fjelagsins.
Tvær nunnur sátu á sleðan-
um, sem maður að nafni Baldy
Red ók. Þær ætluðu til Peace
River og þær höf ðu hvorki pen-
inga, nje annan farangur með
sjer, að því er sjeð varð. Sú
sem eldri var hafði komið, að
þar sem verið var að hlaða sleð
ana og spurt hvort systurnar
tvær gætu fengið pláss. Það var
rætt um það um stund, en eng-
in virtist geta látið fara minna
fyrir sjer. Allir sleðarnir voru
hlaðnir farþegum eða vörum.
Þá kom Baldy Red aðvífandi.
Hann var lítill maður þrekvax-
inn með þunnt ljósrautt hár,
sem var greitt yfir skallan á
höfði hans. Hann var rauður
á hálsinum og rauður í andliti
og nefið blóðrautt. Skyrtan var
óhnept í hálrmálið og hann
hafði hvorki vettlinga nje húfu.
Hann ruddi sjer braut gegnum
mannþröngina og gekk til nunn
unnar. Mike sagði, að hann
væri drukkinn, en þó var ekki
svo að heyra á máli hans, og
mjer fannst það sem hann sagði
vera gott og bera vott um góð-
mennsku.
„Systir“, ávarpaði hann
nunnuna, „vinir mínir hjerna
segja að sleðarnir sjeu full-
setnir. Það er satt, en jeg skal
þrengja þeim saman, svo rúm
verði fyrir ykkur. — Það eru
konur eins og þið, sem þessi
hjeruð þarfnast.' Til að færa
heiðingjunum boðskap Guðs,
og rjetta sjúkum hjálparhönd.
Guð blessi ykkur fyrir góð-
verkin, sem þið hafið af hendi
leyst, og svo framarlega, sem
nokkur Guð er til, skal jeg
koma ykkur fyrir á mínum
vagni“.
„Þakka yður fyrir“, sagði
systirin. Hún virti hann vand-
lega fyrir sjer og spurði síðan:
„Eruð þjer kaþólskur?“
„Systir", sagði Baldy, „jeg
veit það ekki. Foreldrar mínir
sögðu mjer það aldrei. Jeg hef
aldrei farið í kaþólska kirkju.
En“, bætti hann við, „jeg hef
heldur aldrei komið í nokkra
aðra kirkju“.
Nunnan brosti svolítið. „Jeg
og vinkona mín munum verða
þakklátar fyrir að fá far með
yður. Guð launi yður fyrir
kurteisi yðar“.
Með virðulegum svip fylgdi
Baldy .Red nunnunni til vagns
síns og þau fóru að hitta hina
systirina.
„Jæja, það var gott að úr
þessu rættist“, sagði Mike. „Jeg
ætlaði að fara að biðja þig að
taka þær með“.
„Sleðinn okkar er yfirhlað-
inn“ sagði Mike. „Ef þar væru
fleiri farþegar yrði jeg að beita
þjer fyrir Iíka“, bætti hann við
hlæjandi.
„Hann er vingjarnlegur mað-
ur“, sagði jeg. Mike sagði ekk-
ert, en brosti á kynlegan hátt.
Daginn eftir lögðum við af
stað. Baldy Red útbjó sæti á
tveimur kössum og aðra þrjá
reisti hann upp á endann og
myndaði þannig bak. — Hann
breiddi vísundaskinn á kassana
og svo settust nunnurnar tvær,
Margaret og Madalena, í þetta
fljótsmíðaða hásæti.
Það var mjög kalt, 50 stiga
frost, og hvað sem jeg fjekk
mikið af ábreiðum varð mjer
aldrei heitt þarna á sleðanum.
Jeg tók því það ráð að hlaupa
með lestinni, þangað til mjer
var orðið vel heitt. Þetta endur-
tók jeg í hvert skipti, sem kuld-
inn fór að gera vart við sig.
Baldy ljet sjer mjög umhugað
um nunnurnar, eins og þær
væru systur hans. Hann hrúg-
aði til þeirra skinnum og útbjó
eyrnaskjól handa þeim úr
gömlum vettlingum.
„Þetta er einkennilegt“, sagði
Mike. „Þessi raftur hefur aldrei
talað við nunnu áður í lífinu“.
„Geðjast þjer ekki að hon-
um“. spurði jeg.
„Jú, jú‘, sagði Mike, „en jeg
treysti honum ekki vel. Hann
hefur alltaf verið undirförull,
allt sitt líf. Þó hann geri ekki
annað en snýta sjer, þá er eitt-
hvað dularfullt við það“.
„Jeg trúi þessu ekki“, sagði
jeg.
„Einu sinni seldi hann hol-
lenskum bónda hest sinn“, sagði
Mike alvörugefinn. „Bóndinn,
sem hjet Humbert, borgaði
Baldy 80 dollara fyrir hestinn,
því hesturinn var illa útlítandi.
Hann var brúnskjóttur á lit,
góður hlaupahestur og vel tam-
inn. Humbert keypti hestinn og
í tvo daga sagðist hann hafa
beðið eftir því að eitthvað yrði
að hestinum, því hann bjóst við
því, af því Baldy hafði selt hon-
um hestinn fyrir ekki' meira
verð.
Þriðja daginn fór hann út í
hesthús og ætlaði að kemba
hestinum, en þá var hann far-
inn. Hann fór til borgarinnar
og Baldy var nýfarinn þaðan.
Humbert kom þegar í stað á
lögreglustöðina og kærði Baldy
fyrr að stela 6 vetra gömlum,
brúnskjóttum hesti.
Viku seinna náðum við í
Baldy. Hann var með tvo hesta
meðferðis. Við tókum þá báða
af honum. Annar var tíu vetra
gömul grá meri, en hitt var 6
vetra hestur, brúnn.
GUFUPRESSUN
KE^JISK HRE,J®
★
— Hugsaðu þjer mamma. Nú eru
fimm ár síðan þið eignuðust mig,
sagði Pjesi litli á fimra ára afmælis-
daginn sinn.
★
Rakarinn: — Hjema er ágætt hár-
meðal fyrir hárlitla menn. En áður
en jeg fæ yður það, langar mig til
að spyrja yður, hvort þjer leikið
billiard.
— Já, en hvað kemur það þessu
við?
— Þá verð jeg áð biðja yður að
minnast þess í hvert skipti sem þjer
notið meðalið, að þvó yður rækilega
áður en þjer snertið billiardkúlu, því
annars getur hún orðið kafloðin.
★
Móðirin hefur reynt son sinn að
ósannsögli. Hún ávítar hann og spyr
loks: — Hvernig fer fyrir drengjum
sem segja ósatt?
Sonurinn: Þeir komast í Tivoli fyr-
ir hálft verð.
★
Þið eigið sex dætur uppkomnar.
Það var verst að þið skylduð ekki
eignast neinn son.
— O, það gerir í raun og veru ekki
svo mikið til, bara ef við eignuðumst
einhvern tengdasoninn.
★
Þjálfarinn: — Hvað er riddarafor-
ingi?
Nýliðinn: — Riddaraforingi er liðs
foringi.
Þjálfarínn: —- Já, en hver er næst
fyrir neðan hann?
Nýliðinn: — Hestunnn.
★
— Nei, dóttir, þú giftist aldrei
þessum slána. Hann hefur ekki nema
þúsund kr. laun á mánuði.
— Já, en pabbi, •nánuðurinn er
svo fljótur að líða, þegar maður elsk-
ar.
★
— Segðu mjer sögu afi. *
— Um hvið á hún að vera?
— Kanntu ekki sögu um lítinn
dreng, sem átti svo góðan afa, að
hann gaf honum krónu til þess að
kaupa gott fyrir?
★
— Jeg hefi ákveðið að giftast Sigga.
— Hamingjan góða, segirðu satt?
— Já, hann sagði að jeg væri
fallegasta, gáfaðasta og besta stúlkan
sem hann hefði hitt um æfina.
— Ekkert skil jeg í þjer að ætla að
giftast manni, sem byrjar á að ljúga
svona að þjer.
★
— Ameríkumaður var á ferð í
Noregi. Norðmaður sýndi honum það
markverðasta og koma þeir m. a. að
stóru húsi, og Norðmaðurinn segir:
— Hvað finnst þjer um þetta?
— Uss. Svona byggingar eru á
hverju götuhomi hjá okkur.
— Einmitt það, Þetta er geðveikra-
hæli.